เรื่องฝัน

เคยไหมฝันว่า รู้สึกว่ากึ่งหลับกึ่งตื่น......เล่าเรื่องสยองขวัญให้ฟังล่ะกัน
-----------------------------------------------------------------------------

ก่อนบรรพชาเป็นสามเณร   ผมเป็นนาคอยู่นาน(บ้านผมเรียกว่าเข้านาค)เพราะรอครอบครัวมีเงินครบค่าใช้จ่ายก่อน   เป็นวัดบ้านนอกแห่งหนึ่งไม่ใช่ในหมู่บ้านผม    หมู่บ้านผมว่าสุดๆ แล้ว...วัดในหมู่บ้านที่ผมไปเข้านาคนั้นอยู่ตีนภูพาน  ไฟฟ้ายังเข้าไม่ถึงต้องใช้ตะเกียงน้ำมันเอา    เป็นวัดขนาดเล็ก...มีกุฏิไม้สองหลัง  และศาลาการเปรียญไม้อีกหนึ่งหลัง   ส่วนห้องน้ำ...ต้องถือจอบถือเสียมเข้าป่าจะหนักจะเบาก็แล้วแต่สะดวก...??


มีพระสามรูปและสามเณรหนึ่งรูป   พระหนุ่มสองรูปและสามเณรเป็นคนในหมู่บ้าน  ส่วนผมและหลวงตาเจ้าอาวาสเป็นคนจากหมู่บ้านอื่น   กุฏิสองหลังนั้น  กุฏิหลังแรกใหญ่กว่าหลังที่สองเกือบเท่าตัว....ผมไม่ได้เอะใจอะไรว่าทำไมกุฏิหลังแรกถึงถูกปล่อยให้ว่าง??  พระสองหนุ่มสองรูปและสามเณรนอนบนกุฏิหลังเล็กรวมกัน  หลวงตาเจ้าอาวาสกั้นห้องนอนบนศาลา   


ตอนเข้านาค  ท่านเจ้าอาวาสบอกให้ผมไปนอนบนกุฏิใหญ่คนเดียว   ผมก็ไม่นอนได้หลายสัปดาห์ (ตอนนั้นผมอายุ๑๒)   ผมเป็นคนไม่กลัวผีเลย  เพราะธรรมดาก็นอนที่นาเกือบทุกวัน   ที่นาก็ติดป่าช้า...เวลาเขาเผาศพตกกลางคืนผมก็เห็นไฟที่เชิงตะกอนลุกโชนอยู่เลย  เสียบม้ามเสียงตับไตไส้พุงของคนตายโดนความร้อนเผาแตกส่งเสียงข้ามทุ่งได้ยินเสมอๆ   ชาวบ้านมักจะล้อผมว่าผมเป็นเพื่อนกับผี


คงจะด้วยดีใจและตื่นเต้นด้วยแหละที่ได้มีโอกาสนอนในห้องเป็นส่วนตัวครั้งแรกในชีวิต...ผมจึงไม่ได้เอะใจอะไรว่าทำไมกุฏินี้ถึงถูกปล่อยให้ว่าง??  วันหนึ่งสามเณรมาถามผมว่า   "นี่นาค...เห็นอะไรไหม? ตอนกลางคืน?"   ผมก็ตอบว่าปรกติดีนี่ครับ...ลมพัดจากยอดเขาภูพานโชยเข้ากุฏิเย็นสบาย    พี่เณรถามต่ออีกว่า "นาค  ไม่รู้จริงๆ เหรอว่ามีคนเคยผูกคอตายใต้กุฏินี้"!!   จากนั้นเรื่องราวของผัวเมียยากจนคู่หนึ่งที่ร่อนเรจรจัดมาขอข้าวที่วัดแห่งนี้กิน   สองผัวเมียขายแรงงานรับจ้างปลูกข้าว  ดำนา  ขอค่าจ้างสองคนวันละห้าบาทพร้อมข้าวปลาอาหาร     ชาวบ้านแถวนั้นก็ยากจนไม่มีเงินค่าจ้างอะไร  ช่วยได้ก็แค่ให้อาหาร   ผัวเมียทั้งสองปักหลักอยู่ที่วัดสัปดาห์กว่า   โดยบอกชาวบ้านว่าจะลองเร่ร่อนไปขายแรงงานหมู่บ้านถัดไป...


เช้าวันรุ่งขึ้น...ร่างสองผัวเมียห้อยโตงเตงใต้กุฏิที่ผมนอนเข้านาคอยู่!!   กลายเป็นศพไม่มีญาติ  ชาวบ้านก็ลงขันช่วยกันเผาศพ...ตั้งแต่นั้นมากุฏิหลังนั้นถูกปล่อยให้ว่าง   พระที่เคยอยู่ทะยอยย้ายไปกุฏิเล็กหรือย้ายไปอีกหมู่บ้านเพราะความเฮี้ยน     ผมฟังตอนแรกก็ไม่ได้นึกกลัวอะไรเลย  ตั้งใจฟังอย่างสนอกสนใจซะด้วย  ถามนู่นซักนี่

ตกกลางคืน...ทำวัตรเย็นเสร็จ   ฝึกท่องบทสวดมนต์เจ็ดตำนานเสร็จก็กางมุ้งเข้านอน    กำลังจะเคลิ้มหลับ  ลมก็พัดวูบเข้ามาพัดชายมุ้งเปิด...นึกขึ้นได้ว่าลืมปิดหน้าต่าง  ลุกขึ้นไปปิดหน้าต่าง......เคลิ้มครึ่งหลับครึ่งตื่น   ก็รู้สึกว่าลมพัดวูบยาวๆ เข้ามาในห้องอีก....ตอนนี้ชักจะเริ่มใจเสียแล้ว   หน้าต่างก็ปิดแล้ว  ประตูก็ลงกลอนอย่างดี??   ลมจะพัดแรงอะไรขนาดนี้??   หรือว่า??   เรื่องราวที่พี่เณรเล่าให้ฟังเมื่อตอนกลางวันผุดขึ้นมาในสมองทันที.....คราวนี้ไม่ได้หลับอะไร....ลมพัดวูบเข้ามาอีก   สายมุ้งสายหนึ่งขาด!   ผมรีบลุกขึ้นไปมัดสายมุ้ง...ใจเต้นตุ๊บๆ  ความกลัวเริ่มคลานขึ้นสมองเลย    ข่มตาให้กลับก็ไม่หลับ....สุดท้ายตัดสินใจว่านั่นเป็นผีแน่ๆ....ลองสู้กับมันสักตั้งก็ดีเหมือนกัน    คิดว่ายังไงๆ เสีย....คนที่กำลังจะเข้าบวชเป็นสามเณรผีคงไม่กล้ายุ่ง......


ผมฉีกหนังสือเจ็ดตำนานเป็นสี่แผ่น  วางไว้ชายมุ้งทั้งสี่ด้านเป็นยันต์ป้องกัน   นอนสมาธิพุทโธๆ.....แล้วก็ไม่มีเหตุการณ์ลมพัดอีกเลย   แต่....ผมฝัน   เห็นผู้หญิงใส่ชุดขาวกวักมือเรียกผมอยู่ไกลๆ แต่สักพักเธอก็ขยับมาใกล้   ใกล้เข้า  ใกล้เข้าจนมายืนอยุ่ต่อหน้า(ในฝัน)   เล่นเอาผมรีบสะดุ้งตื่น...แต่ก็อุ่นใจที่คลำหากระดาษที่ฉีกจากหนังสือสวยมนต์เจ็ดตำนานยังอยู่ที่ชายมุ้งเจออยู่     คิดว่ายังไงๆ ก็เอาตัวให้รอดคืนนี้ก่อนก็แล้วว่ะ.....แต่  ผมได้ยินเสียงเหมือนคนเดินที่ชานกุฏิข้างนอก!...ดึกๆ อย่างนี้รับรองหูไม่ฝาดแน่ๆ.....ตอนนี้ความกลัววิ่งไปชนเพดานสมองแล้ว    คลำไม้ขีดไฟมาจุดตะเกียงก็หาไม่เจอ......ตัดสินใจวินาทีสุดท้าย  รื้อมุ้ง...เปิดประตูห้องได้รีบกระโจนลงกุฏิวิ่งแปร้นไปยังกุฏิเล็กเคาะประตูปลุกพระ  ตะโดนลั่นผมโดนผีหลอกๆๆๆๆ


ในที่สุดกุฏินั้นก็ถูกรื้อ   ไม้ถูกขายไปแล้วนำเงินส่วนหนึ่งไปทำบุญอุทิศส่วนบุญสวนกุศลให้สองผัวเมีย  อีกส่วนหนึ่งก็สร้างเป็นกุฏิหลังเล็กได้อีกหลังหนึ่งให้ท่านเจ้าอาวาส