สวัสดีเพื่อนๆชาวพันทิปทุกคน วันนี้เรามีประสบการณ์บทเรียนราคาแพงมาเล่าให้ฟัง
ก่อนอื่นเราขอบอกก่อนว่าเราจบการศึกษาระดับปริญญาตรีจากมหาวิทยาลัยรัฐบาลมาได้ 1 ปีกว่าแล้ว
ขณะนี้ทำงานอยู่บริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง
การเรียนในมหาวิทยาลัยชั้นปีที่ 4 ก็จะมีการทำปริญญานิพนธ์ โดยที่จับกลุ่ม กลุ่มละ 3 คน ซึ่งแน่นอนอยู่แล้วว่าต้องมีเราอยู่หนึ่งในนั้น
เริ่มแรกก็ไม่มีปัญหากัน ต่างคนต่างก็ทำหน้าที่ของตัวเอง ทำบ้าง ไม่ทำบ้าง คละเคล้ากันไป
ปัญหาจริงๆมันไม่ได้เกิดขึ้นในกลุ่มของเรา มันเกิดจากอีกกลุ่มหนึ่ง คือ (ในที่นี้ขอเรียกกลุ่มเราว่ากลุ่ม A และอีกกลุ่มเรียกกลุ่ม B)
เวลากลุ่ม B มีปัญหาอะไรก็มักจะขอความช่วยเหลือ ขอคำปรึกษา จากกลุ่ม A
กลุ่ม A ก็ให้คำปรึกษา แต่ด้วยความที่ว่าความเครียดจากปริญญานิพนธ์ของกลุ่มเราก็มีมากพออยู่แล้ว บางครั้งก็ให้คำปรึกษาได้ไม่เต็มที่
แต่ก็ไม่เคยทิ้งกลุ่ม B เวลากลุ่ม A รู้อะไรมา ก็จะมาบอกกลุ่ม B อยู่เสมอ ว่า วันที่เท่านั้นเท่านี้ อาจารย์ที่ปรึกษานัดพบนะ กลุ่ม B ก็รับทราบอยู่ตลอด
วันหนึ่งมีเพื่อนมาแซวกลุ่ม A ว่า "ฮั่นแหน่!!! อิจฉาคนทำปริญญานิพนธ์เสร็จจัง" เราก็งง ก็บอกไปว่า "บ้าเหรอ..กลุ่มเรายังไม่เสร็จนะ"
เพื่อนบอก "อ่าว..แต่กลุ่ม B เสร็จแล้วนะ" เราได้ยินก็ได้แต่ยินดี และดีใจกับเพื่อนว่า เออดีแล้ว จะได้จบพร้อมๆกัน
กลู่ม A จึงขอไฟล์งานจากกลุ่ม B ดู เพราะกลุ่ม A ยังติดเรื่องการเขียนสารบัญ เอกสารอ้างอิง และการตัดคำของประโยค
คำตอบที่ได้มาคือ "เราส่งให้ไม่ได้อ่ะ ไฟล์งานไม่ได้อยู่ที่เรา"
กลุ่ม A จึงไปขอจากอีกคนในกลุ่ม คำตอบคือ "ไฟล์งานไม่ได้อยู่ที่เรา"
และท้ายสุดมันก็ต้องอยู่กะคนนี้ละ คำตอบคิอ "เราส่งงานไปแล้ว เราเผลอลบไปอ่ะ"
(ลบ!!!!?????? เฮ้ย...เป็นไปได้อ่ะ คุณจะไม่มีไฟล์สำรองหน่อยเหรอ ในอีเมลล์หละ ไม่มีเลยเหรอ)
เราได้แต่ขอบคุณ แล้วบอกไปว่า ไม่เป็นไร ขอบใจมากๆนะ
หลังจากนั้นมาเรากับเพื่อนอีกคนก็เลิกคุยกับเพื่อนกลุ่ม B เลย เพราะอีกหนึ่งคนเป็นเพื่อนกับกลุ่ม B
เหตุผลที่เลิกคบมีแค่ 1 เหตุผลเท่านั้นคือ >>เห็นแก่ตัว<<
เราเชื่อว่าทุกคนมีความเห็นแก่ตัวในตัวเองกันทุกคน มันอยู่ที่ว่าแต่ละคนมีมากน้อยเพียงใด
แต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น มันทำให้ความรู้สึกดีๆมันพังลงแบบ วูบบบบบ!!! มันแบบ เสียความรู้สึกอ่ะ
อารมณ์ประมาณว่า "ทำไมหละ ทำไมเธอไม่คิดจะช่วยเหลือบ้างเหรอ เวลาเพื่อนลำบาก
ทีเธอลำบาก เรายังช่วยเธอเลย โอเค เรายอมรับว่าบางครั้งอาจจะไม่ได้ช่วยเต็มที่ เพราะเครียดปริญญานิพนธ์ ก็มากพอแล้ว
เวลาเธอถามอะไร เราก็ให้คำตอบได้ทุกครั้ง"
ทุกวันนี้ก็ 1 ปีกว่าแล้วที่ไม่ได้คุยกัน และเราคิดว่าจะไม่คุยแบบนี้ไปตลอดชีวิต สาบาน!!!!
จึงอยากฝากน้องๆที่กำลังจะทำปริญญานิพนธ์ว่า
"อะไรที่มันช่วยกันได้ ก็ช่วยไปเถอะค่ะ เข้ามาพร้อมกัน ช่วยกันประคองมาจนถึงปี 4 อีกแค่ 3-4 เดือนก็จะจบการศึกษาแล้ว เวลาออกก็ออกพร้อมกันเท่ห์ๆ เก๋ๆ เธอจบฉันก็จบ โว๊โฮวว แฮปปี้จะตาย"
บทเรียนราคาแพงจากปริญญานิพนธ์
ก่อนอื่นเราขอบอกก่อนว่าเราจบการศึกษาระดับปริญญาตรีจากมหาวิทยาลัยรัฐบาลมาได้ 1 ปีกว่าแล้ว
ขณะนี้ทำงานอยู่บริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง
การเรียนในมหาวิทยาลัยชั้นปีที่ 4 ก็จะมีการทำปริญญานิพนธ์ โดยที่จับกลุ่ม กลุ่มละ 3 คน ซึ่งแน่นอนอยู่แล้วว่าต้องมีเราอยู่หนึ่งในนั้น
เริ่มแรกก็ไม่มีปัญหากัน ต่างคนต่างก็ทำหน้าที่ของตัวเอง ทำบ้าง ไม่ทำบ้าง คละเคล้ากันไป
ปัญหาจริงๆมันไม่ได้เกิดขึ้นในกลุ่มของเรา มันเกิดจากอีกกลุ่มหนึ่ง คือ (ในที่นี้ขอเรียกกลุ่มเราว่ากลุ่ม A และอีกกลุ่มเรียกกลุ่ม B)
เวลากลุ่ม B มีปัญหาอะไรก็มักจะขอความช่วยเหลือ ขอคำปรึกษา จากกลุ่ม A
กลุ่ม A ก็ให้คำปรึกษา แต่ด้วยความที่ว่าความเครียดจากปริญญานิพนธ์ของกลุ่มเราก็มีมากพออยู่แล้ว บางครั้งก็ให้คำปรึกษาได้ไม่เต็มที่
แต่ก็ไม่เคยทิ้งกลุ่ม B เวลากลุ่ม A รู้อะไรมา ก็จะมาบอกกลุ่ม B อยู่เสมอ ว่า วันที่เท่านั้นเท่านี้ อาจารย์ที่ปรึกษานัดพบนะ กลุ่ม B ก็รับทราบอยู่ตลอด
วันหนึ่งมีเพื่อนมาแซวกลุ่ม A ว่า "ฮั่นแหน่!!! อิจฉาคนทำปริญญานิพนธ์เสร็จจัง" เราก็งง ก็บอกไปว่า "บ้าเหรอ..กลุ่มเรายังไม่เสร็จนะ"
เพื่อนบอก "อ่าว..แต่กลุ่ม B เสร็จแล้วนะ" เราได้ยินก็ได้แต่ยินดี และดีใจกับเพื่อนว่า เออดีแล้ว จะได้จบพร้อมๆกัน
กลู่ม A จึงขอไฟล์งานจากกลุ่ม B ดู เพราะกลุ่ม A ยังติดเรื่องการเขียนสารบัญ เอกสารอ้างอิง และการตัดคำของประโยค
คำตอบที่ได้มาคือ "เราส่งให้ไม่ได้อ่ะ ไฟล์งานไม่ได้อยู่ที่เรา"
กลุ่ม A จึงไปขอจากอีกคนในกลุ่ม คำตอบคือ "ไฟล์งานไม่ได้อยู่ที่เรา"
และท้ายสุดมันก็ต้องอยู่กะคนนี้ละ คำตอบคิอ "เราส่งงานไปแล้ว เราเผลอลบไปอ่ะ"
(ลบ!!!!?????? เฮ้ย...เป็นไปได้อ่ะ คุณจะไม่มีไฟล์สำรองหน่อยเหรอ ในอีเมลล์หละ ไม่มีเลยเหรอ)
เราได้แต่ขอบคุณ แล้วบอกไปว่า ไม่เป็นไร ขอบใจมากๆนะ
หลังจากนั้นมาเรากับเพื่อนอีกคนก็เลิกคุยกับเพื่อนกลุ่ม B เลย เพราะอีกหนึ่งคนเป็นเพื่อนกับกลุ่ม B
เหตุผลที่เลิกคบมีแค่ 1 เหตุผลเท่านั้นคือ >>เห็นแก่ตัว<<
เราเชื่อว่าทุกคนมีความเห็นแก่ตัวในตัวเองกันทุกคน มันอยู่ที่ว่าแต่ละคนมีมากน้อยเพียงใด
แต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น มันทำให้ความรู้สึกดีๆมันพังลงแบบ วูบบบบบ!!! มันแบบ เสียความรู้สึกอ่ะ
อารมณ์ประมาณว่า "ทำไมหละ ทำไมเธอไม่คิดจะช่วยเหลือบ้างเหรอ เวลาเพื่อนลำบาก
ทีเธอลำบาก เรายังช่วยเธอเลย โอเค เรายอมรับว่าบางครั้งอาจจะไม่ได้ช่วยเต็มที่ เพราะเครียดปริญญานิพนธ์ ก็มากพอแล้ว
เวลาเธอถามอะไร เราก็ให้คำตอบได้ทุกครั้ง"
ทุกวันนี้ก็ 1 ปีกว่าแล้วที่ไม่ได้คุยกัน และเราคิดว่าจะไม่คุยแบบนี้ไปตลอดชีวิต สาบาน!!!!
จึงอยากฝากน้องๆที่กำลังจะทำปริญญานิพนธ์ว่า
"อะไรที่มันช่วยกันได้ ก็ช่วยไปเถอะค่ะ เข้ามาพร้อมกัน ช่วยกันประคองมาจนถึงปี 4 อีกแค่ 3-4 เดือนก็จะจบการศึกษาแล้ว เวลาออกก็ออกพร้อมกันเท่ห์ๆ เก๋ๆ เธอจบฉันก็จบ โว๊โฮวว แฮปปี้จะตาย"