ผมเพิ่งเคยโพสในพันทิพครั้งแรกหากอ่านไม่รุ้เรื่องต้องขอโทดด้วยคับ
เป็นเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นกับผม อยากให้อ่านให้จบแล้วเอาไว้เป็นบทเรียนนะคับว่าอย่ามัวดึงเชิงอย่าฟรอมเยอะ
ผมใช้เวลาตามหารักแท้ อยุ่แบบไม่มีใครมา5ปี เพื่อหวังว่าสักวันจะได้เจอรักแท้ ได้เจอคนที่ไช่ ได้เจอคนสุดท้าย ผมตามหาจนเริ่มถอดใจ
ผมถามตัวเองว่ามันจะมีจริงหรอคนที่เกิดมาเพื่อเรา
แล้วผมก็ได้เจอกับเธอคนที่ผมรอคอยมาทั้งชีวิต คือครึ่งหัวใจที่ผมตามหา เธอมาเติมเต็มในส่วนที่ผมขาดหาย เธอทำให้ผมกับมารู้จักความรักอีกครั้ง
จะบอกก่อนว่าผมอายุ22ส่วนแฟนผมอายุ25
เธอทำให้โลกที่เคยอ้างว้างของผมไม่เหงาอีกต่อไป เรามีอะไรๆที่เหมือนกันมากๆนิสัยเหมือนกันแทบทุกอย่าง แทบจะเป็นคนๆเดียวกันเลย
ผมโชคดีเหลือเกินที่ได้มาพบเธอ ผมกับเธอเป็นคนพูดไม่เก่งเหมือนกัน ขี้อายเหมือนกัน ชอบพิมแชทคุยกันมากกว่า ทั้งในเฟสในไลน์
เรารักกันมาก ก่อนผมขอเธอเป็นแฟน เธอบอกผมว่าเธอป่วยเป็นโรคหัวใจทากายาสุ เป็นโรคที่พบ1ในล้านคนเธอเปนตอนอายุ22 เธอบอกผมว่าหัวใจเธอเหลือแค่2ห้อง ไม่มีทางรักษา เหลือแค่รอวันตาย เธอบอกว่าเธอคงอยู่ได้ไม่นาน เธอถามว่าผมจะรักเธออยุ่ใหม เธอถามผมก่อนที่จะครบกันว่ารุ้อย่างนี้จะยังอยากครบกับเธออีกรึปล่าว ผมบอกเธอว่าผมจะดูแลเธอเอง เธอถามให้มั่นใจว่า สัญญาได้ใหมว่าจะอยู่เคียงข้างเธอจนวินาทีสุดท้ายจนเธอจากโลกนี้ไปแล้ว ผมตอบว่าสัญญาแต่อย่าจากผมไปใหนจะได้ใหม
ผมก็เริ่มมีความคิดจะบริจาคหัวใจ ผมไปสอบถามแพทว่าถ้าผมบริจาคหัวใจจะสามารถระบุคนได้ใหม เผื่อวันนึงผมเป็นอะไรไป ผมก็อยากจะช่วยคนรักของผมอยากให้เขาเปนคนใช้หัวใจของผม แต่หมอบอกว่าไม่สามารถระบุคนได้
ผมขอให้เธอเปลี่ยนหัวใจ แต่เธอบอกว่าไม่ขอมีชีวิตอยู่แค่นี้พอ ผมขอให้เธออยู่เพื่อผม เธอบอกกับผมว่าถ้าเปลี่ยนหัวใจโอกาสรอดมี30% เธอกลัวที่จะเปลี่ยน กลัวที่จะไม่ได้ตื่นมาเจอผม
เธอตอบตกลงเป็นแฟนกับผมผมดีใจมาก ผมบอกว่าผมจะรักเธอคนเดียวจะรักเธอเป็นคนสุดท้ายของผม ผมจะไม่มีใคร เธอก็เหน็บผมหน่อยๆว่าเด๋วเค้าตายไปเต็งก็มีใหม่อยู่ดี ผมรู้ว่าเธอเจ็บที่โดนแฟนเก่าหักหลังมามาก จนเธอระแวงไม่ค่อยอยากไว้ใจใคร ผมบอกกับเธอว่าถึงผมจะพูดจาน้ำเน่า กวนตีน ติดตลกไปบ้าง แต่ทุกคำที่ผมพูดมันออกมาจากใจ ผมพูดแล้วผมทำจริง
ผมกับเธอสัญญากันว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เราจะไม่บอกเลิกกันจะไม่ไช้อารม เราจะพูดกันให้เข้าใจ เราจะทะเลาะกันทำใมถ้าเรายังรักกันอยุ่
จนผมขอเธอแต่งงาน เธอตอบตกลง เราตกลงกันว่าอีก2ปีเราจะแต่งงานกัน ผมขอให้เธอรอผม เธอบอกว่าเธอจะรอ เราจะได้ใช้ชีวิตร่วมกัน
ผมซื้อตู้ซื้อเตียงมาใหม่หมดเตรียมห้องไว้ ยังไม่เข้าไปนอน เพราะกะว่าจะเข้าไปอยู่พร้อมกัน
เราอยู่ไกลกันผมอยู่นครปฐมแต่เธอลงมาทำงานที่ระยอง ผมบอกว่าเดียวอีกไม่กี่เดือนผมจะสมัครทหารที่สัตหีบเราจะได้อยู่ไกล้กัน
เธอถามผมว่าคิดจะมาหาเธอเมื่อไหร่ ผมตอบเธอไปว่าคงอีกนาน เธอบอกว่านานแค่ใหน จะรอให้เธอตายก่อนหรอถึงจะไปหาถึงจะได้กอดกัน
ที่ผมตอบเธอว่าอีกนานคือผมคิดว่าผมจะแอบไปเซอไพร์เธอ ผมจะใส่ชุดทหารเรือไปหาเธอในวันที่ผมประสบความสำเร็จ ให้เธอภูมิใจ
เธอเปนคนขี้หึง ส่วนผมเปนคนขี้ใจน้อย ผมพยายามทำทุกอย่างให้เธอเชื่อใจ ให้เธอไว้ใจผม ผมให้รหัสเฟสเธอให้เธอดูว่าผมไม่ได้มีใครไม่ได้ไปแออบคุยกับใคร วันนึงเธอมางอลผม เรื่องมันเกิดจากที่หลานผมเล่นโทรสับแล้วกดส่งสติ๊กเกอร์ไปให้เพื่อนเก่าสมัยม.ต้น ผมแค่เค้าไปตอบว่าโทดทีหลานส่ง แต่เธอก็มางอลผมบอกว่าอะไรมันจะบังเอินขนาดนั้น เธองอลผม ผมอธิบายแต่เธอก็งอลผม ตอบแต่ว่า เหอะ เอาที่สบายใจเลย
แล้วผมก็เงียบ ผมรอให้เธอใจเย็นแล้วค่อยคุยกัน แล้วเธอก็หายงอลผม แล้วเธอก็มาง้อผมแทน เราก็ดีกัน
เธอพยายามจะคุยกับผมตลอด ตั้งแต่เราคบกัน เราคุยกันตั้งแต่ตื่นนอน เธอตื่นตี5ผมตื่น6โมงครึ่ง เราคุยกันทั้งวัน เธอทำงานเธอก็พยายามจะคุยกับผมจนเหมือนเราไม่เคยไกลกันเลย คุยจนดึกตี1ตี2จนหลับไปด้วยกัน แค่ผมตอบช้าไป2-3นาทีเธอก็ชอบเหน็บผมว่าแอบไปคุยกะสาวที่ใหน
แล้วช่วงนั้นผมไม่รุ้เปนอะไรมึนๆงงๆเบลอๆ ผมกับเธอคุยกันน้อยลง เธอถามผมว่าผมมีคนอื่นหรอ ทำใมถึงแปลกไป ผมบอกว่าผมไม่มี
ผมไปทำธุระครึ่งวันไม่ได้พกโทสับไปด้วย เธอโพสเต็มเฟสผมเลย เธอนึกว่าผมงอลเธอ เห็นผมเงียบไป ผมก็บอกว่าเปล่า
ช่วงที่ผมแปลกๆไปนี่แหละ เธอน้อยใจผม เธอโพสในเฟส แล้วมีคนถามเธอว่าทะเลาะกับแฟนหรอ เธอตอบว่าแฟนที่ใหนไม่มีใครอยากรักคนอย่างเธอหรอก ผมรู้ว่าเธอประชดผม
แต่ผมกลับงอลเธอ เงียบกับเธอ จนเธอถามผมว่า เรายังคบกันอยู่ใหม ผมดันบอกเธอว่ารุ้อยุ่แก่ใจ เวลามีคนถามก็เหนบอกว่าไม่มีแฟนนิ ผมตอบด้วยความน้อยใจ เธอบอกว่าเธอประชดผม อยากให้ผมสนใจเธอบ้าง ผมกลับบอกว่าคนอื่นจะรุ้ว่าประชดปะ รุ้ปะว่าเค้าจะรุ้สึกยังไง ความรุ้สึกที่เสียไปมันเอากลับมาไม่ได้ เธอขอโทดผมและบอกว่าแค่ตอบไปงั้นๆแค่อยากให้สนใจกันบ้าง อยากรุ้ว่าผมสนใจเธอใหม เธอยกเรื่องที่เราประชดกันครั้งแรกมา ผมกลับบอกเธอว่าจะเอาเรื่องเก่ามาพูดทำใม ผมเคยประชดเธอแค่ครั้งเดียว ผมบอกว่าของเธอนี่ทั้งเรื่องเก่าเรื่องใหม่ๆเลยนะ
( ตอนนั้นผมไลค์โพสให้คนที่ไม่รุ้จักเขาโพสว่าไคไลเดียวบอกฝันดี แล้วเขาก็มาโพสในเฟสผมว่าฝันดี แฟนผมงอลเปนวันๆผมไม่รุ้ว่าผมทำอะไรผิดถามเธอก็ไม่บอก ผมก็ง้อเธอทุกอย่าง เธอโพสว่า เงินในบัญชีไม่มี สามีก็เช่นกัน ผมก็บอกเธอว่าเอาแบบนี้หรอ ถ้าผมประชดบ้างหละ ผมโพสว่า แฟนไม่รักทักมาหาพี่ สรุปเราหายกัน จนผมง้อเธอและถามเธอว่าโกรธอะไร จะประชดกันทำใม ส่วนมากเราก็ใช้ความเข้าใจมีอะไรก็พูดกันตรงๆ
เธอบอกว่าคนที่มาบอกฝันดีเปนใคร ผมก็อธิบายไป ว่าเรื่องแค่นี้ถ้าบอกแต่แรกเราก้ไม่ต้องมาทะเลาะกัน มีอะไรให้คุยกันดีๆถามผมตรงๆ
อย่าคิดไปเอง)
เธอบอกว่าผมสนใจอะไรด้วยหรอ แคร์ด้วยหรอ นึกว่าจะไม่รับรุ้อะไร รุ้สึกด้วยหรอ ผมตอบว่าเสียใจจนจะไม่รุ้สึกแล้วหละ เธอก็งอลผมอีกหาว่าผมยังไม่ลืมแฟนเก่า แล้วเธอก็บอกว่าถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องคบกันหรอ ผมรู้ว่าเธอใช้อารมพูดออกมาเธอไม่ได้คิดอย่างที่พูด แต่ผมกลับตอบว่าเอาอย่างนั้นก็ได้ ถ้ามันทำให้เธอสบายใจจะได้ไม่ต้องมามัวระแวงผม (ตอนนั้นผมคิดในใจว่าทำใมเธอถึงไม่เคยเชื่อใจผมบ้าง) ผมตอบแบบไม่คิด เพราะผมไม่คิดจะเลิกกับเธอจริงๆ ผมจะรอเธอใจเย็นแล้วผมจะเป็นฝ่ายไปขอโทดเธอเอง วันต่อมาเธอทักมาขอโทดผม ถามว่าทำใมเราต้องมาทะเลาะกันด้วย แต่ผมกลับวางฟรอมทำเหมือนงอลอยู่ทำเปนนิ่งๆ
ไม่ตอบแชทเธอ ทั้งที่ในใจผมไม่เคยโกรธเธอเลยสักครั้งตั้งแต่เราคบกันมา
เราก็ไม่ได้คุยกัน2-3อาทิตแต่ไลค์ให้กันตลอด ชอบโพสลอยๆถึงกัน ผมแอบส่องเฟสเธอทุกวัน วันที่18กันยาเธอทักผมมาผมทำเปนตอบช้าๆ ถามเช้าตอบบ่าย ถามเย็นตอบดึก แล้วเธอก็ไม่คุยกับผมอีกเลย ผมไปอวยพรวันเกิดเธอวันที่19กันยาเธอก็แค่ไลค์
ผมรุ้ว่าเธอเดินทางกับไปบ้านที่จังหวัดหนองคาย วันที่26กันยา ผมคิดว่าเด๋วเธอกลับมาผมจะไปขอโทดเธอ วันที่27กันยา58 เธอโพสในเฟสว่า มีเงินหมื่นล้านก็ไม่สามารถยื้อชีวิตไว้ได้ เมื่อถึงเวลาก็แค่ทำใจและปล่อยวาง ผมไม่ทันคิดอะไรเพราะเธอชอบโพสอะไรเศร้าๆ แล้วผมเห็นเฟสเธอไม่ออน1วัน ผมคิดว่าเธอคงเหนื่อยจากการเดินทาง เธอคงพักผ่อน พอผ่านไป2วันกว่าๆ
ผมเริ่มเอ๊ะใจ ใจคอไม่ดี เพราะตั้งแต่เราครบกันมาเธอ ไม่เคยมีวันใหนที่เธอไม่ออน ผมก็เข้ามาดูเฟสเธอ สิ่งที่ผมเห็นคือมีคนมาโพสR.I.P.เต็มเฟสเธอไปหมด เธอไม่ยอมบอกผมว่าเธอเข้าโรงบาล
เธอเสียตั้งแต่วันที่28กันยาแล้ว ผมไม่คิดว่าการที่เธอเงียบไป มันจะเป็นการหายไปตลอดกาลของเธอ ผมมารุ้ข่าวเมื่อคืนวันที่30 เธอก็เผาไปแล้ว
ผมช็อคแทบจะหยุดหายใจ เหมือนโลกมันหยุดหมุน ได้แต่ร้องไห้ ผมได้แต่โทดตัวเองว่าทำใมต้องมางอลอะไรเรื่องไร้สาระ มัวแต่มาวางฟรอมอยุ่ได้
มันไม่มีโอกาสให้ผมได้แก้ตัวอีกแล้ว ไม่มีโอกาสแม้แต่พูดคำว่าขอโทด ไม่ได้เอ่ยคำลา ไม่ได้อยู่เคียงข้างเธอดูแลเธอจนวินาทีสุดท้าย ที่ผมคิดว่าอีกไม่นานนี้ผมจะลงไปหาเธอ ตอนนี้มันไม่มีเธอให้ผมไปหาอีกแล้ว ผมไช้โอกาสเปลือง มั่วแต่คิดว่าชีวิตยังมีพรุ่งนี้ให้แก้ไขเสมอ
จนมันสายเกินไป วันนี้ไม่มีอีกแล้วคนที่คอยบอกรัก บอกคิดถึง คอยงอล คอยง้อ คอยหึงหวงกัน คนที่คอยบอกฝันดีแล้วหลับไปพร้อมกันทุกคืน
วันนี้ผมยังคิดถึงเธอทุกวินาที หน้าเธอลอยอยุ่ในหัวผมตลอด ผมเบลอ เหมือนคนเป็นบ้า พูดคนเดียว ทุกๆอย่างเกี่ยวกับเธอผมจำได้หมด
วันที่เราคบกันเวลาเท่าไหร่ผมก็ไม่เคยลืม
ได้แต่โพสโทดตัวเอง นั่งฟังเพลงของเรา เพลงที่ผมเคยใช้บอกรักเธอ เพลงที่เธอเคยให้ผมฟัง น้ำตาผมมันก็ไหลผมไม่เคยนอนหลับได้อย่างสนิทเลย อยากให้มันเป็นแค่ฝันไป ความรัก ความฝันที่วาดไว้ด้วยกันมันมาพังทลาย ทุกคำสัญญาผมไม่เคยลืม
เวลาความสุขนั้นมันชั่งแสนสั้น เหมือนฟ้าพาเธอกับผมมาพบกัน มารักกัน แล้วฟ้าก็พาเธอไปจากผม โชคชะตากำกนดให้เรามีแค่โอกาสได้มีความทรงจำร่วมกัน แต่ไม่มีโอกาสแม้แต่ได้ใช้ชีวิตคู่อยู่ด้วยกัน
บอกคนที่คุณรักและรักคุณ
ให้เขาได้รู้ว่าคุณรักเขามากแค่ใหน
บอกซะก่อนที่มันจะสายไป อย่ารอพรุ่ง
พรุ่งนี้อาจไม่มีคนที่ให้บอกแล้วก็ได้
ผมไม่อยากให้ใครต้องมาเจอเหตุการณ์อย่างผม ถ้าวันนี้ยังมีโอกาสยังมีคนที่รักขอให้ดูแลเขาให้ดี
อย่ามีคำว่าไม่ว่างกับคนที่คุณรัก อย่ากลัวระยะทางว่าไกล เพราะถ้าวันนึงคุณว่างคุณอยากไปหาเค้าแต่เค้าก็ไม่อยู่ให้คุณไปหาอีกแล้ว
รักแท้ที่หาเจอแต่ยื้อไว้ไม่ได้
เป็นเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นกับผม อยากให้อ่านให้จบแล้วเอาไว้เป็นบทเรียนนะคับว่าอย่ามัวดึงเชิงอย่าฟรอมเยอะ
ผมใช้เวลาตามหารักแท้ อยุ่แบบไม่มีใครมา5ปี เพื่อหวังว่าสักวันจะได้เจอรักแท้ ได้เจอคนที่ไช่ ได้เจอคนสุดท้าย ผมตามหาจนเริ่มถอดใจ
ผมถามตัวเองว่ามันจะมีจริงหรอคนที่เกิดมาเพื่อเรา
แล้วผมก็ได้เจอกับเธอคนที่ผมรอคอยมาทั้งชีวิต คือครึ่งหัวใจที่ผมตามหา เธอมาเติมเต็มในส่วนที่ผมขาดหาย เธอทำให้ผมกับมารู้จักความรักอีกครั้ง
จะบอกก่อนว่าผมอายุ22ส่วนแฟนผมอายุ25
เธอทำให้โลกที่เคยอ้างว้างของผมไม่เหงาอีกต่อไป เรามีอะไรๆที่เหมือนกันมากๆนิสัยเหมือนกันแทบทุกอย่าง แทบจะเป็นคนๆเดียวกันเลย
ผมโชคดีเหลือเกินที่ได้มาพบเธอ ผมกับเธอเป็นคนพูดไม่เก่งเหมือนกัน ขี้อายเหมือนกัน ชอบพิมแชทคุยกันมากกว่า ทั้งในเฟสในไลน์
เรารักกันมาก ก่อนผมขอเธอเป็นแฟน เธอบอกผมว่าเธอป่วยเป็นโรคหัวใจทากายาสุ เป็นโรคที่พบ1ในล้านคนเธอเปนตอนอายุ22 เธอบอกผมว่าหัวใจเธอเหลือแค่2ห้อง ไม่มีทางรักษา เหลือแค่รอวันตาย เธอบอกว่าเธอคงอยู่ได้ไม่นาน เธอถามว่าผมจะรักเธออยุ่ใหม เธอถามผมก่อนที่จะครบกันว่ารุ้อย่างนี้จะยังอยากครบกับเธออีกรึปล่าว ผมบอกเธอว่าผมจะดูแลเธอเอง เธอถามให้มั่นใจว่า สัญญาได้ใหมว่าจะอยู่เคียงข้างเธอจนวินาทีสุดท้ายจนเธอจากโลกนี้ไปแล้ว ผมตอบว่าสัญญาแต่อย่าจากผมไปใหนจะได้ใหม
ผมก็เริ่มมีความคิดจะบริจาคหัวใจ ผมไปสอบถามแพทว่าถ้าผมบริจาคหัวใจจะสามารถระบุคนได้ใหม เผื่อวันนึงผมเป็นอะไรไป ผมก็อยากจะช่วยคนรักของผมอยากให้เขาเปนคนใช้หัวใจของผม แต่หมอบอกว่าไม่สามารถระบุคนได้
ผมขอให้เธอเปลี่ยนหัวใจ แต่เธอบอกว่าไม่ขอมีชีวิตอยู่แค่นี้พอ ผมขอให้เธออยู่เพื่อผม เธอบอกกับผมว่าถ้าเปลี่ยนหัวใจโอกาสรอดมี30% เธอกลัวที่จะเปลี่ยน กลัวที่จะไม่ได้ตื่นมาเจอผม
เธอตอบตกลงเป็นแฟนกับผมผมดีใจมาก ผมบอกว่าผมจะรักเธอคนเดียวจะรักเธอเป็นคนสุดท้ายของผม ผมจะไม่มีใคร เธอก็เหน็บผมหน่อยๆว่าเด๋วเค้าตายไปเต็งก็มีใหม่อยู่ดี ผมรู้ว่าเธอเจ็บที่โดนแฟนเก่าหักหลังมามาก จนเธอระแวงไม่ค่อยอยากไว้ใจใคร ผมบอกกับเธอว่าถึงผมจะพูดจาน้ำเน่า กวนตีน ติดตลกไปบ้าง แต่ทุกคำที่ผมพูดมันออกมาจากใจ ผมพูดแล้วผมทำจริง
ผมกับเธอสัญญากันว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เราจะไม่บอกเลิกกันจะไม่ไช้อารม เราจะพูดกันให้เข้าใจ เราจะทะเลาะกันทำใมถ้าเรายังรักกันอยุ่
จนผมขอเธอแต่งงาน เธอตอบตกลง เราตกลงกันว่าอีก2ปีเราจะแต่งงานกัน ผมขอให้เธอรอผม เธอบอกว่าเธอจะรอ เราจะได้ใช้ชีวิตร่วมกัน
ผมซื้อตู้ซื้อเตียงมาใหม่หมดเตรียมห้องไว้ ยังไม่เข้าไปนอน เพราะกะว่าจะเข้าไปอยู่พร้อมกัน
เราอยู่ไกลกันผมอยู่นครปฐมแต่เธอลงมาทำงานที่ระยอง ผมบอกว่าเดียวอีกไม่กี่เดือนผมจะสมัครทหารที่สัตหีบเราจะได้อยู่ไกล้กัน
เธอถามผมว่าคิดจะมาหาเธอเมื่อไหร่ ผมตอบเธอไปว่าคงอีกนาน เธอบอกว่านานแค่ใหน จะรอให้เธอตายก่อนหรอถึงจะไปหาถึงจะได้กอดกัน
ที่ผมตอบเธอว่าอีกนานคือผมคิดว่าผมจะแอบไปเซอไพร์เธอ ผมจะใส่ชุดทหารเรือไปหาเธอในวันที่ผมประสบความสำเร็จ ให้เธอภูมิใจ
เธอเปนคนขี้หึง ส่วนผมเปนคนขี้ใจน้อย ผมพยายามทำทุกอย่างให้เธอเชื่อใจ ให้เธอไว้ใจผม ผมให้รหัสเฟสเธอให้เธอดูว่าผมไม่ได้มีใครไม่ได้ไปแออบคุยกับใคร วันนึงเธอมางอลผม เรื่องมันเกิดจากที่หลานผมเล่นโทรสับแล้วกดส่งสติ๊กเกอร์ไปให้เพื่อนเก่าสมัยม.ต้น ผมแค่เค้าไปตอบว่าโทดทีหลานส่ง แต่เธอก็มางอลผมบอกว่าอะไรมันจะบังเอินขนาดนั้น เธองอลผม ผมอธิบายแต่เธอก็งอลผม ตอบแต่ว่า เหอะ เอาที่สบายใจเลย
แล้วผมก็เงียบ ผมรอให้เธอใจเย็นแล้วค่อยคุยกัน แล้วเธอก็หายงอลผม แล้วเธอก็มาง้อผมแทน เราก็ดีกัน
เธอพยายามจะคุยกับผมตลอด ตั้งแต่เราคบกัน เราคุยกันตั้งแต่ตื่นนอน เธอตื่นตี5ผมตื่น6โมงครึ่ง เราคุยกันทั้งวัน เธอทำงานเธอก็พยายามจะคุยกับผมจนเหมือนเราไม่เคยไกลกันเลย คุยจนดึกตี1ตี2จนหลับไปด้วยกัน แค่ผมตอบช้าไป2-3นาทีเธอก็ชอบเหน็บผมว่าแอบไปคุยกะสาวที่ใหน
แล้วช่วงนั้นผมไม่รุ้เปนอะไรมึนๆงงๆเบลอๆ ผมกับเธอคุยกันน้อยลง เธอถามผมว่าผมมีคนอื่นหรอ ทำใมถึงแปลกไป ผมบอกว่าผมไม่มี
ผมไปทำธุระครึ่งวันไม่ได้พกโทสับไปด้วย เธอโพสเต็มเฟสผมเลย เธอนึกว่าผมงอลเธอ เห็นผมเงียบไป ผมก็บอกว่าเปล่า
ช่วงที่ผมแปลกๆไปนี่แหละ เธอน้อยใจผม เธอโพสในเฟส แล้วมีคนถามเธอว่าทะเลาะกับแฟนหรอ เธอตอบว่าแฟนที่ใหนไม่มีใครอยากรักคนอย่างเธอหรอก ผมรู้ว่าเธอประชดผม
แต่ผมกลับงอลเธอ เงียบกับเธอ จนเธอถามผมว่า เรายังคบกันอยู่ใหม ผมดันบอกเธอว่ารุ้อยุ่แก่ใจ เวลามีคนถามก็เหนบอกว่าไม่มีแฟนนิ ผมตอบด้วยความน้อยใจ เธอบอกว่าเธอประชดผม อยากให้ผมสนใจเธอบ้าง ผมกลับบอกว่าคนอื่นจะรุ้ว่าประชดปะ รุ้ปะว่าเค้าจะรุ้สึกยังไง ความรุ้สึกที่เสียไปมันเอากลับมาไม่ได้ เธอขอโทดผมและบอกว่าแค่ตอบไปงั้นๆแค่อยากให้สนใจกันบ้าง อยากรุ้ว่าผมสนใจเธอใหม เธอยกเรื่องที่เราประชดกันครั้งแรกมา ผมกลับบอกเธอว่าจะเอาเรื่องเก่ามาพูดทำใม ผมเคยประชดเธอแค่ครั้งเดียว ผมบอกว่าของเธอนี่ทั้งเรื่องเก่าเรื่องใหม่ๆเลยนะ
( ตอนนั้นผมไลค์โพสให้คนที่ไม่รุ้จักเขาโพสว่าไคไลเดียวบอกฝันดี แล้วเขาก็มาโพสในเฟสผมว่าฝันดี แฟนผมงอลเปนวันๆผมไม่รุ้ว่าผมทำอะไรผิดถามเธอก็ไม่บอก ผมก็ง้อเธอทุกอย่าง เธอโพสว่า เงินในบัญชีไม่มี สามีก็เช่นกัน ผมก็บอกเธอว่าเอาแบบนี้หรอ ถ้าผมประชดบ้างหละ ผมโพสว่า แฟนไม่รักทักมาหาพี่ สรุปเราหายกัน จนผมง้อเธอและถามเธอว่าโกรธอะไร จะประชดกันทำใม ส่วนมากเราก็ใช้ความเข้าใจมีอะไรก็พูดกันตรงๆ
เธอบอกว่าคนที่มาบอกฝันดีเปนใคร ผมก็อธิบายไป ว่าเรื่องแค่นี้ถ้าบอกแต่แรกเราก้ไม่ต้องมาทะเลาะกัน มีอะไรให้คุยกันดีๆถามผมตรงๆ
อย่าคิดไปเอง)
เธอบอกว่าผมสนใจอะไรด้วยหรอ แคร์ด้วยหรอ นึกว่าจะไม่รับรุ้อะไร รุ้สึกด้วยหรอ ผมตอบว่าเสียใจจนจะไม่รุ้สึกแล้วหละ เธอก็งอลผมอีกหาว่าผมยังไม่ลืมแฟนเก่า แล้วเธอก็บอกว่าถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องคบกันหรอ ผมรู้ว่าเธอใช้อารมพูดออกมาเธอไม่ได้คิดอย่างที่พูด แต่ผมกลับตอบว่าเอาอย่างนั้นก็ได้ ถ้ามันทำให้เธอสบายใจจะได้ไม่ต้องมามัวระแวงผม (ตอนนั้นผมคิดในใจว่าทำใมเธอถึงไม่เคยเชื่อใจผมบ้าง) ผมตอบแบบไม่คิด เพราะผมไม่คิดจะเลิกกับเธอจริงๆ ผมจะรอเธอใจเย็นแล้วผมจะเป็นฝ่ายไปขอโทดเธอเอง วันต่อมาเธอทักมาขอโทดผม ถามว่าทำใมเราต้องมาทะเลาะกันด้วย แต่ผมกลับวางฟรอมทำเหมือนงอลอยู่ทำเปนนิ่งๆ
ไม่ตอบแชทเธอ ทั้งที่ในใจผมไม่เคยโกรธเธอเลยสักครั้งตั้งแต่เราคบกันมา
เราก็ไม่ได้คุยกัน2-3อาทิตแต่ไลค์ให้กันตลอด ชอบโพสลอยๆถึงกัน ผมแอบส่องเฟสเธอทุกวัน วันที่18กันยาเธอทักผมมาผมทำเปนตอบช้าๆ ถามเช้าตอบบ่าย ถามเย็นตอบดึก แล้วเธอก็ไม่คุยกับผมอีกเลย ผมไปอวยพรวันเกิดเธอวันที่19กันยาเธอก็แค่ไลค์
ผมรุ้ว่าเธอเดินทางกับไปบ้านที่จังหวัดหนองคาย วันที่26กันยา ผมคิดว่าเด๋วเธอกลับมาผมจะไปขอโทดเธอ วันที่27กันยา58 เธอโพสในเฟสว่า มีเงินหมื่นล้านก็ไม่สามารถยื้อชีวิตไว้ได้ เมื่อถึงเวลาก็แค่ทำใจและปล่อยวาง ผมไม่ทันคิดอะไรเพราะเธอชอบโพสอะไรเศร้าๆ แล้วผมเห็นเฟสเธอไม่ออน1วัน ผมคิดว่าเธอคงเหนื่อยจากการเดินทาง เธอคงพักผ่อน พอผ่านไป2วันกว่าๆ
ผมเริ่มเอ๊ะใจ ใจคอไม่ดี เพราะตั้งแต่เราครบกันมาเธอ ไม่เคยมีวันใหนที่เธอไม่ออน ผมก็เข้ามาดูเฟสเธอ สิ่งที่ผมเห็นคือมีคนมาโพสR.I.P.เต็มเฟสเธอไปหมด เธอไม่ยอมบอกผมว่าเธอเข้าโรงบาล
เธอเสียตั้งแต่วันที่28กันยาแล้ว ผมไม่คิดว่าการที่เธอเงียบไป มันจะเป็นการหายไปตลอดกาลของเธอ ผมมารุ้ข่าวเมื่อคืนวันที่30 เธอก็เผาไปแล้ว
ผมช็อคแทบจะหยุดหายใจ เหมือนโลกมันหยุดหมุน ได้แต่ร้องไห้ ผมได้แต่โทดตัวเองว่าทำใมต้องมางอลอะไรเรื่องไร้สาระ มัวแต่มาวางฟรอมอยุ่ได้
มันไม่มีโอกาสให้ผมได้แก้ตัวอีกแล้ว ไม่มีโอกาสแม้แต่พูดคำว่าขอโทด ไม่ได้เอ่ยคำลา ไม่ได้อยู่เคียงข้างเธอดูแลเธอจนวินาทีสุดท้าย ที่ผมคิดว่าอีกไม่นานนี้ผมจะลงไปหาเธอ ตอนนี้มันไม่มีเธอให้ผมไปหาอีกแล้ว ผมไช้โอกาสเปลือง มั่วแต่คิดว่าชีวิตยังมีพรุ่งนี้ให้แก้ไขเสมอ
จนมันสายเกินไป วันนี้ไม่มีอีกแล้วคนที่คอยบอกรัก บอกคิดถึง คอยงอล คอยง้อ คอยหึงหวงกัน คนที่คอยบอกฝันดีแล้วหลับไปพร้อมกันทุกคืน
วันนี้ผมยังคิดถึงเธอทุกวินาที หน้าเธอลอยอยุ่ในหัวผมตลอด ผมเบลอ เหมือนคนเป็นบ้า พูดคนเดียว ทุกๆอย่างเกี่ยวกับเธอผมจำได้หมด
วันที่เราคบกันเวลาเท่าไหร่ผมก็ไม่เคยลืม
ได้แต่โพสโทดตัวเอง นั่งฟังเพลงของเรา เพลงที่ผมเคยใช้บอกรักเธอ เพลงที่เธอเคยให้ผมฟัง น้ำตาผมมันก็ไหลผมไม่เคยนอนหลับได้อย่างสนิทเลย อยากให้มันเป็นแค่ฝันไป ความรัก ความฝันที่วาดไว้ด้วยกันมันมาพังทลาย ทุกคำสัญญาผมไม่เคยลืม
เวลาความสุขนั้นมันชั่งแสนสั้น เหมือนฟ้าพาเธอกับผมมาพบกัน มารักกัน แล้วฟ้าก็พาเธอไปจากผม โชคชะตากำกนดให้เรามีแค่โอกาสได้มีความทรงจำร่วมกัน แต่ไม่มีโอกาสแม้แต่ได้ใช้ชีวิตคู่อยู่ด้วยกัน
บอกคนที่คุณรักและรักคุณ
ให้เขาได้รู้ว่าคุณรักเขามากแค่ใหน
บอกซะก่อนที่มันจะสายไป อย่ารอพรุ่ง
พรุ่งนี้อาจไม่มีคนที่ให้บอกแล้วก็ได้
ผมไม่อยากให้ใครต้องมาเจอเหตุการณ์อย่างผม ถ้าวันนี้ยังมีโอกาสยังมีคนที่รักขอให้ดูแลเขาให้ดี
อย่ามีคำว่าไม่ว่างกับคนที่คุณรัก อย่ากลัวระยะทางว่าไกล เพราะถ้าวันนึงคุณว่างคุณอยากไปหาเค้าแต่เค้าก็ไม่อยู่ให้คุณไปหาอีกแล้ว