ตั้งแต่จำความได้ผมก็อยู่กับแม่มาตลอดนะ ( พ่อแม่หย่ากัน ) ผมก็ไม่ได้รู้สึกต้องการครอบครัวที่พร้อมหน้าพร้อมตา กินข้าวด้วยกันทุกเย็น ไปส่ง รร ด้วยกันแต่เช้า ไปเที่ยวพร้อมหน้าพร้อมตาในวันหยุด ผมก็ใช้ชีวิตเหมือนเด็กปกติทั่วๆไป ตามวัยมาเรื่อยๆ อาจจะมีนอกลู่นอกทางบ้าง ( โดดเรียนไปเตะบอล , เล่นเกมส์ ) แต่นั่นมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับการที่พ่อแม่ผมหย่าร้างกัน ขึ้นอยู่กับตัวเองประกอบกับสภาพแวดล้อมโดยรอบ ( เพื่อน , สังคม ) จนตอนนี้ผมก็เรียนจบ ทำงานมาได้ซักระยะ ผมก็ว่าผมก็เป็นคนปกติคนนึงนะ ไม่ได้มีปัญหาเรื่องจิตใจหรืออะไร

แล้วประกอบกับเท่าที่ผมเห็นในหนังหรือละครหรือในชีวิตจริงต่างๆ ที่พ่อแม่เลิกรากันไปแต่ต้องทำเหมือนทั้งคู่ยังรักกันดีเพื่อให้ลูกไม่มีปัญหา , หรือขาดความอบอุ่น หรือปัญหาชีวิตหรือสังคมที่เกิดขึ้นก็มักจะเล่นประเด็นนี้ซะมาก

ผมจึงสงสัยครับว่ามันส่งผลกระทบต่อเด็กมากรึเปล่าครับเรื่องนี้ ถ้าเค้ารู้ตั้งแต่เด็กๆแล้วว่าอยู่กับฝ่ายใดฝ่ายนึงไม่ได้อยู่เป็นครอบครัว จะเป็นยังไงครับ มีผลรึเปล่า สำหรับผมไม่นะ หรือเป็นเพราะพ่อแม่ผมหย่ากันตอนผมยังจำความไม่ได้ จำได้ก็อยู่กับแม่ฝ่ายเดียวแล้ว ไม่ได้ไปเจอแบบมีชีวิตครอบครัวดีๆแล้วก็เลิกกันไป แต่เรื่องนี้ผมรู้ตั้งแต่ยังเด็กๆเลยนะ ก็ไม่ได้เกิดปัญหาหรือปมด้อยในใจอะไร

ใครมีประสบการณ์แบบนี้รบกวนแชร์ให้ฟังเป็นความรู้หน่อยครับ อาการ ความรู้สึกมันเป็นยังไงครับ ส่งผลต่อการใช้ชีวิตมากน้อยแค่ไหนครับ

ขอบคุณครับ