สวัดดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกค่ะ
คือท้าวความไปวัยเด็ก จขกท โตมากับตาและยายซึ่งหัวโบราญค่ะ ห้ามทุกอย่างห้ามแม้แต่การมีเพื่อนทั้งหญิงและชาย และชอบสอนให้กลัวผู้ชาย ชอบพูดให้ จขกท รู้สึกไม่ดีกับผู้ชาย รวมทั้งคุณตา จขกท ชอบกินเหล้ากลับมาก็โวยวาย ซึ่งทั้งหมดได้ผลค่ะ จขกท กลัวผู้ชายค่ะ และไม่มีเพื่อนที่สนิทเลย

จนกระทั่งเข้ามหาลัยเรามีโอกาสได้ใช้ชีวิตเอง ได้เริ่มคิดเอง เริ่มมีเพื่อนสนิทเป็นผู้หญิง และเริ่มมีผู้ชายมาจีบแต่ จขกท เองกลัวค่ะ กลัวเสียตัว กลัวท้อง กลัวเขาทิ้ง กลัวเขาติดเหล้า สุดท้ายก็ไม่คบค่ะ จขกท ก็ใช้ชีวิตแบบนั้นมาเรื่อยๆ จนได้เจอกับเพื่อนผู้หญิงต่างคณะอีกคน
เขามีอะไรที่ลงตัวกับเราค่ะ เรารู้สึกอยากมีเค้าตลอดเวลา ตอนนั้นเขาเองก็คิดเหมือนกัน เราทั้งคู่ต่างสับสน จนสุดท้ายเรายอมรับเพศสภาพของตัวเองและแอบคบกัน ไม่กล้าบอกให้ครอบครัวรู้ เราย้ายมาอยู่ด้วยกัน พ่อแม่ของเขาจะมาหาทุกอาทิตย์ แม่ของแฟน จขกท ก็ไม่ค่อยชอบ จขกท เท่าไหร่เพราะเราสนิทกันมากไป อีกทั้งแม่เขารังเกียจเพศที่สาม ส่วนทางครอบครัว จขกท เองก็ไม่ต่างกัน

แต่เราก็แอบคบกันมาจนเกือบเรียนจบ โดยที่มีแค่เพื่อนสนิทที่รู้เรื่อง จนกระทั่ง ครอบครัวฝ่ายแฟนของ จขกท ตะหงิดใจถึงความสนิทสนมและพฤติกรรมของเราทั้งคู่ก็เริ่มกันจขกทออกจากแฟนโดยให้ย้ายกลับไปอยู่บ้านและไม่ให้คุยกับจขกท(แฟนจขกทเค้าเป็นคนเชื่อฟังแม่ทำตามแม่ทุกอย่าง) จขกทเองก็เลยไปคุยกับแม่แฟนเพื่อขอความเห็นใจว่าเราคบกันมาเกือบสี่ปีแล้ว สุดท้ายสถานการณ์หนักขึ้นค่ะ แม่แฟนห้ามติดต่อกับจขกทเด็ดขาด และบอกกับแม่จขกทให้ดูแลลูกไม่ให้ยุ่งเกี่ยวกัน แม่จขกทเองก็ตกใจหนักถึงกับความดันขึ้นและเข้าโรงพยาบาล แม่ได้บอกจขกทว่าถ้ายายรู้จะเสียใจแค่ไหน แม่รับไม่ได้หรอกนะที่มีลูกวิปริตยิ่งเป็นผู้หญิงยิ่งรับไม่ได้ ถ้าลูกเป็นเกย์เป็นกระเทยแม่ไม่อายเท่าเป็นผู้หญิงผิดเพศถ้าถือว่าเราเป็นแม่ลูกกันให้เลิกซะ  บอกเลยค่ะว่าเสียใจมาก ไม่รู้จะไปทางไหน เราทั้งคู่เจอสิ่งที่คล้ายกัน เรารักกันแต่ทำไมครอบครัวไม่เข้าใจ จะต้องทำยังไง พยายามอธิบายเขาก็ไม่เปิดใจฟังเราเลย

จนเรียนจบถึงตอนนี้ก็หกปีค่ะ เรายังแอบเจอกันบ้าง แต่ตอนนี้แฟนจขกท เค้าเหนื่อยค่ะ เหนื่อยที่จะหลบๆแบบนี้ เหนื่อยต้องโกหก เขาบอกกับจขกทว่า ต่อให้พยายามมากแค่ไหนก็เป็นไปไม่ได้ ต่อให้รักกันมากแค่ไหนสิ่งที่อยู่กับเราก็มีแค่ความเจ็บปวด สุดท้ายเราทั้งคู่ตัดสินใจจบความสัมพันธ์ค่ะ เรารู้แค่เรารักกันก็พอถึงมันจะทรมานก็คงต้องอดทน เราพยายามเต็มที่แล้วที่จะให้ครอบครัวยอมรับ ยิ่งพยายามมากครอบครัวเรายิ่งเสียใจมาก ไม่มีฝ่ายไหนเปิดใจฟังเรา

อยากบอกกับครอบครัวที่มีลูกเป็นเพศที่สามนะคะ ขอโอกาสให้เราได้เป็นในสิ่งที่เราเป็นเถอะค่ะ เราไม่ได้อยากจะทำให้ท่านเสียใจ เราไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดขึ้น มันเกิดขึ้นเอง และอยากบอกท่านว่าความรักของเราไม่ใช่ฉาบฉวยอย่างที่ท่านๆเข้าใจ เรารักกันด้วยใจ และการจากกันนำมาซึ่งความเจ็บปวดค่ะ เราไม่รู้ว่าเราต้องใช้เวลามากแค่ไหนในการเยียวยาหัวใจเรา หสกท่านรักลูกท่านขอให้ท่านยอมรับตัวลูกท่านเถอะค่ะ