ผมไม่เคยคิดเลยว่าวันนึงผมต้องมาเจออะไรแบบนี้ ผมรักเขามาก มากจนไม่อยากให้เขามาลำบากกับเราทั้งที่ผมไม่มีอะไรเลยดูแลเขาไม่ได้ด้วยซ้ำ  ผมนอนคิดมาหลายคืนว่าผมจะไป ผมจะไม่ยอมให้คนที่ผมรักมาลำบากกับผม เขากำลังจะเรียนจบ กำลังจะมีงานดีๆทำในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า  อนาคตของเขากำลังจะสดใส ไม่ใช่มาจมอยู่กับไอ้คนที่เรียนก็ไม่จบไม่มีอะไรดีเลยแบบผม แล้วผมก็ตัดสินใจที่จะบอกเลิกเขา ผมสร้างหลักฐานแชตปลอมต่างๆขึ้นมาเพื่อให้เขารู้ว่าผมมีคนอื่น เขาจะได้ตัดใจจากผม แล้วเขาก็เห็น เขาร้องให้มาก เขาถามว่าเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมนี่หน้าชาเลยเมื่อเห็นน้ำตาเขา แต่ก็อดกลั้นไม่ให้ร้องตาม ผมเลยตอบไปว่า เมื่อไม่นาน เขาขอร้องให้ผมกลับไปเป็นเหมือนเดิม แต่ผมยืนยันว่าผมไม่กลับ หลังจากนั้นก็เดินจากเขามา พอมาถึงห้องทำอะไรไมถูกเลย เหมือนวิญญาณหลุดออกจากร่างไร้ความรู้สึก สุดท้ายก็มานอนร้องให้เพราะคิดถึงเขา ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่ามันจะทรมานขนาดนี้ แต่เพื่อเขาคนที่ผมรัก ผมไม่ยอมให้คนที่ผมรักมาลำบากกับผม มันอาจจะดูใจดำไปบ้าง แต่ผมไม่มีทางเลือก ผมยังคิดถึงเขาผมรู้ว่าเขาคงเจ็บมาก ผมก็คงไม่น้อยไปกว่าเขา ผมอยากขอโทษสักล้านครั้งให้เธออภัยให้ผมก็พอ แต่คงได้แค่คิดเพราะผมคงจะไม่ได้เจอเขาอีกแล้ว

ที่ผมทำแบบนี้ผมอยากถามความเห็นว่าเพื่อนๆคิดยังไงกันบ้าง. ผมทำถูกรึเปล่า #ขอบคุณสำหรับพื้นที่ให้ผมได้ระบายครับ