คือเกริ่นก่อนนะค่ะ พอดีเรากับแฟนเก่าคนนี้ทำงานที่เดียวกัน เราสองคนเลิกกันได้ 1 ปีแล้วค่ะ แต่เพราะเราทำงานที่เดียวกันเราก็ยังเจอกันตลอด แล้วงานของเรา 2 คนก็ต้องสือสารกันด้วย
เรากับแฟนคบกันมาได้ประมาณสองปี ทุกอย่างดีทุกอย่าง ตอนนั้นเราก็คุยกันถึงขั้นจะแต่งงานกัน เขาเป็นคนฐานะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เราก็รักเขานะค่ะ เราบอกเขาว่าเราไม่ซีเรียสเรื่องสินสอด ขอแค่รักเราจริง ไม่นอกใจเราก็พอ แล้วเรากับเขาช่วยกันเก็บเงินแต่งงานได้ก้อนนึงแล้วค่ะ แต่ก็ไม่เยอะนะค่ะ !!
ขอข้ามมาวันที่เราเลิกกันเลยนะค่ะ เราสองคนทะเลาะกันแล้วเขาทำร้ายเรา ซึ่งที่ผ่านมาไม่ว่าเราจะทะเลาะกันแรงแค่ไหนเขาไม่เคยจะทำร้ายเรา เราเสียใจมากก็เลยบอกเขาว่าเก็บของออกจากห้องไปซะ เราจะไม่คบกับเขาแล้ว เพราะเราไม่ชอบผู้ชายที่ทำร้ายผู้หญิง ถ้ามีครั้งที่ 1 ก็ต้องมีครั้งที่ 2 เขาก็ย้ายออกจากหอง่ายๆเลยนะค่ะ ซึ่งก่อนหน้านั้นบอกเลิกยังไงก็ไม่ไป ก่อนหน้านี้เราระแคะระคายละค่ะว่าเขาต้องนอกใจเราแน่ๆ เราก็นิ่งๆนะค่ะ เพราะเชื่อว่าความลับไม่มีในโลก เพราะเราเคยจับได้ว่าเขาแอบคุยกับสาวในไลน์ถึง 2 ครั้ง เราจับได้เขาก็เลิกนะค่ะ
หลังจากที่เขาย้ายออกไปจริงๆเราก็เสียใจ ร้องไห้ทุกวัน เราก็มานั่งคิดๆว่าเราไม่น่าไล่เขาเลย ผู้ชายก็มีศักดิ์ศรี แล้วหลังจากนั้น 3 วัน เขาก็กลับไปเอาของที่ห้อง เราก็เข้าไปง้อเขาว่าเรากลับมาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม เริ่มต้นใหม่อะไรที่มันไม่ดีก็ลืมๆมันไป คำตอบที่ได้คือ
"เขาไม่กลับมาแล้ว เขาได้ไปเริ่มต้นใหม่ที่หอใหม่แล้ว เขาบอกให้เราดูแลตัวเองดีๆ "
เราก็ถามเขาต่อว่า "เริ่มต้นใหม่นี่คือกับคนใหม่ด้วยใช่ไหม"
เขาบอกเราว่า "ใช่แล้ว กำลังคุยๆกัน" พอเราได้ยินคำตอบเราก็ไม่รั้งเขาต่อละค่ะ จบคือจบ
หลังจากนั้นเราก็ใช้ชีวิตเรื่อยๆ อยู่คนเดียวไปไหนคนเดียว เราเจอกันที่บริาัทเราก็ไม่คุยไม่ทักกันนะค่ะ เหมือนอากาศ จนวันนึงเขาได้รับอุบัติเหตุรถชนค่ะ (หลังจากเลิกกัน 4 เดือน) โรงพยาบาลติดต่อมาที่บริษัท เพราะติดต่อญาติผู้ป่วยไม่ได้ ตอนนั้นเขาได้รับความกระทบกระเทือนทางสมอง มีเลือกฉาบฉลองนิดๆ ซึ่งคุณหมอต้องการติดต่อญาติเพื่อเซนต์ใบเข้าการรักษา กรณีที่ผ่าตัดด่วน หัวหน้าของเขาก็มาหาเรา บอกเราช่วยติดต่อญาติเขาให้หน่อย ซึ่งคนอื่นไม่มีใครรู้จักเลยค่ะ เราก็ลางานเลยค่ะวันนั้น ไปตามหาพี่เขาที่ทำงาน ลืมบอกไปเขาเป็นคนต่างจังหวัด เรายังไม่กล้าโทรบอกแม่เขา กลัวแม่เข้าตกใจ
พอเราไปบอกพี่เขา เราก็ต้องทำธุระติดต่อให้พี่เขาด้วย เพราะเอกสารทุกอย่างมันอยู่ที่หอเค้าหมดเลย ซึ่งก็มีแค่เราเท่านั้นแหละค่ะที่จะขอเจ้าของหอเปิดห้องได้ เพราะเราเคยอยู่หอนี้ด้วยกัน จากนั้นก็ไปหาเขาที่โรงพยาบาล ไปทุกวันค่ะ จนกว่าเขาจะออกโรงพยาบาล เขาอยู่โรงพยาบาลเกือบ 1 เดือน
ลืมบอกไปค่ะ อาการของเขาคือจำอะไรไม่ค่อยได้ แต่ไม่หนักถึงขั้นต้องผ่าตัด เวลาที่เราไปเยี่ยมเขาจะไปคุยกับเราเลย เราก็คิดนะค่ะว่าอาจจะมาจากอาการป่วย แต่กับคนอื่นไปเขาคุยเล่นค่ะ เราก็ไม่คิดไรช่างเถอะค่ะ เราก็ทำดีที่สุดละ ตามประสาคนเคยรักกัน ความจริงเราก็ยังเขาแหละค่ะ แล้วตอนที่รถชนโทรศัพท์เขาตก โรงพยาบาลเก็บไว้ให้ เราก็เป็นธุระไปเอาให้ เราก็แอบเปิดดูในมือถือนะค่ะ พอเปิดดูค่ะ สาวๆในไลน์เพียบ ว่าเขาหายไปไหน เราก็ตอบสาวๆเข้านะค่ะว่าเขาได้รับอุบัติเหตุ อยู่โรงพยาบาลไหน ชั้นไหน บอกหมดค่ะ อย่างน้อยก็คิดว่าถ้าคนที่เขาคุยไปเยี่ยม เขาอาจจะมีกำลังใจ แต่ที่เจ็บที่สุดคือ เขาชวนสาวมาเที่ยวหอใหม่หลังจากที่เราเลิกกันได้วันเดียว จุกคะจุก
พอเขาออกจากโรงพยาบาลก็มาพักฟื้นที่หอนะค่ะ ไม่ได้กลับบ้าน เพราะหมอนัดบ่อยมาก เราก็ยังไปเยี่ยมซื้อข้าวไปฝากบ้าง เพราะเราห่วงเขา ไปส่งหาหมอบ้าง ไปส่งเบิกเงินกับประกันสังคม จนเมื่อเขาดีจนมาทำงานได้ เราก็เป็นคนหาหอใหม่ให้เขา เราเริ่มคุยกันละค่ะ แต่สถานะไม่เหมือนเดิม
หลังจากที่ลาป่วยประมาณ 6 เดือน เขาก็มาทำงาน เราสองคนก็ยังคุยกันนะค่ะ ทักกัน ไลน์คุยกันบ้าง แต่ไม่หวานนะค่ะ คุยทั่วๆไป แล้วตอนนี้เราก็มีคนคุยกับเราแล้วด้วย แต่เราก็ยังไม่ได้คิดอะไร
แล้วอยู่ๆวันนึงเขาก็ไม่คุยกับเราเฉยเลย ถามเรื่องงานก็ไม่ตอบ เห็นเราก้เดินหนี แต่เราก็ไม่ถามนะค่ะว่าเป็นอะไร แต่ได้ยินจากเพื่อนเขาว่า เขารู้ว่าเรามีคนมาคุยด้วย เขาเสียใจ เขาเลยไม่คุยกับเรา แล้วเพื่อนร่วมงานเขาก็บอกเราว่าทำไมไม่ลองให้โอกาสเขา ดดยที่เราหยุดมาคุยกับเขาแค่คนเดียว ลองเปิดโอกาสให้เขาได้แก้ตัว เราบอกว่ามันเป็นไปไม่ได้แล้ว มันมาไกลเกินที่จะกลับไป เราก็รักเขานะค่ะ แต่พอเรานึกถึงอดีตที่เขานอกใจ คิดถึงเขาชวนสาวมาหาที่ห้อง แถวไม่พอเป็นสาวร้านคาราโอเกะด้วยค่ะ ยิ่งเราคิดเราก็ยิ่งไม่อยากกลับ
มีหลายคนว่าเราใจร้าย ไม่ให้โอกาสเขา เมื่อเขาเลือกที่จะกลับตัว ทำไมเราถึงไม่ให้โอกาส เราใจร้ายมากเลยหรอค่ะกับคนที่เขาทำร้ายเรามาตลอด
ขอบคุณนะค่ะที่เข้ามาอ่าน อาจจะสับสนบ้างเราเรียบเรียงไม่เก่ง
เราใจร้ายไปไหม ถ้าไม่ให้โอกาสคนที่เคยนอกใจ
เรากับแฟนคบกันมาได้ประมาณสองปี ทุกอย่างดีทุกอย่าง ตอนนั้นเราก็คุยกันถึงขั้นจะแต่งงานกัน เขาเป็นคนฐานะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เราก็รักเขานะค่ะ เราบอกเขาว่าเราไม่ซีเรียสเรื่องสินสอด ขอแค่รักเราจริง ไม่นอกใจเราก็พอ แล้วเรากับเขาช่วยกันเก็บเงินแต่งงานได้ก้อนนึงแล้วค่ะ แต่ก็ไม่เยอะนะค่ะ !!
ขอข้ามมาวันที่เราเลิกกันเลยนะค่ะ เราสองคนทะเลาะกันแล้วเขาทำร้ายเรา ซึ่งที่ผ่านมาไม่ว่าเราจะทะเลาะกันแรงแค่ไหนเขาไม่เคยจะทำร้ายเรา เราเสียใจมากก็เลยบอกเขาว่าเก็บของออกจากห้องไปซะ เราจะไม่คบกับเขาแล้ว เพราะเราไม่ชอบผู้ชายที่ทำร้ายผู้หญิง ถ้ามีครั้งที่ 1 ก็ต้องมีครั้งที่ 2 เขาก็ย้ายออกจากหอง่ายๆเลยนะค่ะ ซึ่งก่อนหน้านั้นบอกเลิกยังไงก็ไม่ไป ก่อนหน้านี้เราระแคะระคายละค่ะว่าเขาต้องนอกใจเราแน่ๆ เราก็นิ่งๆนะค่ะ เพราะเชื่อว่าความลับไม่มีในโลก เพราะเราเคยจับได้ว่าเขาแอบคุยกับสาวในไลน์ถึง 2 ครั้ง เราจับได้เขาก็เลิกนะค่ะ
หลังจากที่เขาย้ายออกไปจริงๆเราก็เสียใจ ร้องไห้ทุกวัน เราก็มานั่งคิดๆว่าเราไม่น่าไล่เขาเลย ผู้ชายก็มีศักดิ์ศรี แล้วหลังจากนั้น 3 วัน เขาก็กลับไปเอาของที่ห้อง เราก็เข้าไปง้อเขาว่าเรากลับมาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม เริ่มต้นใหม่อะไรที่มันไม่ดีก็ลืมๆมันไป คำตอบที่ได้คือ
"เขาไม่กลับมาแล้ว เขาได้ไปเริ่มต้นใหม่ที่หอใหม่แล้ว เขาบอกให้เราดูแลตัวเองดีๆ "
เราก็ถามเขาต่อว่า "เริ่มต้นใหม่นี่คือกับคนใหม่ด้วยใช่ไหม"
เขาบอกเราว่า "ใช่แล้ว กำลังคุยๆกัน" พอเราได้ยินคำตอบเราก็ไม่รั้งเขาต่อละค่ะ จบคือจบ
หลังจากนั้นเราก็ใช้ชีวิตเรื่อยๆ อยู่คนเดียวไปไหนคนเดียว เราเจอกันที่บริาัทเราก็ไม่คุยไม่ทักกันนะค่ะ เหมือนอากาศ จนวันนึงเขาได้รับอุบัติเหตุรถชนค่ะ (หลังจากเลิกกัน 4 เดือน) โรงพยาบาลติดต่อมาที่บริษัท เพราะติดต่อญาติผู้ป่วยไม่ได้ ตอนนั้นเขาได้รับความกระทบกระเทือนทางสมอง มีเลือกฉาบฉลองนิดๆ ซึ่งคุณหมอต้องการติดต่อญาติเพื่อเซนต์ใบเข้าการรักษา กรณีที่ผ่าตัดด่วน หัวหน้าของเขาก็มาหาเรา บอกเราช่วยติดต่อญาติเขาให้หน่อย ซึ่งคนอื่นไม่มีใครรู้จักเลยค่ะ เราก็ลางานเลยค่ะวันนั้น ไปตามหาพี่เขาที่ทำงาน ลืมบอกไปเขาเป็นคนต่างจังหวัด เรายังไม่กล้าโทรบอกแม่เขา กลัวแม่เข้าตกใจ
พอเราไปบอกพี่เขา เราก็ต้องทำธุระติดต่อให้พี่เขาด้วย เพราะเอกสารทุกอย่างมันอยู่ที่หอเค้าหมดเลย ซึ่งก็มีแค่เราเท่านั้นแหละค่ะที่จะขอเจ้าของหอเปิดห้องได้ เพราะเราเคยอยู่หอนี้ด้วยกัน จากนั้นก็ไปหาเขาที่โรงพยาบาล ไปทุกวันค่ะ จนกว่าเขาจะออกโรงพยาบาล เขาอยู่โรงพยาบาลเกือบ 1 เดือน
ลืมบอกไปค่ะ อาการของเขาคือจำอะไรไม่ค่อยได้ แต่ไม่หนักถึงขั้นต้องผ่าตัด เวลาที่เราไปเยี่ยมเขาจะไปคุยกับเราเลย เราก็คิดนะค่ะว่าอาจจะมาจากอาการป่วย แต่กับคนอื่นไปเขาคุยเล่นค่ะ เราก็ไม่คิดไรช่างเถอะค่ะ เราก็ทำดีที่สุดละ ตามประสาคนเคยรักกัน ความจริงเราก็ยังเขาแหละค่ะ แล้วตอนที่รถชนโทรศัพท์เขาตก โรงพยาบาลเก็บไว้ให้ เราก็เป็นธุระไปเอาให้ เราก็แอบเปิดดูในมือถือนะค่ะ พอเปิดดูค่ะ สาวๆในไลน์เพียบ ว่าเขาหายไปไหน เราก็ตอบสาวๆเข้านะค่ะว่าเขาได้รับอุบัติเหตุ อยู่โรงพยาบาลไหน ชั้นไหน บอกหมดค่ะ อย่างน้อยก็คิดว่าถ้าคนที่เขาคุยไปเยี่ยม เขาอาจจะมีกำลังใจ แต่ที่เจ็บที่สุดคือ เขาชวนสาวมาเที่ยวหอใหม่หลังจากที่เราเลิกกันได้วันเดียว จุกคะจุก
พอเขาออกจากโรงพยาบาลก็มาพักฟื้นที่หอนะค่ะ ไม่ได้กลับบ้าน เพราะหมอนัดบ่อยมาก เราก็ยังไปเยี่ยมซื้อข้าวไปฝากบ้าง เพราะเราห่วงเขา ไปส่งหาหมอบ้าง ไปส่งเบิกเงินกับประกันสังคม จนเมื่อเขาดีจนมาทำงานได้ เราก็เป็นคนหาหอใหม่ให้เขา เราเริ่มคุยกันละค่ะ แต่สถานะไม่เหมือนเดิม
หลังจากที่ลาป่วยประมาณ 6 เดือน เขาก็มาทำงาน เราสองคนก็ยังคุยกันนะค่ะ ทักกัน ไลน์คุยกันบ้าง แต่ไม่หวานนะค่ะ คุยทั่วๆไป แล้วตอนนี้เราก็มีคนคุยกับเราแล้วด้วย แต่เราก็ยังไม่ได้คิดอะไร
แล้วอยู่ๆวันนึงเขาก็ไม่คุยกับเราเฉยเลย ถามเรื่องงานก็ไม่ตอบ เห็นเราก้เดินหนี แต่เราก็ไม่ถามนะค่ะว่าเป็นอะไร แต่ได้ยินจากเพื่อนเขาว่า เขารู้ว่าเรามีคนมาคุยด้วย เขาเสียใจ เขาเลยไม่คุยกับเรา แล้วเพื่อนร่วมงานเขาก็บอกเราว่าทำไมไม่ลองให้โอกาสเขา ดดยที่เราหยุดมาคุยกับเขาแค่คนเดียว ลองเปิดโอกาสให้เขาได้แก้ตัว เราบอกว่ามันเป็นไปไม่ได้แล้ว มันมาไกลเกินที่จะกลับไป เราก็รักเขานะค่ะ แต่พอเรานึกถึงอดีตที่เขานอกใจ คิดถึงเขาชวนสาวมาหาที่ห้อง แถวไม่พอเป็นสาวร้านคาราโอเกะด้วยค่ะ ยิ่งเราคิดเราก็ยิ่งไม่อยากกลับ
มีหลายคนว่าเราใจร้าย ไม่ให้โอกาสเขา เมื่อเขาเลือกที่จะกลับตัว ทำไมเราถึงไม่ให้โอกาส เราใจร้ายมากเลยหรอค่ะกับคนที่เขาทำร้ายเรามาตลอด
ขอบคุณนะค่ะที่เข้ามาอ่าน อาจจะสับสนบ้างเราเรียบเรียงไม่เก่ง