Gobi Desert Taken by Jui, in Ulaanbaatar, Mongolia, 2013
สวัสดีครับ
หลังจากที่ได้เขียน “7 สิ่งที่ผมเรียนรู้หลังจากเดินทางมาครึ่งค่อนโลก (
http://ppantip.com/topic/34089115)” ไป ผมก็อดไม่ได้ที่จะเอาเรื่องอื่นๆ ระหว่างทริปทรานส์ไซบีเรียนมาเขียนให้ได้อ่านกัน
ในตอนนั้นผมได้เขียนบันทึกไว้เยอะพอสมควร แต่สุดท้ายก็เก็บเข้ากรุ ไม่ได้ให้ใครอ่าน แต่อย่างที่เคยบอกไปว่า ช่วงนี้เป็นช่วงเวลาที่ผมคิดถึงการเดินทางเก่าๆ ช่วงเวลาเก่าๆ มากเป็นพิเศษ ก็เลยได้ฤกษ์เอาบันทึกที่เคยเขียนไว้มาปัดฝุ่น แล้วร้อยเรียงเป็นเรื่องเล่า (จริงๆ ก็ไม่มีฝุ่นให้ปัดอะนะ เพราะว่าทุกอย่างอยู่ในคอม ฮ่าๆ)
ช่วงเวลาที่ผมเลือกหยิบมาเล่าคือช่วงที่ผมพึ่งไปถึงอูลานบาตอร์ เมืองหลวงของมองโกเลีย หลังจากที่ได้อยู่บนรถไฟสายทรานส์ไซบีเรียนมาได้ 4 วันครึ่ง สาเหตุก็เป็นเพราะช่วงเวลานั้นเป็นหนึ่งในช่วงเวลาที่ตราตรึงอยู่ในหัวใจมากที่สุดในทริป (อ่านๆ ไปเดี๋ยวจะรู้ว่าทำไมถึงใช้คำว่าตราตรึง…)
แต่ก่อนที่จะเริ่มผมมีอยู่ 3 อย่างที่อยากจะบอกก่อน
1. ขอโทษที่แนะนำตัวเองช้าไปนิด ผมชื่อ “แบงค์” นะครับ และเพื่อนร่วมชะตากรรมอีก 2 คนที่จะถูกพูดถึงในนี้ด้วยมีชื่อว่า “จุ้ย” และ “น้องเพชร”
2. กระทู้นี้ไม่เน้นภาพ เน้นแต่เขียน เพราะฉะนั้นถ้าใครคาดหวังว่าจะได้เห็นรูปสวยๆ บรรยากาศดีๆ เป็นจำนวนมากอาจจะผิดหวัง แต่ถ้าอยากอ่านเรื่องราวที่กลั่นจากความรู้สึก และประสบการณ์ก็อาจจะพอหวังกับผมได้บ้าง
3. อาจจะมีคำหยาบและเรื่องราวน่าสะอิดสะเอียนเล็กน้อย ผมจะพยายามเขียนให้สุภาพที่สุดแต่ไม่ขาดอารมณ์ร่วมนะ
เอาล่ะ ถ้าพร้อมแล้ว มาเดินทางไปด้วยกันเลย!
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เข้าไปคุยกันต่อที่ Page / Website ได้นะ
http://www.facebook.com/blogpackers
http://www.blogpackers.com
บันทึกทรานส์ไซบีเรียน - โกบี... ผจญทะเลทราย กับอสุรกายไฮเปอร์
สวัสดีครับ
หลังจากที่ได้เขียน “7 สิ่งที่ผมเรียนรู้หลังจากเดินทางมาครึ่งค่อนโลก (http://ppantip.com/topic/34089115)” ไป ผมก็อดไม่ได้ที่จะเอาเรื่องอื่นๆ ระหว่างทริปทรานส์ไซบีเรียนมาเขียนให้ได้อ่านกัน
ในตอนนั้นผมได้เขียนบันทึกไว้เยอะพอสมควร แต่สุดท้ายก็เก็บเข้ากรุ ไม่ได้ให้ใครอ่าน แต่อย่างที่เคยบอกไปว่า ช่วงนี้เป็นช่วงเวลาที่ผมคิดถึงการเดินทางเก่าๆ ช่วงเวลาเก่าๆ มากเป็นพิเศษ ก็เลยได้ฤกษ์เอาบันทึกที่เคยเขียนไว้มาปัดฝุ่น แล้วร้อยเรียงเป็นเรื่องเล่า (จริงๆ ก็ไม่มีฝุ่นให้ปัดอะนะ เพราะว่าทุกอย่างอยู่ในคอม ฮ่าๆ)
ช่วงเวลาที่ผมเลือกหยิบมาเล่าคือช่วงที่ผมพึ่งไปถึงอูลานบาตอร์ เมืองหลวงของมองโกเลีย หลังจากที่ได้อยู่บนรถไฟสายทรานส์ไซบีเรียนมาได้ 4 วันครึ่ง สาเหตุก็เป็นเพราะช่วงเวลานั้นเป็นหนึ่งในช่วงเวลาที่ตราตรึงอยู่ในหัวใจมากที่สุดในทริป (อ่านๆ ไปเดี๋ยวจะรู้ว่าทำไมถึงใช้คำว่าตราตรึง…)
แต่ก่อนที่จะเริ่มผมมีอยู่ 3 อย่างที่อยากจะบอกก่อน
1. ขอโทษที่แนะนำตัวเองช้าไปนิด ผมชื่อ “แบงค์” นะครับ และเพื่อนร่วมชะตากรรมอีก 2 คนที่จะถูกพูดถึงในนี้ด้วยมีชื่อว่า “จุ้ย” และ “น้องเพชร”
2. กระทู้นี้ไม่เน้นภาพ เน้นแต่เขียน เพราะฉะนั้นถ้าใครคาดหวังว่าจะได้เห็นรูปสวยๆ บรรยากาศดีๆ เป็นจำนวนมากอาจจะผิดหวัง แต่ถ้าอยากอ่านเรื่องราวที่กลั่นจากความรู้สึก และประสบการณ์ก็อาจจะพอหวังกับผมได้บ้าง
3. อาจจะมีคำหยาบและเรื่องราวน่าสะอิดสะเอียนเล็กน้อย ผมจะพยายามเขียนให้สุภาพที่สุดแต่ไม่ขาดอารมณ์ร่วมนะ
เอาล่ะ ถ้าพร้อมแล้ว มาเดินทางไปด้วยกันเลย!
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เข้าไปคุยกันต่อที่ Page / Website ได้นะ
http://www.facebook.com/blogpackers
http://www.blogpackers.com