ก่อนอื่นต้องบอกก่อน ผมเคยเป็นครูสอนหนังสืออยู่โรงเรียนมัธยมแห่งนึง เรื่องมีอยู่ว่า
ผมได้มาเป็นครูสอนภาษาอังกฤษอยู่ รร.มัธยมแห่งนึง วันแรกที่ผมเริ่มต้นทำงานก็รู้สึกตื่นเต้นมาก เพราะว่าในชีวิตไม่เคยคิดว่าตัวเองต้องมาเป็นครูสอนหนังสือ เนื่องจาก ตลอดการเป็นเด็กนักเรียนเป็นคนที่ไม่สนใจครูสอนเลยเมื่ออยู่ในห้องเรียน แล้ววันนึงก็มาเป็นครูสอนซะเอง ฮ่าๆ มาทำงานวันแรกผมก็รู้สึกแปลกใจ เพราะสายตาเด็กๆทุกคนมองมาที่ผมตลอด อาจเพราะผมเป็นครูคนใหม่ที่ดูจะอายุน้อยสุดในโรงเรียน (ที่รร. คนูส่วนใหญ่อายุ35+) พอถึงเวลาเคารพธงชาติ ผมได้เจอกับเด็กนักเรียนผู้หญิงคนนึง มายืนนำร้องเพลงชาติ ผมเห็นเธอครั้งแรกรู้สึกประทับใจขึ้นทันที มารู้ทีหลังว่าเธอคือประธานนักเรียน อยู่ม.5 เธอน่ารัก เรียนเก่ง เป็นตัวแทนกิจกรรมของโรงเรียนทุกๆอย่าง ในวันที่สองของการทำงาน ผมได้โอกาศคุยกับเธอครั้งแรก เนื่องจากเธอเข้ามาเอาสมุดรายงานของครูอีกคนมาให้ผมที่ห้องทำงาน ผมรู้สึกหลงรักเธอเลยตั่งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน และเราก้มีโอกาศเจอกันบ่อยขึ้นแล้วก้คุยกันบ้าง ผมกลายเป็นที่สนใจของเด็กๆมากขึ้น ทุกๆครั้งที่เดินไปไหน ในรร. หรือแม้แต่ในเวลาพักเที่ยงก็จะมีเด็กๆเข้ามาพูดคุยด้วยที่ห้องพักครู
แล้วจุดเรื่มต้นของความรักก็เริ่มขึ้น...
เธอได้มาขอคำแนะนำกับผมเรื่องวิชาภาษาอังกฤษ เค้าถามผมว่ามีเฟสบุคมั้ย? ความจริงแล้วผมมีเฟสบุค แต่ตอบปฏิเสธเธอไปว่าไม่มี *แต่มีไลน์
เธอจะขอไลน์ผมและแอดมามาหา ผมคิดในใจเลยว่าเขาทางผมล่ะ ฮ่าๆ เราก็คุยกันแบบครูนักเรียน ใช้คำแทนกันว่าหนู-ครู แล้วเราก็คุยกันได้ประมาณ1เดือน ก็มีเพื่อนของเค้ามาเขียนข้อความใส่กระดาษพับเป็นจดหมาย มาวางที่โต๊ะทำงานผมว่า พ.(ชื่อย่อ) ชอบคุณครู ในใจผมคิดนะ แต่ก็ไม่อาจทำเกินหน้าที่จนดูน่าเกียจ เราไม่ได้ตกลงเป็นแฟนกัน ไม่เคยบอกว่ารักกัน มีแต่คำว่าคิดถึง เธอโทรปลุกผมทุกๆเช้า โดยที่ไม่มีคนอื่นรู้ เพราะผมเคยบอกไม่ให้บอกคนอื่น ทำแบบนี้ประมาณ เกือบ 1เทอม ผมคิดว่ามันจะไปไกลเกินกว่านี้ เลยพยายามจะห่างจากเค้า โดยการไม่รับโทรศัพท์ ไม่ตอบไลน์บ้าง ตอบช้าบ้าง จนปิดเทอม ผมก็ได้ลาออกจาก รร. เพราะจากที่สอนหนังสือในรร.มา 1 เทอม ผมคิดเลยว่ามันไม่ใช่ตัวผม ผมไม่เหมาะกับการเป็นครู ผมเลยตัดสินใจลาออก โดยที่ผมก็ไม่ได้ติดต่อกับเค้าอีกเลย ได้แต่แอบมองรูปในเฟสบุคเค้า(เคยถามเค้ามาแต่ไม่ได้แอดเป็นเพื่อน) ยังรู้สึกรักและคิดถึงเค้าอยู่
หลงรักนักเรียนที่สอนจะผิดมั้ย?
ผมได้มาเป็นครูสอนภาษาอังกฤษอยู่ รร.มัธยมแห่งนึง วันแรกที่ผมเริ่มต้นทำงานก็รู้สึกตื่นเต้นมาก เพราะว่าในชีวิตไม่เคยคิดว่าตัวเองต้องมาเป็นครูสอนหนังสือ เนื่องจาก ตลอดการเป็นเด็กนักเรียนเป็นคนที่ไม่สนใจครูสอนเลยเมื่ออยู่ในห้องเรียน แล้ววันนึงก็มาเป็นครูสอนซะเอง ฮ่าๆ มาทำงานวันแรกผมก็รู้สึกแปลกใจ เพราะสายตาเด็กๆทุกคนมองมาที่ผมตลอด อาจเพราะผมเป็นครูคนใหม่ที่ดูจะอายุน้อยสุดในโรงเรียน (ที่รร. คนูส่วนใหญ่อายุ35+) พอถึงเวลาเคารพธงชาติ ผมได้เจอกับเด็กนักเรียนผู้หญิงคนนึง มายืนนำร้องเพลงชาติ ผมเห็นเธอครั้งแรกรู้สึกประทับใจขึ้นทันที มารู้ทีหลังว่าเธอคือประธานนักเรียน อยู่ม.5 เธอน่ารัก เรียนเก่ง เป็นตัวแทนกิจกรรมของโรงเรียนทุกๆอย่าง ในวันที่สองของการทำงาน ผมได้โอกาศคุยกับเธอครั้งแรก เนื่องจากเธอเข้ามาเอาสมุดรายงานของครูอีกคนมาให้ผมที่ห้องทำงาน ผมรู้สึกหลงรักเธอเลยตั่งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน และเราก้มีโอกาศเจอกันบ่อยขึ้นแล้วก้คุยกันบ้าง ผมกลายเป็นที่สนใจของเด็กๆมากขึ้น ทุกๆครั้งที่เดินไปไหน ในรร. หรือแม้แต่ในเวลาพักเที่ยงก็จะมีเด็กๆเข้ามาพูดคุยด้วยที่ห้องพักครู
แล้วจุดเรื่มต้นของความรักก็เริ่มขึ้น...
เธอได้มาขอคำแนะนำกับผมเรื่องวิชาภาษาอังกฤษ เค้าถามผมว่ามีเฟสบุคมั้ย? ความจริงแล้วผมมีเฟสบุค แต่ตอบปฏิเสธเธอไปว่าไม่มี *แต่มีไลน์
เธอจะขอไลน์ผมและแอดมามาหา ผมคิดในใจเลยว่าเขาทางผมล่ะ ฮ่าๆ เราก็คุยกันแบบครูนักเรียน ใช้คำแทนกันว่าหนู-ครู แล้วเราก็คุยกันได้ประมาณ1เดือน ก็มีเพื่อนของเค้ามาเขียนข้อความใส่กระดาษพับเป็นจดหมาย มาวางที่โต๊ะทำงานผมว่า พ.(ชื่อย่อ) ชอบคุณครู ในใจผมคิดนะ แต่ก็ไม่อาจทำเกินหน้าที่จนดูน่าเกียจ เราไม่ได้ตกลงเป็นแฟนกัน ไม่เคยบอกว่ารักกัน มีแต่คำว่าคิดถึง เธอโทรปลุกผมทุกๆเช้า โดยที่ไม่มีคนอื่นรู้ เพราะผมเคยบอกไม่ให้บอกคนอื่น ทำแบบนี้ประมาณ เกือบ 1เทอม ผมคิดว่ามันจะไปไกลเกินกว่านี้ เลยพยายามจะห่างจากเค้า โดยการไม่รับโทรศัพท์ ไม่ตอบไลน์บ้าง ตอบช้าบ้าง จนปิดเทอม ผมก็ได้ลาออกจาก รร. เพราะจากที่สอนหนังสือในรร.มา 1 เทอม ผมคิดเลยว่ามันไม่ใช่ตัวผม ผมไม่เหมาะกับการเป็นครู ผมเลยตัดสินใจลาออก โดยที่ผมก็ไม่ได้ติดต่อกับเค้าอีกเลย ได้แต่แอบมองรูปในเฟสบุคเค้า(เคยถามเค้ามาแต่ไม่ได้แอดเป็นเพื่อน) ยังรู้สึกรักและคิดถึงเค้าอยู่