สวัสดีครับเพื่อนๆชาวพันทิปทุกท่าน ผมเป็นสมาชิกใหม่ของเพจนี้ มีเพื่อนผมคนนึงเเนะนำให้ผมนำรูปที่ผมถ่ายนั้น มาแชร์ เเละแบ่งปันกับเพื่อนๆทุกๆคนในที่นี้ครับ

   สวัสดีครับ ผมชื่อ"พายุ" เพื่อนส่วนใหญ่จะเรียกผมสั้นๆว่า "ยุ" ซึ่งก็มีน้อยคนที่รู้จักชื่อเล่นของผมจริงๆ ผมเป็นคนจังหวัดสุโขทัย เกิดที่นั้น เเละก็เติบโตมาที่นั้น ตอนเด็กๆผมอยู่กับ ยายเเละตา ส่วนแม่ของผมนั้นไปทำงานที่ต่างประเทศ เราอาศัยอยู่กันในกระท่อมใต้ต้นชมพู่หลังเล็กๆ อยู่ที่ชานเมือง ผมเติบโตเเละศึกษาเล่าเรียนอยู่ที่นั้นจนอายุประมาณ 15ปี ผมก็ต้องจากบ้านเกิดของผมไปอยูกับเเม่ของผมที่สวิตเซอร์เเลนด์

ถ้าพูดถึง"ประเทศสวิตเซอร์เเลนด์" ทุกคนก็คงคิดถึงความหนาว อากาศที่สดชื่น วิวทิวทัศน์ที่สวยงาม หรือเมืองที่คล้ายกับเมืองในนิยาย ฯลฯ คุณคิดถูกเเล้วครับ เเต่ไม่ว่าจะสวยงามขนาดไหน เเละไม่ว่าจะที่ไหนก็ต้องมีจุดที่ไม่สวยงามเช่นกันเป็นธรรมดา(อันนี้ผมขอไม่เอ่ยดีกว่า) ครั้งเเรกที่ผมไปอยู่นั้น มันก็ดูโอเครดีมาก สวยงามมาก มีอะไรหลายๆสิ่งที่เรานั้นไม่เคยได้พบเห็นมาก่อน เเละในประเทศเเห่งนี้ ชีวิตของผมครั้งที่2 ก็ได้เริ่มขึ้นที่นี่
ตอนเเรกๆนั้นผมคิดอยู่อย่างเดียวว่า ครบ3 เดือนเเล้วเดี๋ยวผมก็ได้กลับบ้าน เพราะตอนนั้น ผมเป็นคนเกเร เเละติดเพื่อน นี่ก็เป็นอีกสาเหตุ ที่เเม่ของผมนั้นนำผมไปอยู่ที่โน้นครับ เเละเเล้วก็ครบ 3เดือน ผมพยามยามจะกลับมาที่ไทย เเต่เเม่ก็เป็นคนพูดกับผมให้ผมคิดเอาเอง ผมก็เลยลองทำอะไรเพื่อเเม่สักครั้ง ผมเรียนไปเรียนภาษา ซึ่งที่นั้น เค้าใช้ภาษาเยอรมัน ซึ่งก็ค่อนข้างต่างกับภาษาอังกฤษ ที่ผมพอได้อยู่ ทำตัวอยู่ในกฏระเบียบที่เค้ากำหนดไว้ เเละจนได้เข้าเรียนในสายอาชีพที่นั้นเหมือนกับเด็กชาวสวิตทั่วไป ในช่วงเวลานั้น มันมีอะไรหลายอย่างที่ทำความทดสอบกับเรา เเต่ทุกครั้ง ผมก็ได้กำลังใจจากคนข้างๆของผม นั้นก็คือแม่อยู่เสมอ เเละอีกอย่างผมว่าคนลำบากกว่าผมนั้นมีเยอะเเยะไป ผมต้องทำให้ได้ ผมไม่มีเพื่อนคนไทยเลย เเละตลอดระยะเวลาเกือบ 3ปีเต็มๆ ผมไม่ได้ติดต่อกับเพื่อนหรือใครที่อยู่ที่ไทยเลยเเม้เเต่คนเดียว นอกจากครอบครัว ในระยะเวลานั้น มีหลายความรู้สึก หลายอารมณ์มากที่สามารถทำให้คนเราท้อเเละถอยได้ ไอ้ที่หนักสุดๆนี่คงเป็น"คิดถึงบ้าน"
เเต่ในที่สุด ผมก็เรียนจบที่นั้น จนมาถึงทุกวันนี้ ผมเรียนจบเเละทำงานมาได้ 2 ปีเเล้ว

   หมู่บ้านที่ผมอาศัยอยู่ที่นั้น ชื่อว่าหมู่บ้าน Dürrenroth ห่างจากเมืองหลวงคือ Bern ประมาณ40นาที  เป็นหมู่บ้านที่เล็กๆ ไม่มีคนอาศัยอยู่กันมากเท่าไหร่ เเถบๆที่ผมอาศัยอยู่นั้น จะมีเนินเขาสลับสับกันไปเป็นเนินเล็กๆ ที่ก็จะมีเป็นบางช่วง มีป่าสนที่ขึ้นอยู่ค่อนข้างเยอะ สภาพอากาศช่วงฤดูร้อนก็ไม่ถึงกับร้อนมาก เเต่หน้าหนาวก็จะมีหิมะเยอะหน่อย เพราะว่าสูงจากระดับน้ำทะเลอยู่ประมาณ 699เมตร เเต่สำหรับผมก็ดีครับ ห่างจากเสียงสี สงบ ธรรมชาติ ผู้คนก็เป็นกันเอง



   ผมทำงานเป็นกุ๊กอยู่ในครัวของคนสวิต กุ๊กเป็นงานที่ไม่หนัก เเต่ความเครียดก้พอเอาเรื่องอยู่ บางครั้งหลังจากเลิกงาน มันก็จะมีปัญหาหลายอย่างนั้นตามมา พอมันสะสมๆขึ้นเรื่อย คราวนี้ก็ต้องหาที่ระบาย คนส่วนใหญ่ก็จะชอบนัดเพื่อนไปนั่งดื่มปรึกษาปัญหากัน เเละช่วยกันเเก้ไขปัญหานั้น ผมต่างจากคนอื่น...ผมจะไม่ค่อยพูดเรื่องของผมกับใคร วันหยุดผมจะชอบเข้าไปในป่า ทะเลสาบ เดินเขา หรือสถานที่ตามธรรมชาติที่เงียบๆเเละสงบๆ ไม่มีคนมากมายให้มาวุ่นวายด้วย เเละผมก็จะเอาปัญหาของผมมานั่งพิจารณาทีละเรื่องๆ ว่าเรื่องไหนควรที่จะคิดเเละเรื่องไหนที่ไม่ควรจะคิด เเละต้องมีอุปกรณ์ก็คือ "กล้องถ่ายรูป" ผมจะได้นำเอาปัญหานั้น ทิ้งไว้กับธรรมชาติ เเละเอาความรู้สึกใหม่จากธรรมชาติ เข้ามาสู่ตัวเรา คราวนี้อยู่ที่ว่าตัวผมเเล้วเเหละว่าจะปรุงเเต่งจิตนี้ยังไงต่อ เพราะเหตุนี้มั้งครับผมจึงจับกล้องถ่ายรุป เเรกๆก็เเค่คิดว่าลองทำๆเล่นๆไป เพื่อฆ่าเวลา เเต่สุดท้าย ผมก็ไปตกหลุมรักมันตั้งเเต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้เหมือนกันจนตอนนี้ มันก็ติดตามผมไปในทุกๆ เกือบตลอดเวลา

   ตอนนี้ผมว่า ผมพูดเรื่องเกี่ยวกับตัวผมมาพอล่ะ เรามาลองชมภาพที่ผมถ่ายเก็บไว้บ้างกันดีกว่าว่าจะพอดูได้ไหม