คนเราทุกคนรู้จักไตรลักษณ์

รู้จัก อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา

รู้จักว่าทุกเรื่องราว เกิดขึ้นตั้งอยู่แล้วก็ดับไป

แต่เหตุใดเมื่อหลายๆเรื่องราวในชีวิตผ่านไป ดับไป ตามกฏไตรลักษณ์

คนเราจึงทำใจไม่ได้

เหตุหนึ่งคงเป็นเพราะคนเราไม่เคยรู้จักพิจารณาความสุข

จริงๆแล้วความทุกข์ ความสุข ต่างก็เป็นส่วนหนึ่งของโลกธรรมแปด

ผู้วนเวียนอยู่ในสุข ในทุกข์ จึงเป็นผู้วนเวียนอยู่ในโลก

การยึดติดในสุข หรือยึดติดในทุกข์

ต่างก็เป็นการยึดติดในโลกเฉกเช่นเดียวกัน

การปฏิบัติโดยพยายามพิจารณาความทุกข์ วางความทุกข์โดยเห็นว่า เกิดขึ้นแล้วดับไป

แต่ไม่เคยพิจารณาความสุข วางความสุข ว่าเกิดขึ้นแล้วก็ดับไปเช่นกัน

จิตใจก็ยังคงยึดติดในอารมณ์

ไม่อาจปล่อยวางอารมณ์ลงได้

หากยังยึดติดในความสุข

เมื่อวินาทีที่ความสุขจางหาย ใจก็โหยหา สุดท้ายใจก็เป็นทุกข์อยู่ดี

ผู้ปฏิบัติหากต้องการวางอารมณ์

จึงต้องเพียรพิจารณาวางทั้งสุขทั้งทุกข์ออกจากใจอยู่เสมอ

วางสุขวางทุกข์ได้

สุดท้ายใจก็ว่างเปล่า ไม่มีอะไร

เท่านั้นเอง