น้ำเน่าไม่ได้แปลว่าต้องโง่

ละครยาวหรือละครหลังข่าวของไทยเป็นอะไรที่มีเอกลักษณ์มาก และดูเหมือนคนดูส่วนใหญ่ของประเทศจะยังชอบเอกลักษณ์นี้อยู่ไม่ว่าจะผ่านมากี่สิบปีแล้วก็ตาม แม้ว่ากลุ่มคนรุ่นใหม่ หรือกระทั่งตัวผมเองจะพยายามโวยวายว่ามันเชย มันเก่า มันน้ำเน่า สู้ซีรี่ส์อเมริกัน เกาหลี ญี่ปุ่นไม่ได้แค่ไหนก็ตาม
แต่ทุกครั้งที่โกโบริ ดาวพระศุกร์ พจมาน หรือชายกลางปรากฏตัว คนส่วนใหญ่ในประเทศก็ยังอยากดูอยู่ดี
แปลว่ามันต้องมีดี มีคุณค่าอยู่บ้างสิ
โจทย์ของผมในการทำละครหลังข่าวเรื่องนี้คือ ผมอยากลองสนุกไปกับเอกลักษณ์เก่า
ง่ายๆคือ ผมอยากรู้ว่าจะยอมให้ตัวเองน้ำเน่าได้สุดขีดแค่ไหน? โดยมีคติสำคัญประจำใจสั้นๆว่า
"ไม่โง่"
มันเป็นสิ่งสำคัญที่สุด ตัวละครที่อยู่ในโลกของละครเรื่องนี้ต้องมีเหตุผลของตัวเองเสมอ และต้องไม่เป็นเหตุผลที่โง่ในสายตาของตัวเองด้วย แต่อาจจะงี่เง่าในสายตาของตัวละครอื่นได้
เพราะผมเชื่อว่าในชีวิตจริง ไม่มีใครคิดว่าตัวเองโง่หรอก ทุกคนอยากฉลาดกันทั้งนั้น แต่จะมากหรือน้อยก็อีกเรื่อง
วีว่า อาปูรณ์ ลม มุกริน คุณหญิงแขอุไร จึงล้วนมีเหตุผลที่หนักแน่นในการคิด-พูด-ทำ-แก้ปัญหาอะไรก็ตามได้อย่างฉลาดในแบบของตัวเองกันทั้งนั้น แม้กระทั่งตัวละครที่ดูเหมือนจะแบนราบอย่างคุณย่าพริ้มเพราก็ยังต้องมีเหตุผลที่แหลมคมมากพอที่จะทำให้เธอต้องจงเกลียดจงชังปูรณ์มากขนาดนั้นได้
และที่ตั้งใจทำแบบนี้ เพราะผมเชื่อว่าคนดูเอง ...ก็ไม่โง่เหมือนกัน



หมายเหตุ: บทความนี้ไม่ใช่การสอน How to การเขียนบทละครโทรทัศน์ เป็นแค่การระบายความทรงจำ ความรู้สึก และความนึกคิดส่วนตัวระหว่างการทำงานเท่านั้น