จริงๆไม่เคยคิดจะเขียนกระทู้สักเท่าไหร่ กลัวแป๊กนะ แต่เพื่อนๆบอกไว้ว่า "ต้องทำ!!!!!! ไม่ได้บังคับแต่ต้องทำ"
เอิ่ม.. อยากจะตัดเพื่อน ณ ตอนนั้นเลยด้วยซ้ำ แต่เอาวะลองสักครั้งไม่เสียหาย
เป็นกระทู้แรกของเรานะ อันนี้ยืมรหัสเพื่อนมาใช้ ผิดพลาดยังไงขอโทษด้วยจ้าาา

ช่วงนั้นพึ่งจะเข้าปี 1 มาแบบไสยๆ อ่อไสยศาสตร์555555 แล้วช่วงนั้นที่มหาลัยก็เปิดเรียนปรับพื้นฐาน เพื่อนๆคนอื่นเรียนกันทั้งอาทิตย์ แต่ส่วนเราเรียน 2วันสุดท้าย เข้ามาทียังกับแมลงวันตอมขี้ก็ว่าได้ ไม่ได้หลงตัวเองนะแต่หมั่นไว้ก่อน55555555 เราเป็นคนขาว ออกหมวยๆ ตัวเล็กๆ เรามาแปลกแหวกแนว เพราะเรามาจากโรงเรียนเอกชนที่อื่น เลยดูแปลกตาจากคนอื่น  ก็มีคนเข้ามาคุยเข้ามาจีบอยู่ แต่ตอนนั้นเราก็ยังไม่คิดที่จะคบใครหรือคุยกับใครสักเท่าไหร่ อยากมุ่งแต่เรียนเท่านั้น เราเรียนเกี่ยวกับบริหารคอม
ผ่านมาสักพักใหญ่ๆได้ พอมาเจอเพื่อนของเพื่อนเรา ชื่อโอม เรียนบัญชี ถึงกับละลายคือเห็นตอนแรกเราก็ชอบนะหลงเลยแหละ เป็นผู้ชายที่สูง170กว่า หล่อเข้มๆผิวสีแทน โอ๊ยยยยยยตรงสเป๊คเลย ก็เลยให้เพื่อนติดต่อให้ แหม่แอบแรดวะเรา5555
พอได้คุยกับโอมทางเฟส ก็ไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่ เพราะโอมเป็นผู้ชายที่นิ่งสุดๆเงียบสุดๆ แถมเยือกเย็นมากๆ เห็นเวลาโอมยิ้มและหัวเราะส่วนใหญ่มักจะอยู่กับเพื่อนมากกว่า เราเลยคิดว่ามันไม่โอเคสำหรับเรา เราเลยเลิกคุย แต่ทุกเย็นก่อนกลับบ้านเราก็เจอโอมตลอด เพื่อนเราก็ชอบแซว เพื่อนเรายังคิดว่าเรายังคุยกันอยู่ เราเลยบอกกับเพื่อนไปว่าเลิกคุยแล้วมันไม่โอเคสำหรับเรา เราอยากอยู่กับเพื่อนมากกว่า ทุกคนก็เข้าใจ
พอกลับมาถึงบ้าน เราอยู่กับปู่ ย่านะ ส่วนพ่อแม่แยกทางกันต่างคนต่างทำงาน นานๆทีจะเข้ามาหาเรา พอเข้าบ้านมาย่าก็ถามคำถามเดิมๆที่ถามทุกวันว่า วันนี้อาจารย์สอนดีไม ขี้บ่นรึป่าว เรียนทันเพื่อนไม ตามงานหรือป่าว เราก็ตอบตามเดิม และเราก็หนีเข้าไปนอนในห้องรองรับแขกที่นอนอันแสนนุ่มและเย็นสบาย ห้องนอนมื้อเย็นประจำของเรา เป็นห้องนอนสำรองเพื่อญาติพี่น้องมาค้าง แล้วเราก็เผลอหลับไป ตื่นมาอีกทีก็ทุ่มกว่าๆปู่เข้ามาเรียกให้ลุกไปกินข้าว พอทำภาระกิจเสร็จครบก็ขึ้นมาบนห้องนอนของเรา เปิดคอมเล่นเฟส ฟังเพลงชิวๆตามประสาเรา บางทีก็นั่งเขียนไดอารี่แก้เหงาไปเรื่อยๆ
อยู่ๆเสียงเฟสการแจ้งเตือนเฟสก็ดัง ตอนแรกก็คิดว่าพวกเพื่อนเข้ามากดไลท์รูปหรือแสดงความคิดเห็นบ้าๆบอๆตามภาษาพวกอีบ้าอย่างเรา แต่ดูไปดูมามีคนเพิ่มเพื่อนมา เป็นใครก็ไม่รู้หน้าไม่คุ้นเลย ลองเปิดเข้าไปดูในเฟสคนนั้น อ้าวววมหาลัยเดียวกันนิแถมเรียนคณะสาขาเหมือนกับเราด้วย ใครละวะเนี้ยย หน้าแปลกๆวะ555555555 พอนินทาได้ไม่ถึงนาทีแชทก็เด้งขึ้นมา อุ้ยชายหนุ่มทักมา พอเปิดเท่านั้นแหละ อ้าวตานั้นที่แอดเฟสมานี่หว่า จะทักแชทมาทำไมวะ เราก็เลยเปิดอ่านแชทดู
คนนั้น: จำพี่ได้ไหม
เรา: ยังไม่รู้จักกันเลย จะจำได้ยังไงคะ
คนนั้น: อ่อพี่เป็นพี่ของโอมนะ เมื่อเย็นพี่ยืนอยู่กับโอมตอนรอรถกลับบ้านอะ
เรา: อ่อคะ
ชิบไม่หายพี่ของโอมทักมาเฉย แต่ไหนละความหล่อเหมือนน้องไม่มีเลยสักนิดเดียวยังกับฟ้ากับเหว
เรา: พี่เป็นพี่แท้ๆของโอมหรอคะ
คนนั้น: ใช่ แท้ๆเลยพ่อแม่เดียวกัน
เรา: (ช็อคสักพัก) แล้วพี่ชื่ออะไรคะ
คนนั้น: พี่ชื่อ ออม ออมเงินออมตังไรประมาณนั้น แต่ออมใจไว้กับพี่ก็ได้นะ
เรา: เอิ่มมมมมมมมม พี่จะมามุกไหนอะ
คนนั้น: 555555ล้อเล่นๆ แอบแซวน้องแตงเฉยๆ
กวนประสาทตั้งแต่ต้น แถมช็อคเข้าไปใหญ่ ดันทะลึ่งรู้ชื่อเราอีก แถมรู้ประวัติมืดเราอีกเหมือนล้วงไส้แหกปอดเราเข้ามาดู
ก็คุยกับพี่ออมมาเรื่อยๆ พี่ออมเป็นผู้ชายที่ดี ดีมากๆๆๆๆๆ เทคแคร์ตลอด เวลาเรามีปัญหาอะไรพี่ออมก็จะช่วยก็จะให้กำลังใจเสมอ จนบางทีเพื่อนเราก็แอบแซวว่าไม่ได้น้องมาแอบรักกัดเอาพี่แทนใช่ไม เราก็ไม่ได้คิดอะไรนะมากมายนะ แต่เวลาคุยกับพี่เขาแล้วเรารู้สึกสบายใจมีความสุข

ตี 3เป๊ะ นอนก่อนแล้วกันนะ พรุ่งนี้มีงานเช้าสะด้วย ถ้ามีคนรออ่านก็จะมาต่อนะ ถ้าเงียบเป็นฉี่หมาก็จะลบนะ5555555