เราจีบพี่เค้ามา 3 ปีละค่ะ ไม่มีอะไรคืบหน้า 55555555
เป็นผู้ชายคนแรกที่เราทุ่มให้ขนาดนี้ เจอกันตอนเรียนวิชาพละ เราปี 2 เค้าปี 4 เห็นครั้งแรกนี่เฉยๆนะตอนแรก
แค่มองว่า เออ เค้าดูน่ารักดี หน้านิ่งๆ มีหน้าเดียวตลอด ดูสะอาด สูง ผอมแต่ไม่ก้าง ไหล่กว้าง อยู่กับลูกบาสแล้วเท่ห์พิกล (ไม่เฉยละมั้ง 555)
แต่ตอนนั้นเราก็ไม่สวยเลย ธรรมดา กะโปโลซะด้วยซ้ำ ไม่แปลกที่เค้าจะไม่แล
แต่เรามีเพื่อนดีมากกกก สนับสนุนเราทุกวิถีทาง มานั่งคิดตอนนี้ยังรู้สึกได้ ทำไปได้ไงวะ 555555
เราเคยวิ่งตามเค้าไปที่คณะ หลังเรียนเสร็จแล้ว เพียงเพื่อไปขอเฟซ คือเราวิ่งมาไกลมาก คนอะไรเดินไวสุด ตอนนั้นเพื่อนเราจับมือเราแล้วพาวิ่งมา จนแบบอีกนิดพี่เค้าจะกดลิฟต์อยู่แล้ว แต่เราวิ่งตามไม่ไหวแล้ว เฮ้ย วิ่งมาตั้งไกล จะกลับไปมือเปล่าหรอ ไม่!! เลยลองเรียกไป แบบรวมความกล้าทั้งหมด 20 ปี "พี่คะ" ตอนนั้นหมดแรง เรียกได้รอบเดียวจริงๆ ถ้าไม่หันมาก็ไม่กล้าเรียกละล่ะ
แต่เค้าหยุดและหันมา 5555555
จำได้ว่าพี่เค้าทำหน้าตกใจมากตอนเห็นเราวิ่งตามมาพอบอกว่า คือ ... ขอเฟซได้ไหมคะ จากที่เคยมีหน้าเดียว ก็อมยิ้มให้เห็นเป็นครั้งแรกประมาณ 2 วินาที แล้วกลับไปทำหน้าเดิมต่อเพราะเพื่อนเค้าเข้ามาขัดจังหวะ T^T
ขอเฟซไปไม่ช่วยอะไร 1 อาทิตย์ผ่านไปนางไม่รับ add ซักที ในขณะที่เพื่อนนางกดรับเราทันทีที่ add ไป คือไร? อาทิตย์ต่อมาเลยเลียบๆเคียงๆ นางบอกว่า ปกติพี่ไม่ค่อยเล่นเฟซ จบ
แต่พอนางรับแล้ว เราไปส่องดูนางก็ไม่เล่นจริงๆ มีเพื่อนอยู่ 16 คนได้ตอนเราแอด ทุกวันนี้ไม่เคยอัพรูป แชร์อะไรเลย เพื่อนมาเม้นหน้าเฟซ แท็กรูปมา ไม่เคยเม้น ไม่เคยไลค์ 3 ปีแล้ว รูปโปรไฟล์ไม่เคยเปลี่ยน มีอยู่รูปเดียว เค้าเคยบอกว่ามีไว้ให้รู้ว่าเป็นใครก็พอ โอ๊ยยยยย ติสท์จริงพ่อคุณ
หลังจากส่องเฟซเพื่อจะสืบว่าเค้ามีแฟนยัง ก็ไม่ได้อะไรคืบหน้าเพราะเฟซเค้าไม่มีข้อมูลจริงๆ
ขั้นต่อไป ปกติเราจะเจอเค้าแค่อาทิตย์ละครั้งตามเวลาที่ลงเรียนเหมือนกัน เราไม่ยอมให้เป็นอย่างนั้น ทุกกลางวันเราจะลากเพื่อนไปกินข้าวที่โรงอาหารคณะเค้า กินมัน 5 วัน ตอนเช้าก็มากิน เพื่อที่จะดูว่าเวลาไหนที่เค้าจะพักตรงกับเรา จะได้ทำเป็นบังเอิญเจอ อิอิ พอเห็นเค้าอยู่ชุดนิสิตนี่มันก็อีกอารมณ์นึงเลย เท่ห์ไปอีกแบบ โอยยยย
เราก็แค่ไปดักรอเจอเค้าที่โรงอาหารบ่อยๆ ปรากฏว่าได้เจอแค่วันอังคารเท่านั้น T^T มีแอบเจอนอกเวลาประปราย ให้เค้าได้เห็นหน้าเราบ่อยๆ เผื่อจะได้เห็นเราอยู่ในสายตามั่ง ไม่เวิคอีก เราว่านางเห็นเรา แต่นางไม่สนใจตามสไตล์นาง
นอกจากจะเคยวิ่งตามไปขอเฟซแล้ว เราก็ยังเคยวิ่งตามไปขอเบอร์เค้าด้วย คิดแล้วโคตรบ้าตอนนั้น
กลุ่มเรามี 7 คนหญิงล้วน ขึ้นไปนั่งโต๊ะใต้ตึกคณะวิศวะ ทุกคนไปเป็นกำลังใจให้เราไปขอเบอร์พี่เค้า (อีก 1 อาทิตย์จะปิดเทอมแล้ว ปิดเทอมนี้พี่เค้าก็จะจบแล้วก็รับปริญญาแล้ว ไหนๆก็ไม่มีไรจะเสียละ โอกาสเหลือแค่ตอนนี้) คนที่นอนฟุบอยู่กับโต๊ะ รายล้อมด้วยเพื่อนอีกเกือบสิบคน โอ๊ยยยยย จะไปขอยังไงวะ
จำได้ว่ามีคนมองตรึม ใครๆก็ดูออกว่ากลุ่มเราไม่ได้เรียนวิศวะ 555555 อายมากกกก ซึ่งเพื่อนนางก็มองมาที่กลุ่มเรา ยิ้ม แล้วก็หันไปคุยกันสลับกับมองมาที่กลุ่ม ยกเว้นไอคนที่นอนนิ่งอยู่ที่โต๊ะ ไม่ยอมเงยขึ้นมาเลย
จนเหมือนถึงเวลาที่พี่เค้าต้องขึ้นไปเรียน กลุ่มเค้าก็ลุกขึ้นทั้งโต๊ะ เราก็แบบ โอ๊ย ยังไงดีวะ เพื่อนเราก็ไม่มีใครหาญกล้าพอที่จะดึงมือเราวิ่งไป งวดนี้เพื่อนเป็นสิบ ไม่ไหว
เหมือนฟ้าจะเข้าข้างเรานิดนึง เพราะพี่เค้าเดินแยกออกไปกับเพื่อนอีก 1 คน เพื่อนเราที่เห็นอย่างนั้นก็ลากเราวิ่ง (อีกแล้ว) ไปหาพี่เค้า เพื่อนเค้าสิบกว่าคนที่ยืนอยู่จำได้เลยว่ายิ้มขำๆ แล้วก็มองเราที่วิ่งตามเค้าไป
สุดท้ายได้เบอร์มา แต่มือสั่น กดศูนย์เบิ้ลไป 4 ตัว นางบอกให้ยิงมาจะได้มีเบอร์ แต่คือตอนนั้น ศูนย์มันเบิ้ลไป 4 ตัวไง โทร.ออกไม่ได้ ตอนนั้นก็ keep look ตัวเองมาก ทำเป็นนิ่งเหมือนกัน ดันบอกเค้าว่าไม่เป็นไรค่ะ แล้วออกมาเลย โง่ววววววว สุดท้าย ลืมเมม โง่ววววววววววววววว (ตอนนั้นใช้บีบี แล้วบีบีถ้ากดเบอร์ค้างไว้แล้วไม่โทร.ออกหรือเมมไว้ พอหน้าจอดับ เลขที่กดไว้จะหายหมด คือไร เพิ่งซื้อ ใช้ยังไม่ค่อยเป็น โอ่ยยยยย) เพื่อนเรามาบอกทีหลัง ว่าตอนที่เราขอเบอร์เค้า เพื่อนเค้ากับเพื่อนเรามองหน้ากัน แล้วก็ยิ้มให้กันเหมือนรู้ๆกัน รู้ทันนะอะไรหยั่งงี้ 555555
ตอนแรกตั้งใจว่าจะขอไลน์ แต่แอบเห็นเค้าใช้ซัมซุงสไลด์ รุ่นเก่ามาก ผมนี่อึ้งเลย เออ ดี ไม่เทคโนโลยี อย่างนี้ดี แต่ตอนนี้ซื้อไอโฟนใช้แล้ว รู้สึกดีใจ เพิ่งจะมาซื้อปีที่แล้ว จริงๆพี่เค้ารวยนะคะ มีเงิน เราเคยขอยืมปากกาเค้า ยื่นปากกา parker มาให้ โห่วว มาเรียน ใช้ปาร์คเกอร์เลยเร้อออ Lancer อะไรก็พอมั้ย?
เราเคยสลับเวรกับเพื่อน เพื่อที่เราจะได้เป็นเวรไปเอาลูกบาสกับพี่เค้า อันนี้ก็ฟินไปสามโลกกกกก
พี่เค้า เพื่อนเค้า เรา เพื่อนเรา 4 คน กับลูกบาสยี่สิบกว่าลูก ตอนนั้นไม่ได้คิดอะไรมาก เดินตาม มองข้างหลังเค้าระยะใกล้ๆก็พอละ ถึงแม้ลูกบาสจะหนักมากก็ตามที
อยู่ๆนางก็หยุดเดิน วางถุงลูกบาสของนางลง แล้วนางก็เดินมาหาเรา เราก็งง ว่าทำไมหรอ ยังไง นางชี้ไปที่เพื่อนเราแล้วก็ชี้ไปที่เพื่อนนางข้างหน้า เพื่อนเราผู้เข้าใจสัญญาณนี้อย่างรวดเร็วก็รีบวิ่งไปข้างหน้า
แล้วนางก็ช่วยเราถือถุงตาข่ายลูกบาสอีกข้าง เรานี่แบบ โอ๊ยยยยยย ตายแล้วววววววว
มันน่ารักตรงที่เป็นสุภาพบุรุษแบบไม่ต้องพูดนี่แหละ ขามาไม่ได้คุยอะไรกันเลย เขินนนนนนน
แต่ขากลับเรานี่ไม่ยอมมม พอเลิกเรียน นางกับเราก็ช่วยกันเก็บลูกบาส แล้วนางก็ยืนรอคู่เราเหมือนเดิม ขากลับเรารู้สึกว่ามันเบาขึ้นเยอะ เหมือนน้ำหนักมันไปอยู่ที่เค้าหมดเลย เราก็เลยพูดขึ้นมาว่า ทำไมขากลับเบากว่าขามาจัง
นางก็หันหน้ามานิ่งสไตล์เดิม "หรอ นี่เพิ่มเข้ามาอีกลูกนะ" จ่ะ หนูอาจจะคิดไปเองงงงงง T^T
ระหว่างเดินนี่ก็พยายามเดินแบบไม่รีบ ก็ชวนนางคุยมาตลอดทาง นางก็คุยนะ คุยเรื่องเรียน เรื่องเอ็นท์ เรื่องคณะ แล้วอยู่ๆนางก็ถามว่า
"วันนั้นขึ้นไปทำอะไร?"
"หือ วันไหน?" จริงๆเรารู้ว่านางหมายถึงวันไหน วันที่วิ่งไปขอเบอร์นางที่ตึกนั่นละ!!!
พอเราถามกลับนางก็เงียบ แล้วก็หันมาใหม่ "วันนั้นอ่ะ"
"อ่อ ก็ไปกินข้าวอยู่แล้ว แล้วเพื่อนขึ้นไปหาเพื่อน แล้วก็เจอพี่พอดี"
มากกกกกกกก ขึ้นไปดักเจอเมิงนั่นแหล๊ะะะะะ!!!!!!!!!!!!!!! จะให้ตอบยังแงะ
แต่เอาเข้าจริงมันก็มีแค่นี้ เราเคยโทร.ไปหาเค้ารอบนึง แล้วรู้สึกว่าเค้าไม่ค่อยโอเคที่อาจจะไปรุกล้ำความเป็นส่วนตัวของเค้า ตอนนั้นจำได้ว่าเค้าตอบนิ่งมาก นิ่งทุกคำพูด 3 นาทีเหมือนจะขาดอากาศ ไม่เวิค ตอนนั้นนอยด์มาก
ก็เปลี่ยนมาทักในเฟซบุคแทน นางจำชื่อเราได้ก็ปริ่มละ แต่ในแชทก็ถามคำตอบคำ อืม ใช่ มีอยู่ประมาณนี้ ผมนี่อย่างเศร้า เพลงไกลแค่ไหนคือใกล้นี่อย่างอินตอนนั้น
แต่สุดท้ายเราก็ไปงานรับปริญญาพี่เค้านะ ตัดสินใจวินาทีสุดท้ายจริงๆ ลงทุนให้ร้านดอกไม้แถวบ้านจัดช่อใหม่ให้ ไม่ไปซื้อที่เค้าขายหน้ามอด้วย เกือบไปไม่ทัน ตอนนั้นก็ไม่คิดว่าเค้าจะยอมออกมาเจอ แล้วคนก็เยอะมาก
"รอพี่อยู่ตรงนั้น เดี๋ยวพี่ออกไป" เชื่อมั้ยเราหาเค้าไม่ยากเลย ตอนเดินออกมานี่เค้าโดดออกมาจากกลุ่มคนเลย หล่อมากกกกก ฮือออ คิดแล้วยังฟิน มีรูปคู่กับนางรูปแรกและรูปเดียวในชีวิตตอนนี้ 555555555
ซึ่งวันนั้นนางไม่ขอบคุณเราเลย รับดอกไม้เรา ถ่ายรูปเสร็จก็ไปต่อ เรานี่แบบ น้อยใจนะ แต่ก็เออ อย่างน้อยๆก็ได้มาเจอเค้าครั้งสุดท้ายวะ พยายามไม่คิดไรมาก เพราะเค้าเฉยชาแบบนี้อยู่แล้ว พูดน้อย
เที่ยงคืน ข้อความเฟซบุคเราเข้า นางส่งข้อความมาาาาาาาาาาาาา โห่ย อยากจะกรี๊ดลั่นบ้านตอนนั้นนน เขียนว่า ขอบคุณที่อุตส่าห์มา แล้วก็ขอโทษด้วยที่อยู่ได้แปปเดียวเพราะต้องเข้าหอประชุมแล้ว พอละตายตาหลับ
จากนั้นเราก็พยายามทักทางนางตลอดนะ ไม่ทุกวันแต่สม่ำเสมอ ระหว่างนั้นเราก็มีคุยกับคนอื่นบ้าง แต่เค้าก็ที่หนึ่งสำหรับเราเสมอ
มีถามเรื่องงาน ที่ทำงานไรงี้ 3 ปีละ ไม่มีไรคืบหน้า ที่คืบหน้าอยู่เรื่องเดียว คือนางเคยส่งข้อความมาคุยกับเราก่อนบ้าง 5555555 จีบตั้ง 3 ปี ถึงยอมแชทมาคุยกับเราก่อน แล้วต้องจีบอีกกี่ปีถึงจะได้เป็นแฟน ยัง!!!
แต่เราก็ไม่ได้หวังอะไรแล้วล่ะ แค่คิดว่าใครได้เป็นแฟนเค้าคงโชคดีมากๆ มุมอื่นๆที่เค้าไม่เคยให้ใครเห็นมันจะเป็นยังไง เวลาเค้ารักใครซักคนมันจะเป็นยังไง 3 ปีมานี่เค้าก็ไม่มีแฟนนะคะ เห็นอยู่กับเพื่อนตลอด เราชอบเค้าตรงที่เค้าดูน่าค้นหา เคยทำให้เขินได้ทีนึง น่ารักสุดไปเลยยยยย
วิธีจีบเราอาจจะดูบ้านๆ แต่มันได้แค่นี้เราก็ยินดีมากแล้วจริงๆ เค้ามีกำแพงสูงมาก เราท้อเราเหนื่อยกับเค้าไปหลายรอบ เราว่าเค้าก็คงรำคาญแต่ก็ไม่เคยบล็อกหรืออันเฟรนนะคะ แค่อ่านแล้วไม่ตอบ 555555 หรือถ้าหนักมากๆคือจะไม่อ่าน ต้องทิ้งระยะไว้แปปนึง ฮืออออ ตอนนี้ชินแล้ว สบายยยยยย พอทักไปใหม่นางก็จะตอบเหมือนเดิม นิสัยนางตลกกก
ผู้ชายนิ่งๆ เย็นชา ดูหยิ่งๆ นี่ต้องจีบยังไงคะ?
เป็นผู้ชายคนแรกที่เราทุ่มให้ขนาดนี้ เจอกันตอนเรียนวิชาพละ เราปี 2 เค้าปี 4 เห็นครั้งแรกนี่เฉยๆนะตอนแรก
แค่มองว่า เออ เค้าดูน่ารักดี หน้านิ่งๆ มีหน้าเดียวตลอด ดูสะอาด สูง ผอมแต่ไม่ก้าง ไหล่กว้าง อยู่กับลูกบาสแล้วเท่ห์พิกล (ไม่เฉยละมั้ง 555)
แต่ตอนนั้นเราก็ไม่สวยเลย ธรรมดา กะโปโลซะด้วยซ้ำ ไม่แปลกที่เค้าจะไม่แล
แต่เรามีเพื่อนดีมากกกก สนับสนุนเราทุกวิถีทาง มานั่งคิดตอนนี้ยังรู้สึกได้ ทำไปได้ไงวะ 555555
เราเคยวิ่งตามเค้าไปที่คณะ หลังเรียนเสร็จแล้ว เพียงเพื่อไปขอเฟซ คือเราวิ่งมาไกลมาก คนอะไรเดินไวสุด ตอนนั้นเพื่อนเราจับมือเราแล้วพาวิ่งมา จนแบบอีกนิดพี่เค้าจะกดลิฟต์อยู่แล้ว แต่เราวิ่งตามไม่ไหวแล้ว เฮ้ย วิ่งมาตั้งไกล จะกลับไปมือเปล่าหรอ ไม่!! เลยลองเรียกไป แบบรวมความกล้าทั้งหมด 20 ปี "พี่คะ" ตอนนั้นหมดแรง เรียกได้รอบเดียวจริงๆ ถ้าไม่หันมาก็ไม่กล้าเรียกละล่ะ
แต่เค้าหยุดและหันมา 5555555
จำได้ว่าพี่เค้าทำหน้าตกใจมากตอนเห็นเราวิ่งตามมาพอบอกว่า คือ ... ขอเฟซได้ไหมคะ จากที่เคยมีหน้าเดียว ก็อมยิ้มให้เห็นเป็นครั้งแรกประมาณ 2 วินาที แล้วกลับไปทำหน้าเดิมต่อเพราะเพื่อนเค้าเข้ามาขัดจังหวะ T^T
ขอเฟซไปไม่ช่วยอะไร 1 อาทิตย์ผ่านไปนางไม่รับ add ซักที ในขณะที่เพื่อนนางกดรับเราทันทีที่ add ไป คือไร? อาทิตย์ต่อมาเลยเลียบๆเคียงๆ นางบอกว่า ปกติพี่ไม่ค่อยเล่นเฟซ จบ
แต่พอนางรับแล้ว เราไปส่องดูนางก็ไม่เล่นจริงๆ มีเพื่อนอยู่ 16 คนได้ตอนเราแอด ทุกวันนี้ไม่เคยอัพรูป แชร์อะไรเลย เพื่อนมาเม้นหน้าเฟซ แท็กรูปมา ไม่เคยเม้น ไม่เคยไลค์ 3 ปีแล้ว รูปโปรไฟล์ไม่เคยเปลี่ยน มีอยู่รูปเดียว เค้าเคยบอกว่ามีไว้ให้รู้ว่าเป็นใครก็พอ โอ๊ยยยยย ติสท์จริงพ่อคุณ
หลังจากส่องเฟซเพื่อจะสืบว่าเค้ามีแฟนยัง ก็ไม่ได้อะไรคืบหน้าเพราะเฟซเค้าไม่มีข้อมูลจริงๆ
ขั้นต่อไป ปกติเราจะเจอเค้าแค่อาทิตย์ละครั้งตามเวลาที่ลงเรียนเหมือนกัน เราไม่ยอมให้เป็นอย่างนั้น ทุกกลางวันเราจะลากเพื่อนไปกินข้าวที่โรงอาหารคณะเค้า กินมัน 5 วัน ตอนเช้าก็มากิน เพื่อที่จะดูว่าเวลาไหนที่เค้าจะพักตรงกับเรา จะได้ทำเป็นบังเอิญเจอ อิอิ พอเห็นเค้าอยู่ชุดนิสิตนี่มันก็อีกอารมณ์นึงเลย เท่ห์ไปอีกแบบ โอยยยย
เราก็แค่ไปดักรอเจอเค้าที่โรงอาหารบ่อยๆ ปรากฏว่าได้เจอแค่วันอังคารเท่านั้น T^T มีแอบเจอนอกเวลาประปราย ให้เค้าได้เห็นหน้าเราบ่อยๆ เผื่อจะได้เห็นเราอยู่ในสายตามั่ง ไม่เวิคอีก เราว่านางเห็นเรา แต่นางไม่สนใจตามสไตล์นาง
นอกจากจะเคยวิ่งตามไปขอเฟซแล้ว เราก็ยังเคยวิ่งตามไปขอเบอร์เค้าด้วย คิดแล้วโคตรบ้าตอนนั้น
กลุ่มเรามี 7 คนหญิงล้วน ขึ้นไปนั่งโต๊ะใต้ตึกคณะวิศวะ ทุกคนไปเป็นกำลังใจให้เราไปขอเบอร์พี่เค้า (อีก 1 อาทิตย์จะปิดเทอมแล้ว ปิดเทอมนี้พี่เค้าก็จะจบแล้วก็รับปริญญาแล้ว ไหนๆก็ไม่มีไรจะเสียละ โอกาสเหลือแค่ตอนนี้) คนที่นอนฟุบอยู่กับโต๊ะ รายล้อมด้วยเพื่อนอีกเกือบสิบคน โอ๊ยยยยย จะไปขอยังไงวะ
จำได้ว่ามีคนมองตรึม ใครๆก็ดูออกว่ากลุ่มเราไม่ได้เรียนวิศวะ 555555 อายมากกกก ซึ่งเพื่อนนางก็มองมาที่กลุ่มเรา ยิ้ม แล้วก็หันไปคุยกันสลับกับมองมาที่กลุ่ม ยกเว้นไอคนที่นอนนิ่งอยู่ที่โต๊ะ ไม่ยอมเงยขึ้นมาเลย
จนเหมือนถึงเวลาที่พี่เค้าต้องขึ้นไปเรียน กลุ่มเค้าก็ลุกขึ้นทั้งโต๊ะ เราก็แบบ โอ๊ย ยังไงดีวะ เพื่อนเราก็ไม่มีใครหาญกล้าพอที่จะดึงมือเราวิ่งไป งวดนี้เพื่อนเป็นสิบ ไม่ไหว
เหมือนฟ้าจะเข้าข้างเรานิดนึง เพราะพี่เค้าเดินแยกออกไปกับเพื่อนอีก 1 คน เพื่อนเราที่เห็นอย่างนั้นก็ลากเราวิ่ง (อีกแล้ว) ไปหาพี่เค้า เพื่อนเค้าสิบกว่าคนที่ยืนอยู่จำได้เลยว่ายิ้มขำๆ แล้วก็มองเราที่วิ่งตามเค้าไป
สุดท้ายได้เบอร์มา แต่มือสั่น กดศูนย์เบิ้ลไป 4 ตัว นางบอกให้ยิงมาจะได้มีเบอร์ แต่คือตอนนั้น ศูนย์มันเบิ้ลไป 4 ตัวไง โทร.ออกไม่ได้ ตอนนั้นก็ keep look ตัวเองมาก ทำเป็นนิ่งเหมือนกัน ดันบอกเค้าว่าไม่เป็นไรค่ะ แล้วออกมาเลย โง่ววววววว สุดท้าย ลืมเมม โง่ววววววววววววววว (ตอนนั้นใช้บีบี แล้วบีบีถ้ากดเบอร์ค้างไว้แล้วไม่โทร.ออกหรือเมมไว้ พอหน้าจอดับ เลขที่กดไว้จะหายหมด คือไร เพิ่งซื้อ ใช้ยังไม่ค่อยเป็น โอ่ยยยยย) เพื่อนเรามาบอกทีหลัง ว่าตอนที่เราขอเบอร์เค้า เพื่อนเค้ากับเพื่อนเรามองหน้ากัน แล้วก็ยิ้มให้กันเหมือนรู้ๆกัน รู้ทันนะอะไรหยั่งงี้ 555555
ตอนแรกตั้งใจว่าจะขอไลน์ แต่แอบเห็นเค้าใช้ซัมซุงสไลด์ รุ่นเก่ามาก ผมนี่อึ้งเลย เออ ดี ไม่เทคโนโลยี อย่างนี้ดี แต่ตอนนี้ซื้อไอโฟนใช้แล้ว รู้สึกดีใจ เพิ่งจะมาซื้อปีที่แล้ว จริงๆพี่เค้ารวยนะคะ มีเงิน เราเคยขอยืมปากกาเค้า ยื่นปากกา parker มาให้ โห่วว มาเรียน ใช้ปาร์คเกอร์เลยเร้อออ Lancer อะไรก็พอมั้ย?
เราเคยสลับเวรกับเพื่อน เพื่อที่เราจะได้เป็นเวรไปเอาลูกบาสกับพี่เค้า อันนี้ก็ฟินไปสามโลกกกกก
พี่เค้า เพื่อนเค้า เรา เพื่อนเรา 4 คน กับลูกบาสยี่สิบกว่าลูก ตอนนั้นไม่ได้คิดอะไรมาก เดินตาม มองข้างหลังเค้าระยะใกล้ๆก็พอละ ถึงแม้ลูกบาสจะหนักมากก็ตามที
อยู่ๆนางก็หยุดเดิน วางถุงลูกบาสของนางลง แล้วนางก็เดินมาหาเรา เราก็งง ว่าทำไมหรอ ยังไง นางชี้ไปที่เพื่อนเราแล้วก็ชี้ไปที่เพื่อนนางข้างหน้า เพื่อนเราผู้เข้าใจสัญญาณนี้อย่างรวดเร็วก็รีบวิ่งไปข้างหน้า
แล้วนางก็ช่วยเราถือถุงตาข่ายลูกบาสอีกข้าง เรานี่แบบ โอ๊ยยยยยย ตายแล้วววววววว
มันน่ารักตรงที่เป็นสุภาพบุรุษแบบไม่ต้องพูดนี่แหละ ขามาไม่ได้คุยอะไรกันเลย เขินนนนนนน
แต่ขากลับเรานี่ไม่ยอมมม พอเลิกเรียน นางกับเราก็ช่วยกันเก็บลูกบาส แล้วนางก็ยืนรอคู่เราเหมือนเดิม ขากลับเรารู้สึกว่ามันเบาขึ้นเยอะ เหมือนน้ำหนักมันไปอยู่ที่เค้าหมดเลย เราก็เลยพูดขึ้นมาว่า ทำไมขากลับเบากว่าขามาจัง
นางก็หันหน้ามานิ่งสไตล์เดิม "หรอ นี่เพิ่มเข้ามาอีกลูกนะ" จ่ะ หนูอาจจะคิดไปเองงงงงง T^T
ระหว่างเดินนี่ก็พยายามเดินแบบไม่รีบ ก็ชวนนางคุยมาตลอดทาง นางก็คุยนะ คุยเรื่องเรียน เรื่องเอ็นท์ เรื่องคณะ แล้วอยู่ๆนางก็ถามว่า
"วันนั้นขึ้นไปทำอะไร?"
"หือ วันไหน?" จริงๆเรารู้ว่านางหมายถึงวันไหน วันที่วิ่งไปขอเบอร์นางที่ตึกนั่นละ!!!
พอเราถามกลับนางก็เงียบ แล้วก็หันมาใหม่ "วันนั้นอ่ะ"
"อ่อ ก็ไปกินข้าวอยู่แล้ว แล้วเพื่อนขึ้นไปหาเพื่อน แล้วก็เจอพี่พอดี"
แต่เอาเข้าจริงมันก็มีแค่นี้ เราเคยโทร.ไปหาเค้ารอบนึง แล้วรู้สึกว่าเค้าไม่ค่อยโอเคที่อาจจะไปรุกล้ำความเป็นส่วนตัวของเค้า ตอนนั้นจำได้ว่าเค้าตอบนิ่งมาก นิ่งทุกคำพูด 3 นาทีเหมือนจะขาดอากาศ ไม่เวิค ตอนนั้นนอยด์มาก
ก็เปลี่ยนมาทักในเฟซบุคแทน นางจำชื่อเราได้ก็ปริ่มละ แต่ในแชทก็ถามคำตอบคำ อืม ใช่ มีอยู่ประมาณนี้ ผมนี่อย่างเศร้า เพลงไกลแค่ไหนคือใกล้นี่อย่างอินตอนนั้น
แต่สุดท้ายเราก็ไปงานรับปริญญาพี่เค้านะ ตัดสินใจวินาทีสุดท้ายจริงๆ ลงทุนให้ร้านดอกไม้แถวบ้านจัดช่อใหม่ให้ ไม่ไปซื้อที่เค้าขายหน้ามอด้วย เกือบไปไม่ทัน ตอนนั้นก็ไม่คิดว่าเค้าจะยอมออกมาเจอ แล้วคนก็เยอะมาก
"รอพี่อยู่ตรงนั้น เดี๋ยวพี่ออกไป" เชื่อมั้ยเราหาเค้าไม่ยากเลย ตอนเดินออกมานี่เค้าโดดออกมาจากกลุ่มคนเลย หล่อมากกกกก ฮือออ คิดแล้วยังฟิน มีรูปคู่กับนางรูปแรกและรูปเดียวในชีวิตตอนนี้ 555555555
ซึ่งวันนั้นนางไม่ขอบคุณเราเลย รับดอกไม้เรา ถ่ายรูปเสร็จก็ไปต่อ เรานี่แบบ น้อยใจนะ แต่ก็เออ อย่างน้อยๆก็ได้มาเจอเค้าครั้งสุดท้ายวะ พยายามไม่คิดไรมาก เพราะเค้าเฉยชาแบบนี้อยู่แล้ว พูดน้อย
เที่ยงคืน ข้อความเฟซบุคเราเข้า นางส่งข้อความมาาาาาาาาาาาาา โห่ย อยากจะกรี๊ดลั่นบ้านตอนนั้นนน เขียนว่า ขอบคุณที่อุตส่าห์มา แล้วก็ขอโทษด้วยที่อยู่ได้แปปเดียวเพราะต้องเข้าหอประชุมแล้ว พอละตายตาหลับ
จากนั้นเราก็พยายามทักทางนางตลอดนะ ไม่ทุกวันแต่สม่ำเสมอ ระหว่างนั้นเราก็มีคุยกับคนอื่นบ้าง แต่เค้าก็ที่หนึ่งสำหรับเราเสมอ
มีถามเรื่องงาน ที่ทำงานไรงี้ 3 ปีละ ไม่มีไรคืบหน้า ที่คืบหน้าอยู่เรื่องเดียว คือนางเคยส่งข้อความมาคุยกับเราก่อนบ้าง 5555555 จีบตั้ง 3 ปี ถึงยอมแชทมาคุยกับเราก่อน แล้วต้องจีบอีกกี่ปีถึงจะได้เป็นแฟน ยัง!!!
แต่เราก็ไม่ได้หวังอะไรแล้วล่ะ แค่คิดว่าใครได้เป็นแฟนเค้าคงโชคดีมากๆ มุมอื่นๆที่เค้าไม่เคยให้ใครเห็นมันจะเป็นยังไง เวลาเค้ารักใครซักคนมันจะเป็นยังไง 3 ปีมานี่เค้าก็ไม่มีแฟนนะคะ เห็นอยู่กับเพื่อนตลอด เราชอบเค้าตรงที่เค้าดูน่าค้นหา เคยทำให้เขินได้ทีนึง น่ารักสุดไปเลยยยยย
วิธีจีบเราอาจจะดูบ้านๆ แต่มันได้แค่นี้เราก็ยินดีมากแล้วจริงๆ เค้ามีกำแพงสูงมาก เราท้อเราเหนื่อยกับเค้าไปหลายรอบ เราว่าเค้าก็คงรำคาญแต่ก็ไม่เคยบล็อกหรืออันเฟรนนะคะ แค่อ่านแล้วไม่ตอบ 555555 หรือถ้าหนักมากๆคือจะไม่อ่าน ต้องทิ้งระยะไว้แปปนึง ฮืออออ ตอนนี้ชินแล้ว สบายยยยยย พอทักไปใหม่นางก็จะตอบเหมือนเดิม นิสัยนางตลกกก