เรื่องที่เรากลัวมันก็ผ่านมานานแล้วค่ะ แต่พอย้อนกลับไปนึกถึงมันก็ยังกลัวอยู่
1. น้าเขยเอามีดไล่ฟันน้าเมื่อตอนเราเรียน ม.1 เราไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ค่ะ เราออกจากบ้านนั้นมาหาแม่ได้แค่วันเดียวก็เกิดเรื่อง รอยฟันที่เหล็กดัดยังอยู่เลยค่ะ ผ่านมา 17 ปีแล้ว พอย้อนกลับไปคิดก็กลัวว่า ถ้าวันนั้น เราไม่ได้มาหาแม่ จะเกิดอะไรขึ้น เราจะรอดออกมาได้มั้ย หรือถูกฟันตายอยู่ที่นั่น อ้อ น้าเราไม่ตายนะคะ ออกมาทัน ข้างบ้านช่วยไว้
2. อันนี้ตอนประถมเลย ไปเที่ยวบ้านยายที่ ตจว. เอาเรือออกไปเล่นที่บึงกับน้อง เราว่ายน้ำไม่เป็นนะ แต่อยากพายเรือ ลอยออกจากฝั่งไปไกลมาก พวกผู้ใหญ่มาเห็นพอดีเรียกให้กลับ แล้วโวยวายใหญ่ เราก็พายกลับ แต่น้องที่นั่งมาด้วย พอเห็นผู้ใหญ่พากันกรีดร้องก็เกิดกลัวขึ้นมา แล้วเริ่มทำเรือโคลงเคลง เราใจหายแว้บเลยอะ เพราะตอนมันโคลงนั้น ขอบเรือแตะน้ำเลย เราดุน้องให้นั่งเฉย ๆ เดี๋ยวพากลับเอง อันนี้ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นค่ะ แต่พอย้อนไปคิด ถ้าเรือล่มนะ เราและน้องจะตายมั้ย จมน้ำตายมันทรมานมากมั้ย
3. ม.3 เราเริ่มหัดขับมอเตอร์ไซค์ค่ะ แล้วเมื่อก่อนเส้นแถวบ้านเรารถโล่งมาก พอขับคล่องแล้ว เราก็ออกถนนใหญ่ ยิ่งขับยิ่งมันส์ เราเริ่มบิด บิด บิดมากขึ้นเรื่อย ๆ จนเพื่อนที่นั่งหลังเรามันพูดว่า ไม่น่าเชื่อ เพิ่งหัดขับก็บิดแล้วเหรอ เราเลยค่อย ๆ ผ่อนลง แล้วก็ขับธรรมดากลับเข้าบ้านไป ไม่มีอะไรเฉียดตาย พอโตมา คิดถึงเรื่องนี้ทีไร ทำให้ตัวเราชาวาบได้ทุกครั้ง เพราะเรายังเด็ก ไม่มีใบขับขี่ ถ้าโดนตำรวจจับ จะเป็นไง แล้วบิดขนาดนั้น ไม่ได้ดูทางเลยนะคะว่า มันเป็นแยกหรือเปล่า มีรถกำลังออกมามั้ย รู้แต่ ตอนนั้มองไปข้างหน้าอย่างเดียวแล้วทางโล่งมาก เลยบิดเต็มที่ ถ้าสมมติว่ามีรถตัดหน้า หรือลื่น หรืออะไรก็ตาม ทำให้เกิดอุบัติเหตุ เราจะรับผิดชอบลูกคนอื่นไหวมั้ย แล้วพ่อแม่เราจะเสียใจแค่ไหนถ้าเราตาย หรือต้องมาเลี้ยงลูกพิการ (ปัจจุบันนี้ขับแค่ในซอยค่ะ ไม่เคยออกถนนใหญ่เลยเพราะรถเยอะมาก เคยออกทีนึงตอนโตแล้วกลัวมาก รถวิ่งกันแบบ...อือหือ กลับมาขาสั่นเลย)
เรื่องพวกนี้ล่ะค่ะ เราก็รู้นะว่ามันผ่านมาแล้ว เรากลับไปแก้อะไรไม่ได้ ที่ทำได้คือ จะไม่ทำสิ่งผิดอีก แต่เราไม่อยากมีความรู้สึกหดหู่นี้น่ะค่ะ บางเวลาที่เราว่างไม่ได้ทำอะไร หรือเวลาที่เราเผลอ เราจะคิดไปถึงเรื่องเก่า ๆ ในอดีต มันทำให้เรากลัวและหดหู่ค่ะ แล้วมันก็จะเกิดอาการวาบชาไปทั้งตัว เราไม่ชอบอาการนี้เลยค่ะ มีคำพูดให้เราคิดได้ และหายกลัวมั้ยคะ ส่วน หาอะไรทำนั้น เราก็ทำอยู่ค่ะ แต่ระหว่างที่ทำ ก็ยังย้อนกลับไปคิด พออาการมันเกิด มันจะอยู่ประมาณ 2-3 วันก็หายค่ะ แต่เราไม่อยากให้นานขนาดนี้
ขอบคุณค่ะ ดึก ๆ ถึงจะเข้ามาอ่านนะคะ
ป.ล.เพื่อนบอกว่า เคยอ่านเจอมา อาการนี้เกี่ยวกับความรู้สึกผิดที่มันติดค้างอยู่ต้องกลับไปหาจุดเริ่ม แล้วแก้มัน เหมือนผี ที่ทำอะไรค้างไว้ แล้วมาบอกคนเป็นให้ทำต่อ ถึงไปเกิดได้ (ไปนู่น...แล้วช้านนนจะกลับไปแก้ยังไงยะ)
มีวิธีแก้อาการหดหู่ เสียววาบในหน้าอกมั้ยคะ
1. น้าเขยเอามีดไล่ฟันน้าเมื่อตอนเราเรียน ม.1 เราไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ค่ะ เราออกจากบ้านนั้นมาหาแม่ได้แค่วันเดียวก็เกิดเรื่อง รอยฟันที่เหล็กดัดยังอยู่เลยค่ะ ผ่านมา 17 ปีแล้ว พอย้อนกลับไปคิดก็กลัวว่า ถ้าวันนั้น เราไม่ได้มาหาแม่ จะเกิดอะไรขึ้น เราจะรอดออกมาได้มั้ย หรือถูกฟันตายอยู่ที่นั่น อ้อ น้าเราไม่ตายนะคะ ออกมาทัน ข้างบ้านช่วยไว้
2. อันนี้ตอนประถมเลย ไปเที่ยวบ้านยายที่ ตจว. เอาเรือออกไปเล่นที่บึงกับน้อง เราว่ายน้ำไม่เป็นนะ แต่อยากพายเรือ ลอยออกจากฝั่งไปไกลมาก พวกผู้ใหญ่มาเห็นพอดีเรียกให้กลับ แล้วโวยวายใหญ่ เราก็พายกลับ แต่น้องที่นั่งมาด้วย พอเห็นผู้ใหญ่พากันกรีดร้องก็เกิดกลัวขึ้นมา แล้วเริ่มทำเรือโคลงเคลง เราใจหายแว้บเลยอะ เพราะตอนมันโคลงนั้น ขอบเรือแตะน้ำเลย เราดุน้องให้นั่งเฉย ๆ เดี๋ยวพากลับเอง อันนี้ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นค่ะ แต่พอย้อนไปคิด ถ้าเรือล่มนะ เราและน้องจะตายมั้ย จมน้ำตายมันทรมานมากมั้ย
3. ม.3 เราเริ่มหัดขับมอเตอร์ไซค์ค่ะ แล้วเมื่อก่อนเส้นแถวบ้านเรารถโล่งมาก พอขับคล่องแล้ว เราก็ออกถนนใหญ่ ยิ่งขับยิ่งมันส์ เราเริ่มบิด บิด บิดมากขึ้นเรื่อย ๆ จนเพื่อนที่นั่งหลังเรามันพูดว่า ไม่น่าเชื่อ เพิ่งหัดขับก็บิดแล้วเหรอ เราเลยค่อย ๆ ผ่อนลง แล้วก็ขับธรรมดากลับเข้าบ้านไป ไม่มีอะไรเฉียดตาย พอโตมา คิดถึงเรื่องนี้ทีไร ทำให้ตัวเราชาวาบได้ทุกครั้ง เพราะเรายังเด็ก ไม่มีใบขับขี่ ถ้าโดนตำรวจจับ จะเป็นไง แล้วบิดขนาดนั้น ไม่ได้ดูทางเลยนะคะว่า มันเป็นแยกหรือเปล่า มีรถกำลังออกมามั้ย รู้แต่ ตอนนั้มองไปข้างหน้าอย่างเดียวแล้วทางโล่งมาก เลยบิดเต็มที่ ถ้าสมมติว่ามีรถตัดหน้า หรือลื่น หรืออะไรก็ตาม ทำให้เกิดอุบัติเหตุ เราจะรับผิดชอบลูกคนอื่นไหวมั้ย แล้วพ่อแม่เราจะเสียใจแค่ไหนถ้าเราตาย หรือต้องมาเลี้ยงลูกพิการ (ปัจจุบันนี้ขับแค่ในซอยค่ะ ไม่เคยออกถนนใหญ่เลยเพราะรถเยอะมาก เคยออกทีนึงตอนโตแล้วกลัวมาก รถวิ่งกันแบบ...อือหือ กลับมาขาสั่นเลย)
เรื่องพวกนี้ล่ะค่ะ เราก็รู้นะว่ามันผ่านมาแล้ว เรากลับไปแก้อะไรไม่ได้ ที่ทำได้คือ จะไม่ทำสิ่งผิดอีก แต่เราไม่อยากมีความรู้สึกหดหู่นี้น่ะค่ะ บางเวลาที่เราว่างไม่ได้ทำอะไร หรือเวลาที่เราเผลอ เราจะคิดไปถึงเรื่องเก่า ๆ ในอดีต มันทำให้เรากลัวและหดหู่ค่ะ แล้วมันก็จะเกิดอาการวาบชาไปทั้งตัว เราไม่ชอบอาการนี้เลยค่ะ มีคำพูดให้เราคิดได้ และหายกลัวมั้ยคะ ส่วน หาอะไรทำนั้น เราก็ทำอยู่ค่ะ แต่ระหว่างที่ทำ ก็ยังย้อนกลับไปคิด พออาการมันเกิด มันจะอยู่ประมาณ 2-3 วันก็หายค่ะ แต่เราไม่อยากให้นานขนาดนี้
ขอบคุณค่ะ ดึก ๆ ถึงจะเข้ามาอ่านนะคะ
ป.ล.เพื่อนบอกว่า เคยอ่านเจอมา อาการนี้เกี่ยวกับความรู้สึกผิดที่มันติดค้างอยู่ต้องกลับไปหาจุดเริ่ม แล้วแก้มัน เหมือนผี ที่ทำอะไรค้างไว้ แล้วมาบอกคนเป็นให้ทำต่อ ถึงไปเกิดได้ (ไปนู่น...แล้วช้านนนจะกลับไปแก้ยังไงยะ)