เสียเวลาอ่านสักนิด!!!! มีคนรักอยู่ดูแลให้ดีๆหนักนิดเบาหน่อยก็ให้อภัยกันคุยกันดีๆเป็นสิ่งสำคัญอย่าใช้อารมณ์
ผมยืมพันทิปน้องสาวผมมาตั้งกระทู้แชร์ประสบการณ์ครับอยากเตือนไว้เป็นกรณีตัวอย่าง

ผมกับแฟนตอนแรกเรารักกันมากผมรักเธอมากดูแลเธอทุกอย่าง ไปหาเธอ พาเธอเที่ยว ช็อปปิ้ง กินอาหารมากมาย พักหลังๆเธอเริ่มขี้งอนหงุดหงิดเอาแต่ใจ(มากๆ)ขัดใจหน่อยเดียวเธอก็สาดคำแรงๆใส่ต้องทำอะไรตามใจเธอทุกอย่างแต่ผมก็ทำนะครับเพราะเรารักกัน จนผมเริ่มรู้สึกว่ามันเยอะเกินไปทะเลาะกันแต่ละครั้งเธอด่าผมยับเลย มีหลายครั้งที่ทะเลาะแล้วเธอก็บอกเลิกแต่ผมก็ไม่เลิกสุดท้ายเราก็กลับมาดีกัน เป็นแบบนี้บ่อยมาก ผมรู้จักรุ่นพี่คนหนึ่งเค้ารับปรึกษาปัญหาเรื่องความรัก (พี่แกจบจิตวิทยาแกชอบสำรวจวิจัยเกี่ยวกับเรื่องความรักและพี่แกเป็นคนทายคนถูกตลอดเหมือนคนมีเซ้นอะไรประมาณนี้ครับ) ผมได้ลองปรึกษาพี่เอ (นามสมมติ) ผมเล่าเรื่องเธอให้พี่เอฟังพี่เอนั่งหลับตาฟังผมสักพักผมยังเล่าไม่ทันจบดีพี่เอพูดขึ้นมา "ว่ารักษาเธอไว้ให้ดีๆอุปสรรคแค่นี้เป็นบททดสอบในชีวิตให้พากันผ่านไปอดทนอีกหน่อย อดทนนะๆ เธอกำลังจะดีขึ้นแล้วดีมากๆเลยพี่เห็นเธอเปลี่ยน" ผมอึ้งไปสักพักพี่เอรู้ขนาดนี้เลยเหรอ พี่เอบอกผมอีกว่า "อดทนอีกแปปเดียวจริงๆไม่ต้องอึ้ง อย่าวอกแวกเด็ดขาดมีสติด้วยอย่าลืมสติ) ผมนี่งงสุดๆเลยคำพูดพี่เอจากนั้นผมก็คุยกับพี่เขาไปบลาๆ ประมาณอีกอาทิตย์ถัดมาผมว่ายังไม่ค่อยมีอะไรเปลี่ยนแปลงสักเท่าไหร่เลยจนผมไปเจอเพื่อนในเฟสผมคนหนึ่งไม่รู้อะไรทำให้ผมไปอยากคุยกับเขาแล้วผมก็เริ่มคุย (บังเอิญเขาก็โสด) ผมก็คุยออกแนวจีบๆเขาก็เล่นกับผมนะคุยกันได้ไม่กี่วันไม่ถึงสัปดาห์แฟนผมก็จับได้เธอโวยวายสุดขีดเลยผมก็เฉยๆไม่ค่อยตอบโต้กลัวเธอโมโหแต่สุดท้ายผมก็บอกเลิกเธอ รุ่งขึ้นอีกวันเธอก็มาง้อผมแล้วเธอก็เริ่มเปลี่ยนไปเธอดีขึ้นครับดีขึ้นมากมากจนผมไม่กล้ากลับไปคบกลัวว่าเธอจะทำดีแค่ช่วงนี้ช่วงที่ผมบอกเลิกเธอร้องไห้ฟูมฟายง้อผมทุกอย่างผมเองก็สงสารเธอนะแต่ทำไมผมไม่กลับไปดีกลับเธอก็ไม่รู้ วันหยุดเธอก็มาหาผมที่ห้องวันนั้นก็อยู่กับเธอทั้งวันก็มีรู้สึกดีบ้างแต่ผมก็บอกเธอนะว่ายังไม่ดี ตอนหัวค่ำผมก็ออกไปส่งเธอขึ้นรถกลับ ผมยอมรับนะครับว่าตอนนั้นผมหาคนคุยใหม่เรื่อยๆ เธอก็รู้บ้างไม่รู้บ้าง (จากที่ผมไม่เคยคุยไม่ยุ่งกับใครเลยแต่ตอนนี้ผมกลายเป็นแบบนี้ไปแล้ว) แต่เธอรู้เธอก็ไม่โวยวายนะครับเธอก็ร้องไห้ขอร้องให้ผมเลิกยุ่งกับผู้หญิงคนนั้นๆ (ตอนนั้นผมลืมเรื่องที่พี่เอบอกผมไปเลย) หลังจากนั้นเราก็เจอกันน้อยลงเธอไม่ค่อยได้มาค้างที่ห้องผมผมก็ยังไม่ได้ไปห้องเธออีกเลยตั้งแต่ทะเลาะกัน หลังจากวันนั้นผมก็นัดเจอเธอที่ร้านข้าวร้านประจำเราผมไม่ได้หวงโทรศัพท์นะผมก็ให้เธอเล่นปกติจนเธอไปเจอไลน์ที่ผมคุยกับผู้หญิงคนหนึ่ง (ตอนนั้นความรู้สึกผมลืมไปเลยว่าคุยกับคนอื่นจำไม่ได้เลยจริงๆ) น้ำตาเธอค่อยๆไหลผมก็ไล่เธอกลับบ้านผมบอกว่า กลับไปเหอะมาเป็นแบบนี้ทำไมเบื่อที่สุด! (เลวสุดๆเลยผม) แล้วเราก็แยกย้ายกันกลับเมื่อผมถึงห้องยืนมองรอบๆห้องสักพักจนผมคิดถึงเธอนึกถึงคำพูดที่ร้านข้าวแล้วผมเกลียดตัวเองมากๆ ผมรีบโทรไปขอโทษผมขอให้เธอมาหาผมที่ห้องอีกครั้ง สักพักเธอก็มาถึงหน้าตาเธอเศร้ามากเลยผมเลยรีบขอโทษคืนนั้นผมก็ขอให้เขาค้างที่ห้องห้องผมยังมีเสื้อผ้าที่เธอเอามาไว้ครั้งก่อนๆตอนเราอยู่ด้วยกันบ่อยๆอยู่บ้าง คืนนั้นผมก็ตัดสินใจขอเธอคืนดี
เธอก็รีบตกลงเพราะเธอก็ตามง้อผมอยู่แต่ยังไงมันก็ไม่เหมือนเดิมผมรู้สึกอยากคุยกับเธอเลย เวลาคุยกันก็น้อยลง แต่มีอย่างหนึ่งที่ผมแปลกใจเวลาคุยกันกี่ทีเธอก็บอกผมตลอดว่ากินยาก่อนนะ ไปกินยามา เดี๋ยวจะไปกินยา แต่ผมก็ไม่ถามเธอนะว่ากินยาอะไร เพราะผมคิดว่าเธอไม่ได้กินยาจริงๆเธอคงพูดให้ผมสงสารเธอผมคิดแบบนั้นจริงๆ (เลวมากๆ) แล้วผมก็เริ่มห่างเธออีกครั้งไม่สนใจไม่โทรหาจนวันหนึ่งเธอหายเงียบไปทั้งวันแต่ผมก็ไม่สนใจไม่โทรไป คืนนั้นก็ไม่วี่แววเธอโทรหาผมเลย ผมยังคิดต่อไปว่าเธอลองใจผม จนเช้าวันรุ่งขึ้นผมก็ไม่สนใจไปเที่ยวกับเพื่อนทั้งวัน คุยกับผู้หญิงคนอื่นปกติ จนเพื่อนผมเห็นเฟสเธอ หน้าวอลแฟนผมมีแต่เพื่อนของเธอมาโพสว่า ตื่นขึ้นมาๆๆๆ, อย่าเป็นอะไรนะ, หายเร็วๆ ผมช็อคมาก วินาทีนั้นผมคิดว่าเธอจากผมไปแล้ว ผมทรุดลงไปต่อหน้าเพื่อนทุกคน จนผมได้เบอร์เพื่อนของเธอแล้วก็รีบโทรไปถามเพื่อนเธอบอกว่า เธอป่วยแล้วน็อคแล้วก็ไตวายฉับพลัน ซึ่งผมไม่เคยรู้เลยว่าเธอป่วยตอนไหนเธอเป็นอะไร ได้สติผมรีบไปหาเธอที่โรงพยาบาลไปเจอแม่เธอแม่เธอถามผมว่าเพิ่งมาเหรอ ผมไม่กล้าบอกว่าผมเพิ่งรู้ข่าว แม่เธอร้องไห้ตลอด ผมเลยแอบไปถามน้องสาวเธอน้องสาวเธอบอกผมว่าเธอป่วยแล้วน็อคมาโรงพยายาบาลได้คืนเดียวไตวายฉับพลันเพราะเธอไปกินยาลดความอ้วนมา (น่าจะไม่มีอย.) ความดันก็ต่ำลง
แต่ผมคิดมาตลอดว่าเธอไม่ได้กินยาจริงๆเธอคงอยากเรียกร้องความสนใจให้ผมสงสารแต่ความจริงเธอป่วยผมไม่เคยรู้เลย อาการเธอหนักมากทรุดลงเรื่อยๆ ผมมาเยี่ยมเธอทุกวันแต่เธอไม่มีการตอบสนองใดๆ เธอยังไม่ฟื้นเลย ผมมานั่งทบทวนตัวเองผมเกลียดตัวเองมากๆ ผมนั่งอ่านไลน์ที่เราเคยคุยกันเธอบอกรักบอกคิดถึงตลอดแต่ผมก็ตอบบ้างไม่ตอบบ้าง บางครั้งเธอไลน์มาผมเห็นนะแต่ผมก็ตั้งใจไม่ตอบ นานๆตอบเธอที เวลาคุยโทรศัพท์กันก่อนวางเราจะบอกรักกันตลอดแต่หลังจากกลับมาคุยกันครั้งนี้ผมเคยบอกรักเธอเลย ไม่โทรหาเธอเหมือนเมื่อก่อนผมร้องไห้อยู่คนเดียวจนแทบบ้าผมทำแบบนั้นไปได้ยังไงคนที่ผมรักและเธอก็รักผมแต่ผมกลับทำตัวเลว จนผมนึกขึ้นได้เรื่องที่พี่เอบอกผม ผมไปหาพี่เออีกครั้งพี่เอบอกผมถามผมว่า ทำไมไม่ฟังที่บอกบอกแล้วให้รักษาดีๆ ผมได้แต่นั่งซึมพูดไม่ออกไม่คิดว่าที่พี่เอบอกผมจะเป็นเรื่องจริง พี่เอบอกว่าทำอะไรไม่ได้แล้วล่ะรอปาฏิหาริย์อย่างเดียว
เพื่อนผมบอกให้ผมพับนก1000ตัว ตามความเชื่อเผื่อจะช่วยได้ ผมก็นั่งพับตลอดแต่ยังไม่ครบอีกวันนึงผมไปหาเธอแม่น้าและน้องเธอนั่งร้องไห้กันใหญ่น้องเธอวิ่งเข้ามาบอกผมว่าเจ่เจ๊จะไม่รอดแล้วหมอบอกว่ามีโอกาสรอด30%เท่านั้นไม่มีอะไรดีขึ้นเลยทรุดลงหมดทุกอย่าง หัวใจผมห่อเหี่ยวเหมือนคนตาย แม่เธอบอกให้ผมเข้าไปหาเธอในห้อง icu ภาพเธอตอนนั้นทำให้ผมกลั้นน้ำตาไม่อยู่จริงๆ ผมขอโทษเธอผมบอกเธอว่าถ้าเธอหายดีขอให้เรากลับมาอยู่ด้วยกันผมจะไม่ทิ้งเธอไปไหนอีกผมจะดูแลเธอทุกอย่าง น้ำตาเธอไหลออกมาแต่เธอยังไม่ฟื้นผมว่าเธอคงรับรู้ในสิ่งที่ผมพูดนะ
ผมไปไหว้พระสวดมนต์ขอให้เธอหายไปบนที่ต่างๆให้เธอได้กลับมาอยู่กับผม อีกวันผมก็ไปเยี่ยมเธอตามปกติญาติเธอมาเยอะมากหมอบอกว่าโอกาสที่เธอจะรอดเหลือไม่ถึง20% ความดันเธอต่ำมากๆรอแค่จะถอดเครื่องช่วยหายใจเมื่อไหร่เท่านั้นเองแล้วหัวใจเธอก็หยุดเต้นแต่หมอปั๊มขึ้นมาได้ ผมทำอะไรไม่ถูกเลยเหมือนตายทั้งเป็น คืนนั้นผมฝันถึงเธอผมฝันว่าเธอมาบอกว่าเธอเหนื่อยเมื่อไหร่จะหายป่วยอยากให้ผมพาไปเที่ยวถ้าเธอได้กลับบ้านเมื่อไหร่เธอจะมาหาผมที่ห้อง ผมรู้สึกตื่นผมนอนร้องไห้ไม่หยุดเลยนอนต่อไม่หลับแล้ว พอเช้าผมรีบไปโรงพยาบาลทันทีผมเล่าให้แม่และญาติเธอฟังญาติเธอบอกว่าวิญญาณของเธอคงออกจากร่างแล้ว ผมชาไปทั้งตัวเหมือนไม่มีความรู้สึกอะไรอีกแล้ว
กลับมาที่ห้องผมรีบมาพับนกให้เสร็จ(เหมือนจะไร้สาระแต่ผมก็พับนะครับ) ผมทำทุกอย่างให้เธอฟื้นขึ้นมาหาวิธีทุกอย่าง จนผมพับเสร็จผมใส่ขวดโหลมาจะเอาโรงพยายาบาลก่อนมาโรงพยายาบาลผมแวะไปไหว้พระผมตั้งใจว่าจะไปทำให้ได้9วัด ขอให้เธออาการดีขึ้น พอมาถึงโรงพยายาบาลผมไม่คิดเลยผมได้ยินข่าวดีจากปากหมอหมอบอกว่าอาการเธอเริ่มดีขึ้นความดันเธอเริ่มสูงขึ้นมา มีโอกาสรอด25% แล้ว จากที่หมอบอกว่าทำใจไว้ได้เลยเธอไปแน่ๆ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเป็นเพราะนกเพราะผลบุญที่ผมไปทำหรือที่ไปบนไว้หรือเปล่าตอนนี้ผมไหว้ได้3วัดแล้ว (ผมไม่ค่อยมีเวลาต้องทำงานและเรียน) เป็นกำลังใจให้ผมด้วยนะครับ
***ปล.เจอคนที่ดีๆแล้วอย่าปล่อยไปไหนนะครับผู้หญิงที่ไม่เคยง้อไม่เคยยอมใครแล้ววันนึงเธอดีขึ้นเพราะเราไม่ต้องไปรอหรือลองใจครับผู้หญิงแบบนี้ถ้าดีแล้วดีขึ้นจริงๆครับเชื่อผม

ขอฝากไว้นะครับไม่เจอกับตัวไม่รู้หรอกดูแลรักษคนรักไว้ให้ดีๆอย่าปล่อยให้เธอหายไป ดูแลเอาใจใส่กันและกันแม้แต่เรื่องเล็กๆน้อยๆ ทำอะไรนึกถึงตอนที่รักกันไว้นะครับชีวิตคู่ต้องเจอปัญหาเป็นเรื่องธรรมดาอย่าปล่อยให้ปัญหามาทำรายความรักเรานะครับ หันหน้าหากันจับมือกันแน่นๆแล้วพากันข้ามไปด้วยกันนะความรักเป็นสิ่งมีค่าอย่าให้มาเจอเหมือนผมเลยใครไม่เจอกับตัวไม่รู้ครับเหมือนตายทั้งเป็นจริงๆ
*ปล.ละเอียดกว่านี้ครับแต่มันยาวกลัวไม่ได้อ่านอยากแชร์ประสบการณ์ชีวิตครับ

ขอกำลังใจให้ผมด้วยนะครับ