เราเป็นคนหนึ่งค่ะ ที่เจอแต่รักแย่ๆมาตลอดชีวิต แต่พอเจอรักดีๆก็รักษาไม่ได้ เรื่องนี้จบมาหลายเดือนแล้วเราขอแชร์ประสบการณ์ให้ฟังนะคะ ถึงรักครั้งที่ดีที่สุดที่เราเคยมี เผื่อใครที่เคยมองข้ามแบบเรา จะหันกลับไปรักษาเอาไว้ ไม่ผิดพลาดแบบเรา
****เรื่องทั้งหมดนี้เป็นความจริงค่ะ แค่เปลี่ยนชื่อตัวละครเท่านั้น เพื่อไม่ให้ส่งผลกระทบต่อชีวิตใครๆค่ะ เหตุการณ์ทั้งหมดในกระทู้นี้กินเวลาประมาณ4-5ปีและจบมาหลายเดือนแล้วค่ะ****
*****นี่เป็นกระทู้แรกที่เกี่ยวกับเราโดยตรง โดยเรียบเรียงใหม่จากกระทู้เก่าค่ะ (กระทู้แรกสุดเป็นเรื่องที่เกิดกับเพื่อนเราค่ะ เพื่อนยืมไปโพส) จึงอยากมาเล่าอดีตของตัวเองให้ฟังบ้างค่ะ ผิดพลาดประการใดขออภัยไว้ด้วยนะคะ*****
เราขอแนะนำตัวในชื่อ"มิ้น"นะคะ เราเป็นคนตรงๆลุยๆแมนๆ ขาวๆตัวเล็กๆจมูกโด่งธรรมชาติ(แต่คนอื่นชอบทักว่าไปทำที่ไหนมา) ไม่ค่อยชอบคบเพื่อนผู้หญิงค่ะ เพราะเราไม่ค่อยชอบสุงสิงนินทา กิจกรรมจุกจิกแบบสาวๆ เลยเป็นเหตุผลให้เพื่อนสนิทเราส่วนใหญ่เป็นผู้ชาย หรือสาวห้าวอะไรแบบนี้ค่ะ และเป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่ทำให้หลายคนต่างรุมประนามว่าเราแรด อ่อย ผู้ชายเยอะ บลาๆๆ ทั้งๆที่เป็นเพื่อนกันทั้งนั้น
สาขาที่เราเรียนเป็นสาขาที่รวมตัวเอาเด็กที่เก่งๆอันดับต้นๆของทุกโรงเรียนมารวมตัวกันค่ะ เป็นสาขาวิชาอันดับต้นๆของมหาลัย นับๆผู้หญิงกับสาวสองได้รวมกันประมาณ80% จึงหนีไม่พ้นการแก่งแย่งชิงดีชิงเด่น นินทาเม้ามอยหอยสังข์กัน ซึ่งเป็นสิ่งที่เราไม่ชอบเลยค่ะ สาวๆสาขาเราเป็นสาขาที่หนุ่มๆทั่วทั้งมหาลัยหมายปองค่ะ เพราะเป็นเด็กเรียน สวยใส ผู้หญิงเยอะ555555555 (แต่ไม่ใช่เราคนนึงล่ะ)
2เดือนแรกของชีวิตมหาลัย เรากับแฟนที่คบตั้งแต่ม.ปลายไม่ได้คุยกันเลย1เดือนเต็ม มีsmsหากันบ้างแต่นานๆครั้ง โทรศัพท์ก็เงียบเลยค่ะ เขาให้เหตุผลว่าไม่ว่างเลย รับน้องตลอด (แต่guเห็นในเฟสmungนี่ไปพารากอนทุ๊กกกกกวันนะยะ!!) เราเลยทะเลาะกันหนักมากค่ะ วันนึงไม่คิดถึงกันรึไง เสียเวลา1นาทีคุยกับguไม่ได้รึไง สุดท้ายก็ได้ทราบเหตุผลว่า"เราอยู่คนละสังคมกัน" !!!!!! หูยยยยยยยยยยยยยยยยยย เจ็บจี๊ดเลยค่ะ เหมือนโดนควักหัวใจมาและเอาไปช๊อตด้วยกระแสไฟฟ้าแรงสูงจากนั้นเขาเข็มทิ่มๆๆๆๆแล้วจบด้วยการกระทืบซ้ำๆๆๆๆๆ ร้องไห้สามวันสามคืนน้ำตาหมดเป็นโอ่งๆ555555
แต่เราก็นับว่าโชคดีนะคะ สาขาเรามีการสุ่มจับคู่บัดดี้เทคกันค่ะ ขอให้ชื่อเขาว่า "กานต์" แล้วกันนะคะ กานต์เรียนคนละsecกับเราค่ะ(เรียนง่ายๆว่าคนละห้อง) กานต์เป็นผู้ชายตัวเล็กที่สุดเท่าที่เรารู้จัก เราสูง161 กานต์สูง167 !!!!! เราเลยเรียกนางว่าอิเตี้ย อิแคระ ตล๊อดดดดด!!! ด้วยความที่เรามีเพื่อนน้อยมากกกกกกกกก (เข้ากับคนอื่นไม่ได้ หรือคนอื่นไม่ยอมให้เข้าไม่รู้ T^T) เราก็มีกานต์นี่แหล่ะค่ะที่คอยไปกินข้าวด้วย พูดคุยปรึกษา ทั้งปัญหาเรื่องเรียนและหัวใจ555555 เราก็ปกตินะคะตบหัวด่ากัน เล่นกันปกติ เราก็ร้องห่มร้องไห้ใส่นาง นางก็คอยปลอบ สมัยนั้นก็BBกันยืดยาว จนเราหายเศร้าค่ะ ทุกครั้งที่เรากลับบ้านต่างจังหวัด ก็มีแค่กานต์แหล่ะค่ะขับรถพาเราไปส่งที่สถานีรถไฟ อยู่รอจนรถไฟออกจากสถานี นางเลยกลับ อยากบอกว่าตอนนั้นรักนางมากกกกกก!!!! (แต่รักแบบเพื่อนนะตอนนั้นอิอิ)
ผ่านไปไม่นานถึงเวลาที่กานต์เศร้าค่ะ ผู้หญิงที่กานต์คุยอยู่ด้วยกว่า4ปี ทิ้งกานต์ไปคบกับคนอื่น กานต์ก็เฟสไทม์มาระบายกับเราค่ะ ไอเราก็หลับไปแล้ว ต้องพยายามทำหน้าสดใสที่สุดว่า "เหยmungคุยได้ตลอด ยังไม่ง่วงเลยยยยย มีอะไรระบายมา" (ตอนนี้ช่วงที่ไอโฟน5กำลังเข้ามาในไทยเลยค่ะ)
หลังจากนั้นกานต์กับเราก็เฟสทามกันบ่อย เล่าสารทุกข์สุขดิบกันตลอด (เนื่องจากเรียนคนละsecตารางเรียนเลยตรงกันบ้างไม่ตรงกันบ้างค่ะ)
เมื่อเพื่อนสนิทบอกรัก แต่เราแกล้งทำเป็นไม่เคยได้ยิน และสุดท้ายก็เสียเขาไป...
****เรื่องทั้งหมดนี้เป็นความจริงค่ะ แค่เปลี่ยนชื่อตัวละครเท่านั้น เพื่อไม่ให้ส่งผลกระทบต่อชีวิตใครๆค่ะ เหตุการณ์ทั้งหมดในกระทู้นี้กินเวลาประมาณ4-5ปีและจบมาหลายเดือนแล้วค่ะ****
*****นี่เป็นกระทู้แรกที่เกี่ยวกับเราโดยตรง โดยเรียบเรียงใหม่จากกระทู้เก่าค่ะ (กระทู้แรกสุดเป็นเรื่องที่เกิดกับเพื่อนเราค่ะ เพื่อนยืมไปโพส) จึงอยากมาเล่าอดีตของตัวเองให้ฟังบ้างค่ะ ผิดพลาดประการใดขออภัยไว้ด้วยนะคะ*****
เราขอแนะนำตัวในชื่อ"มิ้น"นะคะ เราเป็นคนตรงๆลุยๆแมนๆ ขาวๆตัวเล็กๆจมูกโด่งธรรมชาติ(แต่คนอื่นชอบทักว่าไปทำที่ไหนมา) ไม่ค่อยชอบคบเพื่อนผู้หญิงค่ะ เพราะเราไม่ค่อยชอบสุงสิงนินทา กิจกรรมจุกจิกแบบสาวๆ เลยเป็นเหตุผลให้เพื่อนสนิทเราส่วนใหญ่เป็นผู้ชาย หรือสาวห้าวอะไรแบบนี้ค่ะ และเป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่ทำให้หลายคนต่างรุมประนามว่าเราแรด อ่อย ผู้ชายเยอะ บลาๆๆ ทั้งๆที่เป็นเพื่อนกันทั้งนั้น
สาขาที่เราเรียนเป็นสาขาที่รวมตัวเอาเด็กที่เก่งๆอันดับต้นๆของทุกโรงเรียนมารวมตัวกันค่ะ เป็นสาขาวิชาอันดับต้นๆของมหาลัย นับๆผู้หญิงกับสาวสองได้รวมกันประมาณ80% จึงหนีไม่พ้นการแก่งแย่งชิงดีชิงเด่น นินทาเม้ามอยหอยสังข์กัน ซึ่งเป็นสิ่งที่เราไม่ชอบเลยค่ะ สาวๆสาขาเราเป็นสาขาที่หนุ่มๆทั่วทั้งมหาลัยหมายปองค่ะ เพราะเป็นเด็กเรียน สวยใส ผู้หญิงเยอะ555555555 (แต่ไม่ใช่เราคนนึงล่ะ)
2เดือนแรกของชีวิตมหาลัย เรากับแฟนที่คบตั้งแต่ม.ปลายไม่ได้คุยกันเลย1เดือนเต็ม มีsmsหากันบ้างแต่นานๆครั้ง โทรศัพท์ก็เงียบเลยค่ะ เขาให้เหตุผลว่าไม่ว่างเลย รับน้องตลอด (แต่guเห็นในเฟสmungนี่ไปพารากอนทุ๊กกกกกวันนะยะ!!) เราเลยทะเลาะกันหนักมากค่ะ วันนึงไม่คิดถึงกันรึไง เสียเวลา1นาทีคุยกับguไม่ได้รึไง สุดท้ายก็ได้ทราบเหตุผลว่า"เราอยู่คนละสังคมกัน" !!!!!! หูยยยยยยยยยยยยยยยยยย เจ็บจี๊ดเลยค่ะ เหมือนโดนควักหัวใจมาและเอาไปช๊อตด้วยกระแสไฟฟ้าแรงสูงจากนั้นเขาเข็มทิ่มๆๆๆๆแล้วจบด้วยการกระทืบซ้ำๆๆๆๆๆ ร้องไห้สามวันสามคืนน้ำตาหมดเป็นโอ่งๆ555555
แต่เราก็นับว่าโชคดีนะคะ สาขาเรามีการสุ่มจับคู่บัดดี้เทคกันค่ะ ขอให้ชื่อเขาว่า "กานต์" แล้วกันนะคะ กานต์เรียนคนละsecกับเราค่ะ(เรียนง่ายๆว่าคนละห้อง) กานต์เป็นผู้ชายตัวเล็กที่สุดเท่าที่เรารู้จัก เราสูง161 กานต์สูง167 !!!!! เราเลยเรียกนางว่าอิเตี้ย อิแคระ ตล๊อดดดดด!!! ด้วยความที่เรามีเพื่อนน้อยมากกกกกกกกก (เข้ากับคนอื่นไม่ได้ หรือคนอื่นไม่ยอมให้เข้าไม่รู้ T^T) เราก็มีกานต์นี่แหล่ะค่ะที่คอยไปกินข้าวด้วย พูดคุยปรึกษา ทั้งปัญหาเรื่องเรียนและหัวใจ555555 เราก็ปกตินะคะตบหัวด่ากัน เล่นกันปกติ เราก็ร้องห่มร้องไห้ใส่นาง นางก็คอยปลอบ สมัยนั้นก็BBกันยืดยาว จนเราหายเศร้าค่ะ ทุกครั้งที่เรากลับบ้านต่างจังหวัด ก็มีแค่กานต์แหล่ะค่ะขับรถพาเราไปส่งที่สถานีรถไฟ อยู่รอจนรถไฟออกจากสถานี นางเลยกลับ อยากบอกว่าตอนนั้นรักนางมากกกกกก!!!! (แต่รักแบบเพื่อนนะตอนนั้นอิอิ)
ผ่านไปไม่นานถึงเวลาที่กานต์เศร้าค่ะ ผู้หญิงที่กานต์คุยอยู่ด้วยกว่า4ปี ทิ้งกานต์ไปคบกับคนอื่น กานต์ก็เฟสไทม์มาระบายกับเราค่ะ ไอเราก็หลับไปแล้ว ต้องพยายามทำหน้าสดใสที่สุดว่า "เหยmungคุยได้ตลอด ยังไม่ง่วงเลยยยยย มีอะไรระบายมา" (ตอนนี้ช่วงที่ไอโฟน5กำลังเข้ามาในไทยเลยค่ะ)
หลังจากนั้นกานต์กับเราก็เฟสทามกันบ่อย เล่าสารทุกข์สุขดิบกันตลอด (เนื่องจากเรียนคนละsecตารางเรียนเลยตรงกันบ้างไม่ตรงกันบ้างค่ะ)