ก่อนอื่นต้องขอบอกไว้ก่อนเลยว่าเรื่องราวนี้เราได้เอาไปโพสในบล็อกของเรามาบ้างแล้วมันเป็นสาเหตุที่ทำให้เรากลัวทอมมาจนถึงทุกวันนี้ พอเราต้องอยู่ไกล้ๆทอมเราจะมีอาการสั่นกลัวเราไม่สามารถควมคุมตัวเองได้มนเหมือนเป็นความกลัวที่มาจากจิตใต้สำนึกก็เลยอยากจะรู้ว่าใครพอจะมีวิธีทำให้มันหายไปได้บ้างสาเหตุมันก็เกิดจากว่า
เกิดเหตุการณ์หนึ่งที่ทำเอาเรากลัวมาจนถึงทุกวันนี้ วันนั้นเราต้องไปนอนที่โรงเรียนเพื่อที่จะแต่งตัวถือป้ายในงานกีฬา เรากับเพื่อนก็ไปโรงเรียนตอนประมาณทุ่มหนึ่งที่โรงเรียนก็จะมีนักเรียนที่ได้รับหน้าที่ต่างๆมานอนที่โรงเรียน พวกเราก็จับกลุ่มคุยกันตามปกติพอประมาณซักสามสี่ทุ่มอาจารย์ก็ให้เตรียมตัวเข้านอนเรากับเพื่อนก็เลยออกไปเข้าห้องน้ำ ห้องน้ำมันจะอยู่ข้างหลังตึกเรียนไปประมาณสองตึกเราก็ให้เพื่อนเข้าก่อนเราเข้าทีหลังพอเราเข้าไปได้ยินเสียงอาจารย์เรียกใช้เพื่อน แต่เพื่อนก็บอกกับอาจารย์ว่ารอเราอยู่เราเกรงใจอาจารย์ก็เลยบอกให้เพื่อนไปหาอาจารย์เราก็คิดว่ามันไม่น่าจะจะมีอะไรเพราะก็ยังมีคนอยู่แถวนี้ พอซักพักเราได้ยินเสียงคนเดินมาเข้าห้องน้ำประมาน2-3คน เราก็ไม่ได้คิดอะไรพอออกมาเราเจอกับรุ่นพี่ที่เป็นทอมรุ่นพี่คนนี้เข้ามาจีบเราตั้งแต่เราเข้าเรียนใหม่ๆแต่เราเลี่ยงมาตลอดพอเค้าเจอเราเค้าก็บอกกับเพื่อนเค้าว่า"ตามหามาตั้งนานบทจะเจอก็เจอง่ายๆ"เรากลัวมากเลยตอนนั้น เรารู้แค่ว่าต้องรีบออกไปจากที่นี้พอจะออกไปเพื่อนพี่เค้าก็มาดักเราไว้เราก็เลยบอกไปว่าอย่าทำอะไรเราเลยแล้วพี่เค้าก็ให้เพื่อนมาจับเราไว้เราร้องให้คนช่วยแต่ตอนนั้นไม่มีใครอยู่แล้วพี่เค้าผลักเราเข้าไปในห้องน้ำแล้วเค้าก็ลวนลามเรา เรากลัวจนร้องให้พอเราดิ้นพี่เค้าก็ต่อยท้องเราเราเจ็บมาก พี่เค้าก็พยายามจูบเราแล้วก็ถอดเสื้อผ้าเราออกตอนนั้นเราไม่มีแรงที่จะขัดขืนก็ได้แต่ปล่อยให้เค้าทำไปเราคิดว่ายังไงเราก็คงต้องโดนแน่ จนพี่เค้าถอดกางเกงในเราออกแล้วเอานิ้วเข้ามาในตัวเราเราเจ็บมาทั้งร้องทั้งดิ้นแล้วเราก็ได้ยินเสียงเพื่อนพี่เค้าที่อยู่ข้างนอกตะโกนบอกว่ามีคนมา พี่เค้าก็รีบเปิดประตูออกไปเลย เราได้ยินเสียงเพื่อนเราเรียก ตอนนั้นเราดีใจมากพอเพื่อนเราเข้ามาในห้องน้ำเราก็วิ่งออกไปทั้งสภาพนั้นพวกเพื่อนๆก็ถามเราว่าทำไมเป็นแบบนี้ ตอนนั้นเราเอาแต่ร้องไห้ ทั้งกลัวทั้งตกใจแล้วเพื่อนอีกคนก็ไปหยิบเสื้อผ้ามาให้เราใส่แล้วพาเราออกจากห้องน้ำ เพื่อนมันก็ถามเราว่าเกิดอะไร ใครทำ เราก็บอกไปตามจริงแต่เราขอเพื่อนไว้ว่าอย่าบอกใครตอนแรกเพื่อนจะไม่ยอม เราก็พูดจนเพื่อนยอมใจอ่อน หลังจากวันนั้นเพื่อนของเราก็ไม่ชอบรุ่นพี่ทอมคนนั้นมาก เจอกันเมื่อไหร่ก็ต้องมีเรื่องตลอด จนพี่เค้าเรียนจบไปเราถึงได้สบายใจ แต่เพื่อนก็โทษตัวเองตลอดว่าเป็นเพราะมันทำให้เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นเราก็บอกมันไปว่าไม่ใช่ความผิดมัน แต่มันก็ยังรู้สึกผิด จากวันนั้นจนถึงทุกวันนี้เหตุการณ์ในวันนั้นเราก็ยังลืมมันไม่ได้ทำให้เรากลัวการที่จะอยู่ไกล้ทอมไปเลย
                                      "ถ้าไม่เจอกับตัวเองเราคงไม่เข้าใจว่ากลัวแทบตายมันเป็นยังไง"