บอกก่อนเลยนะครับกระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของผม ผมสมัครเพื่อมาตามหา ผู้หญิงคนนี้จริงๆ อยากให้เพื่อนๆชาวพันทิปช่วยผมตามหาด้วยนะครับ ซึ่งเหตุการณ์มีอยู่ว่า ผมมาติวแบรนด์ซัมเมอร์แคมป์ที่ม.เกษตร อยากให้พ่อแม่สบายใจอ่ะครับ(ปกติผมเป็นคนเหลวไหล) เหตุการณ์วันนั้น วันเสาร์ที่ 3 ตุลาคม ผมจำได้ดีเลย เป็นวันที่ฝนตกหนักมาก บรรยากาศเลยอาจจะหน้านอนไปหน่อย ผมหลับบนรถเมล์ เลยที่ป้ายที่ผมจะลง มาลงที่ม.เกษตร อีกประตูซะได้(ประตูที่มีจักรยานให้เช่า แล้วก็วินมอไซร์เยอะๆอ่ะครับ ปกติผมลงประตูที่เดินมาตึกจักรพันธ์เพ็ญศิริง่ายๆ)ฝนตกหนักมากครับ ผมไม่รู้ทางไปตึกจักรพันธ์เพ็ญศิริ จากประตูนั้นซะด้วย ผมเลยมายืนหลบฝนตรงที่เขาเช่าจักรยานอ่ะครับ แต่การมาลงประตูนี้มันก็ไม่ได้แย่เสมอไปหรอกครับ เพราะทำให้ผมได้ไปเจอกับผู้หญิงคนนึง เธอใสเสื้อกันหนาวสีชมพูมา ผมก็ไม่ได้เห็นหน้าเธอหรอกนะ แต่เห็นเธอมีร่มหน่ะ ผมเลยเดินไปหาแล้วบอกเธอว่า "แกๆเราของติดร่มแกไปด้วยได้ไหมอ่ะ" เขาหันมายิ้มแล้วบอกว่าได้สิ(คือมันเป็นรอยยิ้มที่แบบมิตรภาพมากๆอ่ะครับ เป็นรอยยิ้มที่ประทับใจจนอยากจะมาตามหาเลยครับ) ผมก็ติดร่มข้ามไปฝั่งที่มีวินมอไซร์นะครับ เขาก็บอกว่าตึกจักรพันธ์เพ็ญศิริมันไกลมากนะ เขาจะนั่งรถวินไป คือผมเป็นผู้ชายไงครับ ใครจะไปกล้านั่งซ้อนผู้หญิงไป ผมปฏิเสธเขาในครั้งแรก แต่พี่วินเหมือนเป็นกามเทพให้ผมเลย เขาหันมาบอกว่า"หนุ่มๆนั่งซ้อนกันไปสองคนก็ได้นะ" แล้วผู้หญิงคนนั้นก็หันมาบอกว่า แกจะไปด้วยกันหรือป่าว(ในใจผมคือแบบ ไม่กล้าซ้อน แต่ผมก็อยากไปนะครับ ผมคิดแต่ว่า ถ้าเขาไปแล้ว เราจะติดร่มไหนไป จริงๆคือ อยากไปกับเขาแหล่ะครับ ร่มคือข้ออ้าง 55555)เราเลยตอบเขาว่าไป ในระหว่างการนั่งรถไป ผมก็เป็นคนกางร่มอ่ะครับ ธรรมดาปกติขอผู้ชายต้องถือร่มให้ผู้หญิง ตอนนั่งรถผมก็ไม่ได้เงียบไปซะตลอดนะ ผมก็เอาเวลาสั้นๆถามเขามาจากไหน ทำไมมาคนเดียวไรงี้ เขาบอกเขาพักอยู่คนเดียว ส่วนเพื่อนๆของเขาก็เช่าหออยู่ เขามาจาก จ.ตราด (ผมอยากไปเที่ยวตลาดซะแล้วสิ 55555) แล้วผมก็สังเกตเห็นแหวนที่เขาใส่ไว้ตรงนิ้วนางด้านซ้ายด้วยสิ น่าจะมีแฟนแล้ว 55555 ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรก็นั่งไปเรื่อยๆจนถึง ตึกจักรพันธ์เพ็ญศิริ เขาก็ลง แล้วตอนนี้แหล่ะครับเป็นประเด็นที่ผมอยากเจอเขามากที่สุด ค่ารถมันคนล่ะ 20 บาทอ่ะครับ ผมเลยหยิบเงินออกมาจ่าย แม่เจ้า แบงค์ 500 ทั้ง 3 ใบเลย เอาล่ะสิ ผมเลยยืมเขาก่อน เพื่อให้เรื่องของเรามันมีอะไรต่อ เราก็เดินกางร่มขึ้นตึกไปส่งเขาแหล่ะครับ พอถึงตึก ผมก็บอกกับเขาว่า "แกเดี๋ยวเราเอาตังมาคืนนะ" เขาบอกกลับมาว่าไม่เป็นไรแล้วก็คุยโทราศัพท์กับเพื่อนแล้วเดินหายไปเลยครับ ผมจำได้นะครับเขาเดินเข้าหลังตึกไปแล้วเลี้ยวไปทางขวามือ ผมก็จำที่นั่งเขาไว้ครับอยู่ช่วงไหน ประมานไหน พอผมจำ ผมก็รีบเลย วิ่งตากฝนไปแตกแบงค์ 500 ที่ เซเว่นอ่ะครับ แล้วก็ซื้อน้ำมาขอบคุณแล้วก็จะเอาเงินคืนเขา แต่น่าเสียดายว่าตรงนั้นไม่มีเขาแล้ว ผมเดินวนไปมา 3-4 รอบ เพื่อหาคนใส่เสื้อกันหนาวสีชมพู เผื่อแบบว่าเขาเข้าห้องน้ำอยู่แล้วยังไม่ออกมา แต่ก็ไม่เจอเลยครับ ผมอยากขอไลน์นะ แต่ก็เกรงใจเขา ผมไม่กล้าด้วยแหล่ะครับ ปกติผมก็กล้านะ แต่กับเขาคนนี้ ผมไม่กล้าแม้แต่จะขอ ผมว่าถึงตอนนี้ เขาก็จำหน้าผมได้(แหม่ก็ยืมตังเขาจ่าย ผู้ชายอะไร ให้ผู้หญิงจ่ายค่ารถ 55555) ก็สิ่งที่น่าจะช่วยตามหาเขาได้ก็มีไม่กี่อย่างอ่ะครับ 1.เขามาจากตราด 2.เขาใส่เสื้อกันหนาวสีชมพู 3.เขาใส่แหวน(สีทอง)ที่นิ้วนางด้านซ้าย 4.เขามาติวที่แบรนด์ซัมเมอร์แคมป์ วันที่ 3 ตุลาคมครับ 5.เป็นผู้หญิงผมยาวนะ และผมก็อยากจะบอกเขาว่า เขาน่าารักแล้วมีน้ำใจมากๆ มันประทับใจอ่ะครับ ขอบคุณนะแก
ปล.1ผมอยากฝากเพื่อนๆพันทิปช่วยตามหาผู้หญิงจ.ตลาดคนนี้หน่อยครับ
ปล.2ผมอยากจะขอบคุณเขาแล้วเอาเงินไปคืนเขาครับ
ปล.3เขาน่ารักแล้วมีน้ำใจ จนทำให้ผมนี่ใจสั่นเลย
ปล.4ผมไม่ได้มาระบายน้ำเน่านะครับ ผมแค่อยากเจอเขาจริงๆ ไงก็ฝากเพื่อนๆช่วยกันตามหาหน่อยนะครับ
....จากเด็ก ต่างจังหวัดคนหนึ่งครับ