เชื่อแล้วว่าทุกอย่างมันมีวันหมดอายุ #ความรักก็เช่นกัน
ที่เราตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาไม่ได้มีเจตนาอื่นใด อาจจะทำให้คนมาอ่านเสียเวลาด้วยซ้ำไป
แต่เราก็รู้สึกอัดอั้น คุยกับใครก็ไม่ได้ จึงมาตั้งกระทู้นี้
เราคุยกับคนๆหนึ่งเขาเรียนอยู่เอกดนตรีสากล
ใช่แล้ว.. ตอนกลางคืนเขาก็มีไปเล่นดนตรีบ้างบางวัน
-จะมีผู้หญิงมาขอเฟส ขอเบอร์มั้ยนะ? เป็นคำถามที่เราแอบคิดในคืนที่เขาไปเล่นดนตรี
แต่นั้นไม่ใช่ประเด็นเลย
-แฟนเก่ามาคอมเม้นท์เฟสให้บ่อยๆ เขาแอบคุยกันรึเปล่านะ? เป็นอีกสิ่งที่เราคิดแต่ก็ไม่ใช่ประเด็นอีกเช่นกัน
เพราะอะไรเหรอ.. เพราะเราเชื่อใจเขาไง เราคิดว่าเราก็โตๆกันแล้วจะทำอะไรก็ต้องรู้จักคิดเองบ้าง
*ประเด็นสำคัญมันอยู่ตรงที่
- รักเราอยู่ไหม?
-เคยเป็นห่วงเราบ้างหรือเปล่า?
-นี่เรายังคบกันอยู่ไหม?


คำถามพวกนี้อาจจะดูงี่เง่าในสายตาหลายๆคน แต่เชื่อเถ้อะประโยคที่ว่า "ถ้าผู้หญิงไม่ทำตัวงี่เง่าใส่แสดงว่าเขาไม่รักแล้ว" มันเป็นประโยคที่ถูกมาก
เกิดคำถามขึ้นมากมาย
คำถามที่ไม่กล้าแม้แต่จะถาม
ในแต่ละคืนต้องข่มตานอนให้หลับไป
ไม่อยากทักไปรบกวนเขา
แต่ด้วยความเป็นห่วงก็อดไม่ได้ที่จะทักไป

ระหว่างที่เราคบกัน เราไม่เคยแม้แต่จะแอบคุยกับคนอื่นเลย ใครเข้ามาเราก็ปฏิเสธตลอดว่าเรามีแฟนแล้ว
แต่กับเขามันสวนทาง เราไม่รู้ว่ามีคนเข้าหาเขากี่คน แต่เขาไม่เคยแม้แต่จะบอกคนเหล่านั้นว่าเขามีแฟนแล้วนะ

ทุกวันนี้เราเหมือนเป็นคนในความลับของเขา
อยู่ในความลับ ไม่ให้ใครรู้

เราอัดอั้นจริงๆ
เราจะไป ก็อดคิดถึง อดเป็นห่วงไม่ได้
เราเคยไปจากเขาแล้วหลายครั้งแต่เขาก็มีเหตุผลที่จะยื้อเราไว้
แต่ตอนนี้เราอยู่ตรงนี้ เขาทำเหมือนไม่มีเราเลย..

[เสียงกีต้าร์นั้น เรายังจำได้ เรายังคิดถึง]
[เพลงนั้นที่แกร้องให้ฟังก่อนนอนเค้าก็ยังจำได้ ยังคิดถึง]

เค้าสับสนไปหมดแล้ว..
เค้าไม่รู้ต้องทำยังไงแล้ว..