กระทู้นี้ผมตั้งใจที่จะเก็บบันทึกเรื่องราวความทรงจำดีๆ เมื่อครั้งหนึ่งผมได้พบกับผู้หญิงที่ทำให้ผมต้องตกอยู่ในมนต์สะกดของรอยยิ้มและแววตาคู่นั้น ตั้งแต่ครั้งแรกที่พบเจอ ทั้งๆที่ผมเองก็ไม่รู้ว่าเธอคือใคร ผมหวังว่าบทความนี้จะช่วยเป็นกำลังใจให้กับใครหลายๆคน ที่รู้สึกท้อแท้หรืออาจจะผิดหวังกับความรัก ได้ลุกขึ้นมาเปลี่ยนแปลงตัวเองไปในทางที่ดีขึ้น เพื่อรอวันที่เป็นของคุณ วันที่คุณจะได้พบเจอกับคนดีๆ คนที่จะเข้ามาเติมเต็มช่วงเวลาดีๆในชีวิตที่เคยขาดหายไปของคุณ ให้กลับมาสดใสขึ้นอีกครั้งครับ...!!!
ผมขออนุญาตแนะนำตัวซักนิดนะครับ
ผมกำลังศึกษาอยู่ที่คณะวิศวะฯ ของมหาวิทยาลัยที่ขึ้นชื่อด้านศิลปะแห่งหนึ่ง ผมก็เป็นคนธรรมดาคนนึงครับที่เคยผิดหวังในความรัก แต่เรื่องราวที่ผมจะมาแบ่งปันในครั้งนี้ มันเป็นแรงบันดาลใจให้ผมเปลี่ยนแปลงตัวเองไปในทางที่ดีขึ้นครับ มาเริ่มกันเลย!!!
-ก่อนอื่นต้องขอบอกก่อนนะครับ ว่าครั้งแรกที่ผมเจอเธอนั้นช่างบังเอิญจริงๆ
ช่วงเวลาประมาณเที่ยงกว่าๆของวันอาทิตย์ (4 ต.ค. 2558) หลังจากที่ผมกับพ่อทานข้าวที่โรงอาหารในมหาลัยใกล้ๆกับหอพักชายเสร็จ พ่อก็บอกผมว่า“ เดี๋ยวพาพ่อขับรถไปดูแถวคณะจิตรกรรมฯหน่อยนะ ” ผม: “ ได้คร๊าบบบ ”
ผมก็นั่งอยู่ด้านหน้าข้างพ่อซึ่งกำลังขับรถอยู่ พ่อผมก็เลี้ยวรถเข้าไปแถวคณะจิตรกรรมฯ ผมก็ดูเจ้าหุ่นยนต์ตัวยักษ์หน้าคณะจิตรกรรมฯไปเรื่อยๆว่า มันสร้างขึ้นมาจากอะไรบ้างน้อ เท่ชะมัด ขณะที่ผมกำลังดูหุ่นตัวนั้นอยู่ สายตาของผมก็ไป โป๊ะเช๊ะ!!! เข้ากับสายตาของผู้หญิงคนหนึ่งพอดี (เธอกำลังนั่งหัวเราะอยู่กับเพื่อนผู้หญิง และผู้ชายอีกคนที่กำลังยืนอยู่ ผมไม่รู้ว่าเธอคือใครและมาทำอะไรแถวนี้)
แต่!!! ผมเหมือนถูกมนต์สะกดด้วยรอยยิ้มหวานๆที่กำลังหัวเราะอย่างมีความสุข... ขณะที่ผมกำลังอมยิ้มไปกับรอยยิ้มของเธอ ซักพักสายตาของเธอก็มองมาที่ผม!!!...ผมรู้สึกได้ว่าสายตาของเธอที่มองมานั้น ช่างคมบาดลึกไปถึงหัวใจ!!! ใจผมเต้นรัวไม่เป็นจังหวะแต่ข้างในกลับรู้สึกเหมือนหยุดหายใจ บวกกับรอยยิ้มที่หวานนนนนขนาดนั้น ที่กำลังจ้องมองผมอยู่เหมือนกัน ผมคิดว่าผมต้านทานไม่ไหวแล้วจะหลบสายตาเธอ แต่ผมก็ไม่อยากพลาดช่วงเวลาที่ผมจะได้จ้องตากับเธอไปแม้แต่เสี้ยววินาทีเดียว.....สุดท้าย ผมก็จ้องตากับเธอผ่านกระจกในรถ จนผ่านหน้าเธอไป ผมรู้สึกว่าเวลาผ่านไปช้าจริงๆครับ ไม่ถึงกับหยุดนะแต่มันสโลว์ไลฟ์เลยอ่ะ ฮ่าๆๆ(ที่เธอมองผมก็คงเพราะว่า ไอ้บ้านี่มันเป็นไรเนี่ย อยู่ดีๆมามองหน้าเราทำไม -.-) เสร็จปุ๊ป!!! พ่อก็หันมาบอกผมว่า “เดี๋ยวกลับรถข้างหน้านี่แหละ กลับทางเดิมดีกว่า” ในใจผมก็แบบเฮ้ยๆๆๆ ไม่น๊าาาาาา ม่ายยยยยย อย่าาาาาาาาาาาาาาา...อย่าช้าเลยครับพ่อ 555+
เมื่อเด็กวิศวะฯม.อาร์ต ได้บังเอิญสบตากับหญิงสาว รร.หญิงล้วนชื่อดังแห่งหนึ่งในจังหวัดนครปฐม!!!
ผมขออนุญาตแนะนำตัวซักนิดนะครับ
ผมกำลังศึกษาอยู่ที่คณะวิศวะฯ ของมหาวิทยาลัยที่ขึ้นชื่อด้านศิลปะแห่งหนึ่ง ผมก็เป็นคนธรรมดาคนนึงครับที่เคยผิดหวังในความรัก แต่เรื่องราวที่ผมจะมาแบ่งปันในครั้งนี้ มันเป็นแรงบันดาลใจให้ผมเปลี่ยนแปลงตัวเองไปในทางที่ดีขึ้นครับ มาเริ่มกันเลย!!!
-ก่อนอื่นต้องขอบอกก่อนนะครับ ว่าครั้งแรกที่ผมเจอเธอนั้นช่างบังเอิญจริงๆ
ช่วงเวลาประมาณเที่ยงกว่าๆของวันอาทิตย์ (4 ต.ค. 2558) หลังจากที่ผมกับพ่อทานข้าวที่โรงอาหารในมหาลัยใกล้ๆกับหอพักชายเสร็จ พ่อก็บอกผมว่า“ เดี๋ยวพาพ่อขับรถไปดูแถวคณะจิตรกรรมฯหน่อยนะ ” ผม: “ ได้คร๊าบบบ ”
ผมก็นั่งอยู่ด้านหน้าข้างพ่อซึ่งกำลังขับรถอยู่ พ่อผมก็เลี้ยวรถเข้าไปแถวคณะจิตรกรรมฯ ผมก็ดูเจ้าหุ่นยนต์ตัวยักษ์หน้าคณะจิตรกรรมฯไปเรื่อยๆว่า มันสร้างขึ้นมาจากอะไรบ้างน้อ เท่ชะมัด ขณะที่ผมกำลังดูหุ่นตัวนั้นอยู่ สายตาของผมก็ไป โป๊ะเช๊ะ!!! เข้ากับสายตาของผู้หญิงคนหนึ่งพอดี (เธอกำลังนั่งหัวเราะอยู่กับเพื่อนผู้หญิง และผู้ชายอีกคนที่กำลังยืนอยู่ ผมไม่รู้ว่าเธอคือใครและมาทำอะไรแถวนี้)
แต่!!! ผมเหมือนถูกมนต์สะกดด้วยรอยยิ้มหวานๆที่กำลังหัวเราะอย่างมีความสุข... ขณะที่ผมกำลังอมยิ้มไปกับรอยยิ้มของเธอ ซักพักสายตาของเธอก็มองมาที่ผม!!!...ผมรู้สึกได้ว่าสายตาของเธอที่มองมานั้น ช่างคมบาดลึกไปถึงหัวใจ!!! ใจผมเต้นรัวไม่เป็นจังหวะแต่ข้างในกลับรู้สึกเหมือนหยุดหายใจ บวกกับรอยยิ้มที่หวานนนนนขนาดนั้น ที่กำลังจ้องมองผมอยู่เหมือนกัน ผมคิดว่าผมต้านทานไม่ไหวแล้วจะหลบสายตาเธอ แต่ผมก็ไม่อยากพลาดช่วงเวลาที่ผมจะได้จ้องตากับเธอไปแม้แต่เสี้ยววินาทีเดียว.....สุดท้าย ผมก็จ้องตากับเธอผ่านกระจกในรถ จนผ่านหน้าเธอไป ผมรู้สึกว่าเวลาผ่านไปช้าจริงๆครับ ไม่ถึงกับหยุดนะแต่มันสโลว์ไลฟ์เลยอ่ะ ฮ่าๆๆ(ที่เธอมองผมก็คงเพราะว่า ไอ้บ้านี่มันเป็นไรเนี่ย อยู่ดีๆมามองหน้าเราทำไม -.-) เสร็จปุ๊ป!!! พ่อก็หันมาบอกผมว่า “เดี๋ยวกลับรถข้างหน้านี่แหละ กลับทางเดิมดีกว่า” ในใจผมก็แบบเฮ้ยๆๆๆ ไม่น๊าาาาาา ม่ายยยยยย อย่าาาาาาาาาาาาาาา...อย่าช้าเลยครับพ่อ 555+