(เข้าเรื่องเร็วอ่านย่อหน้าถัดไป) คงไม่พ้นที่จะต้องบอกว่า ตามหัวข้อแหละคะ ขอแทนตัวเองว่าเรานะ เราไม่ได้จะมาดราม่า เราอึดอัดแต่ไม่อยากเล่าเรื่องนี้ให้คนใกล้ตัวต้องเป็นห่วง  บวกกับอยากได้ความคิดเห็น หรือคำปรึกษา  เราเข้าใจว่าเรื่องของความรัก เป็นการตัดสินใจเฉพาะตัว แต่อย่างน้อยได้เสริมความมั่นใจ  ได้รับคำปลอบใจ  ได้ระบาย ก็เป็นเพียงไม่กี่ทางที่เราจะทำได้

      เราคบกับแฟนร่วม 3 ปี แฟนเป็นผู้ชายคนแรกของเรา  เป็นคนเดียวที่เราคิดจะแต่งงานด้วย  พ่อแม่เราเข้ากับเค้าได้  เราก็เข้ากับพ่อแม่เค้าได้ เหมือนไม่มีอะไรจะมาแยกเราได้  แต่นั่นกลายเป็นว่าเราเย็นใจไปเอง  เมื่อคืนหนึ่งแฟนมาหาเราที่บ้าน  แล้วมาสารภาพกับเรา เค้าบอกว่าเค้าไปมีอะไรกับคนอื่นมา  เป็นคนที่เคยชอบๆกัน แต่ไม่เคยได้ลองคบบกัน  คืนนั้นบังเอิญไปเจอกันที่ร้านเหล้า ...เราหน้าชาไปเลย ร้องไห้หนักมาก  เลิกกับแฟนไม่เคยร้องไห้ขนาดนี้  เราตกลงจะขอเวลาให้ทบทวนกัน แต่เราทนแทบไม่ได้ เค้าบอกว่าความรู้สึกต่อเรามันเฉยชาไปเอง ไม่รู้ว่าทำไม   พวกเราคุยกันพยายามหาคำตอบ  ล่าสุดแฟนเราบอกว่า คงเป็นเพราะความละอายใจที่ทำให้เค้าลำบากใจ  รู้สึกไม่อยากทำให้เราเสียใจ  เราก็ไม่รู้จะทำยังไง  รักก็รัก  แต่ไม่รู้จริงๆ ว่าจะทำอะไรให้ดีขึ้นได้ ตอนนี้ก็ตัดมือที่ 3 ออกไปแล้ว  มีแต่ความรู้สึกของเราทั้งคู่  ที่อ่อนไหวมากในตอนนี้  เราไม่เคยคิดเอะใจมาก่อนว่าจะมาถึงจุดนี้  เรารู้ตัวว่าเราก็มีข้อเสียมาก  เราเป็นคนใจร้อน ขี้วีน ไม่ใช่แม่บ้านแม่เรือน  เราถนัดทำงาน  กับเรียน  ตอนนี้เรากำลังเรียน ป.โท  แล้วก็ทำงานไปด้วย  ช่วยธุรกิจบ้านแฟนด้วย เรานึกว่านี่คือเพียงพอแล้วกับการอยู่ด้วยกัน สำหรับคู่ชีวิต  เราต้องการแค่คนที่รับเราได้  เรารับเค้าได้  บ้านเข้ากันได้  แต่เค้ากลับมาบอกว่า  เราเก่งเกินไป  เหมือนเรากลายเป็นเค้าอีกคนที่ช่วยที่บ้านทำงาน  เค้าต้องการผู้หญิงที่เป็นแม่บ้านแม่เรือน  เราก็คิดว่าจะลองปรับ  แต่ยังหาข้อสรุปไม่ได้เลย  ตอนนี้เค้าาไม่รู้ใจตัวเอง  ส่วนเราคิดแล้วว่าจะอยู่กับที่  ให้เวลากับทั้ง 2 ฝ่าย เราไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น  เจ็บแบบนี้ไม่เคยมาก่อน  ไม่รู้จะต้องทำยังไงต่อไปดี พยายามใช้ชีวิตให้ลงเส้นลงรอยที่สุด...  ขอบคุณนะคะที่อ่านจนจบ