ตอนนี้หนูอึดอัดเหลือเกินค่ะ หนูสับสนว่าครอบครัวไม่เข้าใจหนู หรือหนูไม่เข้าใจพวกเค้า

   หนูรู้ค่ะว่าวันนึงที่หนูเรียนจบ มีงานทำ หนูต้องกลับมาตอบแทนพระคุณ คนที่คอยเลี้ยงหนูมา แต่ทำไม พวกเค้าต้องคอยพูดกลอกหู ต้องหาสามีรวยๆ ต้องให้ได้เสี่ย บลาๆ ที่ทำให้เราสบาย

   หนูเข้าใจค่ะว่าทุกคนต้องการความสบาย แต่พูดอะไร ไม่เห็นใจหนูหน่อยหรือ ?

   แล้วก็เรื่องการใช้ชีวิต หนูก็คิดว่าหนูเป็นผู้ใหญ่ในระดับนึงแล้ว พอที่จะแยกแยะอะไรออก ผิดชอบชั่วดี แต่ทำไมพวกเค้ายังกลัว กลัวอะไรก็ไม่รู้ค่ะ เข้าใจคะว่าผู้ใหญ่เป็นห่วง แต่คือจะไม่ไว้ใจหนูหน่อยหรือคะ หรือผิดที่หนูมีความคิดเป็นของตัวเองมากเกินไป เลยทำให้ขัดแย้งกับความคิดพวกเค้า

   กลายเป็นว่าทำให้หนูรู้สึกอึดอัด จะทำอะไรก็ไม่กล้าปรึกษา พอผิดพลาดขึ้นมา ก็คอยเอาแต่กดดัน หนูเหมือนรู้สึกตั้งแต่เกิดมา หนูว่าแผนชีวิตตัวเองด้วยตัวหนูเองมาตลอด หนูไม่กล้าปรึกษาใคร เพราะพวกเค้ามักมีตรรกะภาพพจน์นั้นมานานมากๆแล้ว

   คือถ้าเราทำอะไรนอกเหนือสิ่งที่พวกเค้าคิด เราก็จะผิดไปโดยปริยาย ทีแรกก็นึกว่าตัวเองไม่ผูกพันธ์กับแต่พ่อกับแม่ ไปๆมาๆหนูรู้สึกไม่ผูกพันธ์กับใครเลยค่ะ

   หรือนี้มันคือโรควัยรุ่นกันค่ะ หนูอึดอึด หนูสับสนไปหมด หนูรู้สึกดีเวลาที่อยู่คนเดียวมากกว่า

   บางทีก็มีคิดคะ ว่าเราไม่น่าเกิดมาเลย ชอบคิดว่าตัวเองนั้นเป็นภาระ(ซึ่งก็เป็นความจริง) ชอบคิดว่าไม่มีใครรัก(นั้นก็อาจจะใช่) รู้สึกแปลกแยกจากทุกคน จะคิดจะทำอะไรก็เหมือนสวนทางกับคนอื่นไปซะหมด หนูไม่ชอบให้ตัวเองเป็นแบบนี้เลยคะ ทุกวันนี้หนูแทบจะหาความสุขไม่เจอ