วันนี้ขออนุญาติเล่าเรื่องราวของคนรักสัตว์ที่ไร้ความรับผิดชอบ จนทำให้คนอื่นเดือดร้อนไปด้วย เรื่องมีอยู่ว่า
ผมได้เช่าหอพักอยู่ที่หอแห่งหนึ่ง 80%ของผู้อาศัยเป็นนักศึกษา หอนี้เคยอนุญาติให้เลี้ยงสัตว์ได้ แต่เมื่อ2วันที่แล้ว ทางเจ้าของหอแจ้งให้ย้ายสัตว์ออกทุกห้อง เนื่องจาก
1 เลี้ยงกระต่าย20ตัว ภายในห้องแล้วไม่เก็บกวาดจนมูลกระต่ายกระจายออกมาหน้าห้อง กลิ่นอึหมักหมมคละคลุ้งอยู่ในห้อง
2 เลี้ยงหมาและแมวอยู่ในห้องเดียวกัน ปล่อยให้หมาฉี่ใส่ที่นอน และโครงเตียงที่เป็นไม้จนผุ เมื่อจะย้ายออกก็เอาสติ๊กเกอร์ลายไม้มาแปะเพื่อปกปิดไว้ เมื่อเจ้าของไม่อยู่หมาก็เห่ากันสนั่นหวั่นไหว
3 เลี้ยงกระรอกในห้อง ปล่อยวิ่งเล่น เที่ยวแทะอุปกรณ์ในห้องที่เป็นไม้ จนแหว่งเป็นรอยฟัน
4 ปล่อยแมวออกนอกห้อง อึตามจุดต่างๆในหอพัก
เหตุผลเท่านี้ผมว่ามากพอที่เจ้าของหอจะรับไม่ได้ จนมีการเปลี่ยนแปลงกฎ
ขอร้องล่ะครับการเลี้ยงสัตว์ไม่ใช่แค่การเห่อตามกระแส แต่มันคือการรับผิดชอบชีวิต1ชีวิต
ไม่ใช่แค่ให้อาหารไปวันๆ แต่มันคือการดูแลสุขอนามัยของเขาด้วย
และที่สำคัญที่สุด ควรใส่ใจในความเดือดร้อนของคนด้วยกันเองด้วยนะครับ
ปล. พิมพ์ในโทรศัพท์อ่านยากขออภัย
อุทาหรณ์จากการเลี้ยงโดยไร้ความรับผิดชอบ
ผมได้เช่าหอพักอยู่ที่หอแห่งหนึ่ง 80%ของผู้อาศัยเป็นนักศึกษา หอนี้เคยอนุญาติให้เลี้ยงสัตว์ได้ แต่เมื่อ2วันที่แล้ว ทางเจ้าของหอแจ้งให้ย้ายสัตว์ออกทุกห้อง เนื่องจาก
1 เลี้ยงกระต่าย20ตัว ภายในห้องแล้วไม่เก็บกวาดจนมูลกระต่ายกระจายออกมาหน้าห้อง กลิ่นอึหมักหมมคละคลุ้งอยู่ในห้อง
2 เลี้ยงหมาและแมวอยู่ในห้องเดียวกัน ปล่อยให้หมาฉี่ใส่ที่นอน และโครงเตียงที่เป็นไม้จนผุ เมื่อจะย้ายออกก็เอาสติ๊กเกอร์ลายไม้มาแปะเพื่อปกปิดไว้ เมื่อเจ้าของไม่อยู่หมาก็เห่ากันสนั่นหวั่นไหว
3 เลี้ยงกระรอกในห้อง ปล่อยวิ่งเล่น เที่ยวแทะอุปกรณ์ในห้องที่เป็นไม้ จนแหว่งเป็นรอยฟัน
4 ปล่อยแมวออกนอกห้อง อึตามจุดต่างๆในหอพัก
เหตุผลเท่านี้ผมว่ามากพอที่เจ้าของหอจะรับไม่ได้ จนมีการเปลี่ยนแปลงกฎ
ขอร้องล่ะครับการเลี้ยงสัตว์ไม่ใช่แค่การเห่อตามกระแส แต่มันคือการรับผิดชอบชีวิต1ชีวิต
ไม่ใช่แค่ให้อาหารไปวันๆ แต่มันคือการดูแลสุขอนามัยของเขาด้วย
และที่สำคัญที่สุด ควรใส่ใจในความเดือดร้อนของคนด้วยกันเองด้วยนะครับ
ปล. พิมพ์ในโทรศัพท์อ่านยากขออภัย