Hello!!..ก่อนอื่นขอพูดถึงตัวผมเองก่อนนะครับ ที่บ้านเป็นคนอินเดียที่เกิดที่ไทยกันนะครับ พี่น้องผมทุกคนได้ไปเรียนต่างประเทศกันตั้งแต่เด็กส่วนผมเป็นเด็กที่ติดคุณพ่อคุณแม่ครับเลยไม่ได้ไป ผมเรียนโรงเรียนไทยถึง ป.3 จากนั้นมีอยู่วันนึงญาติมาที่บ้านและก็คุยเป็นอังกฤษกับผม ซึ่งเราไม่รู้เรื่องอะไรเลยครับ ญาติเลยแนะนำพ่อให้ส่งผมไปเรียนที่โรงเรียนอินเตอร์ พ่อเลยทำตามคำแนะนำ

ผมเข้าโรงเรียนนานาชาติตั้งแต่ป.4 จำได้ว่าสอบตกแบบว่าเขียนแค่ชื่อกับนามสกุล เพราะครูเค้าพูดไทยไม่ได้และเราก็ไม่เข้าใจว่าเค้าสอนอะไรอยู่ เพื่อนก็มีแต่คนไทยที่เป็นเหมือนเรา จนมีครูท่านนึงที่พอพูดไทยได้เห็นใจและพร้อมที่จะช่วยผมกับเพื่อนคนไทยอีกสองคน ครูท่านนี้เริ่มจากให้เราเขียนคำภาษาอังกฤษมากที่สุดเท่าที่เรารู้จัก และก็บอกเราว่าพยายามใช้มันในชีวิตประจำวัน หรือไม่ก็พูดกับตัวเองในกระจก เราทำแบบนี้ไปเป็นเดือน และครูก็จะชอบเอาหนังมาให้พวกเราไปดูและกลับมาอธิบายให้เค้าฟังว่าเนื้อเรื่องเกี่ยวกับอะไร ใครได้บทอะไรบ้าง บางทีก็เอาเทปเพลง พวกเพลงแนว ร๊อค เรกเก้ แร๊ฟ มาให้กลับไปฟังและเค้าจะมีกระดาษ a4 เพื่อเขียนเนื้อเพลงที่เราฟัง และบางทีก็ต้องอธิบายว่าเนื้อเพลงมันสื่อถึงอะไร เราทำแบบนี้กันไปเป็นเวลาสักพักจนเราเริ่มฟังออกรู้เรื่อง เราฟังเพลงปุ๊ปบอกได้เลยว่าว่าเค้ากำลังสื่ออะไรมีใครพูดอะไรมาเราจะเริ่มเข้าใจมัน แต่คราวนี้เราจะพูดยังไงหละครูเค้าเลย จะชอบดันพวกเราให้ร่วมกิจกรรม public speaking และ debate และบางทีเค้าก็จะเอา topic บางอย่างมาให้และก็จะบอกว่าพูดไรก็ได้เกี่ยวกับ topic นี้ สักสิบนาที เราก็พูดกันไปมั่วสั่วเลยครับ แต่ข้อดีของครูคนนี้คือเค้าจะให้กำลังใจเราตลอด ผิดให้ตายยังไง เค้าก็จะชอบบอกว่า well done..don't worry you tried your best..จนเราเริ่มสื่อสารกันได้เราเริ่มกล้าเข้าไปคุยกับเพื่อนต่างชาติและเราก็เริ่มมีเพื่อนเข้าใจในสิ่งที่ครูสอนเริ่มทำสอบกันได้ คือเอาเป็นว่าชีวิตเริ่มดีขึ้น ซึ่งทั้งหมดใช้เวลาไปเกือบปีกว่าๆ

ตอนนี้ผมก็จบหมาลัยหละ บางทีตอนว่างก็รับสอนภาษาอังกฤษให้กับเพื่อนและเด็กทั่วไป(สอนฟรี) ผมสังเกตุว่าหลายคนเสียตังกับคอรส์ต่างๆซึ่งไม่จำเป็นอย่างมาก เราสามารถหัดสิ่งเหล่านี้ได้เอง ถ้าคุณสามารถสื่อสารได้แกรมม่าคุณก็เอาตัวรอดได้ ตอนผมสอนอังกฤษให้กับคนอื่นผมก็ใช้วิธีเดียวกับที่ครูเคยใช้กับผม และผมก็บอกทุกคนว่ามันไม่จำเป็นหรอกว่าคุณเก่งแกรมม่าแค่ไหน แต่มันอยู่ที่ว่า listening reading กับ writing คุณทำได้ไหม สำเนียงได้ไหม ไม่ใช่ว่าแกรมม่าดีเลิศแต่สำเนียงแย่มากจนคนอื่นฟังไม่รู้เรื่อง เหมือนสำเนียงคนอินเดียใต้ ไทย สิงค์โปร์ จีน หรือ ฟิลิปปินส์ ซึ่งสิ่งพวกนี้ก็สำคัญมาก
อีกอย่างต้องถามตัวเองว่าคุณมีความอยากที่จะหัดภาษาแค่ไหน เช่นกระเทยหรือสาวๆที่อยากได้สามีฝรั่ง คนกลุ่มนี้จะมีความพยายามสูงมากเค้าจึงหัดภาษาอังกฤษอย่างจริงจัง แถมไม่อายที่จะเข้าไปคุยกับชาวต่างชาติ..อยากเก่งอังกฤษคุณต้องหัดพูดๆแบบเจอฝรั่งก็เข้าไปทักเลยอย่าอาย

ส่วนคนที่จะสอบโทอิคถ้าคุณพูดเป็นหรือทำตามอย่างที่ผมบอกก็อาจช่วยคุณได้เยอะ เพราะวิธีที่ครูใช้กับผมมันช่วยทั้ง listening reading and writing เลย หวังว่าข้อมูลนี้อาจช่วยพวกคุณได้ไม่มากก็น้อย ยังไงก็ขอให้ทุกคนโชคดีนะครับสู้ๆๆ^^