ก่อนอื่นต้องขอบอกก่อนเลยว่าผมเป็น"เกย์"น้ะครับ คือผมเป็นแบบนี้แต่ไม่ได้เปิดเผยกับใครเลยว่าผมนั้นเป็นเกย์ ทั้งพ่อแม่และเพื่อนๆทุกคน ผมก็เคยคิดน้ะครับว่าจะบอกพวกเขา แต่ก็ไม่รู้จะเริ่มยังไงเพราะคนรอบข้างผมนั้น ยังไม่เปิดใจยอมรับเรื่องนี้สักเท่าไหร่อาจจะเปิดนิดหน่อยแต่ไม่มากแน่ๆครับเพราะพ่อแม่ของผมเป็นคนข้อนข้างหัวโบราณและส่วนเพื่อนสนิทของผมคนหนึ่งเป็นผู้หญิงครับ เค้าเป็นคนที่ไม่ค่อยชอบเกย์ ผมก็ไม่รู้จะเริ่มบอกคนรอบข้างผมยังไง เพราะกลัวว่าถ้าบอกไปจะไม่เหลือใครที่คอยอยู่ข้างๆ
ผมเลยคิดว่าผมจะบอกกับทุกคนก็ต่อเมื่อ ผมมีแฟนคนแรก(ผมยังไม่เคยมีแฟนน่ะครับ) เพราะผมต้องการใครสักคนคอยอยู่ข้างๆ ในเวลาที่ผมกำลังกลัว เวลาที่ผมอาจจะไม่เหลือเพื่อนสักคน แต่ผมก็ยังมีคนคนนั้นอยู่ข้างๆผม "จนวันหนึ่ง"
วันเสาร์ที่ 1 สิงหาคม 2558 ผมได้รู้จักกับคนคนหนึ่ง แค่ผมได้โทรศัพท์คุยกันวันแรกวันนั้นทำเอาผมนอนไม่หลับทั้งคืนเลยครับ มันหลับๆตื่นๆเหมือนมีชื่อเค้าวิ่งเข้ามาในหัวทุกๆ5นาทีและผมก็คอยเปิดโทรศัพท์ขึ้นมาดูเฟสเค้าตลอดคืนนั้นเพราะกลัวว่าเค้าจะหายไปกลัวว่ามันจะเป็นแค่ความฝัน เพราะไม่คิดมาก่อนเลยว่าจะได้เจอคนที่ใช่ การที่ผมได้คุยกับเค้ามันทำให้ผมมีความสุขมากๆ ได้รู้สึกเป็นตัวเองเป็นครั้งแรก ได้พูดในแบบที่ตัวเองเป็นโดยที่ไม่ต้องกั๊กความเป็นตัวของตัวเอง ได้มีคนโทรศัพท์คุยด้วยก่อนนอน ได้บอกฝันดี พอเช้าของวันถัดไปเค้าก็ทักเฟสมาบอกว่า"ตื่น" หลังจากที่เพลียจากการนอนไม่หลับในคืนนั้น ทำเอาผมสดใสและยิ้มไม่หุบเลยครับ นี่ก็เป็นครั้งแรกของผมที่ได้มีคนทักมาปลุก เพียงแค่เวลาไม่ถึง 24ชม.ในครั้งนั้นมันได้มาเติมสิ่งที่ผมขาดและอยากทำมาตลอด มันเลยเพิ่มความสำคัญของเค้าคนนั้นได้ไวอย่างเหลือเชื่อ ในตอนนั้นในหัวผมมีแต่เรื่องของเค้าเต็มไปหมด (สำหรับคนอื่นอาจจะเล็กน้อยและปกติที่ทำกันน่ะครับแต่สำหรับผมมีความหมายมากๆ) เราก็คุยเฟสกันทั้งวัน แต่คือพ่อแม่ของผมอยู่บ้านตลอดผมเลยได้แต่แชท โทรศัพท์คุยกันไม่ได้ ต้องเข้าไปคุยในห้องนอนเท่านั้นครับถึงจะคุยโทรศัพท์ได้ แต่แม่ผมเค้าไม่ให้เปิดแอร์ก่อน 6โมงเย็นอ่าครับ(ประหยัดไฟคับ55) เพราะห้องผมร้อนมากเลยได้แต่นั่งพิมคุยอยู่ขั้นล่าง พอเปิดแอร์ได้ผมก็รีบวิ่งขึ้นห้องไปคุยโทรศัพท์กับเค้า วันนั้นเป็นวันที่2ครับ โทรคุยกันนานมากตั้ง 2ชม. 43นาที 2วินาที เมื่อยก็เมื่อย แต่มีความสุขมากๆเลยครับ ความรู้สึกผมตอนนั้นคิดว่า ถ้าผมมีเค้า ต่อให้ทุกคนรอบข้างผมรับในตัวผมไม่ได้เพื่อนๆอยากออกห่าง เพราะว่าผมเป็นเกย์ ผมก็จะไม่แคร์ ผมขอแค่มีเค้าคอยอยู่ข้างๆผมก็พอ พอถึงวันที่3เป็นวันจันทร์ครับ เค้าก็ทักมาปลุกอีก คือช่วงเวลานั้นมันดีมากอ้ะครับ (สำหรับผมที่เหมือนจะมีแฟนเป็นครั้งแรก)อยากจะให้เค้าอยู่กับเราแบบนี้ไปนานๆ พอผมไปโรงเรียนสิ่งที่ดีและมีความหมายหมายกับผมขนาดนี้ผมก็อยากที่จะบอกกับเพื่อนสนิทของผม แต่ซึ้งเค้าไม่ชอบเกย์ผมก็อดใจที่จะเล่าไม่ได้ผมเลยบอกมันว่า"...กุมีไรจะบอก กุมีคนคุยด้วยแล้วน้ะกำลังคุยๆกันอยู่"มันก็เลยอยากรู้เรื่องเกี่ยวกับคนคนนั้น และก็ขอดูรูปผมก้ไม่ให้ดู มันก็บอกว่าทำไมดูไม่ได้มันก็ถามผมว่าหรือว่าเป็นเกย์ ผมก็เลยลองหลอกถามเล่นๆว่าแล้วถ้ากุเป็นล้ะ มันก็บอกว่า เลิกคบ ออกห่างคร๊า ผมก็ถามอีกว่า ทำไมว่ะแค่เกย์จะรังเกียดอะไรนักหนา มันก็บอกว่า ไม่รู้ก็กุไม่ชอบอ้ะ "จะอะไรก็ได้หมดน้ะแต่อย่าเป็นเกย์กุรับไม่ได้จริงๆ" ผมก็บอกว่า เออๆกุไม่ได้เป็นหรอกหน่า แต่ในใจตอนนั้นผมเสียใจมากๆ ใจนึงก็อยากจะเริ่มบอกคนรอบข้างได้แล้ว แต่ความสำพันธ์ของผมกับอีกคนยังไม่ได้เป็นอะไรกันเลย แฟนก็ไม่ใช่ยังได้เป็นแค่คนคุย ก็เลยยังไม่อยากจะเสี่ยงที่จะบอกว่าเป็นเกย์กับใครๆ เพราะเดียวถ้าบอกไปแล้ว แต่เค้าไม่ได้เป็นคนที่จะอยู่ข้างๆช่วงเวลานั้นที่มันยากมากๆสำหรับผม และถ้าผมไม่เหลือใครผมคง ไม่รู้จะทำตัวยังไงอีกต่อไป ส่วนพ่อแม่ไม่ต้องพูดถึงครับ หลายๆคนคงคิดว่า พ่อแม่ยังไงก็รับลูกของตัวเองได้แน่นอน ผมก็เชื่อครับว่ารับได้ แต่พ่อแม่ผมคงต้องใช้เวลาแน่ๆครับและเค้าคงต้องเสียใจแน่ๆ และผมเองก็ไม่อยากให้พ่อกับเแม่มองผมแล้วก็เก็บเรื่องของผมไปเครียด ผมก็ได้แต่คิดในจินตนาการว่า (ในระหว่างที่พ่อแม่ผมทำใจยอมรับ ผมก็อยากจะให้เค้าคนนั้นคอยอยู่ข้างๆจับมือผมข้ามช่วงเวลานั้นไป) พอกลับจากโรงเรียนผมก็กลับไปคุยโทรศัพท์กันก่อนนอนอีก พอวันที่4เป็นวันอังคารเป็นวันที่ผมเรียน รด. ผมก็ไม่คุยกับเค้าเท่าไหร่ เพราะครูฝึกสั่งห้ามเด็จขาด และคนนั้นเค้าก็เริ่มสงสัยว่าทำไมไม่ค่อยตอบแชททั้งๆที่ออนเฟสตลอด
จริงๆแล้วที่ออนเฟส ตลอดผมไม่ได้คุยกับใครเลยน้ะครับแต่เป็นเพราะผมไม่ออกจากระบบ ก็ออนทิ้งไว้ตลอด ใครทักมาตอนไหนจะได้คอยตอบได้ทันพอผมเลิกเรียน รด.เสร็จผมก็รีบเปิดโทรศัพท์ดูว่ามีข้อความของเค้าไหมและผมก้รีบกลับบ้านครับ พอผมเข้าห้องนอนปุ๊บ ผมก็ตัดสินใจครับ ว่ายังไงก็จะเล่าเรื่องนี้ให้กับเพื่อนของผมฟังแล้ว เลยโทรไปทางเฟส(เพราะผมไม่กล้าที่จะบอกต่อหน้า)ใจผมตอนโทรไปสั่นมากและกลัวมากๆครับ ในตอนนั้นตั้งใจอย่างเดียวครับคือคิดหาคำอธิบายที่จะให้เพื่อนผมไม่ทิ้งผมไป ในระหว่างโทรคุยกับเพื่อน ผมก็คุยแบบอ้อมโลกชักแม่น้ำทั้งโลกมารวมกัน แต่สุดท้ายก้ไม่กล้าบอก พอสายหลุด ผมก็เพิ่งมาเห็นว่า คนนั้นเค้าทักผมมาแต่ผมไม่ได้ตอบ พอผมตอบเค้าก็เหมือนจะโกดที่ผมตอบช้า เค้าก็คิดว่าผมคุยกับคนอื่นอยู่ ผมก็เลยบอกเค้าไปว่าผมคุยงานกับเพื่อนเพราะผมยังไม่อยากเล่าเรื่องเพื่อนและครอบครัวผมแบบซีเรียสๆให้เค้าฟังเท่าไหร่ เพราะกลัวเค้าจะเบื่อและรำคาญแล้วจากไป หลังจากที่ผมบอกว่าคุยงานปุ๊บเค้าก็บอกว่า คุยงาน?ไหนหลักฐานแคปมา ส่วนผมก็มัวแต่หาแถบเวลาของการโทรว่ามันอยู่ตรงไหน สักพักเค้าก็บอกว่า นานเนอะลบแชทอยู่หรอ พอเค้าพิมมาแบบนั้นผมก็ตกใจหน่อยๆว่าเค้าคิดว่าเราเป็นคนยังไงในสายตาเค้ากันน๊ะ  ผมก็เลยแคปหน้าจอให้เค้าไปดูว่ามันไม่มีเวลาขึ้น ผมเลยตั้งใจโทรไปอธิบายเรื่องทั้งหมดเกี่ยวกับครอบครัวผมเพื่อนๆผมที่ผมกำลังปวดหัวอยู่ก่อนหน้านั้น เค้าก็ตัดสายทิ้ง ผมก็ได้แต่พิมขอโทดไปต่างๆนาๆ เค้าก็หนีไปนอน ผมก้ได้แต่ทิ้งข้อความเอาไว้ว่า
"เค้าก็แค่อยากจะอธิบายให้...ได้ฟังอ่ะแต่ไม่รู้จะอธิบายยังไง พอโทรไป...ก็ไม่ฟังเค้าอ่ะ"  พอเช้าวันที่5 เค้าทักมาว่า"ตื่น"ผมดีใจมากนึกว่าเค้าคงหายโกดผมแล้วและเข้าใจผม แต่พอเลิกเรียนวันที่5คือวันพุทธ นั้นเค้าทักมาบอกผมว่า จะกลับบ้านเย็นๆน๊ะผมก้ตอบไปว่า เหมือนกันๆ เพราะวันนั้นพี่สาวผมเค้าชวนไปซื้อคีย์บอร์ด ที่เซียเพราะอันเดิมมันพัง ผมก็บอกเค้าหมดทุกอย่าง ตอนนั้นผมอยู่บนรถเมย์แล้ว เค้าก็บอกว่าไหนดู ผมก็ถ่ายรูปไปให้ดู พอซื้อเสร็จผมก้ไปกินไอติมกับพี่แล้วก็รีบกลับบ้าน พอถึงบ้านปุ๊บ สิ่งเดียวที่คิดอยู่ตอนนั้นเลยคือจะรีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ากินข้าวจัดการตัวเองทุกอย่างให้เสร็จแล้ว จะรีบวิ่งขึ้นห้องนอนเพื่อไปคุยโทรศัพท์กับเค้า แล้วจังหวะนั้นแม่ผมก็เรียกกินข้าวพอดี จนเค้าทักมาว่า"เมื่อไหร่จะกลับ" ด้วยความที่ไม่ได้ใช้ความคิดและสมองอะไรเลย ผมก็ตอบไปว่า ถึงประมาณ20นาทีแล้ว เค้าก็บอกว่าไม่เคยทักมา ผมก็บอกว่าก็แม่เรียกกินข้าวอ่า แต่เค้าพูดกับผมคำๆนึงที่ทำให้ผมงงและตกใจมาก คือ เค้าหมดความเชื่อใจผมแล้ว ผมก็ได้แต่บอกไปว่าผมไม่ได้ทำอะไรเลยน่ะ ผมไปทำอะไรให้เค้าไม่เชื่อใจ เค้าบอกว่าเคยบอกกันมั่งไหมทำอะไร20นาทีมันเกือบครึ่งชั่วโมงเลยน้ะ แต่ผมเองก็บอกเค้าแบบตรงๆหนิ ว่ากลับมานานเท่าไหร่โดยที่ไม่ได้โกหกเค้าเลย แต่เค้ากลับบอกผมว่าเค้าหมดความ"เชื่อใจ"ผม คือผมก็ไม่รู้น้ะว่ามันเกี่ยวอะไรกับความเชื่อใจกัน ที่ผมไม่ได้บอกว่าผมกลับถึงบ้านแล้วน้ะ เค้าก็บอกว่าบางทีผมอ่านเมื่อ5นาทีที่แล้วแต่ไม่ตอบกลับ ก็ที่ผมไม่ได้ตอบกลับก็มีแต่คำว่า "ครับ"กับสติกเกอร์ในเฟส คือเอาตรงๆผมไม่รู้ว่าต้องตอบสติกเกอร์ด้วยแล้วคำว่า ครับ ผมนึกว่านั้นคือจบประโยคแล้วผมเลยไม่ได้ตอบ
ผมบอกตามตรงเลยนะครับว่าผมอ่อนมากเรื่องนี้ผมไม่เคยมีแฟนไม่รู้ว่าเค้าต้องทำอะไรกันบ้างรายงานเรื่องอะไรกันบ้างผมไม่รู้จริงๆครับว่าต้องทำยังไงดี ส่วนเค้าคนนั้นอ้ะเหรอเค้ามีแฟนมา20กว่าคนแล้วครับ ผมคงปฏิบัติได้ไม่ดีเท่าที่20คนเคยทำไว้ ผมมันไม่รู้งาน"ซื้อบื้อ" ผมเคยคิดมาตลอดเลย น้ะ ครับว่าการพูดความจริงการที่เราบอกอะไรกับใครไปตามตรงมันจะดีที่สุดแต่ผมไม่รู้เลยครับว่าสิ่งที่ผมคิดผมทำมันจะมา พังความรักที่ผมมีให้เค้าในตอนนั้น หรือผมต้องเป็นพวกที่โกหกเป็นไฟเอาตัวรอดได้ทุกงานต้องเจ้าเล่ห์ ผมถึงจะรักษาความรักดีๆเอาไว้ได้ แต่ผมก็อดคิดไม่ได้น้ะครับว่าสิ่งที่เค้าบอกว่าเค้าหมดความเชื่อใจในตัวผม ทั้งๆที่ผมแค่ไม่ได้บอกว่ากลับมาเมื่อไหร่ซึ่งมันไม่เกี่ยวกันเลย บางทีเค้าอาจจะไม่ได้ชอบผมหรือเบื่อหรือรำคาญผมก็เป็นได้ เค้าเลยหาข้อหาเหล่านี้มา ผมเสียใจมากๆในช่วงนั้นเค้าเป็นคนเดียวที่ผมอยากจะบอกความจริง เรื่องของตัวเองให้กับคนรอบข้างได้รับรู้และจะได้คบกับเค้าแบบเปิดเผย แต่สุดท้ายเค้าก็มาจากผมไปด้วยเหตุผมที่ผมไม่เคยค้าดคิดมากก่อน แล้วอีกอย่างเค้าไม่ชัดเจนกับผมเลยครับไม่ได้ขอผมเป็นแฟนแต่ทำเหมือนผมเป็นแฟนและถ้าผมไปรายงานเค้าทุกเรื่องทำตัวเหมือนแฟนทุกอย่าง แต่ถ้าวันนึงผมไม่ใช่สำหรับเขาผมก็คงได้เป็นแค่คนที่คิดไปเอง ผมคอยตามง้อตั้งแต่วันนั้นจนถึงประมาณวันที่20(แต่ตลอดช่วงเวลานั้นผมเหมือนคุยคนเดียวเลยครับและคำพูดของเขาเต็มไปด้วยความเย็นชา) ต่อมาผมก็เห็นสถานะใหม่เค้าตั้งว่า คบแบบไม่ผูกมัด ก็เลยเริ่มตัดใจ แต่ผมบอกได้เต็มปากเลยน้ะครับว่าทุกวันนี้ผมยังลืมเค้าไม่ได้ทั้งๆ ที่เราได้คุยกันจริงจังๆแค่5วัน ผมก็โพสแบบเพ้อๆในFacebookตลอดตั้งแต่วันนั้นจนถึงทุกวันนี้ จากที่เมื่อก่อนไม่ค่อยเพ้ออะไรเลย ส่วนใหญ่โพสของผมต้องการที่จะสื่งถึงเค้าหมดเลยครับ เพราะผมไปเล่าไปบอกเค้าแบบแชทส่วนตัวคงไม่ได้แล้วอ่าครับ
ปล.1เพื่อนผมนิสัยดีมากครับเค้าไม่ได้รังเกียดเกย์แบบว่าเข้าหาไม่ได้เลยเค้าคุยได้ปกติทุกอย่างครับ เค้าไม่ได้แสดงออกอะไรเลยเป็นมิตรกับทุกคนแต่โดยส่วนตัวลึกๆเค้าต่างห่ากที่ไม่ชอบผมก็เข้าใจครับว่าคนเรายังไงก็ไม่ได้มีใครรับได้กับทุกสิ่งบนโลก
ปล.2ที่ผมมาตั้งกระทู้แบบนี้เพราะ1.อยากระบายครับ2.แค่อยากทิ้งเอาไว้เผื่อเค้าจะได้อ่านหรือไม่ได้อ่านก็ตามแต่ก็ได้สารภาพทุกเรื่องแบบลอยๆเอาไว้แบบนี้ เพราะถ้าผมทักไปบอกเค้าเองวันนี้มันคงจะเหมือนข้อแก้ตัวและเพราะเค้าได้มีแฟนใหม่ไปแล้วด้วย ถ้าผมไปบอกเค้ามันคงดูน่าเกียด
ปล.3นี่เป็นกระทู้แรกครับ อาจจะยาวไปนิดแต่ขอบคุณที่อดทนฟังผมระบายจนจบน่ะครับ อ่อแล้วอีกอย่างผมอยู่ม.5ครับผมอยู่คนล้ะโรงเรียนกับเค้านะครับ