แฟนเลี้ยงแมวค่ะ ไม่ใช่แมวของเรา แต่เราก็ชอบมันนะคะ คือแมวมันก็ซนตามประสาของมัน เราชอบหงุดหงิดค่ะเวลามันซน ทำของหล่น  มันเป็นบางครั้งค่ะที่เราชอบทำรุนแรงกับน้องแมว เราก็ชอบเขย่าพุงมันบ้าง บีบคอมันแต่ไม่ใช่กะให้มันตายน้ำลายฟูมปากแบบนั้นนะคะ แค่แป๊บเดียวก็ปล่อย รัดตัวน้องแรงไปเพราะเราหมั่นเขี้ยวน้อง น้องถึงกับฉี่แตก แต่เราก็ไม่ได้ทำกับน้องแมวแบบนี้ทุกวัน ไม่ใช่สัปดาห์ละครั้ง 2 ครั้งแบบนั้นด้วย นานนนนนถึงจะทำน่ะค่ะ บอกไม่ได้เหมือนกันเพราะมันขึ้นอยู่กับอารมณ์เรา ถ้าน้องทำให้เราหงุดหงิด หรือเราเห็นน้องทำอะไรที่มันขัดตา ทำเราโมโห เราก็จะกลายเป็นนางยักษ์ขึ้นมาเลยค่ะ (เป็นคนใจร้ายใจมารมากอ่ะตอนนั้น เกลียดตัวเองจริงๆ T^T)
       หนักสุดก็มีอยู่วันนึงค่ะ เราจะอาบน้ำให้น้องแต่น้องไม่ยอมอาบ เราก็อุ้มดีๆ แต่น้องแมวดันมาข่วนแขนเราเลือดไหลซิบๆ ตอนนั้นโกรธมากค่ะ เผลอเหวี่ยงน้องกระแทกผนังห้องน้ำ เลือดกบปากน้องแมว ตอนนั้นร้องไห้เลยค่ะ พูดขอโทษน้องหลายรอบมาก T____T น้องไม่ยอมให้เราอุ้มไป2 -3 วัน หลังจากนั้นเราก็ดีกันค่ะ เราดูแลน้องดีกว่าเดิม เราปล่อยให้น้องเล่นซนได้อย่างเดิม แต่ถ้าน้องซนเกินไปเราก็ทำโทษโดยการเปล่าลมใส่หูน้อง ไม่โหดร้ายไปใช่มั้ยคะ
       เราเลิกทำร้ายทำร้ายน้องได้ประมาณเดือนกว่าๆแล้วค่ะ คิดในใจตลอดว่าอย่าทำๆ แล้วก็ได้ผลค่ะ เราเลิกแกล้งน้องไปเลย กลับกันเรายิ่งรักมันมากกว่าเดิม
      เข้าเรื่องเลยแล้วกันนะคะ เราคิดอยู่ตลอดว่าถึงเราจะเลิกทำร้ายน้องแมวได้แล้ว แต่ภาพที่เราทำร้ายน้องแบบนั้นมันยังติดตา ประกอบกับไปได้ยินมาว่าทำร้ายแมวเท่ากับทำร้ายเณร คือเรากลัวมาก เรารู้ตัวค่ะว่าทำบาป กลัวว่าจะส่งผลต่อเรา คนรอบข้าง หรืออนาคตของเรา เราควรทำยังไงดีคะ?