อ่านไม่ผิดหรอกค่ะ  ไม่ได้ตกเลขด้วย  เวลา 2 คืน ที่ปีนัง แต่ใช้เวลาในการเดินทางและใช้ชีวิต 5 วัน   สองคืนเท่านั้น สองคืนเท่านั้นจริงๆ ที่เราอยู่บนรถไฟทั้งไป-กลับ เป็นการเดินทางที่ยาวนาน แต่มันพิเศษมากที่สุดในชีวิตที่ต้องลองสักครั้งโดยที่ไม่รู้สึกเสียดายเวลาเลย และเราจะไม่มีวันลืม

เราเป็นคนชอบนั่งรถไฟเที่ยว มันเพลินดี  ได้ซึมซับบรรยากาศ  ได้นั่งคิดอะไรนานๆ  ด้วยระยะทางที่วิ่งนานๆของรถไฟไทยนั่นแหละค่ะ เคยอ่านเจอนะ ว่าเวลาคนเราคิดอะไรไม่ออก  ให้ออกไปลองนั่งรถไฟนานๆ มันจะพอช่วยอะไรได้  และนี่ ก็เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เรานั่งรถไฟนานที่สุด และไกลที่สุด

หลายเดือนก่อน  เคยนั่งรถไฟไปเที่ยวสวนสนประดิพัทธ์ และหลายครั้งที่นั่งรถไฟจะเจอรถไฟอยู่ขบวนนึง ที่วิ่งสวนมาตลอด แก....ที่นั่งตรงหน้าต่าง จะมีแต่ชาวต่างชาติ ที่นั่งกินข้าวอย่างชิลล์ ข้างบนมีไวน์ห้อยๆอยู่ด้วย อย่างหรู      ตอนนั้นไป เจอเพื่อนร่วมทางผู้หญิงที่ค่อนข้างคุยถูกคอและสนุกกับการนั่งรถไฟเที่ยว ต่างคนต่างถามกัน  เฮ้ย!ขบวนนี้ไปไหนอ่ะ? แว่วเสียงเจ้าหน้าที่ตะโกนบอกขณะรถไฟสวนมาว่า "บัตเตอร์เวอร์ธ บัตเตอร์เวร์ธ" เราเลยแบบคุยกัน เฮ้ยมันน่าสนใจอ่ะ  หาข้อมูลเลย  เฮ้ยนี่มันวิ่งไปมาเลย์นิ่  อยากนั่งบ้างเนาะ นั่งรถไฟไปต่างประเทศ เก๋อ่ะ คุยกับเพื่อนร่วมทางสนุกสนาน แล้วก็ได้ยินเสียงผู้ชายที่เป็นแฟนของผู้หญิงที่เราคุยด้วยแทรกขึ้นมาว่า  "เสียเวลา!!  เมื่อยก็เมื่อย  นานก็นาน  นั่งเครื่องไปแป๊บเดียวก็ถึงละ"  บรรยากาศสนทนาจึงเงียบลง  และหมดอารมณ์มาก!!!!

ความข้องใจ รวมถึงความคับแค้นใจจากคำพูดวันนั้น มาถึงวันนี้ (เหมือนโดนดูถูก) เราจึงตัดสินใจใช้เวลาหยุด 5 วันแทนที่จะไปเที่ยวสบายๆเหมือนคนอื่น  แต่เราใช้เวลาทั้งหมด 5 วันนี้ไปกับการผจญภัยคนเดียว ซึ่งไม่รู้จะเจออะไรข้างหน้าบ้าง ไปกับรถไฟ กรุงเทพ-บัตเตอร์เวอร์ธ โดยซื้อตั๋วล่วงหน้าแค่ 1 อาทิตย์ หาข้อมูลแบบลวกๆมาก จากวันนั้นถึงวันนี้ เราว่าเวลาทั้งหมดที่ผ่านมา 5 วัน  เราได้อะไรกลับมาเยอะมาก โดยเฉพาะการพบเจอผู้คนมากหน้าหลายตา และความสะดวกสบายในแบบที่ไม่ลำบากเหมือนอย่างที่คิดเลยกับรถไฟขบวนนี้  มันเป็นการเดินทางที่แสนพิเศษ  อยากเจอผู้ชายคนนั้นอีก แล้วบอกกับเค้าว่า  "ชั้น...นั่งรถไฟขบวนนี้มาแล้วววววววววว"  โสดก็ดีแบบนี้แหละค่ะ  ไม่ต้องมีใครมาห้าม  อะไรอยากทำก็ให้รีบทำซะตั้งแต่ตอนนี้