สวัสดีครับ ผมมีเรื่องหนักใจเกี่ยวกับตัวเองที่อยากรู้ว่าพอจะมีใครที่เป็นเหมือนกัน เเล้วผ่านมันมาได้ยังไงครับ ช่วยตอบผมที

.         สวัสดีอีกครั้ง ยังไงก็ไม่อยากมีตัวตนมากเกินไปขอไม่แนะนำตัวมากนะครับ

.         เรื่องมันเริ่มจากเด็กผู้ชายที่มีครอบครัวที่อบอุ่นดีครับ มีพี่สาว 1 คน ไม่มีอะไรที่ขาด ฐานะทางบ้านก็ไม่ได้ถือว่าแย่ มีที่ดินทำกินอยู่ต่างจังหวัด โตมาในชนบทแต่ชีวิตก็ไม่ได้สวยหรูเพียงเพราะครอบครัวอบอุ่นหรอกครับ พ่อแม่ที่ไหนก็อยากให้ลูกตัวเองปกติเหมือนคนทั่วไป แล้วผมก็ดูเหมือนจะปกติดีครับถ้าไม่ได้ผิดที่เป็นรักร่วมเพศ ด้วยความที่เป็นเด็กพ่อแม่สั่งสอนว่าเราเป็นผู้ชายต้องทำตัวแบบนี้ เราก็ต้องเชื่อฟัง ผมก็เลยดูภายนอกก็ปกติดี แต่ภายในก็เก็บตัวตนไว้อยู่ ผมใช้ชีวิตแบบปกติทั่วไปมาเรื่อยๆ ทุกข์บ้างสุขบ้าง การเรียนแรกๆก็ดีครับจนคิดไปเองว่าตัวเองฉลาดกว่าคนอื่น จนได้มาเรียนม.ต้น โลกเริ่มกว้างเจอคนที่ฉลาดจริงๆ เริ่มทำตัวขี้เกียจเริ่มติดเกมส์การเรียนก็แย่ลงนิดหน่อย เกรตตอนจบม.ต้นยังดีอยู่ จนมาถึงม.ปลาย เริ่มอยากรู้จักความรัก ช่วงนั้นโปรแกรมแชทในคอมเริ่มบูม ผมได้มีโอกาสคุยกับรุ่นน้องผู้หญิงคนนึง น้องเค้าบอกว่าแอบชอบเรา เราก็โอเครไปโดยไม่ได้คิดอะไร จนเราได้รู้จักตัวจริง น้องเค้าไม่ได้เป็นในแบบที่เราคิดมันจึงเป็นความสัมพันธ์ระยะสั้นมากๆครับเพราะหลังจากนั้นผมก็ไม่ได้คุยกับน้องเค้าเลย  ด้วยความที่เราก็ไม่ได้ปกติและตอนนั้นจึงคิดไปว่า "ถ้าเราชอบผู้ชายซักคนๆนั้นต้องเป็นแบบไหนดี?" แล้วก็เริ่มมองไปรอบห้องจนไปหยุดอยู่ที่เพื่อนผู้ชายคนนึง ด้วยความที่ภายนอกผมก็ดูกปกติ เรื่องจะเข้าหามันก็ไม่ยากก็แค่ทำให้สนิทขึ้นอีก ไปไหนไปกัน ทำงานก็ต้องกลุ่มเดียวกัน จนวันนึงอยากให้ตัวเองพิเศษกว่าคนอื่นๆ ด้วยการภาวนาให้มันเลิกกับแฟนแล้วก็ได้ผล คนที่สองหรอก็ดีจัดการง่ายหน่อย จนถึงตอนที่ต้องแยกย้ายไปเรียนมหาลัย ก่อนจบบรรยากาศเป็นใจ มันก็โสด อยู่ด้วยกันสองคน "กูว่ากูชอบว่ะ" 'กุไม่ได้ชอบผู้ชาย' ก็ทำใจอยู่นานแต่ก็ได้รู้ว่าเราเป็นอะไรเเล้ว เข้ามหาลัยก็เริ่มเปิดตัวบอกเพื่อนสนิท เพื่อนรับได้ แต่ก็ยังทำตัวปกติต่อหน้าคนอื่น เพราะไม่อยากให้พ่อแม่ไม่สบายใจจึงต้องปิดไว้ก่อน

.            มหาลัยคือจุดเปลี่ยนของชีวิตอีกขั้นนึง เรียนอะไร? เรียนที่ไหน? จบแล้วทำงานอะไร? ไม่เคยมีเป้าหมายเรื่องแบบนี้มาก่อนเลยครับ เพราะงั้นเอาง่ายๆติดเกมส์งั้นหรอ เรียนคอมสิ สุดท้ายก็คงหนีไม่พ้นคอมพิวเตอร์ครับ ผมมีโอกาสได้เรียนมหาวิทยาลัยที่ดีแห่งนึงครับ เรียนมหาลัยดีพ่อแม่ก็ดีใจ ใกล้บ้าน อีกอย่างเพื่อนก็เรียนที่นั้นกันเยอะ แล้วโจทก์เก่าก็มาด้วย ด้วยความที่คิดว่าคอมพิวเตอร์จะมีอะไรงั้นหรอ แต่มันดันมีมากกว่านั้น นิสัยเดิมๆไม่เคยแก้ไข พอเรียนไปเรื่อยๆ ทุกอย่างก็ดูเลวร้ายลง เริ่มที่เข้ากับเพื่อนใหม่ไม่ได้เรื่องนี้ผมก็ไม่รู้ว่าเดาถูกรึเปล่ารึว่าคิดไปเอง แต่ก็คิดไปว่าผมไม่ได้แสดงตัวตนที่ชัดเจนพอคนอื่นเลยไม่กล้าเข้าหา พอนานไปเริ่มไม่ค่อยไปเรียน ตามงานไม่ทัน งานกลุ่มไม่มีคนสนใจ ไร้จุดยืนเกรดล่วงลงติดดิน ปัญหายังไม่วาย อยากเริ่มใหม่ปีสองไม่อยากอยู่หอคนเดียวอยากมีรูมเมท แล้วโจทก์เก่าก็กลับมา ทางเลือกที่ไม่มากบวกกับอยากจุดไฟเก่าในใจตัวเอง แล้วก็ได้รูมเมทเป็นคนที่เคยแอบชอบ กับการเรียนที่ไม่มีอะไรง่ายเหมือนที่คิด ทุกวิชาต้องใช้ความรู้เดิมเป็นพื้นฐานแล้วจะเอามาจากไหนล่ะ ชีวิตก็มาดิ่งลงอีกครั้งแถมถ่านก็เริ่มโหมแรงขึ้น แต่ก็รูว่าเค้าไม่เอาด้วย ก็ไปลงที่พี่ต่างคณะด้วยความสัมพันธ์แบบข้ามคืน สุดท้ายยังไม่ทันจบเทอมแรกทุกอย่างก็พังลงมแต่มันกลับเป็นเพียงละลอกแรก ตอนที่ยื่นเรื่องลาออกจากมหาลัยยังไม่มีใครรู้ ตัดสินใจไปทำงานดีกว่านานอยู่ห้องเริ่มจากงานพาร์ทไทม์ ชีวิตทำงานค่อนข้างที่จะต้องมีระเบียบในชีวิต และแล้วคลื่นละลอกสองก็พัดมาถึงฝั่ง ใบเกรดส่งถึงบ้านแม่ถามตัดสินใจบอกความจริง พ่อแม่ผิดหวังแต่ก็ยังรับได้กลับไปอยู่บ้าน ทนฟังคำชาวบ้านนินทาอยู่หลายเดือน ไม่อยากทนตัดสินใจลงกรุงเทพหวังว่ายังพอมีโอกาสสมัครเรียนมหาลัยนึงที่ไม่ต้องเรียนก็ไดไปทำงานหาเงิน

.          แต่มันกลับไม่ง่ายเลยที่จะต้องเรียนไปด้วยทำงานไปด้วยเหมือนคนโลภที่จับปลาสองมือประครองไว้ได้แค่ทางเดียวแต่ชีวิตต้องการอนาคตก่อนท่านจะจากไปก็อยากให้ท่านสบายใจที่เห็นเราประสบความสำเร็จ แต่พอกลับมาถามตัวเองผมกลับต้องเจอคำถามที่ตัวเองยังตอบไม่ได้อยู่อีกมาก