สวัสดีค่ะ ขออนุญาตตั้งกระทู้ระบายความในใจ และหากท่านใดพอที่จะแนะนำแนวทางการปฏิบัติก็จักขอบพระคุณเป็นอย่างสูงค่ะ และหากท่านใดจะมองว่ากระทู้นี้เป็นการนำครอบครัวมาประจาน สาวไส้ให้กากิน หรืออะไรก็ตามแต่ก็สุดแล้วแต่ความคิดของทุกท่านค่ะ เราไม่หวังให้ท่านใดเห็นใจ หรือเข้าข้างเรา แต่นี่คืออีกวิธีนึง ที่จิตแพทย์เคยบอกกับเราว่า หากลูกโป่งที่มันพองเกินไป มันกำลังจะแตก ก็ให้เราปล่อยลม ระบายมันออกมาบ้าง เราจึงเลือกใช้วิธีนี้ เลือกที่จะระบายให้กับคนที่เราไม่รู้จักได้รับรู้
.....ขอเริ่มเลยนะคะ เราอายุ27ปี แต่งงานและอยู่ที่บ้านสามีที่จังหวัดหนึ่งทางภาคอิสานตอนบน ช่วงแรกๆที่เราอยู่ที่นี่ แม่ของเราอยู่อีกจังหวัดนึงค่ะ  แม่เราสุขภาพไม่ค่อยจะดี เราเลยขอร้องแม่ให้มาอยู่กับเรา เราจะได้ดูแลแม่ได้ ยามที่แม่ป่วย แม่ก็ตกลงมาอยู่กับเราค่ะ เราจะมีปัญหากับแม่บ่อยๆคือเรื่องน้อง น้องของเราเป็นน้องต่างบิดาค่ะ ผช.อายุ10ปี ผญ.อายุ9ปี สำหรับผช.ไม่มีปัญหาอะไรมากมาย อาจจะดื้อจะซนไปตามวัยเด็ก เมื่อสั่งสอนแล้วก็เข้าใจและปฏิบัติตาม แต่สำหรับน้องสาวคนเล็กจะดูมีปัญหาที่สุดค่ะ อย่างเช่นเรื่อง โกหก.... เถียงแม่.... เอาชนะ.... อยากได้อะไรต้องได้.... ลักขโมย.... นอนฉี่รดที่นอน.... ถอดกางเกงในไว้ให้แม่ซัก(ซึ่งเด็กวัยนี้ควรที่จะซักเองได้แล้วสำหรับความคิดเรา) บางทีก็ถ่ายเปื้อนกางเกงในไว้ให้แม่ซัก ทั้งหมดทั้งมวลที่เรากล่าวมา แม่ไม่เคยสั่งสอนน้อง ดุน้อง ลงโทษน้องเลยสักครั้งเวลสน้องทำผิด โดยแม่ให้เหตุผลว่า สงสารน้องที่น้องไม่มีพ่อ(พ่อของน้องเสียค่ะ) และทุกครั้งที่น้องทำผิด เราจะมีมาตรการจากเบาไปหาหนัก วิธีแรกของเราคือสั่งสอนด้วยสันติวิธี พูดจาดีๆ ให้น้องเข้าใจ ไม่ให้น้องรู้สึกกดดัน วิธีต่อมาหากเมื่อเกิดการทำผิดซ้ำอีก คือการหักเงินค่าขนม แต่เชื่อมั้ยคะ ว่าแม่ของเราแอบเอาเงินค่าขนมไปให้น้องตลอดเวลาที่น้องถูกทำโทษ วิธีต่อมาคือพบคุณครูประจำชั้นค่ะ ปรึกษาคุณครู ว่าจะทำเช่นไร เพราะแม่ไม่มีการสั่งสอนรึว่าลงโทษน้องเลย และวิธีสุดท้ายของเราคือ ไม้เรียวค่ะ ทุกครั้งที่เราดุน้อง สั่งสอนน้อง แม่ก็จะโกรธ จะเคืองเรา ต้องบอกก่อนว่า ครอบครัวเราเป็นครอบครัวชนบทค่ะ ไม่ได้ร่ำรวยอะไร แม่จะชอบพูดกับน้องอยู่เสมอว่า ให้เอาอย่างคนนั้นนะ คนนี้นะ (หมายถึงคนที่เรียนเก่งๆ ขยันๆ มีอาชีพเป็นครู) แต่แม่ไม่เคยอบรมน้อง ไม่เคยสอนน้องให้มีวินัย ไม่เคยเข้มงวดกับน้อง เลี้ยงน้องแบบประคบประหงม ให้น้องเถียงแม่ได้ทุกคำ ทำท่าทางไม่พอใจใส่แม่เวลาแม่บ่น จนล่าสุด เกิดการแตกหักขึ้นเมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมา เราลงโทษน้องเพราะจับได้ว่าน้องขโมยเงิน น้องยอมรับค่ะว่าขโมย แล้วก็ยั่วโมโหให้เราโกรธ เราเลยตีน้อง พอแม่มาเห็นแม่ก็โกรธเรา ว่าเราว่าจะตีมันให้ตายเลยรึไง แล้วแม่ก็พาลถึงเรื่องที่มาอยู่กับเรา ว่าเราพาเค้ามาลำบาก ว่าเค้าเป็นเหมือนคนมาอาศัย ทั้งๆที่เราอยากพาเค้ามาดูแลใกล้ๆเวลาที่เค้าไม่สบาย (แม่เราเคยป่วยเป็นโรคหัวใจค่ะ ตอนที่อยู่ที่บ้านนั้นหมอหาสาเหตุไม่ได้ แต่พอมาอยู่กับเรา หมอตรวจเจอว่าแม่เป็นโรคหัวใจเต้นผิดจังหวะ ซึ่งตอนนี้แม่ก็รักษาโดยการจี้คลื่นไฟฟ้าที่หัวใจเป็นที่เรียบร้อยแล้วค่ะ) พอเราบอกแม่ไปว่าที่พาแม่มาอยู่ด้วยเพราะอยากดูแล เวลาโรคหัวใจแม่กำเริบ แม่ก็ได้แต่พูดว่า ทำไมไม่ปล่อยให้กูตายๆไปซะตั้งแต่แรก คือได้ยินคำนี้แล้วหมดกำลังใจ เสียใจจริงๆค่ะ
.....พอหลังจากเรื่องวันเสาร์ที่เราลงโทษน้อง แม่ก็ไม่พูดกับเราค่ะ พอวันอาทิตย์เรากลับมาถึงบ้าน ปรากฏว่าแม่เก็บข้าวของออกจากบ้านเราไปหมดแล้วและพาน้องไปด้วย เหลือก็แต่น้องชายที่แม่ไม่ได้เอาไป แทบทรุดค่ะ ร้องไห้จนไม่รู้จะร้องยังไง พอเรื่องนี้รู้ถึงหูคนอื่น เค้าก็ว่าเรา ว่าตีน้องรังแกน้องจนแม่อยู่ไม่ได้ เราไม่คิดเลยว่า การที่เราสั่งสอนน้อง ลงโทษน้อง เพราะอยากให้น้องได้ดี แล้วแม่จะโกรธจะเคืองเราถึงขนาดนี้ เราเข้าใจนะคะว่าการตีน้องมันอาจจะดูรุนแรง แต่สมัยที่เราเป็นเด็ก เราดื้อ เราก็ถูกเลี้ยงมาด้วยวิธีนี้ แล้วเราก็จำ ว่าอะไรผิด อะไรถูก อะไรควรไม่ควร
.....ที่ผ่านมาเราสำคัญตัวเองผิดมาตลอด ว่าเราเป็นลูกแม่คนนึง เป็นพี่สาวของน้อง แล้วจะสอนน้องได้ แต่สุดท้ายแล้ว เราก็คิดผิด หลายคนบอกว่าปล่อยไป อย่าไปยุ่ง แต่เราสงสารแม่ เวลาเห็นแม่ซักผ้านวมเวลาน้องฉี่รดที่นอนซ้ำแล้วซ้ำเล่า (เวลาน้องนอนกับเราเวลาที่แม่ไม่อยู่เค้าจะไม่กล้าฉี่รดที่นอนนะคะ เค้าจะปลุกเราทุกครั้งเวลาเค้าอยากเข้าห้องน้ำ แต่พอนอนกับแม่เค้าแทบจะฉี่รดที่นอนทุกคืน) เราสงสารแม่เวลาที่น้องมาบอกว่าอยากได้นั่นอยากได้นี่ คนอื่นมีอย่างนั้นอย่างนี้ แล้วตัวเองต้องมี แล้วแม่ก็ไปหามาให้จนได้ แม้ว่าเงินจะไม่พอ แม่ก็บากหน้าไปหายืมมาให้ลูกตัวเองมีจนได้ สมัยที่เราอยู่กับแม่เรา2คนก่อนที่แม่เราจะมีพ่อใหม่และมีน้อง เราอยากได้อะไรเราก็อดใจไว้ เพราะเราสงสารแม่ กลัวแม่จะลำบาก ที่เราพูดเราไม่ได้อิจฉาน้องนะคะ ไม่เคยคิดว่าน้องแย่งความรักจากเรา เพราะเราก็มีครอบครัว และกำลังจะมีลูก เราเข้าใจว่าลูกใคร ใครก็รัก แต่ความรักของแม่ เราคิดว่าอาจจะทำร้ายน้องได้ในซักวัน
.....ณ วันนี้เราสับสน เราเคว้งคว้างไปหมด เรารู้ว่าเราผิดที่ตีน้อง แต่เราไม่คิดเลยว่าแม่จะหนีเราไปแบบนี้ คนรอบข้างบอกเราว่าอย่าคิดมาก เดี๋ยวจะมีผลกระทบกับลูกในท้อง เราเข้าใจในสิ่งที่เค้าบอก แต่เราทำไม่ได้ เราอดคิด อดห่วง อดน้อยใจไม่ได้ ไม่คิดเลยว่า สิ่งที่ตั้งใจสร้างมา จะพังด้วยมือของตัวเอง