เรารักกับพ่อของลูกมา11ปี รักแบบตั้งใจรักมากๆตั้งใจดูแลเขามาอย่างดี รักและทะนุถนอมน้ำใจดขามาตลอด แต่พอนานวันเราก็คงรักกันน้อยลงก็อาจจะมีการละเลยกันไปบ้าง.ทำอะไรก็ดูผิดหูผิดตาไปสะหมด เราทนมาตลอด 9 ปีให้

ผมอายที่จะพิมพ์เรื่องนี้ แต่บางทีก็ไม่ไหวจริง ๆ ผมพูดติดอ่าง เท่าที่จำความได้ก็เป็นมาตั้งแต่เด็ก มันเคยหายจากชีวิตผมไปช่วงนึง แล้วมันก็กลับมา ผมอยากให้มันหายไปตลอดกาล ทุกวันนี้ผมเหนื่อยมาก เวลาติด

เราอายุ 51 ปี แล้ว ทำงานมานานมาก เหลือไม่กี่ปี ก็เกษียณ ยังไม่มีรายได้หรือเงินเก็บที่พอสำหรับลูกๆ ในอนาคต เลย เพื่อนๆ เป็นกันบ้างไหมครับ อารมณ์นี้

เกริ่นก่อนว่า ตัวเราเป็นคนสนุกสนาน กับทุกคน คุยได้เฮฮาคะ แต่เรื่องคือ เราโดนทักจากเพื่อนพี่ร่วมงาน ว่าผมบางมากนะ เนี้ยล้านเลย ครั้งแรกก็ โอเค ยิ้มๆสนุกสนาน เราพยายามดูแลหาแชมพูนู้นนี้ ยานู้นนี้มารักษา

ทำยังไงดีช่วงนี้ มันหมดแรงแบบมือไม้สั่นทั้งตัว แบบทำไรไม่ถูก แล้วนึกถึง แต่ จะ ฆตต อ่าา😭  อยู่ดีๆความคิดและในใจหนูก็ นึกบางทีหนูอาจจะคิดว่า มันอาจเป็นทางเลือกที่ดีและสบายตัวหนูเองด้วย บางทีคนรอบ

กำลังเจอสถานการณ์นี่อยู่ บางเวลาก็สำคัญจริงๆบางเวลาก็ไม่สำคัญจริงๆเลย  เราเข้าใจทั้งเหตุและผลของเขา เข้าใจว่าเขาทำงานไม่ค่อยมีเวลาจริงๆ อันนี้เข้าใจและยอมรับ ไม่ได้ซีเรียสอะไรมากมาย บางครั้งก็ทำใ

กำลังจะเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว แล้วไม่รู้ว่าท้องอีกหรือป่าว แถมเราเพิ่งออกจากงาน ไม่เงินเลยค่ะ เพราะเขาบอกให้ออกไปหางานใหม่ แต่ยังไม่ทันได้ไปหางานใหม่ มาทะเลาะกัน เรื่องที่เราไม่ให้เขาไปกินเหล้ากับเพื่อน

คือผมอยู่ต่างจังหวัดคับเเล้วต่องย้ายมาเรียนที่กรุงเทพโดยย้ายมาอยู่ที่บ้านญาติ ผมย้ายมาได้3ปีเเล้วคับ เเต่ระหว่าง3ปีผมก็มีไปกลับต่างจังหวัดบ้าง ประมาณ2-3เดือนครั้งหนึ่ง เเละตอนปิดเทอร์ผมก็กลับไปอยู่ต่า