ก่อนอื่นต้องขอพูดก่อนว่าเราเชื่อและชอบในเรื่องของขลังต่างๆ ซึ่งพ่อเราก็ชอบเหมือนกันแต่ท่านเสียไปได้หลายปีละ

เข้าเรื่องเลยนะ  คือตั้งแต่เด็กเราจะเป็นเด็กที่กลัวผีมาก แต่ถ้าพ่ออยู่ด้วยเราจะไม่กลัวอะไรเลย เพราะพ่อคือฮีโร่
( พึ่งรู้ทีหลังว่าพ่อก็ขี้กลัวเหมือนกันแต่ต้องทำเป็นไม่กลัวเพื่อให้ลูกๆรู้สึกปลอดภัย )
ตอนเด็กๆเราจำได้ว่าแม่เลี้ยงกุมารไว้ตนนึง ( เค้าเรียกยังไงกัน ) ซึ่งเรา็ไม่เคยเจอ
แม่ก็ซื้อของเล่น ซื้อของมาถวาย แม่สั่งกำชัดเลยว่าอย่าเอาของพี่กุมารมาเล่นนะ ซึ่งเราก็เชื่อฟังแม่
มีวันหนึ่งแม่เราซื้อรถบังคับมาถวายกุมาร อยู่ดีๆรถก็ตกลงมาจากตู้ เรากับแม่กับน้องนั่งกับอยู่ที่พื้นก็ตกใจ
อันนั้นไม่เท่าไหร่ ประเด็นคือรถนั้นวิ่งเองไปมา โดยที่รีโมทอยู่ที่มือเราไม่ได้เปิดไว้
รถบังคับก็วิ่งชนตู้บ้าง ขาเก้าอี้บ้าง เราก็แอบกลัวนะแต่ก็อยู่กันสามคนอะเนาะ
ตั้งแต่นั้นมาเราก็เชื่อว่าสิ่งที่มองไม่เห็นนั้นมีอยู่จริง
ใครที่มาบ้านเราจะชอบเห็นคนเดินขึ้นเดินลงบ้างเดินสวนกันบ้างแต่เค้านึกว่าญาติเราก็มี

      มีครั้งหนึ่งเราจำได้ว่าเราเดินลงจากชั้น 2 ของบ้าน ผ่านห้องเก็บของใต้บันได เราเห็นเงาดำๆ
เราคิดว่าพ่อมาแกล้งจ๊ะเอ๋ ( พ่อเราขี้เล่นอะ ) เราก็ทักไปว่าพ่อมายืนทำอะไรตรงนี้ตกใจหมด
แต่พอเราเดินเข้ามาในห้องโถง(แบบบ้านพักราชการนะถ้านึกภาพไม่ออก) เราก็ถึงกับตะลึงและมึนงงมากว่าที่เราทักไปในห้องเก็บของคือใคร
พ่อเรายังนอนอยู่ที่เตียงอยู่เลย เท่านั้นแหละกระโดดไปกอดพ่อเลย

เราอะเจออะไรมาก็เยอะนะไม่รู้ทำไมเวลาสวดมนต์ทีไรจะเจอตลอดเลย จนบางทีก็คิดนะกลัวก็กลัวจะมาให้เห็นทำไมนัก

ไว้โอกาสหน้าจะมาเล่าเรื่องอื่นนะ เพิ่งหัดเล่าเป็นครั้งแรก ยังงงๆอยู่ ขออภัยมือใหม่หัดเล่าจร้า😀😀😀