สำหรับเราแล้วคิดว่าการคบกัน รักกัน มาตั้งหลาายปีมันจะช่วยให้เราเรียนรู้ หรือรู้จักกันมากขึ้นและยอมรับในความเป็นเรามากขึ้น แต่ทำไมเวลาผ่านไปหลายวัน หลายเดือน หลายปี ทุกอย่างมันแย่ลง ความรักความเข้าใจมันก็น้อยลงไปทุกวัน เราทำอะไรก้ผิดไปหมด บางครั้งเรื่องมันเล็กน้อยมากมากจนเราก้ไม่คิดว่าเราทำผิด กลับกลายว่าเป็นเรื่องใหญ่ทะเลาะกันบ้านแตก บางครั้งก็คิดว่าทำไมเราไม่หันหน้ามาคุยกันดีๆ อะไรที่ยอมได้ก็ยอมเพื่อที่จะรักษาคนๆนึงไว้ให้เขาอยู่กับเรา
เพื่อนๆ ในห้องนี้เคยเป็นกันไหมคะ หรือเคยเจอประสบการณ์แบบนี้ไหมคะ
เคยรักคนๆนึงมากจนวางแผนชีวิตว่าจะแต่งงานสร้างครอบครัว คือวางแผนทุกอย่างใว้หมดแล้วแต่อยุ่ๆ วันนึงก็รู้สึกว่าสิ่งที่เราคิดหรือฝันไว้มันกำลังจะกลายเป็นเพียงแค่ความฝันที่เราไม่อาจทำมันได้ เราคบกับแฟนมา 5 ปี ช่วง 2 ปีแรกก้ไม่มีปัญหาอะไร มีบ้างแต่ก็ไม่บ่อย แฟนเราเป็นคนเอาแต่ใจ ไม่ค่อยแคร์อะไร และไม่ชอบให้เรายุ่งกับผู้ชาย ต้องเชื่อฟังเขาตลอด เลิกเรียนก้ต้องกลับบ้านเลย (ถ้าเกิดวันไหนเราอยากไปเที่ยวหรือเดินห้างกับเพื่อนบ้างเราก็จะไม่เช็คอินหรือห้ามให้เพื่อนแท็กเฟสหา) เพราะเราไม่อยากทะเลาะกัน แต่ถ้าเราบอกไปตรงก้ไม่ได้อีก จนบางทีเพื่อนไปเที่ยวไหนก็ไม่ค่อยชวนเราไปด้วยกลัวเราจะมีปัญหากับแฟน จนช่วงนั้นเราไม่มีเพื่อนไปเลย แต่แฟนเราก็เป็นทั้งเพื่อนและแฟนในเวลาเดียวกัน แต่ก่อนแฟนเราทำงานก็มีเวลาให้ตลอด พักเที่ยงก็โทรหา เลิกงานก็โทรหา โทรหาตลอดบางทีเรียนอยู่ก็โทรไลน์มาเพื่อขอดูหน้าหน่อย ขอดูว่าอยุ่กับใคร แต่เราก็โอเครนะดูเขาสนใจเราให้ความสำคัญกับเรา พอเริ่มเข้าปีที่ 3 เราก็เริ่มทะเลาะกันบ่อยมากขึ้นเพียงเพราะเรื่องเล็กน้อย ที่บางทีเราก็คุยกันได้ ถามกันได้ แต่หนักสุดคือเวลาทะเลาะกันเขาก็จะหายไปเลย ติดต่อไม่ได้ บล็อกเฟส บล็อกไลน์ จนบางทีเราก้รู้สึกอึดอัดที่ทำอะไรไม่ได้เลย แต่เขาก็จะกลับมาบางที่ก็ผ่านไปหนึ่งถึงสองอาทิตย์ จนเข้าสู่ช่วงปีที่ 4 ถึงปัจจุบัน เราทะเลาะกันบ่อยมาก มากจนบางที่เราก็ไม่รู้ว่าเราทำอะไรผิด เป็นบ่อยจนบางครั้งดีกันแล้วมันก็ทำให้เราคิดว่าอีกไม่กี่วันก็คงต้องทะเลาะกันอีกสินะ ซึ่งมันก็เป็นแบบนี้ทุกครั้ง และทุกครั้งเขาก็จะหายไป และจากที่แต่ก่อนมีเวลาให้ตอนนี้ก็ไม่มีแม้เวลาหรือคำหวานๆ เคยโทรหาก็ไม่โทร เคยไลน์มาหาก็นานๆที เคยส่งรูปให้ดูทุกวันก็นานๆ ทีจนบางครั้งก็รู้สึกว่ามันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว
**เราก็ไม่ได้เป็นคนดีอะไรนะ ไม่ได้เพอร์เฟคไปทุกอย่าง มีอยุ่ครั้งนึงเราเคยทะเลาะกันจนเขาขอเลิก ซึ่งเรารับไม่ได้เรายังรักเขาเราก็ไม่อยากเลิก ตอนนั้นร้องไห้ฟูมฟาย เรียนก็ไม่ไป ข้าวก็กินไม่ลง พอไปเรียนนั่งเรียนน้ำตาก็ไหลออกมาเอง ยิ่งเพื่อนๆ เข้ามาปลอบแต่ทุกอย่างมันก็แย่ลง เราเลยไปหาเขาขอให้เขากลับมา เรายอมเปลี่ยนทุกอย่างเพื่อให้ระหว่างเรามันเหมือนเดิม แต่เขาบอกกับเราว่าเปลี่ยนได้ค่อยมาคุยกัน หลังจากนั้นเราก็เปลี่ยนแปลงตัวเอง จากที่เคยงี่เง่าเวลาเขาจะไปไหนมาไหนเราก็ให้ไป เปลี่ยนมาพูดจาเพราะขึ้น พูด คะ ค่ะ หนู (แต่ก่อนก็พูดปกติทั่วไป ) แต่ก่อนเขาไม่โทรหา เราก็จะขึ้นเสียงว่าทำไมไม่โทรหา แต่ตอนนี้เราก็พยายามคิดว่าเขางามยุ่ง ไม่มีเวลา เดี๋ยวเขาก็โทรมา ซึ่งเขาก็ไม่ค่อยโทรมาเหมือนเดิม บางทีพักเบรกโทรมาก่อนเข้างานแล้วพูดว่า จะเข้างานแล้วนะ ก็วางสาย คือเรารู้สึกว่าเราพยายามเปลี่ยนหลายอย่างมาก มากจนมันไม่เป็นตัวของเราเอง เรารู้สึกอะไรก็พุดมันออกไปไม่ได้ ได้แต่เก็บไว้ บางที่ต้องการให้เขาอยู่ข้างๆ เขาก็ไม่เคยมีเวลา บางทีต้องการปรึกษาก็ไม่ได้คุยกัน บางที่เรารู้ว่าเขาเลิกงานกี่โมง เราก็รอเพื่อที่จะได้คุยกัน แต่ก็ไม่ได้คุยซักทีเพราะเขายุ่ง หรือบางครั้งเขาก็อยู่กับเพื่อน เราก็รู้สึกนะว่าบางทีเขาให้เวลากับคนอื่นมาก มากจนเขาไม่ได้แบ่งมาให้เราเลย บางทีก็น้อยใจหรือว่าสิ่งเหล่านั้นที่เราต้องการมันมากไป แต่ว่าสิ่งเหล่านั้นเราเคยได้มันมาเราก็แค่อยากได้มันต่อไปเราผิดมากเลยหรอคะ
**ใครเคยเจอหรือมีประสบการณ์โดยตรงแบบนี้บ้างไหมคะ แล้วคุณทำยังไง ผ่านมันไปได้ยังไง**
**พึ่งเขียนเป็นกระทู้เเรก ถ้ามีข้องผิดพลาดก็ขออภัยด้วยนะคะ**
** นี่เป็นเพียงแค่ส่วนหนึ่งของชีวิต 5 ปี มันมีเรื่องราวที่เกิดขึ้นมากมาย แต่เราคัดมาแค่ส่วนหนึ่ง เราอยากรู้ว่าเพื่อนๆหลายคนเคยเป็นหรือรู้สึกแบบเราบ้างหรือเปล่า**