ตอนที่ 1 http://ppantip.com/topic/34159796
ตอนที่ 2 http://ppantip.com/topic/34163355
ตอนที่ 3 http://ppantip.com/topic/34168205

เจน --- ทางเดินที่ไร้คน

“กลายเป็นผิดทั้งคู่ซะงั้น” เราคิดในใจหลังจากออกจากห้องปกครอง “ทั้งๆที่อาจารย์ปาปากกามาก่อนแท้ๆ แถมยังโดนตักเตือนอีกต่างหาก ถ้าผิดทั้งคู่ก็ต้องเจ๊ากันไปสิ...”

เราเดินไปตามทางเดินโล้ง ผ่านห้องเรียนต่างๆที่กำลังเรียนกันอยู่ เดาได้เลยว่าเรื่องนี้จะต้องรู้ทั้งโรงเรียนภายในก่อนพักเที่ยงนี้แหละ หวังว่าคงไม่มีใครหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายทันนะ

และแล้วเราก็ได้กลับมาถึงห้องก่อนจะยกมือไหว้ ขออนุญาตเข้าห้องตามมารยาท ทว่าตอนนี้สายตาของเพื่อนร่วมชั้นที่มองเราได้เปลี่ยนไป ราวกับเป็นคนแปลกแยก เป็นตัวปัญหา เอาเถอะ... สนใจที่ไหน...

ระหว่างที่กำลังคิดแบบนั้นอยู่เราก็หันไปมองออย คนที่เจ็บตัวเพราะเรา เธอยังคงทำหน้าง่วงและตั้งใจเรียนอยู่ ไม่ได้มองมาที่เราเลยซักนิด ทำเอารู้สึกโล้งใจ แต่ก็รู้สึกหวิวๆขึ้นมานิดๆเหมือนกัน

เรากลับมาที่นั่งของตัวเอง ใจอยากจะขอโทษคนที่อยู่ข้างๆเต็มที แต่ห้องเรียนก็เงียบเหลือเกิน แถมยังไม่มีทั้งไลน์และเบอร์ออยด้วย เลยจำใจตั้งใช้วิธีอนาล็อค แบบที่พวกคนรุ่นน้ารุ่นอาเขาใช้กัน...

ออย --- จดหมายกระดาษ กับ เซลฟี่

แขนที่โดนปากกาขว้างมาโดนยังรู้สึกเจ็บนิดๆ ตกใจเหมือนกันที่นักเรียนใหม่กล้าท้วงอาจารย์ขึ้นมากลางห้องขนาดนั้น ทั้งสวย หุ่นดีอย่างกับนางแบบ แถมยังใจกล้า คนแบบนี้สินะ ที่เกิดมาเพื่อเป็นดาวเด่น เป็นเรา ชั่วชีวิตก็คงไม่กล้าทำอะไรแบบนั้นแน่...

ระหว่างที่กำลังเหม่ออยู่ ก็พบว่านักเรียนใหม่ส่งกระดาษพับเล็กๆพับหนึ่งให้เรา คงจะเป็นกระดาษจดหมายส่งต่อ แต่จะส่งต่อให้ใครกันล่ะ

เราหยิบกระดาษขึ้นมา ก่อนจะมองหน้านักเรียนใหม่และชี้นิ้วไปทางขนมปัง เป็นเชิงถามว่า “ให้ส่งต่อให้ขนมปังเหรอ ?” แต่เธอส่ายหน้าและชี้มาทางเราอีก เราเลยหันมองข้ามไหล่ขนมปังไป เป็นนักเรียนชายที่เราไม่สนิทด้วยเท่าไหร่ แต่เธอก็ส่ายหน้าอีกและชี้มาทางเราอีกครั้ง แม้จะยังไม่แน่ใจ แต่เราลองชี้ตัวเองดูเป็นเชิงถามว่า “ให้เค้าอ่านเหรอ ?” ซึ่งเธอก็พยักหน้า

“แขนเป็นอะไรไหม ? ขอโทษนะเธอเจ็บตัวเพราะเรางี่เง่าเองแท้ๆ”

น่าแปลก แค่ข้อความบนกระดาษแท้ๆ กลับทำให้เรารู้หายเจ็บที่แขนขึ้นมาได้ ทีแรกเราคิดว่าเธอจะเป็นคนเย็นชา ไม่แคร์สื่ออะไรแบบนี้ แต่กลับมีด้านใจดี ห่วงไยคนอื่นอยู่ด้วย

“ไม่เป็นไรงับ (´,,・ω・,,｀)”

เราเขียนตอบกลับไป พร้อมกลับวาดการ์ตูนเล็กๆไปด้วย เธอทำท่าเหมือนจะกลั้นหัวเราะหลังจากอ่าน เราวาดห่วยไปรึเปล่านะ ?

“เราเจนนะ  (●￣ω￣●)ﾉ รับคนตาตี่อย่างเราเป็นเพื่อนได้ไหม ?”

เธอวาดการ์ตูนตอบกลับมาด้วย ? ทั้งๆที่มาดออกเป็นสาวเท่ขนาดนั้น แต่กลับทำอะไรแบบนี้ ยังไงดีล่ะ... รู้สึกว่าน่ารักอ่ะ... อาจจะคนละแบบกับขนมปังที่น่ารักสดใส แต่เย็นชาแอบน่ารักแบบนี้ก็ดีเหมือนกันแฮะ

สุดท้ายแล้วเราก็แอบคุยกับเจนจนหมดคาบโดยไม่มีใครในห้องรู้ตัว แถมแลกเบอร์มือถือกันเรียบร้อย จะว่าไป ปีที่แล้วขนมปังก็มาคุยกับเราก่อนเหมือนกันนี่นา ทำไมชอบมีคนสวยๆมาคุยกับเราก่อนอยู่เรื่อยเลยแฮะ

อาจจะเป็นเพราะ... อยู่กับเราแล้วพวกเธอคงดูสวยขึ้นอีกล่ะมั้ง...

และแล้วเวลาก็ได้ผ่านไปอีกวัน วันนี้พี่ป๊อปมารับขนมปังเร็ว จนเราไม่ได้กินไอติมหลังโรงเรียนด้วยกันตามที่นัดไว้ เราจึงถูกทิ้งเอาไว้คนเดียว

ไม่รู้ว่ามีใครเคยเป็นแบบนี้ไหม... รู้สึกเหงาเวลาเลิกเรียน... อยากอยู่กับเพื่อนมากกว่าอยากกลับบ้าน...

“ไง... ออย”

เสียงหนึ่งทักขึ้นจากด้านหลังพร้อมกับร้อยยิ้มขาวอวดเขี้ยวเล็กๆ ดูอย่างกับตัวร้ายเจ้าเล่ห์ใน อนิเมะ

“อยู่คนเดียวเหรอ ?”

“อืม...” เราตอบ

“แล้วขนมปังอ่ะ... ที่แก้มยุ้ยๆ นั่งข้างเธออ่ะ”

“กลับไปแล้วล่ะ พี่ชายเขามารับ”

“หืม...”

เจนเดินเข้ามาใกล้เราก่อนจะเอียงคอลงมองพลางอวดรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ มีเสน่ห์ประจำตัวนั่น

“ว่างมากับเราหน่อยไหม พอดีเรามีเรื่องให้ช่วยหน่อยอ่ะ”

“เอ๋ ?”

…
…
…


“หนึ่ง... สอง... สาม... แชะ...”

“ยังไม่ได้อ่ะ ออยยิ้มไม่น่ารักเลยนี่นา”

เรามาถึงจุดนี้ได้ยังไงเนี่ย... จุดที่ถ่ายเซลฟี่เป็นเรื่องจริงจังอย่างกับจะถ่ายขึ้นปกนิตยสาร ขนาดเป็นสิบๆรูปแล้วยังไม่พอใจ

“ขออีกรูปนะ ออย...”

“ไม่ไหวแล้วอ่ะ...”

เราเอ่ยอย่างท้อใจ เพราะเจนอยากจะอวดเพื่อนที่อเมริกา ว่ามีเพื่อนใหม่ที่นี่ เลยขอเราถ่ายรูปสวยๆส่งไปให้ทางนั้นดู แต่ไม่ว่าเราจะยิ้มพยายามยิ้มยังไง เจนก็ยังไม่พอใจซักที

“ถ้าเธออยากถ่ายรูปกะคนน่ารักๆไปอวดทางนู้น เราว่าขอกับขนมปังดีกว่านะ”

“ทำไมอ่ะ ?”

“ก็ขนมปังเขาน่ารัก... เราไม่น่ารักเหมือนขนมปัง...”

“เหอะๆ...”

เจนหัวเราะแหยะๆ เหมือนแกล้งหัวเราะ ขณะกำลังเลื่อนเช็คภาพในมือถือ

“ถ่อมตัวพอดีๆก็น่ารักอยู่หรอกนะออย... แต่ถ่อมตัวเว่อร์เกินมันน่าหมั่นไส้นะ รู้รึเปล่า เหมือนพวกบอกว่าไม่ได้อ่านหนังสือมาเลย แต่สอบได้ A ตลอด อะไรแบบนี้”

“หา...?” เราเอียงคอ ไม่เข้าใจที่เจนพูด

“อะไร...?” เจนทำหน้าเหมือนตกใจ “อย่าบอกนะ ว่าไม่รู้ตัวจริงๆอ่ะ ?”

“รู้ตัวอะไรเหรอ ?”

เจนยกมือขึ้นกุมขมับตัวตัวเอง ก่อนจจะมองมาทางเราอย่างอ่อนใจ

“รู้ตัวว่าเธออ่ะ น่ารักไง ออย..”

“เอ๋ ?”

ระหว่างที่เรากำลังอึ้งกับคำตอบของเจนอยู่นั้น สาวสวยหุ่นนางแบบก็เดินตรงมาหยิกแก้มสองข้างเราเบาๆ

“คนน่ารัก...” เจนยิ้มทั้งๆที่หยิกแก้มเราเล่นอยู่ “ขอรอยยิ้มสวยๆหน่อยนะ เดี๋ยวเค้าจะเลี้ยงไอติม”


ขนมปัง --- เมื่อวานนี้ ?

เมื่อวานเล่นเน็ทดึกจนกว่าจะได้นอนก็เกือบเที่ยงคืน โชคดีได้ ออยช่วย การบ้านเลยเสร็จไว ออยเองก็เก่งนะ เขียนวิธีทำอธิบายไว้เสร็จสรรพ แถมยังเหลือไว้ให้เราทำความเข้าใจต่อได้ ไม่เฉลยทั้งหมด ถ้าไม่มีออยป่านนี้เราคงตกไปอยู่ห้องไหนแล้วก็ไม่รู้

ระหว่างที่กำลังคิดอยู่นั้นเอง เราก็เจอแม่นักเรียนใหม่ เจนกำลังจ้องมือถือตัวเองพลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

“รึว่าแฟน ?” เราคิด “ย้ายมาจากอเมริกาด้วย อาจจะเป็นหนุ่มหล่อตาน้ำข้าวก็ได้ ?”

คิดได้แบบนั้นเราจึงแอบเนียนเดินออมไปข้างหลังของเจน ไม่ใช่ว่าจะสอดรู้หรอกนะ แค่อยากเห็นเฉยๆว่าแฟนหนุ่ม หน้าตาดีแค่ไหน...
แต่แล้ว...

ภาพในมือถือของเจนที่เรามองข้ามไหล่ไปเห็นกลับเป็น...

ออย... ที่กำลังยิ้ม...

ไม่ใช่ว่าเราไม่เคยเห็นออยยิ้มมาก่อน แต่ยิ้มแบบนั้นมัน...



ขณะที่กำลังนิ่งค้างอยู่ เจนก็สังเกตเห็นเงาของเราผ่านหน้าจอมือถือ ก่อนจะหันกลับมายังเรา และส่งยิ้มให้ เป็นยิ้มบางๆที่มุมปาก...

เราไม่ยิ้มตอบ... เพียงแต่หรี่ตาลง เชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย และมองสบกลับไป