ญาติฝั่งพ่ออายุ50 แล้ว มาอาศัยบ้านเรานานกว่า7ปี ไม่มีอะไรเป็นของตัวเอง บัตรเครดิตก็ใช้ของพ่อเรา ล่าสุดไปทำงานไม่ได้เพราะป่วย แต่ไปรูดผ่อนของไว้ จ่ายไม่ไหว แม่ต้องมารับผิดชอบจ่าให้เดือนละ3,000กว่าบาท ค่ากินค่าอยู่ น้ำไฟไม่เคยช่วยจ่าย ไม่เคยซื้ออะไรเข้ามาเผื่อใครกิน แย่งขนมหลานกินหมด รถก็เอามอไซพ่อเราไปใช้ แต่แค่ค่าเติมลม ค่าน้ำมัน มาขอแม่เราทุกครั้ง

   ยัง ยังไม่หมด ป่วย ทานอะไรไม่ได้ ทานได้จำกัดมาก แม่เราก็พยายามทำของมังสวิรัตให้ทาน แต่ไม่ทานเลย แอบไปซื้อของมัน ของทอดกินข้างนอก จนอาการทรุด เข้ารพ. ลำบากยายไปเฝ้าถึงรพ. ออกมาคิดว่าจะดีขึ้น ดีขึ้นไปแปปเดียว กลับไปทำแบบเดิม เล่นเกมยันตี2ตี3ทุกวัน

   ความน่าระอายังไม่หมดแค่นั้น ผ้าไม่ซัก ต้องโดนแม่เราด่าถึงจะยอมลุกไปซัก พอซักจนเครื่องจัดแล้วก็ทิ้งไว้ยันเย็น ไม่ตาก

   พ่อจะไล่ให้กลับต่างจังหวัด ให้พี่คนโตไปดู พี่คนโตก็ทำท่าว่าจะไม่เอาเหมือนกัน ส่วนพี่คนโตนั่นก็ขยันโทรยืมเงินทุกเดือน น้องคนเล็กของพ่อก็เอาบัตรเงินสดพ่อกดซื้อที่ที่ตจว.ไป 500,000ถ้วน

    ท้อมากไม่มีที่ระบาย แม่ก็ขี้สงสารมาก บอกกลัวไม่มีที่ไป แต่แบบนี้มันเอาเปรียบกันเกินไปไหม ทุกคนก็ลูกโตกันหมดแล้ว ทำไมต้องมาพึ่งพ่อเราคนเดียว พยายามบอกแม่ให้ไล่ออกจากบ้านแม่ก็ไม่ไล่ ขี้สงสารมากๆ แต่เราสงสารแม่ไม่ไหวแล้ว คนพวกนี้มาเอาจากครอบครัวเราไม่หยุดสักที