ตรงนี้เป็นประวัติเรา ไม่ต้องอ่านก็ได้ค่ะ ใจความมีแค่เราย้ายโรงเรียนมาเยอะมากแค่ไหนและมีปัญหายังไงบ้าง
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ ตั้งแต่ตั้งแต่อนุบาล ครั้งแรกคือโดนเพื่อนแกล้ง จับขาทำให้เราล้มหน้าฟาดพื้น ฟันหน้าหักสองซี่ พ่อโมโห
เลยให้เราย้ายไปเรียนอีกที่ เรียนอีกที่แฮปปี้ดีแต่เป็นโรงเรียนเอกชน ตอนนั้นฐานะที่บ้านค่อนข้างแย่เลยย้ายไปเรียนอีกอำเภอ
เรียนที่อำเภอเดิมจนประถมห้า เด็กอ่ะเนอะ ไม่ค่อยมีปัญหากับเพื่อนหรอก แต่ก็ต้องย้ายไปเรียนที่กรุงเทพเพื่อเตรียมเรียนต่อ
พอมาเรียนที่กรุงเทพ ไม่ชินกับสังคม อยู่ตจวไม่เคยเจอสก๊อย หวิดโดนตบหลายครั้งเพราะหน้ากวนส้น...
มีเพื่อนสนิทแค่คนเดียว ที่สนิทมาก แต่พอเข้ามัธยมก็แยกห้องกัน เลยห่างๆกันไป เพื่อนที่ รรมัธยมก็แฮปปี้ดี ชีวิตมีความสุขมาก
แต่ก็ต้องมีเหตุครอบครัวให้ย้ายไปอยู่กับพ่อ พอย้ายมารรใกล้บ้านพ่อ ก็มีแต่คนหมั่นไส้เพราะย้ายมาจากกรุงเทพ และหน้ากวนส้นอีกแล้ว
แต่ก็ทนเรียนจนจบม.ต้น จากนั้นเลยย้ายไปอยู่กับแม่อีกจังหวัด ต่อม.ปลาย คราวนี้จับจุดถูกเลยพยายามไม่สบตาใคร กลัวโดนหมั่นไส้เพราะหน้ากวนส้น
แต่ก็ดันกลายเป็นเงียบจนเพื่อนหมั่นไส้ไม่เข้าพวก หลังๆก็มีกลุ่มแต่ก็แตกกลุ่ม แตกไปเรื่อยๆ

คือเราก็อยากพิจารณาตัวเองว่าเป็นคนนิสัยไม่ดีรึเปล่า
ถามเพื่อนหลายคนเค้าก็บอกว่าเฉยๆ ทั่วไป แค่ดูไม่แคร์ใคร แต่ห้องเราตอนม.ปลายเนี่ย ไม่เคยอยู่เป็นกลุ่มเป็นก้อนได้นาน เปลี่ยนกลุ่มกันตลอด ไม่มีใครคบกันเป็นกลุ่มนานได้เกินปี และแทบจะพูดได้ว่าไม่มีเพื่อนแท้จริงๆสักคน ถ้าไม่นับกับคนที่ไม่ได้ติดต่อแล้ว เราก็พยายามไม่สนใคร เลิกใส่ใจเพื่อนที่มันไม่แคร์เราแล้ว แต่บางครั้งก็รู้สึกเหนื่อยว่าหรือเราผิด จะเป็นแบบนี้อีกนานแค่ไหน ถ้าขึ้นไปมหาลัยเราจะมีเพื่อนมั้ย เพราะเค้าบอกกันว่าเพื่อนแท้มักได้มาตอนมัธยม ปีที่แล้วเราก็รู้สึกแบบนี้ แต่ตอนนี้รู้สึกว่าเราแทบจะไม่มีเพื่อนแท้เลยนี่หว่า