ก่อนหน้านี้เรามีปัญหาหนักในชีวิต และเป็นครั้งแรก ที่เริ่มมีความคิดเกี่ยวกับการฆ่าตัวตาย
เริ่มคิดว่าไม่อยากอยู่แล้ว อยากหายไปเลย ไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีก
แต่ไม่ได้คิดจริงจังถึงขนาดลงมือทำอะไรโง่ๆ
เพราะเหตุผลในหัวก็ยังยั้งตัวเองไว้อยู่ว่ามันไม่ใช่ทางแก้ปัญหา มีแต่จะเพิ่มปัญหาให้คนข้างหลัง
และยังห่วงพ่อ ถ้าเราทำไป พ่อคงเสียใจมาก เท่ากับเราฆ่าพ่อทั้งเป็น
แค่ความคิดว่าไม่อยากอยู่มันวนเวียนอยู่ในหัวบ่อยๆ
ตอนนี้วิกฤตชีวิตได้เบาลงแล้วล่ะ แต่ปัญหาคือไอ้ความคิดเรื่องฆ่าตัวตาย มันวนเวียนไม่หาย
บางวันไม่ได้มีปัญหาอะไรเลย แต่ความคิดอยากหายไปจากโลกมันก็โผล่ขึ้นมาเป็นระยะๆ

และที่ทำให้เราเริ่มกลัวตัวเองคือ เราเริ่มมองเห็นการฆ่าตัวตายเป็นเหมือนงานศิลปะ
จะอธิบายยังไงดี คือในทางความคิดของเราเราคิดเหมือนคนทั่วๆ ไปเลยว่า
ฆ่าตัวตายไม่ดี ไม่ใช่ทางออกปัญหา ครอบครัวพ่อแม่จะเสียใจ บาป บลาๆๆๆๆ
แต่ในทางความรู้สึกแบบไม่เอาเหตุผลมาเกี่ยวข้อง เรามองว่ามันเหมือนงานศิลปะ มันสวยงาม
งง ใช่มั้ย เออ เราก็คงตัวเอง ความรู้สึกแบบนี้มันเกิดขึ้นได้ยังไง
ยิ่งเวลาที่เราเห็นข่าวการฆ่าตัวตาย เราจะอินมากกกกกกก แม้จะเป็นใครก็ไม่รู้ที่ไม่รู้จักกัน
ความรู้สึกแบบ "เออ กูเข้าใจ ไม่ไหวจริงๆ แล้วสินะ หลับให้สบาย"

ล่าสุดนั่งกินกาแฟอยู่ในร้านแบบเอาท์ดอร์ ข้างๆ โต๊ะมีต้นไม้ต้นใหญ่ เรามองไล่ขึ้นไปเรื่อยๆ เห็นกิ่งที่ยื่นออกมา
ความรู้สึกแว๊บแรกของเราคือ.....ถ้าผูกคอตายตรงนี้ คงสงบ เย็น เบา สบาย มันคงเป็นภาพที่สวยโคตรๆ !!!!!
พอตั้งสติได้ ตกใจตัวเองมาก เชี้ยยยย กูเป็นบ้าล่ะ เนี่ย
เริ่มกลัวตัวเองขึ้นมากจริงจัง และเริ่มสงสัยแล้วว่าตัวเองเป็นโรคจิตหรือมีอาการทางประสาทอะไรหรือเปล่า

อยากจะเอามาแชร์ขอความเห็นคนอื่นๆว่า เราผิดปกติจนควรพบจิตแพทย์แล้วใช่มั้ย
หรือมันเป็นอาการเวิ่นเว้อ แบบหนึ่งของคนที่เครียดมากเกินไป