ผมอยู่บ้านน้าผมน้าผมเค้ามีครอบครัวแล้วดูเหมือนแฟนเค้าจะไม่ชอบผมเท่าใหร่ตั่งแต่ผมเข้ามาเค้าก็ดีกะผมนะหลังๆเริ่มเหมือนหน้ามือเป็นหลังมืออะ นั้นแหละ ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้วแต่ต่างจากน้าผมน้าผมแก่จะอยากให้ผมอยู่ด้วยจะได้มีเพื่อนคุยคือน้าผมแก่จะเป็นคนง่ายๆไม่ยุ่งยากแต่แฟนเค้าจะเยอะแล้วก็ทเลาะกันบ่อยเวลาทเลาะกันก็น้าผมก็เป็นสไตร์ไม่คุยด้วยไม่ยุ่งไม่อะไรคือแล้วแต่ปุ๊เถอะอะไรแบบนี้ก็โกรธกันกะแฟนเค้าผมก็แน่นอนผมกะน้าผมก็สนิทกันก็คือไม่คุยกันกะแฟนเค้าเค้าก็มาคุยกะผมจะไปเที่ยวไหนอะไรก็ช่วนผมคือไม่ใยดีแฟนเค้าเลยทำให้แฟนเค้าเริ่มเกรียจผมมากขึ้นจากนั้นผมก็เริ่มอึดอัดความรู้สึกที่คิดว่าคงไม่อยู่แล้วอยู่ไปก็ไม่มีความสุขผมเลยกลีบบ้านผมคือบ้านผมกะน้าผมห่างกันแค่สองกิโลไปกลับได้บ่อยๆผมก็กลับบ้านมาพักนึงคือมันดูออกเลยว่าน้าผมไม่อยากให้กลับแก่ก็มาหาชวนไปเที่ยวคืออะๆผมก็ไปกลับมาจากเที่ยวก็น้าผมก็บอกกลับทำไมบ้านนอนยุนี่แหละบ้านมันไม่หนีไปใหนหรอกอยู่กะกุนี่แหละ จะไปสนใจอะไรทำไมไม่ต้องสนใจคนอื่นพูดอะไรสนแค่กูพอไม่ต้องคิดไรมาก(เหมือนเค้าจะรู้สาเหตุผมกลับบ้านทั้งๆที่เมือก่อนผมไม่เคยกลับเป็นปี)จากนั้นผมก็อยู่บ้านน้าผมอีกครั้งมาจนถึงตอนนี้ผมไม่รู้จะทำไงแล้วคนอื่นก็มองไม่ดี คือ ไม่รู้จักกลับบ้านคนเค้ามีครอบครัวแล้วก็ไม่รู้จักกลับแบบต่างๆนาๆอะ ถ้าผมกลับตอนนี้ผมก็กลัวน้ากะแฟนเค้าจะมีปัญหากันไม่รู้จะทำไงทนอึดอัดอดทนอดกลั่นมาสองสามเดือนแล้วต้องอยู่กับคนที่เกรียจเราคือทำทุกอย่างที่ทำให้เราไม่อยากอยู่อะดูถูกมองด้วยสายตาน่ารังเกรียจเหมือนในละครไม่มีผิดแต่นี้ยังดีน่ะที่บ้านเป็นบ้านน้าผมถ้าอยู่บ้านแฟนน้าผมผมคงลาก่อยตั่งแต่วันแรกละ คือผมต้องทำยังไงเศร้ามากตอนนี้