อีกไม่นานอายุก็จะเลข 3 แล้ว มองย้อนกลับไปตอนวัยรุ่นแล้วก็ได้แต่ถอนใจเบาๆ
ช่วงแรกๆหลังจากเรียนจบทำงาน เพื่อนก็นัดมีตติ้งบ้างอะไรบ้างก็ยังไปบ่อยๆ ถึงแม้เราจะย้ายมาอยู่ไกลก็ยังยอมขับรถหลายชม.ไปหา
เมื่อก่อนเพื่อนๆจะนัดร้านที่มันไม่ได้แพงอะไรมาก หารกันก็โอเค สบายๆไม่ได้คิดอะไร วันเกิดเพื่อนทีต้องนัดกันเป่าเค้ก มีของขวัญให้กัน
ถ้าใครมาไม่ได้ก็จะโทรมาอวยพรให้กัน มีเขียนจดหมายหากันด้วย ส่งรูปส่งของขวัญหากันบ้าง (ยังเก็บมาถึงทุกวันนี้)

แต่พอสมัยนี้เข้ายุคโซเชี่ยว ร้านที่นัดก็แพงขึ้น  ถ่ายรูปลงเฟซมันก็ดูดี มีนัดไปเที่ยวตจว.โรงแรมแพงๆ ถ่ายรูปสวยดี
แรกๆเราก็ไปบ้างนะแต่รู้สึกไม่ดีเวลาต้องจ่ายตังค์ หารทีตกคนละหลายพัน
แถมเวลาไปกินเที่ยวกันก็มีแต่ถ่ายรูป(เยอะมากก) เล่นมือถิอกันตลอด แทบไม่คุยอะไรกันเท่าไหร่
พอหลังๆเราก็ปฏิเสธบ้าง เราก็ว่าตรงๆเราไม่ค่อยมีเงินเยอะ ส่งเสียพ่อแม่น้องชาย อีกอย่างเราก็ต้องทำงานหลายอย่างเวลาว่างไม่ค่อยมี
เพื่อนก็ทำเหมือนเข้าใจแต่ก็ใช้วิธีโพสเหน็บ ว่าไม่สนใจเพื่อน เบี้ยวนัดตลอด  
เราคงผิดเองแหล่ะ ที่เวลาเค้านัดเจอกันแต่เราไม่ได้ไป ก็เลยเหมือนโดนแบนออกมา
วันเกิดก็มาอวยพรในเฟซไม่มีของขวัญเหมือนแต่ก่อนแล้ว บางคนมีเฟซหลายอันมาก
เพื่อนบางคนที่เคยรู้จักดูหวานๆพูดจาเพราะ ในเฟซคือด่าทุกสิ่งใช้คำหยาบด้วย
เรานี่งงเลยอันไหนนิสัยจริงกันแน่

พอหลังๆมาเราก็ลองใช้ชีวิตแบบไม่โซเชี่ยว ก็ไม่ได้เหงามากนะ เพราะเรามีคนในโลกจริงที่คุยกันทุกวัน
อย่างเดินไปกินก๋วยเตี๋ยว ก็คุยกับพ่อค้าแม่ค้ากลายเป็นสนิทไป ไปเดินตลาดนัดก็สนิทกับเค้าไปทั่ว บางร้านก็ยืนคุยกันสนุกติดลมบนประจำ
บางทีพาสุนัขไปเดินสวนสาธารณะก็เจอคนที่รักสุนัขเหมือนกันมาคุยด้วย ไปออกกำลังกายตามสวนก็เจอลุงๆป้าๆมาชวนคุย
ปีใหม่ก็มีของเล็กๆน้อยๆให้เป็นน้ำใจกันบ้าง
จริงๆคนพวกนี้เค้าอาจจะไม่ใช้เพื่อนสนิทอะไรหรอกแค่คุยกันผิวเผินแต่ทำไมรู้สึกสบายใจจัง

รู้สึกอยากย้อนเวลากลับไปตอนที่เพิ่งมีมือถือโนเกีย 3310 นัดเพื่อนกินหมูกะทะ จิ้มจุ่ม แย่งกันคุย
ไม่ต้องถ่ายรูป ไม่ต้องหยิบมือถือมาจิ้ม ไม่ต้องบอกให้โลกรู้ว่าทำอะไร อยู่ไหน

ถัาวันหนึ่ง มือถือใช้เน็ตไม่ได้ ไม่มีโซเชี่ยวอะไรเลย คุณจะใช้ชีวิตแบบไหนคะ คุณจะอยู่ได้ไหม แล้วคุณคิดว่าสังคมจะเป็นยังไง