นี้คือข้อความที่เราส่งไปให้พ่อของน้องในวันที่เค้าต้องไปแต่งงาน
น้องแก้มกับม่าม๊าอยากให้ปะป๊าโชคดีมีความสุข ไม่ต้องเป็นห่วงลูก...ม่าม๊าสัญญาจะดูแลลุกของเราอย่างดีที่สุด จะเลี้ยงลูกให้เป็นเด็กดี เป็นคนดี รักพ่อรักแม่ ว่างๆ อย่าลืมคิดถึงกันบ้าง ห่างกันทางกายแต่อย่าทอดทิ้งกันทางใจก็พอ รักปะป๊า......
สิ้นเดือนที่ผ่านมา คือวันแต่งงานของสามีกับเมียน้อยคะ ความรู้สึก ตอนนั่น ก่อนที่จะถึงวันที่เค้าจะต้องไปเรากลัวมาก กลัววันนี้จะมาถึงคิดมากว่าจะอยู่อย่างไร มองหน้าลูกคงแทบตาย แต่พอถึงวันนั่นจริง ๆ เปล่าเลยคะ เพราะเป็นวันที่ลูกไม่สบายพอดี ต้องแอดมิดเข้า รพ. น้องเป็นเชื่อไวรัสหวัดลงปอดน้องอาการหนักพอควร หัวอกคนเป็นแม่นะคะเห็นลูกป่วยไม่สบายแทบแย่คะสงสารลูก เลยไม่มีเวลาและไม่มีกะจิตกะใจคิดเรื่องอื่น ๆ ตอนนั่นคิดถึงแต่เรื่องลุกอย่างเดียวเลยคะจนเกือบจะผ่านวันน้องอาการดีขึ้นนอนหลับไม่งอแง สบายใจเรื่องน้องทำให้วกกลับมาคิดเรื่องเก่า ๆ อีก ก็ชาไปทั้งร่างคะ แต่ไม่มากเท่าไหร่
วันแต่งงานของเค้าเราก็คิดไปต่าง ๆ นา ๆ ว่า เหตุการณ์ต้องเกิดขึ้นเหมือนที่เราแต่งงานกันแน่นอนแต่ก็ทำใจคะ ยอมรับความจริง ไม่ร้องไห้ คิดแต่ว่าปล่อยให้เวลาผ่าน ๆ ไป เดี่ยวเวลาจะช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้นเองเชื่อซิ บอกกับตัวเองแบบนั่นจริง ๆ จนกระทั้งตอนเย็นของวันนั่นคะ พ่อของน้องก็โทรมาหาว่าจะกลับมาหาน้อง จะมาลูกแลน้องร้องไห้ ขอโทดลูกบอกลูกว่า พ่อทำธุระเสร็จแล้ว จะกลับมาหาน้อง พ่อรักหนูนะคนดี พ่อขอโทด เค้าว่าอย่างนั่น เราก็ได้แต่ฟังอยากร้องไห้มาก แต่พยายามกดไว้ ๆ จนกระทั่งตอนค่ำ ก็มาถึงมานอนเฝ้าน้องที่ รพ. คืนวันแต่งงานของเค้านะคะ เราก็ไม่ถามนะว่าเป็นอย่างไรบ้าง เค้าก็บอกมาเองนะว่าแค่เอาเงินค่าเสียหายไปให้ ให้ไม่ครบตามจำนวนที่ผู้หญิงฝั่งโน้นขอมาด้วยซ้ำไป ให้เงินเสร็จก็ไม่ได้คุยอะไรกัน เค้าก็ขอตัวกลับเพราะลูกไม่สบาย เค้าว่าอย่างงี้ เราก็ไม่พูดอะไรอยากมาก็มาอยากมาเฝ้าลูกก็มา /// ญาติเค้าที่ไปงานเค้าวันนั่นได้มาบอกว่าทางฝั่งผู้หญิงคนโน้นแค้นมาก ที่ผู้ชายไปหักหน้าเค้าหลาย ๆ เรื่อง วันงานแต่งตัวไม่ให้เกียรติเค้า ทางฝั่งเมียน้อยใส่ชุดไทยสวยงาม แต่ฝั่งผู้ชายไป กางเกงยีนส์ เสื้อเชิ้ต ร้องเท้าผ้าใบ และก็กลับก่อนงานจะเสร็จคืนส่งตัวไม่มีเจ้าบ่าว และทุกๆ คืนท่ี่ผ่านมา ผู้ชายก็ไม่อยู่ด้วย //ถามความรู้สึกตอนนี้นะเหรอคะ ให้อภัยเค้าทั้งสองคนแล้วนะ บอกก่อนคะกับพ่อของน้องเราแยกกันอยู่แล้วคะ แต่เค้าก็มาหาน้องที่บ้านทุกวัน และตอนน้องอยู่ รพ.7คืนก็มานอนเฝ้าทุกคืนโดยไป ๆ มาๆ ต้องไปทำงานด้วยคะ นึกอีกใจนึงก็สงสารผู้หญิงคนโน้นเหมือนกันที่โดนกระทำแบบนี้แต่เค้าก็ทำตัวเค้าเองใช่ไหมคะ ถามว่าเรายังเสียใจเรื่องที่เกิดขึ้นรึเปล่ายอมรับว่ายังทำใจได้ไม่ทั้งหมดหรอกคะ แต่จะพยายามให้ทุก ๆ วันเป็นวันที่ดี และมันจะดีขึ้นทุก ๆ วัน ฝึกใจตนให้เข้มแข็งมากขึ้น ช่วยกันดูแลน้องไปด้วยกัน เราไม่รู้นะคะว่าวันข้างหน้าจะเจออะไรอีกบ้าง และเรื่องนี้มันจะจบแบบไหน ขอคิดถึงความสุขของลูกไว้ก่อนพยายามเป็นทั้งพ่อทั้งแม่ให้น้องให้ได้ ถ้าวันนึงเราได้หายจากกันไปจริง ๆ สำหรับเราแล้วให้กลับมาอยู่เหมือนเดิมคงทำใจยากมากคะ แต่ให้แยกกันอยู่แล้วช่วยกันดูแลลูกอันนี้ได้คะ และอีกข้อถ้าเค้าจะไปโดยเราเลิกกันแล้วจะไปอยู่กับฝั่งโน้นอันนี้ก็ได้คะ ขอบคุณความคิดเห็นทุกๆข้อความนะคะที่ให้แนวทางและกำลังใจวันนี้ยิ้มได้มากขึ้นชีวิตคนเราไม่แน่นอนจริง ๆ คะยิ้มให้ไว อภัยให้เร็วคะ เรื่องนี้คงต้องอีกยาวนานมากกว่าจะจบ สงสารเด็กคนที่จะเกิดมาจริง ๆ คะ สำหรับเราไม่น่าสงสารเลยเพราะเราเก่ง คะ อันนี้ล้อเล่นขำ ๆ คะ ขอบคุณนะคะที่เสียสละเวลาอ่านอีกกระทู้นึง
เมื่อผ่านวันที่สามีต้องไปแต่งงานกับเมียน้อย (จากกระทู้เก่า)
น้องแก้มกับม่าม๊าอยากให้ปะป๊าโชคดีมีความสุข ไม่ต้องเป็นห่วงลูก...ม่าม๊าสัญญาจะดูแลลุกของเราอย่างดีที่สุด จะเลี้ยงลูกให้เป็นเด็กดี เป็นคนดี รักพ่อรักแม่ ว่างๆ อย่าลืมคิดถึงกันบ้าง ห่างกันทางกายแต่อย่าทอดทิ้งกันทางใจก็พอ รักปะป๊า......
สิ้นเดือนที่ผ่านมา คือวันแต่งงานของสามีกับเมียน้อยคะ ความรู้สึก ตอนนั่น ก่อนที่จะถึงวันที่เค้าจะต้องไปเรากลัวมาก กลัววันนี้จะมาถึงคิดมากว่าจะอยู่อย่างไร มองหน้าลูกคงแทบตาย แต่พอถึงวันนั่นจริง ๆ เปล่าเลยคะ เพราะเป็นวันที่ลูกไม่สบายพอดี ต้องแอดมิดเข้า รพ. น้องเป็นเชื่อไวรัสหวัดลงปอดน้องอาการหนักพอควร หัวอกคนเป็นแม่นะคะเห็นลูกป่วยไม่สบายแทบแย่คะสงสารลูก เลยไม่มีเวลาและไม่มีกะจิตกะใจคิดเรื่องอื่น ๆ ตอนนั่นคิดถึงแต่เรื่องลุกอย่างเดียวเลยคะจนเกือบจะผ่านวันน้องอาการดีขึ้นนอนหลับไม่งอแง สบายใจเรื่องน้องทำให้วกกลับมาคิดเรื่องเก่า ๆ อีก ก็ชาไปทั้งร่างคะ แต่ไม่มากเท่าไหร่
วันแต่งงานของเค้าเราก็คิดไปต่าง ๆ นา ๆ ว่า เหตุการณ์ต้องเกิดขึ้นเหมือนที่เราแต่งงานกันแน่นอนแต่ก็ทำใจคะ ยอมรับความจริง ไม่ร้องไห้ คิดแต่ว่าปล่อยให้เวลาผ่าน ๆ ไป เดี่ยวเวลาจะช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้นเองเชื่อซิ บอกกับตัวเองแบบนั่นจริง ๆ จนกระทั้งตอนเย็นของวันนั่นคะ พ่อของน้องก็โทรมาหาว่าจะกลับมาหาน้อง จะมาลูกแลน้องร้องไห้ ขอโทดลูกบอกลูกว่า พ่อทำธุระเสร็จแล้ว จะกลับมาหาน้อง พ่อรักหนูนะคนดี พ่อขอโทด เค้าว่าอย่างนั่น เราก็ได้แต่ฟังอยากร้องไห้มาก แต่พยายามกดไว้ ๆ จนกระทั่งตอนค่ำ ก็มาถึงมานอนเฝ้าน้องที่ รพ. คืนวันแต่งงานของเค้านะคะ เราก็ไม่ถามนะว่าเป็นอย่างไรบ้าง เค้าก็บอกมาเองนะว่าแค่เอาเงินค่าเสียหายไปให้ ให้ไม่ครบตามจำนวนที่ผู้หญิงฝั่งโน้นขอมาด้วยซ้ำไป ให้เงินเสร็จก็ไม่ได้คุยอะไรกัน เค้าก็ขอตัวกลับเพราะลูกไม่สบาย เค้าว่าอย่างงี้ เราก็ไม่พูดอะไรอยากมาก็มาอยากมาเฝ้าลูกก็มา /// ญาติเค้าที่ไปงานเค้าวันนั่นได้มาบอกว่าทางฝั่งผู้หญิงคนโน้นแค้นมาก ที่ผู้ชายไปหักหน้าเค้าหลาย ๆ เรื่อง วันงานแต่งตัวไม่ให้เกียรติเค้า ทางฝั่งเมียน้อยใส่ชุดไทยสวยงาม แต่ฝั่งผู้ชายไป กางเกงยีนส์ เสื้อเชิ้ต ร้องเท้าผ้าใบ และก็กลับก่อนงานจะเสร็จคืนส่งตัวไม่มีเจ้าบ่าว และทุกๆ คืนท่ี่ผ่านมา ผู้ชายก็ไม่อยู่ด้วย //ถามความรู้สึกตอนนี้นะเหรอคะ ให้อภัยเค้าทั้งสองคนแล้วนะ บอกก่อนคะกับพ่อของน้องเราแยกกันอยู่แล้วคะ แต่เค้าก็มาหาน้องที่บ้านทุกวัน และตอนน้องอยู่ รพ.7คืนก็มานอนเฝ้าทุกคืนโดยไป ๆ มาๆ ต้องไปทำงานด้วยคะ นึกอีกใจนึงก็สงสารผู้หญิงคนโน้นเหมือนกันที่โดนกระทำแบบนี้แต่เค้าก็ทำตัวเค้าเองใช่ไหมคะ ถามว่าเรายังเสียใจเรื่องที่เกิดขึ้นรึเปล่ายอมรับว่ายังทำใจได้ไม่ทั้งหมดหรอกคะ แต่จะพยายามให้ทุก ๆ วันเป็นวันที่ดี และมันจะดีขึ้นทุก ๆ วัน ฝึกใจตนให้เข้มแข็งมากขึ้น ช่วยกันดูแลน้องไปด้วยกัน เราไม่รู้นะคะว่าวันข้างหน้าจะเจออะไรอีกบ้าง และเรื่องนี้มันจะจบแบบไหน ขอคิดถึงความสุขของลูกไว้ก่อนพยายามเป็นทั้งพ่อทั้งแม่ให้น้องให้ได้ ถ้าวันนึงเราได้หายจากกันไปจริง ๆ สำหรับเราแล้วให้กลับมาอยู่เหมือนเดิมคงทำใจยากมากคะ แต่ให้แยกกันอยู่แล้วช่วยกันดูแลลูกอันนี้ได้คะ และอีกข้อถ้าเค้าจะไปโดยเราเลิกกันแล้วจะไปอยู่กับฝั่งโน้นอันนี้ก็ได้คะ ขอบคุณความคิดเห็นทุกๆข้อความนะคะที่ให้แนวทางและกำลังใจวันนี้ยิ้มได้มากขึ้นชีวิตคนเราไม่แน่นอนจริง ๆ คะยิ้มให้ไว อภัยให้เร็วคะ เรื่องนี้คงต้องอีกยาวนานมากกว่าจะจบ สงสารเด็กคนที่จะเกิดมาจริง ๆ คะ สำหรับเราไม่น่าสงสารเลยเพราะเราเก่ง คะ อันนี้ล้อเล่นขำ ๆ คะ ขอบคุณนะคะที่เสียสละเวลาอ่านอีกกระทู้นึง