ตามหัวข้อ จขกท.อยู่ม.6ครับ ตอนนี้ชีวิตค่อนข้างเเย่เเละสับสนมากกับเรื่องหนทางชีวิตการเรียนในอนาคตเเละเรื่องต่างๆที่ผ่านเข้ามา ปกติเป็นคนค่อนข้างเก็บกด เพราะพ่อกับเเม่เลิกกัน พ่อไปมีครอบครัวใหม่ จขกท.อยู่กับพ่อจึงไม่ได้สนิทกับทั้งเเม่เเละพ่อเลย จนไม่มีที่ระบายเก็บทุกอย่างไว้ในใจ นอนน้ำตาไหลกับตัวเองทุกคืน วันนี้ขออนุญาตระบายสิ้งที่อยู่ในใจนะครับ
1.เรื่องการเรียน จขกท.อยากเรียนจิตวิทยา เพราะ รู้ตัวว่าไม่เก่งวิชาไหนเป็นพิเศษเลยสักอย่าง พอดูวิชาที่ต้องเรียนในจิตวิทยาเเล้วคิดว่าเรียนได้เเละใกล้เคียงกับบุคลิกของตัวเอง เเต่พ่อเเม่ไม่สนับสนุน ถามจบมาจะทำงานอะไร ทำไมไม่เลือกอะไรที่จบมามีงานทำเลยเป็นที่นับน่าถือตาหน่อย ไปเลือกอะไรก็ไม่รู้ไม่เข้าท่า
2.พ่อกับเเม่ชอบทะเลาะกันเรื่องเงิน พ่อจะขอเงินค่าเลี้ยงดูจขกท.จากเเม่ตลอด โดยอ้างค่านู้นค่านี่สารพัด ซึ่งเเม่ก็มีรายได้พออยู่รอดไม่ได้มากมาย เเต่บางทีจขกท.ก็เข้าใจว่าพ่อต้องเลี้ยงดูครอบครัวใหม่ เเต่ก็อดสงสารเเม่ไม่ได้
3.ตอนเริ่มต้นม.6เหมือนพ่อกับเเม่จะปล่อยให้จขกท.ทำตามใจเลือกเรียนในสิ่งที่ตัวเองชอบ เเต่ไปๆมาๆตอนนี้พอมีรับตรงมหาลัยต่างๆเข้ามา เเต่เป็นที่ๆอยู่ไกลมากกลับบอกเหมือนจะไม่ให้ไป ให้เรียนที่ใกล้ๆบ้านจังหวัดที่ใกล้โซนบ้านกทม.หน่อย ทำให้จขกท.รู้สึกเครียดที่ทำไมต้องมากลับคำพูดต้องมาตีกรอบบังคับถึงขนาดนี้ คือเรารู้ศักยภาพของตัวเองในระดับนึงอ่ะครับว่าถ้าให้เรียนมหาลัยในโซนนั้นคงไม่พ้นม.เอกชนเเน่นอน เเต่ก็สงสารพ่อกับเเม่ค่าเทอมมันเเพงมาก (ท่านค่อนข้างหัวโบราณไม่อยากให้เรียนม.เปิดครับ) เเต่เขายื่นทางเดินมาให้เเค่ทางเดียว เเล้วจขกท.จะทำอะไรยังไงได้?
4.ตอนนี้การเตรียมตัวกะการสอบGAT/PATที่จะมาถึงไม่มีเลย0% ไม่เคยเเตะหนังสือเลย ช่วงเวลาที่ผ่านมาเจอชีวิตการเรียนการบ้านก็หนักมาก เกิดมาไม่เคยเรียนพิเศษ อยากเรียนผ่านยูทูปเหมือนคนอื่นก็ไม่มีโอกาส เพราะต้องช่วยเลี้ยงน้องต่างเเม่ กลับถึงบ้านทำการบ้านเสร็จก็4-5ทุ่มก็หมดเวลาจะอ่านเเล้ว ต้องตื่น6โมงเช้าไปรร.ต่อ จขกท.รู้ว่ากำลังทำร้ายตัวเองอยู่ เเต่พอเจอปัญหาเเบบนี้มันท้อใจมากครับ มองหนังสือเเล้วน้ำตาก็ไหล รู้ตัวเองว่ามันเเย่มาก ใครก็ช่วยไม่ได้ นอกจากดึงตัวเองขึ้นมาจากเหวเอง
5.ตอนนี้กำลังชั่งใจว่าจะเรียนตามที่พ่อเเม่บอก(พ่ออยากให้เรียนสายทางการแพทย์อะไรก็ได้) หรือจะทำตามสิ่งที่ตัวเองเชื่อมั่นเเล้วเดินหน้าต่อ จะได้มีเป้าหมายเเน่ชัดสักที
6.บางทีจขกท.รู้สึกเหมือนอยู่คนเดียวบนโลก มันเหนื่อยมาก บางทีมองเพื่อนๆเเล้วเราก็อิจฉา พ่อเเม่เค้าคอยซัพพอตลูกตลอดทุกอย่าง ปล่อยให้ลูกก้าวเดินไปเอง เเล้วคอยดูเป็นกำลังใจอยู่ข้างๆ ต่างกับจขกท.ที่เดินไปไหนเองไม่เป็นเลย เคว้งคว้างไปหมด รู้สึกอยากให้มีใครมาอยู่ข้างๆเป็นกำลังใจให้เวลาเหนื่อย ท้อ กอดจขกท.เวลาที่มีปัญหา เเต่ก็ทำได้เเค่ฝัน เเละกอดหมอนข้างนอนน้ำตาไหลต่อไป.
ขอบคุณสำหรับการที่เข้ามาอ่านครับ ใครมีอะไรจะเเนะนำหรือสั่งสอนตักเตือนผมเต็มที่ได้เลยนะครับ ผมพร้อมจะรับทุกความคิดเห็น ผมคิดคนเดียวอยู่กะตัวเองมามากเกินไปเเล้ว ช่วยชี้ทางสว่างให้ผมที ขอบคุณมากๆครับ