ครอบครัวพัง!! ด้วยมือของตัวเอง

สวัสดีคะ ชาวพันทิปทุกท่าน
ดิฉันทำเรื่องที่ 'เลว' หนักหนา และถือเป็น 'บาป' อันใหญ่หลวงมาเล่า (ระบาย) ให้ฟังคะ
(เรื่องยาวพอสมควร)

ครอบครัวของดิฉันมีกัน 4คน พ่อ แม่ ดิฉัน และน้องสาว ช่วงชีวิตของครอบครัวตอนที่ดิฉันยังเด็ก จากที่เคยดิ้นรนอย่างมาก อาจจะเรียกได้ว่า ปากกันตีนถีบ เลยก็ว่าได้ ด้วยความพยายามของบุพการีทั้งสอง ทำให้ครอบครัวของเรามีความเป็นอยู่ดีขึ้น ถึงจะไม่ได้ดีมาก แต่ก็ถือว่าดีกว่าแต่ก่อน
จนเมื่อดิฉันอายุได้ 15ปี น้องสาวก็ได้ลืมตาดูโลก

และเรื่องที่ดิฉันจะเล่าต่อไปนี้ เป็นเรื่องที่ทำให้ครอบครัวของดิฉันถึงจุดแตกหัก และแหลกสลายด้วยมือของดิฉันเอง...

เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อดิฉันอายุ 18ปี พ่อที่แสนดีคนหนึ่งในสายตาดิฉัน เปลี่ยนไป! ตอนนั้นดิฉันเรียนอยู่ที่ต่างจังหวัด อาศัยอยู่กับตาและยาย พ่อ แม่ และน้องสาวดิฉันทำงานอยู่ที่กรุงเทพฯ ในช่วงใกล้ปิดเทอมกลางภาค แม่โทรมาเล่าให้ดิฉันฟังว่า พ่อแอบคุยกับคนอื่น หรือภาษาชาวบ้านเรียก 'มีกิ๊ก' ยังไม่ถึงขั้น 'เป็นชู้' เพราะดิฉันคิดว่าความสัมพันธ์ของพวกเขายังไม่ได้ลึกซึ้ง
ดิฉันที่เป็นเด็กค่อนข้างเอาแต่ใจ กลัวว่าพ่อจะรักคนอื่นมากกว่าตนจึง บอกกับแม่ไปว่า 'ปิดเทอมแล้วจะไปจัดการเอง!' เพราะมั่นใจว่ายังไงพ่อก็ต้องยอมตน

แต่ชีวิตจริงมันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น! พ่อไม่ยอมเลิกคุยกับผู้หญิงคนนั้น ซ้ำยังพาดิฉันไปทำความรู้จักพร้อมกับการสวัสดีแบบสวยๆ ด้วย ดิฉันโกรธมาก ที่พ่อทำแบบนี้ ได้แต่ใช้อารมณ์ พูดจาส่อเสียดรุนแรงทั้งกับพ่อและผู้หญิงคนนั้น

เมื่อหยุดพ่อไม่ได้ ดิฉันเลยหันมาเจรจากับผู้หญิงคนนั้นให้เลิกยุ่งกับพ่อดิฉันแทน มันก็ไม่ได้ง่ายอีกเช่นเคย เหมือนผู้หญิงคนนั้นกับดิฉันพูดดีๆ กันไม่รู้เรื่องแล้ว เธอพยายามโทรมาก่อกวนแม่ดิฉัน โดยบอกว่า เธอก็ไม่ได้อยากทำอย่างนี้ แต่เป็นเพราะพ่อของดิฉันไม่ยอมเลิกยุ่งกับเธอต่างหาก บอกให้แม่ของดิฉันเปิดทางให้เธอ! จนดิฉันทนไม่ไหว เอาเบอร์ของเธอจากโทรศัพท์แม่มา แล้วโทรหาเธอ ดิฉันบอกเธอว่า 'เลิกโทรหาแม่ได้แล้ว มีอะไรให้โทรมาเบอร์นี้แทน' เป็นการคุยกันดีๆ แบบใช้อารมณ์!

พอปิดเทอมดิฉันมาอยู่กับ พ่อ แม่ น้องที่กรุงเทพฯ พ่อเล่าเรื่องผู้หญิงคนนั้นให้ดิฉันฟัง ว่าเธออายุไล่เลี่ยกับดิฉัน เป็นพี่ดิฉันแค่ไม่กี่ปี กำลังเรียนอยู่มหาลัยแห่งหนึ่ง พ่อเล่าเรื่องเธออย่างมีความสุข หรืออะไรสักอย่างที่บ่งบอกว่ามีความสุข ดิฉันเริ่มมองพ่อแย่ลง พ่อให้ดิฉันคุยกับเธอ

คุยทำไม คุยเพื่ออะไร ดิฉันก็ไม่เข้าใจเช่นกัน ดิฉันคุยกับเธอโดยมีพ่อนั่งฟังอยู่ข้างๆ ดิฉันมั่นใจว่าพูดดีกับเธอทุกประโยค อาจจะกวนบ้างตามประสาเด็กแก่น แต่ที่ต้องกวนเพราะเธอก็กวนไม่แพ้กัน! สุดท้ายอาจจะเป็นเพราะเธอทนความกวนของดิฉันไม่ไหว เธอด่าว่าดิฉันก่อนจะวางสายไป ดิฉันเล่าให้พ่อฟัง เรื่องที่เธอด่าดิฉัน หวังจะให้พ่อเข้าข้าง แต่เปล่าเลย! พ่อไม่เข้าข้างแถมยังว่าดิฉันพูดไม่ดีกับเธอก่อน!  
พ่อเปลี่ยนไปมาก เป็นคนละคนกับที่ดิฉันรู้จัก

ทะเลาะกับแม่แทบทุกวัน ถึงขั้นลงไม้ลงมือ! เราเปิดใจคุยกันหลายครั้ง แต่มันก็ศูนย์เปล่า แม่นอนร้องไห้ทุกคืน ทั้งที่น้องก็อายุได้แค่ 3ขวบ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้พ่อกลับมาเป็นเหมือนเดิม

ดิฉันสงสารแม่มาก จนบอกให้แม่เลิกทนสักที ไม่มีความจำเป็นต้องรั่งพ่อเอาไว้ เพราะดูจากท่าทางยังไงพ่อก็ไม่กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีก ดิฉันบอกแม่ให้ออกไปอยู่ที่อื่น เอาน้องไปด้วย อยู่กันแค่เราก็ได้ ช่วยกันทำงาน เก็บเงิน ทุกอย่างจะค่อยๆ ดีขึ้นเอง แม่ก็ตกลง หาโอกาสออกมาจากพ่อแล้วหาที่อยู่ใหม่

พอดิฉันเรียนจบก็หางานทำช่วยแม่ และเรียนปริญญาตรีไปด้วย แม่พร่ำบอกดิฉันว่า 'ห้ามไปไหนนะ เธอต้องอยู่กับแม่ เป็นเสาหลักครอบครัว คอยดูแลแม่กับน้อง' ดิฉันต้องทำทุกอย่าง ดิ้นรนเพื่อให้ทุกอย่างดีขึ้น ประโยคนี้มันลอยอยู่ในหัวดิฉัน จนดิฉันอดคิดไม่ได้ว่าสิ่งที่แม่บอกมันเป็นภาระสำหรับดิฉัน แต่ดิฉันก็ไม่ได้ไปไหน ไม่เถรไถล ทำงานหาเงินช่วยแม่ ความรู้สึกของดิฉันมันเหมือนกับการแบกโลกทั้งใบเอาไว้ เหมือนกับปัญหาทุกอย่างมันมารวมที่ดิฉัน มันดูหนักหนาเกินกว่าที่ดิฉันจะรับไว้ได้ แต่ดิฉันก็ผ่านมันมา ทุกครั้งที่ปัญหาถาโถมเข้ามา ดิฉันทำได้เพียงรับมันเอาไว้ ไม่สามารถเล่าระบายให้ใครฟังได้ จนกลายเป็นคนเก็บกด! ต่อหน้าทุกคนดิฉันยังยิ้มและร่าเริงแต่นั้นก็เป็นเพียงหน้ากาก ที่คอยปิดบังความเศร้าที่คอยกัดกินหัวใจของดิฉัน


(มีต่อ...)
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่