เสียงโทรศัพท์ดังลั่น มือของหญิงสาวพยายามควานหาต้นตอของเสียงนั้นบนหัวเตียงด้วยความทุลักทุเล
"I cant belive you set the sound on , ไม่ต่อลำโพงไปเลยหละที่รัก"
ชายหนุ่มสบถด้วยน้ำเสียงที่ไม่ต้องอธิบายก็รู้ ว่าหงุดหงิดแค่ไหน เค้ารีบใส่กางเกงและเชิ้ตสีขาว ที่ตอนนี้ยับยู่ยี่ไปหมด ก่อนจะคว้าสูทราคาเรือนแสนจากแบรนด์ดัง ..
ใช่..มันคืออาร์มานี่..
และใช่..
มันคือชุดแต่งงาน..


" หาาาาา ที่คุยกันมันตอนสิบเอ็ดโมงนี่ ! "
"ฮ๊าาาาา  ชั้นดูมีทติ้งผิดเหรอ "
หญิงสาวรีบย้ายโทรศัพท์จากข้างหู เพื่อที่จะดูตารางมีทติ้งบน calendar ชัดๆ
"Finance analyst and cash flow with John .....  what the hell !! "
"ชั้นจำตารางผิดจริงๆด้วย !"

หญิงสาวคว้าคอชายหนุ่ม ก่อนจะจูบอย่างรวดเร็ว "ชั้นต้องรีบไปแล้ว เอาไว้เจอกันนะ"
สีหน้าชายหนุ่มทั้ง งงปนเซ็ง "ออกประตูหลัง แซลลี่" ,"ผมต้องรีบไปเข้าพิธีแล้ว ไม่ส่งละกันนะ"

"อะเครจร้าาา" แซลลี่สวมชุดพร้อมรูดซิปหลังอย่างรวดเร็ว ประตูหลังทะลุห้องครัว รั้วเตี้ยๆหลังบ้านไม่เป็นปัญหาสำหรับส้นสูงของแซลลี่

"ป้าๆ ซิปหลังแตกอ่ะ " เด็กน้อยร้องบอกแซลลี่ขณะที่เธอกำลังพยายามปีนข้ามรั้ว

แซลลี่รีบคลำซิปด้านหลัง "บ้าจริงง"
"ขอบใจเด็กบ้า นายช่วยให้วันนี้มันดีขึ้นเยอะเลย"

"เวนนนนน " แซลลี่สัญญากับตัวเองว่าจะไม่สบถคำหยาบในวันแต่งงานของเพื่อนรัก แต่มันอดไม่ได้จริงๆ  เมื่อกุญแจรถมันดันไม่อยู่ในกระเป๋าในเวลาที่เธอต้องการมันที่สุด แซลลี่ทำมันหล่นในห้องแซมตอนที่เธอกำลังง่วนอยู่กับการถอดกางเกงเค้า

จะมีอะไรแย่ไปกว่านี้อีกมั้ย
"กร้อบ " เสียงส้นรองเท้าหัก และเด็ดกว่านั้น มันติดตรงร่องของฝาท่อระบายน้ำกลางถนน ตอนที่เธอกำลังข้ามถนน

สัญญาณข้ามถนนเปลี่ยนเป็นสีแดง เสียงแตรรถดังสนั่น กลบเสียงระฆังในโบสถ์จากพิธีแต่งงาน
"ไปตายซะไอ้บ้า ไม่เห็นรึไงรองเท้าชั้นติดแหง่กอยู่เนี่ย " แซลลี่ตะโกนด่าตอบรถที่บีบแตรกลางสี่แยกโดยไม่แคร์ว่าขบวนรถติดยาวเพราะไอ้รองเท้าคู่งามของเธอ


○-----------------------●-------------------------○

ณ ตึกใจกลางเมืองลอนดอน
ภายในห้องประชุมใหญ่ เงียบสงัด แม้ว่าจะมีคนเต็มห้อง
สีหน้าจอห์นบ่งบอกถึงความเบื่อหน่าย

"เลื่อนประชุมเป็นพรุ่งนี้แล้วกัน เคลลี่ช่วยเซทมีทติ้งสำหรับพรุ่งนี้ทีนะ"
จอห์นเก็บกระเป๋าเอกสาร เดินออกจากห้องประชุมอย่างรวดเร็ว ตามด้วยคนอื่นๆ พร้อมเสียงซุบซิบและเสียงหัวเราะ

"เซเรน่าอยู่ไหน" เจนคว้าตัวเคลลี่เขย่าเบาๆ

"อยู่โรงพัก ชั้นต้องรีบไปประกันตัวเธอก่อน เดี๋ยวค่อยว่ากันนะ" เคลลี่ตอบด้วยสีหน้าเรียบๆ เหมือนเป็นเรื่องปกติ ปล่อยให้เจนทำหน้าอึ้งแบบงงๆ


○-----------------------●-------------------------○

"เดี๋ยวคุณช่วยเซ็นต์ตรงนี้นะคะ  ส่วนนี่กระเป๋าคุณเซเรน่า " เจ้าหน้าที่หญิงในโรงพักบอกเคลลี่ พร้อมมองเซเรน่าด้วยอมยิ้มเล็กๆที่มุมปาก

"ชั้นก็บอกแล้วว่ามันเป็นการป้องกันตัว  อีตาอ้วนนั่นทะเล่อทะล่าเข้ามาด่าชั้นตอนชั้นดึงรองเท้าอยู่กลางถนน พอชั้นด่ากลับมันก็ทำท่าจะทำร้าย โดนแค่รองเท้าชั้นมันน้อยไปสิ"

"เยี่ยม  ครั้งหน้าเธอก็เอาปืนยิงเลยละกัน  ชั้นจะได้ไม่ต้องเสียเวลามาประกันตัว" เคลลี่ตอบด้วยสีหน้าราบเรียบอีกเช่นเคย
"มันใช่เวลามาพล่ามเรื่องตลกมั้ยยัยแว่นเคลลี่"  แซลลี่สวน

ช่ายยย ชั้นนี่แหละ ยัยแว่นเคลลี่  ยัยแว่นนางฟ้าและพี่เลี้ยงเด็กให้ผู้หญิงแสบคนนี้  
ชื่อของเธอคือเซเรน่า  มีแค่คนสนิทไม่กี่คนที่เรียกแซลลี่
เซเรน่ากับชั้นเป็นเพื่อนรักกันตั้งแต่สมัยมหาลัย
และก็เธออีกนั่นแหละที่ลากชั้นมาเป็นเลขาคุณพ่อของเธอ
ตั้งแต่นั้นมาชีวิตยัยแว่นคนนี้ก็ไม่เคย " ธรรมดา" เลยซักวัน

  - Who is she -

เซเรน่าเป็นลูกครึ่งไทย พม่า คุณเจมส์และคุณหญิงเกรซ รับเป็นบุตรบุญธรรมตอนที่ทั้งคู่มาพักผ่อนที่เมืองไทย, ทั้งคู่มีบุตรไม่ได้เพราะคุณเกรซสภาพร่างกายไม่อำนวย
เรื่องเริ่มต้นที่คุณเจมส์พยายามหาข้อมูลการรับเลี้ยงและขอเด็กกำพร้าจากสถานสงเคราะห์  นั่นทำให้ทั้งคู่ได้เจอเซเรน่า เด็กหญิงวัยสามขวบผอมเกร็งขาดสารอาหารนั่งกินขนมอยู่มุมห้อง ตามร่างกายเต็มไปด้วยแผลและรอยขีดข่วน