เคยดู เบ๊บ  นานแล้ว  ดูเสร็จนี่หลงไหลคลั่งไคล้เบ๊บมาก  น่ารักน่าเอ็นดูสุดๆไปเลย  พร่ำเพร้อเป็นหมูเบ๊บเลยอะคิดดู
อยากเลี้ยงมากๆ  เเงๆๆ   เค้าพากษ์เสียงน่ารักด้วยเนอะ   หลงหมูเข้าไปใหญ่

มันดูซื่อๆน่ารัก เหมือนหมีพูห์กับ พิกเล็ทเลยด้วย เรื่องนี้ก็ชอบมาก

เเต่ก็รู้อะนะ ว่าในชีวิตจริงมันไม่เหมือนเเบบนั้น  แล้วเราก็เลี้ยงมันไม่ได้ด้วย

เราหลงรักชีวิตในฟาร์มชนบทเเบบในหนังด้วย
วางเเผนไว้ว่าจะไปใช้ชีวิตเเบบนั้น

อ้อ คุณป้า ในฟาร์ม เห็นเเล้วไม่รู้ทำไม นึกถึงคุณป้า  ซูซาน บอยล์อะ

ที่นึกถึงเพราะวันนี้ได้ เบ๊บอีกรอบ  ยังจำได้อยู่

===

เออ  นึกได้   พ่อกับน้องเราเคยเลี้ยงหมู เเต่เราไม่เกี่ยวตอนนั้นเราอยู่ที่อื่น
คือเเถวโรงงานพ่อเรา ตอนนั้น น้ำท่วม(ไม่มาก) เเล้วลูกหมูหลุดออกมา   ทีนี้เจ้าของจะฆ่ามันกิน

พ่อเราสงสารก็เลยรับซื้อมา  เอามาให้คนงานเลี้ยง  สร้างคอกไว้หลังโรงงาน

น้องเราก็ช่วยเลี้ยงเอาอาหารไปให้  พาจูงเดินเล่นด้วยนะ  เหมือนเลี้ยงหมาเลย
วันนึงหลานเราพาจูงเดินบนถนน   บ้านตรงข้ามกับโรงงานพ่อเรา เค้าเป็นเศรษฐีร้อยล้าน ปลูกบ้านสามหลัง ในบริเวณรั้วเดียวกัน
น้องคนนึงของบ้านนี้เค้าเป็นหมอ

พอหลานเราเดินจูงลูกหมู  เค้าขับรถผ่าน  เค้าจอดเหลียวมองตะลึงตาค้างเลย  555+  น้องเล่าให้ฟัง

เลี้ยงมันจนโต  กลายเป็นหมูสาว ตัวใหญ่มาก มันดุนะ  ไม่ให้ใครจับ มีคนจับตัวได้เเค่สองคน
คือน้องเรากับคนงานพม่าคนนึงที่ใจดี(เค้าเคยบวชพระ  ใจดีมากเลย  แล้วยังขยันมาก นอกเวลางาน ก็ไปปัดกวาดบริเวณโดยไม่ได้สั่ง)

เราได้มาเห็นมันตอนตัวใหญ่มากเเล้วอะสิ  ไม่ได้เห็นตอนเล็กๆตัวเเดงๆสีชมพู
ไม่งั้นเราก็คงได้เลี้ยงด้วย

วันนึง มันหลุดจากคอกไป ใครไปจับก็วิ่งหนีไม่ให้จับ  เเต่พอน้องเราไป มันให้จับกลับมาเเต่โดยดี

ตอนหลังน้ำท่วมอีกครั้งเเต่ท่วมใหญ่   คนงานอ้างว่ามันหนีหายไป
เเต่น้องเราคิดว่าพวกคนงานฆ่ากิน   เพราะมีอะไรเเหม่งๆ แต่ก็ไม่มีหลักฐาน