สวัสดีค่ะ กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของเรานะคะ เขียนผิดพลาดยังไงก็อย่าด่าเราน๊า ฮ่าๆๆ จะมาแชร์ประสบการณ์ work and travel ที่ WISCONSIN DELLS ค่ะ เผื่อเพื่อนๆที่กำลังจะไปกำลังสนใจในการหาข้อมูล หรืออยากรู้ถึงชีวิตความเป็นอยู่ที่นั่น เราจึงอยากเป็นส่วนหนึ่งในการช่วยเพื่อนๆเตรียมตัวเตรียมใจในการไปเวิร์คค่ะ เพราะคนอื่นอาจจะเจอแต่ประสบการณ์ดีๆแต่เราเจอทั้ง2ด้านเลย (ไม่รู้โชคดีรึเปล่า) สีสันคัลเลอร์ฟูมากชีวิต T()T โดยจะขอเล่าตั้งแต่การออกเดินทางจากไทยเลยนะคะ ^^
วันที่27พ.ค.58 ออกเดินทางจากสนามบินสุวรรณภูมิค่ะ เฮ้!!! ตื่นเต้นมากๆแบกกระเป๋าใบเท่าบ้านไป2ใบ(เค้าให้โหลดได้2ใบๆละ23กก.) โดยเราเลือกบินกับสายการบิน cathay pacific ด้วยเหตุผลเดียวเลยค่ะ มันถูกกกว่าสายการบินอื่น ฮ่าๆๆ โดยสายการบินนี้จะแวะพักเครื่องที่ฮ่องกง ก่อนที่จะต่อไฟลท์ค่ะ
และนี่ก็คืออาหารว่างที่จะบริการบนเครื่องจากกรุงเทพมาฮ่องกงค่ะ
โอ่ยยยกว่าจะถึงฮ่องกงเราเมาภาษาจีนมากค่ะบอกเลย
ข้อเสียของสายการบินนี้คือมักจะมีอาซิ่มขาเม้าเต็มเครื่องเลย ทนฟังไม่ไหวก็เลยชิ่งหลับไปตื่นนึงค่ะฮ้าๆๆๆๆ ระหว่างนั่งรอเวลาก็เล่นอินเทอร์เน็ตได้ค่ะ wifi เร็วมากก
และแล้วก็ถึงเวลาต่อเครื่องซะที ผ้าห่มบนเครื่องค่อนข้างบางค่ะแนะนำให้พกติดเป้มาด้วยน๊าา ถ้าใครเบื่อก็พกหนังสือขึ้นมาอ่านได้ค่ะ ถึงแม้บนเครื่องจะมีหนัง มีซีรี่ย์ ให้ดูมีเกมให้เล่น แต่ระยะเวลามันช่างยาวนานหลับๆตื่นๆไป8รอบก็ไม่ถึงซะที ขาชา เมื่อยก้น แต่บ่นไม่ได้ ลุกขึ้นมาเดินได้แค่นิดๆหน่อยๆเพราะเกรงใจคนข้างๆ เวลาที่มีความสุขที่สุดก็คงไม่พ้นเวลากินค่ะ ฮิ๊ๆ โดยอาหารจะเสิร์ฟ 2 ครั้งนะคะ แต่พวกเครื่องดื่มเราสามารถรีเควสได้ตลอด
มาดูรูปอาหารกันดีกว่าค่ะ
กินเสร็จก็หลับค่ะ หนังท้องตึงหนังตาก็หย่อน พอช่วงกลางคืนตอนนี้จะหนาวมากไม่แน่ใจว่าบินผ่านประเทศอะไร แต่ตื่นมาตอนเช้าเปิดหน้าต่างดูก็จะเห็นเกล็ดหิมะติดอยู่ที่กระจกหน้าต่าง มองลงไปข้างล่างเป็นภูเขาน้ำแข็งสวยมากกกก หนาววด้วยมือสั่นก๊อกแก๊ก
และแล้วเวลาแห่งความเป็นจริงที่ทุกคนรอคอยก็มาถึงงงง...........
เพื่อเพิ่มอรรถรสในการอ่านขอใส่อารมณ์และเสียงในการเล่าให้เห็นภาพมากขึ้นนะคะ
ห้า สี่ สาม สอง หนึ่ง..เอี๊ยดดด เสียงล้อเครื่องบิน ซึ่งตอนนี้ได้หยุดนิ่งอยู่ตรงหน้าเทอมินอลสนามบินโอแฮร์ ชิคาโก สวัสดีอเมริกาฉันมาแล้ว!!!
เราก้าวเท้าออกจากสนามบิน ในตอนนั้นความรู้สึกตื่นเต้น ประหม่า กังวล ได้เกิดขึ้นพร้อมๆกันอย่างบอกไม่ถูก ภาษาไทยหายไปแล๊วววว ตอนนี้อยู่ส่วนไหนของโลก และที่สำคัญจะรอดไหมเนี๊ยะ คำถามต่างๆเข้ามาในหัวเต็มไปหมด แม่เจ้าทำไมมันพูดเร็วขนาดเน๊ แล้วป้าคนนี้สำเนียงไหนของมันวะมีกระดกลิ้นเหมือน ร ด้วย โอยยยย ตายๆๆๆๆ อังกฤษเราหรอ สกิลไก่กาอาลาเล่ ฮ่าๆๆๆ WIFI ก็ไม่มี ร้องไห้หนักมากกกกกกกกกกก แต่ยังดีที่มากับเพื่อนค่ะเพราะจะได้มีเพื่อนหลงทางไปด้วยกัน วะฮาฮ่าๆๆี
เอาก็เอาว๊าถามยามนี่แหละ
เรา:ขอโทษนะคะหนูจะไปโรงแรมแถวๆ UNION STATION ได้ยังไงค่ะ
ลุงยาม:อ๋อ นั่ง CTA จากสนามบินไปลงสถานี CLINTON ได้เลยจ้าา
โอ้แม่เจ้าแทบกระโดดกอดลุงอยากจะไปถึงไวๆ น้ำก็ยังไม่อาบ หน้าก็ยังไม่ล้าง ซกมกค่ะพี่น้องงง อย่ารอช้ารีบดิ่งไปขึ้น CTA ในราคาคนละ $5
(บรรยากาศบนรถ CTA)
นั่งไปพักนึงตอนนี้เราก็มาลงรถที่สถานีคลินตันกันเรียบร้อยแล้ว ลั๊ลลา เอ้อ แล้วนี่มันออกทางไหนเห็นแต่บันไดมีลิฟท์ป่าวน๊าาา ขี้เกียจหาง่ะถามเจ้พนักงานดีกว่า พี่ค๊าาาาลิฟท์อยู่ไหนเอ่ยยย ส่งสายตาวิ๊งๆ *.* แต่คุณพระ!!! จิกแขนตัวเองแป๊ป ข่าวร้าย มีแต่บันไดจ๊ะที่รัก เจ้พนักงานหันมาบอกพร้อมส่งสายตาเห็นใจ ให้พวกเราที่มาพร้อมกับกระเป๋ายัก 4 ใบและเป้บนไหล่ที่หนักเหาะ โอยยยย เข่าทรุด ไม่น่าแบกมาเยอะเล๊ยยยย บ่นไปก็ต้องลากมันขึ้นไปอยู่ดี ลากเลยแล้วกัน (ไม่ได้เว่อร์นะคะแต่ลองนึกระดับความสูงของบันได ประมาณบันไดขึ้น MRT น่ะค่ะ แต่มันคือบันไดไง๊ไม่มีบันไดเลื่อนนนแถมต้องลากกระเป๋าใบละ20กว่าโลขึ้นไปด้วย แกล้งตายดีกว่าจ้าาา) หลังจากยกขึ้นไปได้ครึ้งนึง เหมือนพระเจ้าจะส่งสาร เสียงฝรั่งหล่อก็ดังเข้ามาในโซนประสาท ผ่านกระดูกค้อน ทั่ง โกลน ช่วยมั๊ยครับ อูยยยยย จะเหลือเร๊ออ ไม่รอช้าาได้สิค๊าา เสร็จโจร ขอบคุณมากค๊าาาาาาาาาา ซึ้งน้ำตาไหล อิ้อิ้
ขึ้นมาได้แย้วว ทีนี้ไปทางไหนต่อล่ะเนี๊ยะไม่มีเน็ตด้วย (ซิมอเมริกาต้องต่อ wifi เข้าไปยืนยันในระบบก่อนถึงจะโทรหรือเล่นเน็ตได้ แต่ตั้งแต่ลงเครื่องยังไม่เจอที่มี wifi ให้ยืนยันเลย) มีอะไรให้ช่วยรึเปล่า คนดำคนนึงเดินเข้ามาถามเหมือนจะให้ความช่วยเหลือ เราเลยถามเค้าดูว่าโรงแรม Parthenon Hostel พร้อมยืนชื่อโรงแรมกับถนนที่ปริ้นมาให้ดู ไปทางไหนหรอค่ะ นางก็บอกทางเดินตรงไป2บล็อคเลี้ยวซ้ายอีก 3 บล็อคบลาๆๆๆ โอเคค่ะขอบคุณมาก แต่ขณะที่กำลังหันหลังกลับพวกเธอยังไปไม่ได้มีตังค์รึเปล่าขอเป็นค่าน้ำใจหน่อยสิ เอามาซัก$10 เอ๊าาาเฮียยยแล้วไง แบบนี้ก็มีด้วยวะสมองๆคิดๆๆๆขูดรีดตรูชัดๆ พวกเราไม่มีเงินหรอกนะมีแค่นี้ให้ไป 1ดอล กลัวว่าถ้าไม่ให้เลยมันจะตาม คนดำคนนั้นก็บ่นนิดหน่อยว่าอะไรกันแค่นี้เองหรอแต่ใครจะให้ว๊า โกยยกันเถอะ แล้วมันก็เดินไปหาเหยื่อรายต่อไปที่ขึ้นมาจาก CTA เดี๊ยวกลับมาอัพต่อนะคะ
work and travel WISCONSIN DELLS USA
วันที่27พ.ค.58 ออกเดินทางจากสนามบินสุวรรณภูมิค่ะ เฮ้!!! ตื่นเต้นมากๆแบกกระเป๋าใบเท่าบ้านไป2ใบ(เค้าให้โหลดได้2ใบๆละ23กก.) โดยเราเลือกบินกับสายการบิน cathay pacific ด้วยเหตุผลเดียวเลยค่ะ มันถูกกกว่าสายการบินอื่น ฮ่าๆๆ โดยสายการบินนี้จะแวะพักเครื่องที่ฮ่องกง ก่อนที่จะต่อไฟลท์ค่ะ
โอ่ยยยกว่าจะถึงฮ่องกงเราเมาภาษาจีนมากค่ะบอกเลย
และแล้วก็ถึงเวลาต่อเครื่องซะที ผ้าห่มบนเครื่องค่อนข้างบางค่ะแนะนำให้พกติดเป้มาด้วยน๊าา ถ้าใครเบื่อก็พกหนังสือขึ้นมาอ่านได้ค่ะ ถึงแม้บนเครื่องจะมีหนัง มีซีรี่ย์ ให้ดูมีเกมให้เล่น แต่ระยะเวลามันช่างยาวนานหลับๆตื่นๆไป8รอบก็ไม่ถึงซะที ขาชา เมื่อยก้น แต่บ่นไม่ได้ ลุกขึ้นมาเดินได้แค่นิดๆหน่อยๆเพราะเกรงใจคนข้างๆ เวลาที่มีความสุขที่สุดก็คงไม่พ้นเวลากินค่ะ ฮิ๊ๆ โดยอาหารจะเสิร์ฟ 2 ครั้งนะคะ แต่พวกเครื่องดื่มเราสามารถรีเควสได้ตลอด
มาดูรูปอาหารกันดีกว่าค่ะ
กินเสร็จก็หลับค่ะ หนังท้องตึงหนังตาก็หย่อน พอช่วงกลางคืนตอนนี้จะหนาวมากไม่แน่ใจว่าบินผ่านประเทศอะไร แต่ตื่นมาตอนเช้าเปิดหน้าต่างดูก็จะเห็นเกล็ดหิมะติดอยู่ที่กระจกหน้าต่าง มองลงไปข้างล่างเป็นภูเขาน้ำแข็งสวยมากกกก หนาววด้วยมือสั่นก๊อกแก๊ก
และแล้วเวลาแห่งความเป็นจริงที่ทุกคนรอคอยก็มาถึงงงง...........
เพื่อเพิ่มอรรถรสในการอ่านขอใส่อารมณ์และเสียงในการเล่าให้เห็นภาพมากขึ้นนะคะ
ห้า สี่ สาม สอง หนึ่ง..เอี๊ยดดด เสียงล้อเครื่องบิน ซึ่งตอนนี้ได้หยุดนิ่งอยู่ตรงหน้าเทอมินอลสนามบินโอแฮร์ ชิคาโก สวัสดีอเมริกาฉันมาแล้ว!!!
เราก้าวเท้าออกจากสนามบิน ในตอนนั้นความรู้สึกตื่นเต้น ประหม่า กังวล ได้เกิดขึ้นพร้อมๆกันอย่างบอกไม่ถูก ภาษาไทยหายไปแล๊วววว ตอนนี้อยู่ส่วนไหนของโลก และที่สำคัญจะรอดไหมเนี๊ยะ คำถามต่างๆเข้ามาในหัวเต็มไปหมด แม่เจ้าทำไมมันพูดเร็วขนาดเน๊ แล้วป้าคนนี้สำเนียงไหนของมันวะมีกระดกลิ้นเหมือน ร ด้วย โอยยยย ตายๆๆๆๆ อังกฤษเราหรอ สกิลไก่กาอาลาเล่ ฮ่าๆๆๆ WIFI ก็ไม่มี ร้องไห้หนักมากกกกกกกกกกก แต่ยังดีที่มากับเพื่อนค่ะเพราะจะได้มีเพื่อนหลงทางไปด้วยกัน วะฮาฮ่าๆๆี
เอาก็เอาว๊าถามยามนี่แหละ
เรา:ขอโทษนะคะหนูจะไปโรงแรมแถวๆ UNION STATION ได้ยังไงค่ะ
ลุงยาม:อ๋อ นั่ง CTA จากสนามบินไปลงสถานี CLINTON ได้เลยจ้าา
โอ้แม่เจ้าแทบกระโดดกอดลุงอยากจะไปถึงไวๆ น้ำก็ยังไม่อาบ หน้าก็ยังไม่ล้าง ซกมกค่ะพี่น้องงง อย่ารอช้ารีบดิ่งไปขึ้น CTA ในราคาคนละ $5
นั่งไปพักนึงตอนนี้เราก็มาลงรถที่สถานีคลินตันกันเรียบร้อยแล้ว ลั๊ลลา เอ้อ แล้วนี่มันออกทางไหนเห็นแต่บันไดมีลิฟท์ป่าวน๊าาา ขี้เกียจหาง่ะถามเจ้พนักงานดีกว่า พี่ค๊าาาาลิฟท์อยู่ไหนเอ่ยยย ส่งสายตาวิ๊งๆ *.* แต่คุณพระ!!! จิกแขนตัวเองแป๊ป ข่าวร้าย มีแต่บันไดจ๊ะที่รัก เจ้พนักงานหันมาบอกพร้อมส่งสายตาเห็นใจ ให้พวกเราที่มาพร้อมกับกระเป๋ายัก 4 ใบและเป้บนไหล่ที่หนักเหาะ โอยยยย เข่าทรุด ไม่น่าแบกมาเยอะเล๊ยยยย บ่นไปก็ต้องลากมันขึ้นไปอยู่ดี ลากเลยแล้วกัน (ไม่ได้เว่อร์นะคะแต่ลองนึกระดับความสูงของบันได ประมาณบันไดขึ้น MRT น่ะค่ะ แต่มันคือบันไดไง๊ไม่มีบันไดเลื่อนนนแถมต้องลากกระเป๋าใบละ20กว่าโลขึ้นไปด้วย แกล้งตายดีกว่าจ้าาา) หลังจากยกขึ้นไปได้ครึ้งนึง เหมือนพระเจ้าจะส่งสาร เสียงฝรั่งหล่อก็ดังเข้ามาในโซนประสาท ผ่านกระดูกค้อน ทั่ง โกลน ช่วยมั๊ยครับ อูยยยยย จะเหลือเร๊ออ ไม่รอช้าาได้สิค๊าา เสร็จโจร ขอบคุณมากค๊าาาาาาาาาา ซึ้งน้ำตาไหล อิ้อิ้
ขึ้นมาได้แย้วว ทีนี้ไปทางไหนต่อล่ะเนี๊ยะไม่มีเน็ตด้วย (ซิมอเมริกาต้องต่อ wifi เข้าไปยืนยันในระบบก่อนถึงจะโทรหรือเล่นเน็ตได้ แต่ตั้งแต่ลงเครื่องยังไม่เจอที่มี wifi ให้ยืนยันเลย) มีอะไรให้ช่วยรึเปล่า คนดำคนนึงเดินเข้ามาถามเหมือนจะให้ความช่วยเหลือ เราเลยถามเค้าดูว่าโรงแรม Parthenon Hostel พร้อมยืนชื่อโรงแรมกับถนนที่ปริ้นมาให้ดู ไปทางไหนหรอค่ะ นางก็บอกทางเดินตรงไป2บล็อคเลี้ยวซ้ายอีก 3 บล็อคบลาๆๆๆ โอเคค่ะขอบคุณมาก แต่ขณะที่กำลังหันหลังกลับพวกเธอยังไปไม่ได้มีตังค์รึเปล่าขอเป็นค่าน้ำใจหน่อยสิ เอามาซัก$10 เอ๊าาาเฮียยยแล้วไง แบบนี้ก็มีด้วยวะสมองๆคิดๆๆๆขูดรีดตรูชัดๆ พวกเราไม่มีเงินหรอกนะมีแค่นี้ให้ไป 1ดอล กลัวว่าถ้าไม่ให้เลยมันจะตาม คนดำคนนั้นก็บ่นนิดหน่อยว่าอะไรกันแค่นี้เองหรอแต่ใครจะให้ว๊า โกยยกันเถอะ แล้วมันก็เดินไปหาเหยื่อรายต่อไปที่ขึ้นมาจาก CTA เดี๊ยวกลับมาอัพต่อนะคะ