สวัสดีครับ ผมอยากจะมาแชร์เรื่องในชีวิตผม ผมเป็นลูกคนเล็กในครอบครัวที่มีฐานะค่อนไปทางรวย แต่ก็ไม่ถึงกับรวย
ผมจะมาเล่าชีวิตของผมที่เป็นอยู่ตอนนี้ ผมมีพ่อแม่ แต่พ่อแม่เลิกกันแล้ว ตอนนี้ผมอยู่กับพ่อและน้า กิจวัตรประจำวัน
ของผมก็เรียนเสร็จแล้วก็จะมาใช้คอมพิวเตอร์ ที่ผมทำตอนนี้ก็คือ หาข้อมูลต่างๆที่สนใจ หุ้น เล่นเกมส์ ฝึกทำเว็บฝึกเขียนโปรแกรม
ผมยังไม่ได้ทำงาน ผมรู้สึกว่าชีวิตไม่มีอะไรดี ไม่มีอะไรที่เราภูมิใจเลยแม้แต่อย่างเดียว เงินที่พ่อให้ประจำวันก็ 100 - 300 บาท ถามว่ามันเยอะไหม ผมว่ามันก็เยอะนะครับ แต่ผมได้เป็นรายวันซึ่งมันใช้วันเดียวก็หมดแล้ว เพราะถ้าผมบอกว่าผมเหลือ เขาก็จะไม่ให้ รอให้ผมใช้หมดก่อนถึงจะได้ ซึ่งตรงนี้ ผมไม่มีเงินที่จะเอาไปทำอย่างอื่นแล้วนอกจากกิน [ แล้วทำไมไม่ไปทำงานหละ ] เนื่องจากที่บ้านผมขาย jewelry ซึ่งเป็นงานที่ผมไม่ชอบเลย ผมจึงขอเอาพวกแหวนมาถ่ายรูปเพื่อลงเว็บ [ ผมสร้างเว็บขายของไว้แล้ว ] เป็นงานที่ผมชอบนะ แต่ผมทำแล้วผมไม่ได้เงิน ผมจึงขอค่าทำรูปละ 20 บาท ผมต้องแต่งรูปด้วยและนำไปทำสต๊อกด้วย แต่น้าก็บอก ไม่ต้องขอเพิ่มหรอก พ่อขายของไม่ดี ผมก็เข้าใจนะว่าช่วงนี้เศรษฐกิจไม่ดี หลังจากนั้นผมก็ขอไปทำงานนอกบ้านได้ไหมเนื่องจากมีวุฒ ม.3 อยู่ แต่เขาทำเหมือนกับจะไปทำงานข้างนอกทำไม อยู่แบบนี้ก็สบายดีอยู่แล้วเงินก็ให้ เหมือนโกรธผมไปเลยอะ ผมก็รู้ว่าเป็นห่วง แต่จะให้ผมอยู่แบบนี้ต่อไป ผมจะได้ประสบการณ์ในชีวิตบ้างไหม ผมจะได้ออกไปเผชิญโลกบ้างไหม ผมก็เลยคิดว่า ทำไมชีวิตผมมันเหมือนสัตว์ที่อยู่ในกรงจัง มีอาหารเลี้ยง ชีวิตปลอดภัย แต่ไม่ได้สิ่งที่ชีวิตต้องการ ผมอยากได้คำแนะนำจากพี่ๆครับ ผมรู้สึกน้อยใจมากเลย ชีวิตคนอื่นเขาจะให้ลูกทำอะไรก็ได้เรียนอะไรก็ได้ ทำงานอะไรก็ได้ จะไปใหนก็ได้ จะขี่รถแบบใหนก็ได้ [ พ่อผมไม่ให้ขี่เนื่องจากกลัวรถชน แม้แต่จักรยาน ] งานที่ผมดูๆไว้ตอนนี้ก็มีงานเก็บลูกกลอฟ เด็กเสริฟ คนทำขนม พนักงานขาย หรือเพราะเขากลัวเสียหน้าหรอ ที่ลูกไปทำอะไรแบบนี้ ขอโทษด้วยครับผมอาจจะแรงไป ผมรู้นะว่าพ่อแม่น้าเป็นห่วง แต่ผมอยากออกจากกรงบ้าง ที่บอกว่าคนอื่นเรียนอะไรก็ได้ ที่จริงผมก็อยากเรียนหมอ แต่ผมถูกบังคับให้เรียนบริหารธุรกิจ อาจเพราะต้องการให้ผมบริหารต่อ ขอบคุณสำหรับพื้นที่แชร์ความรู้สึกครับ