คือ จริงๆ แล้วขอโทษหากใช้คำแรงไปนิด แต่สิ่งที่เจอมากับตัวของแตงโม มันก็คล้ายๆ กับของเราเพียงแต่ว่าเราไม่ได้มีใคร

     ประเด็นคือ เมื่อก่อนเราจดทะเบียนสมรสกับ ผช. คนนึง อยู่กินกันมาอีก 2 เดือนก็ครบ 7 ปี แต่อยู่ดีๆ เค้าก็เปลี่ยนไป กลับบ้านดึกขึ้นไปทำงานเช้าขึ้น ก็เข้าใจได้ว่าเค้าไม่รักเราแล้วล่ะ แต่ก่อนหน้านั้นเราเคยบอกว่า ถ้ามีคนอื่นขอให้บอก จะได้ปล่อยให้ไป ซึ่งตอนนั้นเค้าก็แมนบอกว่า จะบอก แต่พอเอาเข้าจริงเค้าก็ไม่บอก ที่สำคัญมาเร่งจะหย่าเรา แม้ในท้ายที่สุดเค้าจะบอกว่า เค้าไม่ได้รักเราแล้ว เค้าก็ไม่ได้มีคนอื่น สุดท้ายเราก็เซ็นใบอย่าให้ด้วยเหตุผลที่ว่า คนไม่รักกันแล้วก็ปล่อยไป แต่ก่อนหน้าที่เราจะหย่าให้ เราแย่มาก ถึงมากที่สุด ร้องไห้ ร้องไม่หยุด ร้องอยู่อย่างนั้น

     คือ ก็รู้นะว่าเค้าไม่รักเราแล้ว หรือเราจะเกิดอาการแบบหลง ผช. คนนี้ หรือ เรายังรักเค้าอยู่มากก็ไม่แน่ใจ อารมณ์หลายอย่างมันคาบเกี่ยวกันมากถึงมากที่สุด พอเกิดเหตุแบบแตงโมเราก็เข้าใจแตงโมนะ แต่จะไม่ได้บอกว่าใครผิดใครถูก มันเหมือนว่าเราก็เคยเกิดอาการหลงจนโงหัวไม่ขึ้นเหมือนกัน ประมาณ ทำไมแกเลิกกับผู้ชายคนนี้ที่เค้าไม่รักแกแล้วไม่ได้สักที มันเจ็บปวดมาก นอนก็ฝันถึง ทำงานก็น้ำตาคลอขึ้นมาซะงั้น (แต่ก็แปลกนะ ไม่เสียงาน ไม่ยอมหยุดงาน ทำงานได้) แต่พอกลับที่พักก็ร้องไห้ ตลอดเวลาแบบนี้มันเรียกว่าอาการ หลง มากกว่ารัก แล้วหรือเปล่าคะ