อยู่บนทางนี้จะเกิดสภาวะหนึ่ง ที่รู้สึกได้ว่า ไม่ว่าเราจะคิดหรือจะทำอะไร เราจะมีความมั่นใจว่าสิ่งที่เราคิดและทำนั้นจะเกิดผลดีที่ดีที่สุดสำหรับเราเสมอ  ถึงแม้ว่าสิ่งที่เกิดกับเรานั้นคนอื่นอาจตัดสินหรือให้คุณค่าว่าเป็นสิ่งเลวร้าย แต่เราจะอยู่กับมันได้อย่างมีความสุขในแต่ละขณะและผ่านมันไป มันเป็นกำลังและความเชื่อมั่นที่เกิดขึ้นในการใช้ชีวิตของเรา ในช่วงขณะบางเวลาที่เราหลุดออกมาจากเส้นทางเพราะขาดสติ เราอาจเกิดความลังเลสงสัย แต่ขอเพียงแค่เรากลับไปอยู่บนเส้นทาง อยู่ในสภาวะ จะเกิด"การรู้" ที่ชี้แนะแนวทางให้เราได้ก้าวเดินไปในแต่ละก้าวของชีวิต การรู้ที่เกิดขึ้นนี้ จะเป็นการรู้ที่ไม่ใช่เกิดจากการคิด วิเคราะห์เพียงแค่จากส่วนของสมองเหมือนอย่างที่เรามักใช้โดยปกติทั่วไป  แต่จะเป็น "การรู้"ที่เกิดขึ้นอันเนื่องจากสภาวะที่เรามีกำลังของสติและสมาธิ

ในช่วงแรก เราอาจรู้แค่การก้าวเดินหนทางที่มีความใกล้กับเรา เหมือนกับไฟหน้ารถที่ส่องทางขณะเดินทางให้เห็นในช่วงใกล้ๆ แต่ถ้าเราปฏิบัติอยู่อย่างต่อเนื่อง ขอบเขตที่เรารู้จะขยายออกกว้างขึ้น เหมือนไฟหน้ารถที่มีกำลังไฟสูงขึ้นเห็นทางได้ไกลขึ้น ขอเพียงเราหมุดเป้าหมายไว้เด่นชัด แล้วเดินไปตาม หนทางชี้แนะที่เกิดจาก"การรู้"ที่เกิดขึ้นนั้น

ทั้งนี้ หมุดหมายในใจของเราอาจเปลี่ยนได้ในระหว่างทางที่เราก้าวเดิน ด้วยเพราะปัญญา ความรู้ ความเข้าใจที่เพิ่มขึ้นจะไม่ใช่เพราะเกิดจากความลังเล สงสัยต่อสิ่งที่จะเกิดในอนาคต(ไม่อยู่กับปัจจุบัน)

ส่วนความรู้สึกที่ ไม่ชอบ ไม่อิสระ อยู่ไม่ได้นาน ต้องกลับมาอยู่คอนโด ความรู้สึกที่ละอายใจ ที่ต้องรับเงินจากพ่อ ก็อยากให้ลองปรึกษากับครูอาจารย์ของเจ้าของกระทู้ดู ท่านน่าจะมีคำแนะนำให้ ผมเองคงไม่ไปชี้ชัดอะไร เพราะคงไม่รู้ดีไปกว่าตัวของเจ้าของกระทู้เอง แต่ก็อยากขอแบ่งปันว่า ในส่วนตัวผม ทุกครั้งที่ผมเผลอ(ขาดสติ)จนไหลไปมีความรู้สึกขึ้นไม่ว่าจะเป็นทางด้านบวกหรือลบ เมื่อรู้สึกตัว ก็จะใช้สติเข้าไปจับและมองสภาวะ ณ ขณะนั้น จะเห็นว่าความรู้สึกที่ปรุงแต่งเกิดขึ้นจะหยุดและถูกตัดลงในทันที จากนั้นจะมองต่อว่า ความรู้สึกที่เกิดขึ้นมันเป็นยังไง เห็นลึกลงไปให้เห็นเหตุปัจจัยที่เกิด อย่างเช่น ความรู้สึกละอายที่เกิดขึ้นกับตัวเจ้าของกระทู้ มองให้เห็นให้หมดก่อนว่าความรู้สึกนี้ ทั้งหมดมันเป็นยังไง แบบไหน สัมผัสกับมัน จากนั้นมองลงไปต่ออีกว่า เกิดจากอะไร เป็นไปได้ไหมว่า  เป็นเพราะ ตัวเราไม่ได้เห็นคุณค่าของการปฏิบัติจริงๆว่าเกิดผลดีต่อตัวเรา ครอบครัวโดยเฉพาะผลดีกับพ่อของคุณซึ่งคุณไปรับเงินท่านมา เป็นไปได้ไหมว่า จิตของคุณกำลังไหลไปยึด"ให้คุณค่า"กับ"เงิน"ที่คุณได้รับจากพ่อของคุณ"มากกว่า"สิ่งที่คุณทำและปฏิบัติ"ให้กับท่าน ถ้าเป็นแบบนั้นมองต่อให้เห็นว่า ทำไม เราถึงให้คุณค่ากับเงินมากแบบนั้น และให้คุณค่ากับสิ่งที่เราทำและปฏิบัติน้อยแบบนั้น เห็นให้กว้างและลึกลงไป เราให้คุณค่ากับเงิน เพราะเงินสามารถให้อำนาจในการซื้อสิ่งที่จะมาอำนวยให้เราเกิดความรู้สึก"สะดวกสบาย"ใช่ไหม  เมื่อเราเผลอไม่มีสติ จิตเรามักวิ่งไหลไปยึด อยากและเสพ"ความรู้สึกสะดวกสบาย"ที่เงินเป็นปัจจัยอำนวยให้นั้น ซ้ำแล้วซ้ำอีก ตามร่องทางเดิม เราถึงได้ให้คุณค่ากับเงินมาก และดูให้เห็นว่าจิตเรามักไหลไปในทางร่องนี้ได้ง่ายเมื่อมีการกระทบกับรูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส ภายนอกแบบไหนหรือเกิดจากธรรมารมณ์ที่เกิดภายในใจเราแบบไหน เมื่อเห็นรับรู้สิ่งที่จิตมักเข้าไปยึดเกาะกุมแล้ว จิตก็จะเกิดการปล่อยจากการยึดนั้น(ถ้าไม่เห็น ว่ากำลังยึด"อะไร" แล้วจะปล่อย"อะไร"ได้อย่างไร) หลังจากนั้นถ้าเผลอไหลเข้าร่องเดิมอีก ก็ฝึกใช้สติเข้าตัด ซึ่งจังหวะที่ดีที่สุด คือ ณ จังหวะกระทบก่อนที่จิตจะไหลไปให้"คุณค่า" แต่ถ้าไม่ได้ตัดไม่ทัน ณ จังหวะนี้ แต่ไปรู้ตัว ตัดได้หลังจากนั้นก็ไม่เป็นไร ไม่ปรุงแต่งต่อ(เกิดทางเลือกใหม่ที่จะไม่ไหลเข้าร่องเดิม เหมือนตอนที่ขาดสติ)

ส่วนสิ่งที่เราปฏิบัติและเราให้คุณค่ามันน้อยกว่าเงิน อาจเป็นเพราะ
1. เรามองเห็นถึงผลทีเกิดจากสิ่งที่เราทำได้ไม่ครบตามที่เป็นจริง  เราก็แก้โดยมองให้เห็นว่า สิ่งที่เราปฏิบัตินี้ เกิดประโยชน์อย่างไรกับตัวของเรา ครอบครัวของเรา โดยเฉพาะกับพ่อของเรา ที่เรารับเงินจากท่าน  คุณพ่อท่าน มีใจต้องการทำสิ่งเหล่านี้ แต่ด้วยเหตุปัจจัยของตัวท่านยังไม่เอื้อที่จะให้ท่านได้ทำด้วยตัวของเราเอง บรรดาลูกทั้งหมดในตอนนี้ มีแต่คุณเท่านั้นที่สามารถทำสิ่งเหล่านี้แทนท่านได้อย่างเต็มที่ คุณก็เหมือนเป็นตัวแทนให้กับท่าน และคุณก็ทำได้ดี ทุกครั้งที่คุณทำ พ่อของคุณก็อนุโมทนาต่อสิ่งที่คุณทำไปด้วย สภาวะจิตของท่านก็จะได้รับผลนี้ไปพร้อมๆกับคุณ ซึ่งจะนำไปสู่ชีวิตที่ดีเป็นกุศลมากยิ่งๆขึ้นไปของท่านทั้งในชีวิตนี้และชีวิตต่อๆไป  ซึ่งสิ่งที่คุณกำลังทำนี้ ต่อให้มีเงินเป็นหมื่นล้านแสนล้านก็ไม่สามารถที่จะซื้อสิ่งนี้ให้กับพ่อของคุณได้
2.เรารู้สึกว่าเรายังทำสิ่งนี้ได้ไม่ดีพอ ยังไม่ได้ตั้งใจที่จะทำมากพอ ยังทำได้ไม่เต็มที่ ตามที่เราคาดหวังและเราสามารถทำได้ดีกว่านี้ (หรือเราคิดว่าพ่อของเราคาดหวังมากกว่านี้แล้วเราทำไม่ได้ตามที่พ่อคาดหวัง) ซึ่งเหตุส่วนหนึ่งเกิดจากการให้คุณค่ากับเงินมากกว่าดังข้างบน แต่ถ้าเหตุเกิดจากปัจจัยอื่นด้วย ก็ใช้กำลังสติมองให้เห็นแล้วแก้

ทั้งนี้ ทั้งนั้น ทั้งหมดนี่คือการยกตัวอย่าง เหตุปัจจัยที่เกิดขึ้นที่ส่งผลให้เกิดสภาวะกับตัวเจ้าของกระทู้ ณ ขณะนี้ อาจไม่ได้เป็นเช่นเดียวกับสิ่งที่ผมพิมพ์มานี้ก็ได้ ส่วนความจริงเป็นอย่างไร และจะต้องทำอย่างไรก็คงมีแต่ตัวเจ้าของกระทู้เองเท่านั้น

ก็อยากบอกและเป็นกำลังใจกับคุณเจ้าของกระทู้ว่า ก้าวเดินไปตามที่"ตัวรู้"ภายในคุณบอกเถอะครับ มันไม่เป็นไรเลย ไม่ว่าจะมีสิ่งใดเกิดขึ้นกับคุณ สิ่งนั้นจะเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับคุณ และทุกคนรอบตัวของคุณ(เราสามารถรู้และเข้าใจสิ่งนี้ได้ด้วยปัญญา ที่ได้จากการปฏิบัติของเรา) และทุกครั้งที่คุณรู้สึกเบื่อ เซ็ง คุณก็แค่หมั่นพาใจของคุณกลับมาอยู่ ณ ปัจจุบัน จะอยู่กับอะไรก็ได้ จะสัมผัสกับลมหายใจเข้าออกในแต่ละขณะของคุณ สัมผัสกับความรู้สึก กับความคิด กับการดำรงอยู่ กับร่างกายของคุณ  สัมผัสกับทุกสิ่งรอบข้างที่กระทบสัมผัสคุณ ไม่ว่า จะเป็น เสียง มวลสัมผัส อากาศ รูป รส สัมผัสด้วยความตื่นรู้ ด้วยการอยู่กับปัจจุบัน  คุณจะพบกับความสุขที่สงบ ละเอียด ประณีต อ่อนโยนและสวยงามในทุกๆสิ่ง แล้วคุณจะพบว่าความสุขที่ได้จากการที่มีเราเป็นผู้เสพและทำการ"เสพ"สิ่งที่ถูกเสพ อย่างเช่น วัตถุหรือสิ่งภายนอกอื่นๆโดยที่ไม่มีสติกำกับอยู่  ความสุขที่เกิดจากการเสพแบบนี้มันทั้งร้อนและหยาบ แล้วคุณจะเบื่อและเซ็งกับมันไปเลย