เพิ่งไปดูหนังมาค่ะ  นึกถึง​ตัวเองช่วงเริ่มต้นทำงาน 5 ปีแรก
ไฟแรง ทุ่มเท​มาก  อยาก​พิสูจน์ตัวเองว่าจะทำงานได้ดีที่สุดแค่ไหน เลิกงานดึก งานมาก่อนเสมอ

ทำงานจนพักผ่อนไม่พอ ภูมิแพ้กำเริบ เป็นหวัด ไอ ไม่สบาย ซื้อยากินเอง จนสุดท้าย ไอเหมือนจะตาย กลางคืนนอนราบไม่ได้หายใจไม่เข้าปอด ต้องนั่งหลับ อยู่แบบร้อนๆคลุมโปง ไม่เปิดพัดลม ไม่เปิดแอร์ค่ะ  เช้ามายังฝืนสังขารไปทำงาน  ระหว่างข้ามถนนรู้สึกขามันหนัก ก้าวขาไม่ออก   เลยตัดใจแวะเข้า รพ. หมอตรวจปุ๊บ ฟังเสียงปอด ถามอาการ สรุป ได้นอน รพ.ค่ะ เป็นปอดบวม

รักษาด้วยสิทธิประกันสังคม นอนห้องรวม ไอตลอดเวลา ไอจนนอนไม่ได้    ผู้ช่วยพยาบาลมาเช็ดตัวให้รู้สึกแปลกๆ เลยขอเค้าอาบน้ำเอง ลากเสาน้ำเกลือเข้าห้องน้ำ  รู้สึกสงสารตัวเองมากๆค่ะ


หลังจากนั้น ก็แบ่งเวลาให้ชีวิตให้สมดุลขึ้นค่ะ งานไม่ใช่ทุกสิ่งของชีวิต  เรายังมีคนในครอบครัวด้วย


อีกเหตุการณ์ที่กระตุกให้คิดได้ค่ะ  กลับถึงบ้าน 3ทุ่มกว่า มัวแต่ทำงาน กลับถึงบ้านเจอย่านั่งรอ ย่าอายุ 80 กว่าแล้ว
ก็ถามย่า ว่าทำไมยังไม่นอน?

ย่าตอบว่า : ถ้ายังไม่เห็นลื้อกลับมาบ้าน อั๊วก็นอนไม่หลับ (โหย ได้ยินแบบนี้ จุกเลยค่ะ )