สวัสดีค่ะ กระทู้นี้เป็นกระทู้เเรกสำหรับเราค่ะหากติดเเท็กผิดขออภัยด้วยนะคะ
เข้าเรื่องเลยนะคะ
พอดีช่วงนี้เรามีปัญหาเกี่ยวกับอารมณืความรู้สึกของเรา คือตอนนี้เรามีปัญหากับเพื่อนค่ะเเล้วก็มีปัญหาอีกหลายๆอย่างที่กำลังรุมเร้าเข้ามา ตอนนี้สภาพจิตใจของเรามันไม่ค่อยปกติค่ะ จะมีอาการเศร้าตลอดเวลาเหมือนจะร้องไห้ วิตกกังวลบ่อยๆเเล้วก็ชอบคิดเรื่องราวในอนาคตในเเง่ลบด้วย ประมาณว่าถ้าเราฆ่าตัวตายจะมีคนเสียใจไหม ถ้าเราเป็นอะไรจะมีคนใส่ใจเราหรือเปล่า (เเค่คิดเหตุการณ์ไม่ได้คิดจะทำค่ะ) เหมือนเราอยู่บนตัวคนเดียวในสังคม เหมือนกำลังถูกทอดทิ้ง พอเรามีปัญหาเข้ามาเราก็ไม่กล้าเอาไปปรึกษาเพื่อนหรือพ่อเเม่ เพราะเรากลัวว่าเค้าจะรำคาญ + เกรงใจด้วย เลยต้องเก็บเรื่องพวกนั้นไว้คนเดียว อาจจะมีเล่าบ้างให้เพื่อนฟังเเต่ก็ไม่ได้บอกรายละเอียดอะไรมาก บอกเเค่ว่าฉันเจอเรื่องนี้มานะจบ. ตอนเเรกเราไม่ได้เป็นเเบบนี้หรอกค่ะก็เฮฮาร่าเริงปกติ เเต่พอมีปัญหากับเพื่อนขึ้นมาเหมือนเราโดนเเบนค่ะ เหลือเพียงเเค่เรากับเพื่อนอีกคน ความจริงเเล้วเพื่อนที่เเบนเราไม่ได้มีปัญหากับเราโดยตรงเเต่มีปัญหากับเพื่อนที่ออกมากับเราด้วยมากกว่า เราก็คุยกับเพื่อนเก่าตามปกติมีหัวเราะบ้างอะไรบ้าง เเต่เพื่อนใหม่เราดูเสียใจที่เราดูสนิทสนมกับเพื่อนเก่า เราก็พยายามให้ความสนใจกับเพื่อนใหม่มากขึ้นเรื่อยๆค่ะ เอาเป็นว่าตัวติดกันยังได้ เราพยายามทำตัวมีความสุขเเล้วนะ เเต่ว่ามันก็ยังมีเรื่องมาทำให้เรากลุ้มใจอีก เเละเเน่นอนค่ะตามสไตล์เรา เราก็ไม่กล้าเอาเรื่องนี้ไปคุยกับเพื่อนใหม่เพราะกลัวว่าเขาจะคิดมากเหมือนกัน ก็เลยต้องเก็บเอาไว้คนเดียวตลอด
ตลอดสองสามเดือนที่ผ่านมาเราร้องไห้ทุกวันเลยค่ะ พยายามบิ๊วต์ตัวเองให้ไปฟังเพลงจังหวะตื๊ดๆ หรือเพลงร็อคๆคลายเครียดเเล้วก็ยังรู้สึกเเย่กับตัวเองอยู่ดี อารมณ์เหมือนนางเอก MV ค่ะ เเค่เเหงนมองฟ้าน้ำตาก็ไหลเเล้ว จนบางครั้งเราได้โทรไปหาเพื่อนสมัยม.ต้น (จขกท.ตอนนี้อยู่ม.ปลายเองค่ะ) เล่าเรื่องทุกอย่างให้เขาฟัง เขาก็ให้คำปรึกษาเรานะ เเต่เราก็ไม่ได้รู้สึกดีขึ้นเลย รู้สึกเเย่เหมือนเดิมด้วยซ้ำ มันจะมีความคิดที่บอกว่า "ทำไมฉันจะต้องมารับความรู้สึกของคนอื่นไว้เพียงคนเดียวด้วย" เราพยายามทำตัวเข้มเเข็ง เหมือนกับว่าไม่รู้สึกอะไรไม่ได้เป็นอะไร เเต่ความจริงเเล้วเราร้องไห้ทุกวันจนตาบวมไปโรงเรียนทุกเช้า โกหกทุกคนว่าดูซีรี่ย์เเล้วร้องไห้จนดึก (ซึ่งบางครั้งก็เป็นอย่างนั้นจริง) รู้สึกเซ็ง ล่องลอยตลอดเวลา รู้สึกว่าตัวเองยิ้มไม่ค่อยเหมือนเดิมด้วย เหมือนฝืนยิ้มไปเฉยๆ
เราพยายามหาวิธีลดความเครียดลงบ้างเเล้วค่ะ เเต่ก็ไม่ค่อยได้ผลเท่าไหร่ เรียกว่าเห็นผลในระยะสั้นน่าจะเหมาะกว่า เพราะพอหายเครียดเเล้วก็กลับมาเครียดใหม่จนปวดหัวไปหลายครั้งเหมือนกัน เราไม่อยากเครียดค่ะเพราะอายุยังน้อยอยู่กลัวว่าจะมีผลต่อตัวเองในอนาคต ช่วงนี้คนก็เริ่มทักด้วยว่าเราดูหดหู่มากๆ เราอยากหาวิธีแก้ปัญหา เเละก็คำเเนะนำด้วยค่ะ เราไม่เเน่ใจว่าเป็นโรคซึมเศร้าหรือเปล่า ไม่กล้าไปหาหมอด้วยเพราะคิดว่าตัวเองไม่ได้เป็นอะไรมาก เเค่เครียดเเละระบายโดยการร้องไห้เฉยๆ หากชาวพันทิปมีคำเเนะนำต่างๆ เเม้จะเป็นเพียงเเค่เรื่องเล็กน้อยก็ตาม เรายินดีรับฟังค่ะเเละขอนำไปปฏิบัติตาม ยังไงก็ขอขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคำเเนะนำนะคะ
ขอบคุณค่ะ .
อาการเเบบนี้เรียกว่าเป็นโรคซึมเศร้าหรือเปล่าคะ ?
เข้าเรื่องเลยนะคะ
พอดีช่วงนี้เรามีปัญหาเกี่ยวกับอารมณืความรู้สึกของเรา คือตอนนี้เรามีปัญหากับเพื่อนค่ะเเล้วก็มีปัญหาอีกหลายๆอย่างที่กำลังรุมเร้าเข้ามา ตอนนี้สภาพจิตใจของเรามันไม่ค่อยปกติค่ะ จะมีอาการเศร้าตลอดเวลาเหมือนจะร้องไห้ วิตกกังวลบ่อยๆเเล้วก็ชอบคิดเรื่องราวในอนาคตในเเง่ลบด้วย ประมาณว่าถ้าเราฆ่าตัวตายจะมีคนเสียใจไหม ถ้าเราเป็นอะไรจะมีคนใส่ใจเราหรือเปล่า (เเค่คิดเหตุการณ์ไม่ได้คิดจะทำค่ะ) เหมือนเราอยู่บนตัวคนเดียวในสังคม เหมือนกำลังถูกทอดทิ้ง พอเรามีปัญหาเข้ามาเราก็ไม่กล้าเอาไปปรึกษาเพื่อนหรือพ่อเเม่ เพราะเรากลัวว่าเค้าจะรำคาญ + เกรงใจด้วย เลยต้องเก็บเรื่องพวกนั้นไว้คนเดียว อาจจะมีเล่าบ้างให้เพื่อนฟังเเต่ก็ไม่ได้บอกรายละเอียดอะไรมาก บอกเเค่ว่าฉันเจอเรื่องนี้มานะจบ. ตอนเเรกเราไม่ได้เป็นเเบบนี้หรอกค่ะก็เฮฮาร่าเริงปกติ เเต่พอมีปัญหากับเพื่อนขึ้นมาเหมือนเราโดนเเบนค่ะ เหลือเพียงเเค่เรากับเพื่อนอีกคน ความจริงเเล้วเพื่อนที่เเบนเราไม่ได้มีปัญหากับเราโดยตรงเเต่มีปัญหากับเพื่อนที่ออกมากับเราด้วยมากกว่า เราก็คุยกับเพื่อนเก่าตามปกติมีหัวเราะบ้างอะไรบ้าง เเต่เพื่อนใหม่เราดูเสียใจที่เราดูสนิทสนมกับเพื่อนเก่า เราก็พยายามให้ความสนใจกับเพื่อนใหม่มากขึ้นเรื่อยๆค่ะ เอาเป็นว่าตัวติดกันยังได้ เราพยายามทำตัวมีความสุขเเล้วนะ เเต่ว่ามันก็ยังมีเรื่องมาทำให้เรากลุ้มใจอีก เเละเเน่นอนค่ะตามสไตล์เรา เราก็ไม่กล้าเอาเรื่องนี้ไปคุยกับเพื่อนใหม่เพราะกลัวว่าเขาจะคิดมากเหมือนกัน ก็เลยต้องเก็บเอาไว้คนเดียวตลอด
ตลอดสองสามเดือนที่ผ่านมาเราร้องไห้ทุกวันเลยค่ะ พยายามบิ๊วต์ตัวเองให้ไปฟังเพลงจังหวะตื๊ดๆ หรือเพลงร็อคๆคลายเครียดเเล้วก็ยังรู้สึกเเย่กับตัวเองอยู่ดี อารมณ์เหมือนนางเอก MV ค่ะ เเค่เเหงนมองฟ้าน้ำตาก็ไหลเเล้ว จนบางครั้งเราได้โทรไปหาเพื่อนสมัยม.ต้น (จขกท.ตอนนี้อยู่ม.ปลายเองค่ะ) เล่าเรื่องทุกอย่างให้เขาฟัง เขาก็ให้คำปรึกษาเรานะ เเต่เราก็ไม่ได้รู้สึกดีขึ้นเลย รู้สึกเเย่เหมือนเดิมด้วยซ้ำ มันจะมีความคิดที่บอกว่า "ทำไมฉันจะต้องมารับความรู้สึกของคนอื่นไว้เพียงคนเดียวด้วย" เราพยายามทำตัวเข้มเเข็ง เหมือนกับว่าไม่รู้สึกอะไรไม่ได้เป็นอะไร เเต่ความจริงเเล้วเราร้องไห้ทุกวันจนตาบวมไปโรงเรียนทุกเช้า โกหกทุกคนว่าดูซีรี่ย์เเล้วร้องไห้จนดึก (ซึ่งบางครั้งก็เป็นอย่างนั้นจริง) รู้สึกเซ็ง ล่องลอยตลอดเวลา รู้สึกว่าตัวเองยิ้มไม่ค่อยเหมือนเดิมด้วย เหมือนฝืนยิ้มไปเฉยๆ
เราพยายามหาวิธีลดความเครียดลงบ้างเเล้วค่ะ เเต่ก็ไม่ค่อยได้ผลเท่าไหร่ เรียกว่าเห็นผลในระยะสั้นน่าจะเหมาะกว่า เพราะพอหายเครียดเเล้วก็กลับมาเครียดใหม่จนปวดหัวไปหลายครั้งเหมือนกัน เราไม่อยากเครียดค่ะเพราะอายุยังน้อยอยู่กลัวว่าจะมีผลต่อตัวเองในอนาคต ช่วงนี้คนก็เริ่มทักด้วยว่าเราดูหดหู่มากๆ เราอยากหาวิธีแก้ปัญหา เเละก็คำเเนะนำด้วยค่ะ เราไม่เเน่ใจว่าเป็นโรคซึมเศร้าหรือเปล่า ไม่กล้าไปหาหมอด้วยเพราะคิดว่าตัวเองไม่ได้เป็นอะไรมาก เเค่เครียดเเละระบายโดยการร้องไห้เฉยๆ หากชาวพันทิปมีคำเเนะนำต่างๆ เเม้จะเป็นเพียงเเค่เรื่องเล็กน้อยก็ตาม เรายินดีรับฟังค่ะเเละขอนำไปปฏิบัติตาม ยังไงก็ขอขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคำเเนะนำนะคะ
ขอบคุณค่ะ .